ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Η ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΕ ΘΡΗΝΩΝΤΑΣ
ΤΟΝ ΕΠΙ 22 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΙΜΕΝΑ ΤΗΣ, ΤΟΝ ΠΑΠΑ – ΣΤΕΡΓΙΟ ΤΣΙΚΡΙΚΑ

Με δάκρια στα μάτια όλοι οι Καλλιπευκιώτες και πάμπολλοι φίλοι, αποχαιρετήσαμε στην αιωνιότητα τον αγαπημένο μας και σεβαστό μας, επί 22 χρόνια, ιερέα, παπα – Στέργιο Τσικρικά.
Ο παπα – Στέργιος ήταν στήριγμα για το χωριό μας. Στήριγμα για τους μικρούς, στήριγμα και για τους ηλικιωμένους. Το κενό που άφησε είναι δυσαναπλήρωτο.
Έπαθε ανακοπή της καρδιάς το απόγευμα του Σαββάτου 11 Μαΐου και με ασθενοφόρο μεταφέρθηκε στο κέντρο Υγείας Γόννων, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Η κηδεία του έγινε την Κυριακή του Θωμά 12 Μαΐου και η νεκρώσιμος ακολουθία ψάλθηκε στον ιερό ναό του Αγίου Θεοδώρου του Στρατηλάτου, χοροστατούντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Λάρισας κ. Ιγνατίου και πολλών συναδέλφων του (16), οι οποίοι ήρθαν να τον αποχαιρετήσουν.
Τελευταία κατοικία του 67χρονου παπα – Στέργιου έγινε η αυλή του ιερού ναού της Αγίας Παρασκευής.
Τον παπα – Στέργιο (εκτός από τον πρόεδρο του Συλλόγου μας) αποχαιρέτησαν, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας και ο Στέλιος Παπακωνσταντίνου, εκ μέρους της εφορίας προσκόπων Λάρισας.
Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας εκφράζει θα θερμά του συλλυπητήρια στα μέλη της οικογένειάς του και ξεχωριστά αλλά με την ίδια θέρμη στο συνάδελφο στο Δ.Σ. γιο του, Γιάννη.

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
(διαβάστηκε με το τέλος της νεκρώσιμης ακολουθίας, στον ιερό ναό του Αγίου Θεοδώρου, από τον πρόεδρο του Δ.Σ. του Συλλόγου μας, Θωμά Τσιαπλέ).

Ποιος ήταν ο καλός παπάς μας και ποιο το έργο του και η προσφορά του στα 22 χρόνια που ήταν εφημέριος στο χωριό μας ,είναι σε όλους μας γνωστά, αφού πολλές φορές ο Σύλλογός μας πρόβαλλε από τις σελίδες της εφημερίδας μας Η « ΩΡΑΙΑ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ» τις δραστηριότητες του.
Εκείνο ίσως που οι νεότεροι δε γνωρίζουνε είναι ότι Παπα Στέργιος Τσικρικάς διακρινόταν από μικρό παιδί για την κλίση του και την αγάπη του για την εκκλησία και την πίστη του στο θεό. Έχοντας το σπίτι δίπλα στην εκκλησία από μικρός σύχναζε σ’ αυτή κοντά στους αείμνηστους τρείς παπάδες του χωριού μας και τους βοηθούσε στο έργο τους.
Αργότερα ανέβηκε στο δεξιό ψαλτήρι και κοντά στον Στέργιο τον Μασούρα και τον Νίκο Γκέτσιο – Αναγνώστη έμαθε να ψέλνει. Γνώριζε απ’ έξω όλα τα τροπάρια και όλη τη θεία λειτουργία.
Το 1962 παντρεύτηκε την Αγγελική Λαμπίρη και απόκτησε δυο πολύ καλά παιδιά τον Χρήστο και τον Γιάννη που τώρα θρηνούν για τον ξαφνικό θάνατό του.
Εργάστηκε σκληρά ως αγρότης και υλοτόμος για να μπορέσει να αναθρέψει σωστά την οικογένειά του. Ευτύχησε να παντρέψει τους δύο γιούς του και να δει τέσσερα εγγονάκια.
Στα 1981 ξεπερνώντας κάποιες αναστολές που είχε αν θα τα καταφέρει, επειδή γνώριζε πόσο δύσκολη ήταν η αποστολή του, πήρε την μεγάλη απόφαση να παρακολουθήσει τα μαθήματα της Ιερατικής Σχολής Κατερίνης. Χειροτονήθηκε ιερέας στον ιερό ναό των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων στη Λάρισα και τοποθετήθηκε εφημέριος στο χωριό μας.
Έκτοτε όλη του η ζωή και όλη του η δραστηριότητα είναι στενά συνδεδεμένη με τις εκκλησίες του χωριού μας. Στα 22 χρόνια που είναι παπάς στο χωριό μας πάντρεψε πολλούς από μας ,βάφτισε τα παιδιά μας και συνόδεψε μέχρι την τελευταία κατοικία, όλους όσοι έφυγαν από κοντά μας αυτά τα χρόνια.
Για όλους είχε να πει μια καλή κουβέντα και σε όλους μας έδινε μια συμβουλή Από κανένα δεν αρνήθηκε το παραμικρό, πρόθυμα πήγαινε παντού όπου τον ζητούσαμε μέχρι και της τελευταίες μέρες της ζωής του.
Με το Σύλλογό μας συνεργάστηκε στενά όλα αυτά τα χρόνια και πολλές φορές συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις μας.
Επί των ημερών του συντηρήθηκαν και ανακατασκευάσθηκαν όλες η εκκλησίες και τα εξωκλήσια του χωριού μας. Όλα γνώρισαν το στοργικό του χέρι και την προστασία του.
Για τους λόγους αυτούς αγαπητέ και σεβαστέ μας Παπα Στέργιο, αλλά και τη γενικότερη και αφιλοκερδή προσφορά σου στην κοινωνία του χωριού μας όλα αυτά τα χρόνια σ’ ευχαρστούμε θερμά.
Σε διοικητικό συμβούλιο που έγινε τη μεγάλη εβδομάδα και ύστερα από πρόταση δική του αποφασίσαμε να κάνουμε μνημόσυνο για όλους αυτούς που ήταν κοντά στην εκκλησία -ιερείς, επιτρόπους- αλλά και για όλους τους Καλλιπευκιώτες, όπως ήταν επιθυμία του.
Δυστυχώς δεν προλάβαμε να το ανακοινώσουμε. Ο Θεός έκρινε διαφορετικά. Σε κάλεσε κοντά Του στην καλύτερή σου ώρα, αφού ολοκλήρωσες όλες τις ακολουθίες της μεγάλης Εβδομάδας και της Αναστάσεως του Κυρίου.
Η επιθυμία σου αυτή, παπα – Στέργιο, θα πραγματοποιηθεί και το μνημόσυνο θα γίνει και συ θα είσαι ο πρώτος μνημονευόμενος.
Πιστεύουμε ότι από κει ψηλά που θα βρίσκεσαι θα παρακολουθείς και θα ευλογείς τις εκδηλώσεις μας και θα χαίρεσαι, που ακολουθούμε το παράδειγμά σου.
Ώρα σου καλή , λοιπόν, αγαπημένε μας, Παπα – Στέργιο, ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Καλλιπεύκης που σε σκέπασε και η μνήμη σου θα είναι αιώνια.

Αποχαιρετισμός από τον Ζήση Κατσιούλα

Φίλοι αναγνώστες και χωρια­νοί, επιτρέψτε μου για μια ακόμη φορά (δυστυχώς πάλι για θλιβε­ρά), να γράφω δυο λόγια για τον ιερέα μας τον παπα-Στέργιο που έφυγε από κοντά μας τόσο απότομα και γρήγορα και ο ο­ποίος τόσα πολλά πρόσφερε στην εκκλησία του χωριού μας, τώρα, αυτά τα έσχατα και δύ­σκολα χρόνια, θέλω να εκφωνή­σω το δικό μου επικήδειο, που όμως, ίσως εκφράζει και όλους εσάς. Πιστεύω πως τα αισθήμα­τα μας πρέπει να τα εξωτερικεύ­ουμε και οι άξιοι πρέπει να τιμώ­νται όπως τους αξίζει.
Αγαπημένε μας παπα-Στέργιο δεν ξέρω πώς και από πού ν’ αρχίσω. Πώς να σε προ­σφωνήσω; Παπα-Στέργιο, Πα­τέρα Αστέριε, Δάσκαλε, Πατέρα και στήριγμα του χωριού, ζωντα­νή ιστορία; Δεν ξέρω, σταμάτη­σε το μυαλό μου. Όλα αυτά και άλλα τόσα δε φτάνουν για ν’ αρ­χίσω το «λόγο» μου.
Αλησμόνητε ιερέα μας, συ­μπατριώτη και φίλε, το 1981 η χαρά είχε πλημμυρίσει τις καρ­διές των Καλλιπευκιωτών, που επιτέλους, έβρισκαν το δικό τους άνθρωπο για να τους υπη­ρετήσει στην εκκλησία τους. Σήμερα, 11 και 12 Μαΐου 2002, οι Καλλιπευκιώτες θρηνούν και κλαίνε για σένα πάλι παπα-Στέργιο. Γιατί μας έφυγες τόσο γρήγορα, τόσο απότομα; Γιατί δε μας ρώτησες; Γιατί μας άφη­σες μοναχούς και ένα μεγάλο δυσαναπλήρωτο κενό; Γιατί; Ε­σύ δεν μπορείς να μας απαντή­σεις. Μόνο ο Κύριος μπορεί, για­τί Αυτός το αποφάσισε.
Το 1981 χειροτονήθηκες ιερέας και, ανέλαβες τα ιερά σου καθήκοντα. ’ρχισες να κτίζεις εκ θεμελίων τα παλιά εξωκλή­σια και να επισκευάζεις όλους τους ναούς. Δούλεψες, μόχθη­σες, κουράστηκες μαζί με άξι­ους επιτρόπους και λίγο πριν κλείσεις τα μάτια σου, τελείωσες και το τελευταίο εκκλησάκι την Αγία Ανάληψη. Όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν 21 γεμάτα, λει­τούργησαν όλα τα εξωκλήσια, ε­πανήλθαν έθιμα, έφερες ανα­κούφιση στις καρδιές μας.
Παπα-Στέργιο είχες προ­σκέφαλο τον ’γιο Θεόδωρο και δέχτηκες στα 45 σου χρόνια να τον υπηρετήσεις. Όλοι μας ηρε­μήσαμε, μόνιμοι κάτοικοι και μη. Οι πρώτοι βρήκαν το στήριγμα τους και εμείς που λείπουμε από το χωριό, το ξέραμε: Ανεβαίνο­ντας θα βρίσκαμε τον άνθρωπο μας. θα βρίσκαμε εσένα, να μας καλωσορίσεις, να μας κά­νεις ένα τρισάγιο στον τάφο των γονιών μας, στα πεθαμένα, αγαπημένα μας πρόσωπα. Κι ε­σύ πάντα πρόθυμος και καλοσυνάτος, μας έκανες όλα μας τα χατίρια. Προγραμματίζαμε για το καλοκαίρι να βαφτίσουμε τα παιδιά μας, να παντρέψουμε, ν’ ανοίξουμε εκκλησιές, να…, να… Όμως τώρα, χωρίς εσένα, πώς θα τα κάνουμε όλα αυτά; Πώς θα γιορτάσουμε ξανά στα πανέμορφα εκκλησάκια μας; Ποιος θα μας μαζέψει, όπως η κλωσαριά τα πουλάκια της; Ποι­ος παπα-Στέργιο;
Aγαπημένε μου παπα-Στέργιο, δε θα ξεχάσω αυτό που μου έλεγες τότε «Αχ βρε Ζήση, δεν ξέρεις πόσο κουράγιο μου δί­νεις όταν έρχεσαι και με βοηθάς στο ιερό!». Και κάποιος, κα­λή του ώρα, μου έλεγε: «Τι κά­νεις μέσα στο ιερό;». Κι εγώ του απαντούσα πως δεν κάνω τίπο­τε, πως απλά κάθομαι.
θυμάμαι αγαπημένε μου πα­πα-Στέργιο το πρωί της Μεγά­λης Πέμπτης του 2000. Πάλι εί­χες πρόβλημα με την υγεία σου. Έλεγες το Ευαγγέλιο και ξαφνικά διέκοψες και είπες: «Δεν αι­σθάνομαι καλά», και έκανες πί­σω. Τρέξαμε μαζί με το Στέργιο τον ψάλτη και σε βάλαμε να κα­θίσεις. Σε βοηθήσαμε και σε λί­γο ξανασηκώθηκες να συνεχί­σεις. Συνέχισες και κοινώνησες όλα τα παιδάκια που περίμεναν. Ναι παπα-Στέργιο, έμεινες ε­κεί στο καθήκον, γιατί πάνω απ’ όλα «φοβόσουν» το θεό.
Παπα-Στέργιο είχες πολύ δυνατό μνημονικό και θυμόσουν πολύ καλά τα γεγονότα και τις ημερομηνίες. Ήσουν η ζωντανή ιστορία. Πάντα ζητούσα τη γνώ­μη σου και μέχρι την τελευταία στιγμή. Αυτό το μοιραίο Σάββατο πάλι ερχόμουν στο χωριό και είχα έτοιμες ερωτήσεις για να σε κάνω. Γιατί, μια κουβέντα που είχαμε για την Κατοχή, την είχαμε αφήσει στη μέση. Όμως δεν σε πρόφτασα και θα θυμά­μαι την κουβέντα που μου είπες αυτό το Πάσχα. «Ζήση, πολλά σε είπα. Όλα αυτά να τα γρά­ψεις τώρα για να μείνουν». Ναι, παπα-Στέργιο. Όλα τα έχω γράψει και δε θα πάνε χαμένα.
Παπα-Στέργιο, 20 περίπου μέρες πριν το μοιραίο, η υγεία σου είχε επανέλθει και μάλιστα ήσουν καλύτερα και από πρώτα. ’ρχισες πάλι να μιλάς, να χαίρεσαι, και δεν σε αναγνωρίζαμε. Και, δεν ξέρεις πόσο το χαρήκα­με αυτοί Φέτος έβγαλες με άνε­ση όλες τις γιορτές, χαιρόσουν και έλεγες πως είσαι πολύ καλά. Ναι παπα-Στέργιο, ήσουν πολύ καλά, αλλά αυτή η αναλαμπή στην υγεία σου μήπως ήταν το μήνυμα του Κυρίου πως θα σε πάρει μαζί του; Μάλλον έτσι εί­ναι. Σε πήρε κοντά σου χαρούμε­νο, σε μέρες χαρούμενες και α­ναστάσιμες. Εσύ παπα-Στέργιο είσαι τώρα στα δεξιά του Χρι­στού μας. Στον Κύριο που πιστά λάτρεψες και διακόνησες. Είσαι στα δεξιά Του, γιατί ήσουν γλυ­κός, πράος, αγαπούσες με πά­θος το λειτούργημα σου και τους χωριανούς σου. Δε μισούσες πα­πα-Στέργιο, αλλά αγαπούσες, συμβούλευες, ευχόσουν και μας μιλούσες από μακριά.
Θυμάμαι πάλι τις χρονιές 1989, 90, 91, όταν τα πολιτικά πάθη ήταν σε έξαρση (αλίμονο που δεν μας κόβει). Εσύ ήσουν από τους λίγους παπα-Στέργιο που είχες τον τρόπο να μείνεις μακριά από αυτά και με το πα­ράδειγμα σου πάλι μας μάζεψες κοντά σου μέχρι που να περάσει «η κρίση».
Παπα-Στέργιο, δεν ήξερες πολλά γράμματα. Του δημοτικού ήσουν. Δεν ερμήνευες το Ευαγ­γέλιο και ούτε λόγους ήξερες να βγάζεις όπως κάνουν πολλοί μορφωμένοι κληρικοί και θεολό­γοι. Όμως ο θεός σε είχε χαρί­σει με πολλές αρετές. Μαγνήτι­ζες τον κόσμο με τη ζωή σου, με το φέρσιμο σου. Είχες την εμπι­στοσύνη μας, γι’ αυτό και όλοι μας βοηθήσαμε με χρήματα για τους ιερούς ναούς; γιατί ξέραμε πού πήγαιναν αυτά.
Παπα-Στέργιο, μας έφυγες απότομα. Δε «σκέφτηκες» ούτε τα ξενιτεμένα μας παιδιά. Πού, παπα-Στέργιο, θα στέλνουν τώρα τα χαιρετίσματα και τη βοήθεια τους; Ποιον θα βρί­σκουν στην άδεια τους για να κάνουν ένα τρισάγιο στον τάφο των γονιών τους; Πάγωσαν κι αυτοί στο άκουσμα του θλιβερού μαντάτο.
Παπα-Στέργιο, το κενό που άφησες είναι μεγάλο. Μόνο σε παρακαλούμε πρέσβευε στον Αναστάντα Κύριο να μας στείλει έναν άλλο παπά σαν κι εσένα. Απλό, ταπεινό, αγαθό στην ψυχή, φιλότιμο και μασλατά. Να χτυπάει κάθε πρωί και κάθε απόγευμα την καμπάνα του Αι-Θόγωρου, που άλλη δεν υπάρχει με τόσο γλυκιά λαλιά. Να μας δίνει κουράγιο κι ελπίδα όπως κι εσύ. Να ανοίγει τα ξωκλήσια, να βαφτίζει τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας…
Αχ! Βρε παπα-Στέργιο, τώρα κοιμάσαι. Δεν «ξυπνάς» για λίγο να σεις πόσο σε κλαίνε τα καημένα τα γεροντάκια. Πως βουβάθηκαν τα μικρά παιδάκια, αυτά τα ατίθασα…

Παπα-Στέργιο, σε ευχαρι­στούμε από τα βάθη της καρ­διάς μας για ό,τι έκανες για μας όλα αυτά τα χρόνια, θα σε ευ­γνωμονούμε. Και αν καμιά φορά σε πικράναμε, συγχώρα μας πατέ­ρα μας. Αιώνια να είναι η μνήμη σου. Με… συγχωρείς… παπα-Στέργιο. Σε κούρασα. Κοιμήσου  εκεί στην αγκαλιά της Αγίας Παρασκευής, δίπλα στον άλλο απλό παπά, τον ’γιο Κο­σμά. Εκεί σε πήγαμε. Όλοι οι χωριανοί, μικροί και μεγάλοι, νέ­οι και γέροντες. Και πολλοί ξέ­νοι που σε γνώριζαν και ήρθαν. Όλα τα κάναμε καθώς έπρεπε, καθώς ταίριαζε για σένα, τον α­γαπημένο μας ποιμένα. Το βρά­δυ του Σαββάτου σε ξενυχτήσα­με στον Αι – Θόδωρο και την Κυριακή το πρωί ο παπα – Απόστολος Μπλάνας, ο συνάδελφος σου από τους Γόννους, λειτούρ­γησε κανονικά. Είχαμε παρέα κι εσένα, για τελευταία φορά. Αιώ­νια να είναι η μνήμη σου και α­νάλαφρο το Καλλιπευκιώτικο χώμα που σε σκέπασε!
13/5/2002

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ