ΒΟΥΚΟΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
Ένα πρωί ξεκίνησα απ’ την μακρινή Μελβούρνη
στον τόπο που γεννήθηκα ,διακοπές να κάνω
Να πάρω αέρα δροσερό λίγο να ξανασάνω
Και στο χωριό μου έφτασα την ωραία Καλλιπεύκη
Με τις πολλές βουνοκορφές και τα πολλά τα Πεύκη
Που είναι το πιο όμορφο χωριό
σε όλη τη Θεσσαλία χωρίς αμφιβολία
Μετά από λίγη ξεκούραση μια βόλτα είπα να κάνω
Με το μεγάλο μου αδελφό μέσα στο δάσος το πυκνό
Που το ονομάζουν πευκωτό και το θαυμάζουνε πολλοί
Γιατί είναι μοναδικό.
Μήπως και ξαναθυμηθώ τον παιδικό μου εαυτό
Που φύλαγα και βόσκαγα πρόβατα με μεράκι
Και πήδαγα και χούιαζα λες και ήμουν άγριο ζλάπι
Και οι φωνές ακούγονταν μέχρι το Νεράκι
Και εκεί που περπατάγαμε τα δυο αδερφάκια
Με έκπληξη αντικρίσαμε σωρούς από σκουπίδια
Και μύριζαν από μακριά, λες και ήταν ψόφια φίδια
Και τότε μέσα ένιωσα μεγάλη αμηχανία
Και μια ερώτηση έκανα στον ταπεινό εαυτό μου
Γιατί μωρέ συγχωριανοί δεν έχετε πειθαρχία
Και ρίχνεις όπου βρίσκεσαι σκουπίδια με μανία
Γι αυτό φίλοι συγχωριανοί ας κάνουμε εκστρατεία
Σκουπίδια να μαζέψουμε μέσα από το δάσος
Είναι ευθύνη όλων μας καθαρό να είναι
Να χαίρεσαι να περπατάς, και να ευωδιάζει
Γιάννης Μαντάς
Μελβούρνη