ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Σάββατο, 5 η ώρα το πρωί. Ακόμα είναι σκοτάδι. Ησυχία. Ακούγεται μόνο ο ήχος των βημάτων μου. Κάτω, τα φώτα της Καλλιπεύκης. Πάνω, ο ξάστερος ουρανός. Σε λίγο θα ξημερώσει, σε λίγο θα αρχίσει αυτό που περίμενα εδώ και μερικά χρόνια, βλέποντας επανειλημμένα τον Όλυμπο, σκεπτόμουν πώς να φτάσω εκεί, πώς να σκαρφαλώσω στην κορυφή. Τα ψηλά βουνά αποκαλύπτουν τη χαρά της ελευθερίας, το αίσθημα του απεριόριστου, την ομορφιά της φύσης και ταυτόχρονα δείχνουν πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος, πόσο ευάλωτη είναι η ζωή του. Και η επαναλαμβανόμενη περιέργεια: τι υπάρχει μετά, τι υπάρχει μετά τον επόμενο λόφο; Ίσως γι’ αυτό πολλές φόρες έκανα ορειβασία στα πολωνικά, τσέχικα σλοβακικά και αυστριακά βουνά. Ειδικά αυτά τα πολωνικά βουνά, είναι πανέμορφα…

Μ’ αυτές τις σκέψεις φτάνω στην πλατεία δίπλα στην εκκλησία – το σημείο συνάντησης. Από εδώ θα ξεκινήσουμε για το βουνό. Ησυχία, δεν υπάρχει κανείς, αρχίζει να χαράζει, οι πρώτοι ήχοι της ζωής που μόλις ξυπνά… βήματα… κάποιος έρχεται… πέρασε… και πάλι ησυχία. Μήπως εγώ ήρθα πολύ νωρίς ή μήπως οι υπόλοιποι έχουν αργήσει; Επιτέλους ξεκινάμε, ήρθαν οι συνορειβάτες της παρέας μας και λίγο ακόμα περιμένουμε το αυτοκίνητο. Είναι 6 το πρωί. Και συμβαίνει κάτι το απίστευτο: στην πλατεία φτάνει ένας γεράκος, κάθεται στο τραπεζάκι, έρχεται και δεύτερος, ανοίγει η πόρτα της ταβέρνας και η ηλικιωμένη κυρία σερβίρει καφέ. Ελληνικό καφέ, και νερό. Μερικές κουβέντες, σύντομη συζήτηση, όλοι γνωρίζονται… και μόνο αυτό το γεγονός, για μένα τονίζει τη διαφορετικότητα, ίσως είναι παράδοση.

Αλλά εμείς έχουμε κιόλας ξεκινήσει. Στο δρόμο μας προστίθεται δεύτερο αυτοκίνητο και τρίτο. Έχει ξημερώσει, προχωράμε μέχρις ότου τα ΙΧ δεν μπορούν να συνεχίσουν άλλο. Παραπέρα μόνο με αμάξι 4χ4. Ο δρόμος ανηφορικός. Πολύ ανηφορικός, στενός, ωραία θέα. Και όλο και ψηλότερα. Πηγαίνουμε οδικώς εδώ πάνω από ώρα και ο δρόμος εξακολουθεί να ανηφορίζει. Επιτέλους τέλος. Επιτέλους παραπέρα δεν μπορείς να πας με αυτοκίνητο. Παραπέρα μπορείς να πας μόνο περπατώντας. Είμαστε ψηλά στο βουνό. Καθαρός, δροσερός αέρας, κάνει ψύχρα, τέλεια. Παρατηρώ τα υπόλοιπα μέλη της παρέας, χμμμ, αθλητικά παπούτσια; Νόμιζα ότι πάμε για ορειβασία, όχι περίπατο. Μπροστά στα βουνά πρέπει να δείχνεις σεβασμό, πρέπει να είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος, για την ασφάλειά σου. Κυρίως όσον αφορά τα παπούτσια – ψηλά ορειβατικά, που να προστατεύουν τον αστράγαλο από πιθανό στραμπούληγμα, γιατί τι θα γίνει σε περίπτωση ατυχήματος; Στην Πολωνία υπάρχει ειδικό διασωστικό ελικόπτερο για να προσφέρει βοήθεια στα βουνά. Αλλά εδώ στην Ελλάδα;

Δεν υπάρχει είσοδος, κάνεις δε χρειάζεται να πληρώσει εισιτήριο. Παντού στον κόσμο υπάρχει χρέωση για την είσοδο σε κάποιο εθνικό πάρκο. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε καν ένα ξεκάθαρο, σηματοδοτημένο μονοπάτι. Μόνο ελαφρώς πατημένα ίχνη. Πρέπει να σκεφτείς προς τα πού να πας. Κινάμε. Αργά, ο καθένας με το ρυθμό του. Εγώ πάω πρώτος. Κρύο, προχωράω μέχρι να φτάσω στον ήλιο, στην κοιλάδα. Από εκεί πιστεύω πως θα φαίνονται τα πάντα. Προχωράμε απ’ το μονοπάτι, όπου διακρίνεται, αλά που είναι τα σήματα; Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν είμαστε στο τουριστικό μονοπάτι. Συνηθισμένος σε ακριβέστατα και καλά σηματοδοτημένα μονοπάτια, εδώ νιώθω ότι πάμε σχεδόν στα τυφλά. Αλά γιατί κάποιοι δεν ακολουθούν αυτό το μονοπάτι, αλά πάνε από πάνω η δίπλα; Δε γίνεται έτσι… έτσι καταστρέφεται η εκεί γύρω φύση (χλωρίδα)! Όμως εδώ γίνεται. Εκεί που είχε ήλιο, μπορούσες να ζεσταθείς. Και οι περισσότεροι στην παρέα ήταν με κοντομάνικα μπλουζάκια ή λεπτές φόρμες… επιτέλους έφτασα στην κοιλάδα και περιμένω τους υπόλοιπους.

Η θέα είναι υπέροχη, λόφοι με χαμηλή βλάστηση, αλά η ψηλότερη κορυφή δε φαίνεται-κρύβεται Πρέπει να προχωρήσουμε παραπέρα. Εύκολη πορεία, καμιά δυσκολία, άπλα πράγματα. Σιγά σιγά φτάνουμε στην κορυφή… αχ, τι ευτυχία να βλέπεις τέτοια υπέροχη φύση και… ο Μύτικας, από απόσταση. Είμαστε στη Σκάλα, στα 2866 μέτρα.

Άρα δε φτάσαμε ακόμα στο τέρμα, για την ακρίβεια τώρα αρχίζει το οδοιπορικό. Βράχοι, πέτρες, προσεκτικά! Αφήνουμε τα σακίδια και τα περιττά πράγματα. Προχωράμε αργά, βήμα-βήμα Όλο και δυσκολεύει η πορεία, σε λίγο δε θα μπορούμε να περπατήσουμε, θα πρέπει να σκαρφαλώνουμε με τα χέρια, ίσως και μπουσουλώντας. Πάω μπροστά. Βλέπω κάτω και τους υπόλοιπους.

Εδώ πια δε φυτρώνει τίποτα. Μόνο ο αέρας. Ξαφνικά κάποιος φωνάζει: Ματίνα! Σκέφτομαι: Σε παρακαλώ μη φωνάζεις, βρίσκεσαι στο βουνό!!! Εδώ βασιλεύει η ησυχία!!! Μη φωνάζεις γιατί… οι πέτρες που θα πέσουν, ίσως χτυπήσουν κάποιον, γιατί να δημιουργήσεις πρόβλημα εκεί που δεν υπάρχει; Στα δικά μου βουνά, συμβαίνουν συχνά κατολισθήσεις, χιονοστιβάδες, οι πέτρες είναι πολύ εύκολο να πέσουν. Κάποιος μπορεί να τρομάξει και δεν υπάρχει κανένα μέτρο προστασίας. Παρακαλώ! Ησυχία…Δε φαίνεται το μονοπάτι, μόνο κάπου-κάπου μερικά κόκκινα σημάδια, ένα συρματόσχοινο για κράτημα… καμιά προστασία.

Αργά, πολύ αργά, προς τα πάνω. Επιτέλους! Ο Μύτικας! Είμαι εκεί όπου «φτάνεις» στο όνειρο σου! Στην κορυφή που βασιλεύουν οι θεοί! Και γω ο ίδιος αισθάνομαι σαν θεός! Από εδώ, βλέπεις πόσο όμορφη είναι η Γη, πόσο όμορφα να ζεις εδώ, τι ωραία είναι να έχεις όνειρα, που πραγματοποιούνται! Έρχονται και οι υπόλοιποι. Ξεκουραζόμαστε στο ομορφότερο φυσικό περιβάλλον!

Κάτι τέτοιες στιγμές περνάνε, αλλά δεν χάνονται, όμορφες στιγμές που τις θυμάσαι για πάντα. Τι πειράζει να γράψεις κάτι στο βιβλίο επισκεπτών… της κορυφής του Μύτικα; Αυτό θα πει Όλυμπος!
Κατεβαίνουμε. Ακόμα πιο αργά. Όπως λένε και οι έμπειροι ορειβάτες, και εγώ μετά απ’ αυτούς: το να φτάσεις στην κορυφή είναι πρόβλημα. Το να κατεβείς απ’ αυτήν είναι δέκα προβλήματα. Συνήθως κατά την κάθοδο γίνονται τα περισσότερα ατυχήματα, να στραμπουλίξεις το πόδι σου ή να κουνήσεις μια πέτρα που θα κυλίσει προς τα κάτω… μακάρι να μη χτυπήσει κανέναν. Πρόσεχε! Φτάνουμε στο μέρος συνάντησης, από δω και πέρα εύκολος δρόμος προς τα κάτω, προς το αυτοκίνητο. Στο μονοπάτι συναντήσαμε μια ομάδα Γερμανών, κατάλληλα εξοπλισμένους για ορειβασία. Όπως εγώ.
Μετά από μια ώρα φτάνουμε στο σημείο συνέτισης. Ξεκούραση και αναμονή για τους υπόλοιπους. Και σκέφτομαι. Πως είναι δυνατόν, να μπορούμε να πάμε με το αυτοκίνητο τόσο κοντά. Σχεδόν μέχρι την κορυφή. Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι τέτοιο σε άλλα βουνά σε άλλες χώρες. Τα αυτοκίνητα μένουν μακριά… τα βουνά έχουν αμετάκλητη φυσική ομορφιά. Για να ανέβεις σε ένα από τα ομορφότερα μέρη στην Πολωνία – στις λίμνες πάνω στα βραχώδη όρη Tatra, πρέπει να περπατήσεις 10 χμ! το αυτοκίνητο μένει στο parking, που κοστίζει πολύ ακριβά. Όλυμπος! Το διασημότερο βουνό στον κόσμο. Στο οποίο μπορείς σχεδόν να ανέβεις με το αυτοκίνητο. Χωρίς χρέωση. Χωρίς ανθρώπους. Αν ο Όλυμπος ήταν στη Πολωνία, Γερμανία, Τσεχία, στους γειτονικούς λόφους θα είχε τελεφερίκ. Φαντάζομαι χιλιάδες ανθρώπους που επισκέπτονται την Ελλάδα κάθε χρόνο, για τους οποίους η θέα και μόνο του Μύτικα, από μακριά, θα άξιζε αρκετές δεκάδες ευρώ! Καθαρή επιχείρηση!

Κατηφορίζουμε οδικώς. πόσο όμορφη θέα τα χωριουδάκια 1 χιλ κάτω μας, σου κόβεται η αναπνοή. Επιστρέφουμε.

Ανταλλάσοντας εντυπώσεις και σκέψεις, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι όλοι πήγαμε εκεί για πρώτη φορά. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Η Καλλιπεύκη βρίσκεται στους πρόποδες του Ολύμπου… τόσο εύκολο, τόσο κοντά. Άλλοι ταξιδεύουν χιλιάδες χιλιόμετρα, όπως εγώ, για να πάνε στον Όλυμπο…

Στην Πολωνία έχουμε ένα ρητό: cudze chwalicie, swego nie znacie, sami nie wiecie co posiadacie (Μη νομίζετε πως τα των άλλων είναι πιο καλά, πιο όμορφα ). Αυτά θυμάμαι από την αξέχαστη περιπέτεια και θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά αυτούς, χάρη στους οποίους μπόρεσα να πάω σε αυτό το υπέροχο μέρος. Όλους αυτούς με τους οποίους ανεβήκαμε: Τσιαπλές θωμάς, Γκαζγκάνης  Γκαζγκάνης Θεόδωρος,  Βαγγέλης, Γκαζγκάνης Δημήτριος, Γκαραφλής Απόστολος, Γκαραφλής Δημήτριος, Γκαραφλή Ματίνα, Καρκανιάς, Απόστολος και Tomasz Frankowski). Στο τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Παναγιώτη Παπαϊωάννου, γιατί όλα έγιναν χάρη σ’ αυτόν.

Σας ευχαριστώ και στο επανειδείν – ίσως σ’ ένα ολιγοήμερο οδοιπορικό στον Όλυμπο… την περηφάνια ολόκληρης της Ελλάδας!

Tomasz Frankowski

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ