ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Οι Καλλιπευκιώτες που ήρθαν το καλοκαίρι με άδεια από το εξωτερικό
Από Ευρώπη:
1. Καραγιάννης Αστέριος με τη σύζυγο του Μαρία
2. Καραγιάννης Κωνσταντίνος με τη σύζυγό του Μαρίκα
3. Ντόντος Βαγγέλης με την οικογένειά του
4. Παπαδημητρίου Γιάννης (Καλαμητρώνης)
5. Δρογγόγιας Δημήτρης με τη σύζυγο και τη μια του κόρη Αγγέλα
6. Μούργκας Κωνσταντίνος με τη σύζυγό του Κατίνα
7. Μούργκας Δημήτρης με τη σύζυγο του Βασιλική
8. Ντάσιος Χρίστος με την οικογένειά του
9. Γκουντουβάς Αστλέριος με την οικογένειά του

Από Αμερική – Καναδά 
1. Πατούλια – Μαντά Γλυκερία
2. Γκαραφλή Μαρία με το σύζυγό της
3. Δουλαπτσής Δημήτρης με τη σύζυγό του
4. Μανωλούλη – Πανταζή Γεωργία
5. Μανωλούλη – Κουκιώτη Κατίνα
6. Τα παιδιά της Χριιστίνας Δουλαπτσή
7. Γκαμπούρας Βασίλης
8. Στέριος και Σταυρούλα Μαντά
9. Πατούλιας Θανάσης
10. Γκουγκουλιάς (Μαυροδήμος) Κωνσταντίνος
11. Γεροστέριου Πανάγιω
12. Λαμπίρης Νικηφόρος με την οικογένειά του
13. Μασούρας Δημήτριος με την οικογένειά του
14. Οι θυγατέρες του Δουλαπτσή Δημήτρη
15. Γροντζαίοι (περίπου 20 άτομα)
16. Ζαγκλές Δημήτρης
17. Κούσιου Ελένη με το σύζυγό της
18. Ντάσιος Νίκος με τη σύζυγό του Τούλα
19. Τσιούγκου Σταματή με το σύζυγό της
20. Μασούρας Γιάννης
21. Παπαναστασίου Αναστάσιος
Πιθανότατα και κάποιοι άλλοι που μας διαφεύγουν και ζητούμε συγνώμη.

Ο Γάμος της Μαρίας και του Γιάννη στη Μελβούρνη Αυστραλίας
Στη μακρινή Αυστραλία έγινε στις 10-6-2000 ο γάμος της Μαρίας Παπαδόντα (του Αποστόλη και της Χρυσάνθης το γένος Παπαϊωάννου) και του Γιάννη Μαυρομιχάλη, πατριώτες μας δεύτερης γενιάς και μόνιμοι κάτοικοι και οι δυο της Μελβούρνης. Τους ευχόμαστε υγεία ευτυχία και απογόνους. Ευχόμαστε ακόμα να διατηρήσουν, όσο μπορούν εκεί που βρίσκονται, την Ελλάδα. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ξεχώρισαν οι: Γιώργος Ρημαγμός από το Sidney και η Σταματή Πετρενίτη – Παπαϊωάννου από την Ελλάδα και οι δυο διανύοντας τεράστιες αποστάσεις.

Πράξεις που ξεχωρίζουν
Πολλές φορές, συνάνθρωποί μας με όρεξη, με μεράκι, χωρίς να περιμένουν επαίνους ή αμοιβές, χωρίς να έχουν υποχρεώσεις προς το κοινωνικό σύνολο, βάζουν τη σφραγίδα τους με πράξεις απλές, μικρές ή μεγάλες, που έχουν σαν στόχο την κοινωνική προσφορά, την αισθητική, το περιβάλλον, τον άνθρωπο. Στην ιδανική κοινωνία κάτι σαν αυτό είναι αυτονόητο. Στη σημερινή είναι δυστυχώς εξαίρεση.
Ένας από αυτούς και ο Θανάσης Ι. Καλούσης, ο όποίος με τη βοήθεια των παιδιών του και την παρέα του σκύλου τους, έβαψε όλα τα όργανα στην παιδική χαρά στο γήπεδο μπάσκετ. Πράξη γενναία, πράξη που αξίζει να μιμηθούμε. Συγχαρητήρια Θανάση. Να είσαι καλά και συ και η οικογένειά σου.

Επίσκεψη ύστερα από 32 χρόνια
Στην Καλλιπεύκη βρέθηκαν για λίγο το καλοκαίρι οι δάσκαλοι που δίδαξαν στο σχολείο του χωριού τα έτη 1967-1970, Γρηγόρης Κουσιέρας με τη σύζυγό του Νίνα Μπέτσιου και Βασίλης Ντζόϊδος επίσης με τη σύζυγό του ύστερα από 32 χρόνια, συνταξιούχοι σήμερα.

Μια φωτογραφία… ένας αιώνας!
Υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες, όχι απαραίτητα παλιές, που σε συγκλονίζουν όταν τις βλέπεις και σου δημιουργούν πολλά και ποικίλα συναισθήματα, ιδιαίτερα όταν σ’ αυτές εικονίζονται συγγενικά, αγαπημένα και φιλικά πρόσωπα.
Με τέτοιες φωτογραφίες θα ξεκινήσουμε από τούτο το φύλλο τη στήλη με τον παραπάνω τίτλο.
Όσες και όσοι έχετε τέτοιες φωτογραφίες, σας παρακαλούμε να επικοινωνήσετε με το Δ.Σ. του Συλλόγου Για να συνεχίσουμε αυτή τη στήλη.
Τη φωτογραφία που φιλοξενούμε σήμερα, (είναι στην ΠΑΤΩΜΕΝΗ το 1954) τη φύλαγε 46 χρόνια τώρα ο Αποστόλης Α. Καστόρης, τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ.
Εικονίζονται:
Όρθιοι: Αστέριος (Τέγος) Παπαϊωάννου), Ιωάννης και Γραμματή Παπαϊωάννου, Αστέριος και Μαρίκα Μαντά, Μαριγούλα Α. Καστόρη, Κούλα Τσιάτσιου, Μαρίκα Μαντά (σύζυγος Γιάννη) με τον γιο τους Δημήτρη στην αγκαλιά και δίπλα η αδερφή της Λόλα Καψάλη, ακριβώς μπροστά από τη Λόλα η Ελένη Δούλου – Παπαϊωάννου και η Χρυσάνθη Παπαδόντα – Παπαϊωάννου.
Καθιστοί: Μαρία Θεοδοσίου – Παπαϊωάννου, Απόστολος Α. Καστόρης, Γιώργος Μαντάς, στην αγκαλιά του ο Ζήσης Μαντάς του Γιάννη και μπροστά του ο Απόστολος Παπαϊωάννου, Σταματή Πετρενίτη – Παπαϊωάννου, Γιάννης Μαντάς, Στέριος Παπαϊωάννου, Γιώργος Α. Καστόρης και Στέριος Α. Καστόρης (ζει στη Γερμανία).
Από τους παραπάνω οι: Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Μαντάς και Κούλα Τσιάτσιου έχουν συγχωρεθεί.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Ευχαριστίες
Οι μαθήτριες και οι μαθητές του σχολείου μας, ευχαριστούν θερμά τους συμμαθητές τους του Ειδικού Σχολείου Βέροιας για την επίσκεψη και για τα όσα καλά τους έφεραν.

Διακρίσεις Νέων
Το Δ/Σ του Συλλόγου καθώς καi οι γονείς της, συγχαίρουν την Παπαϊωάννου Ματούλα, η οποία ήρθε πρώτη στην Αγγλία όπου σπουδάζει σε τμήματα πληροφορικής μεταξύ 90 Άγγλων συμφοιτητών της. Συγχαρητήρια Ματούτλα.

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ
1. ΜΑΓΓΟΛΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ 100 δολ.
2. ΓΚΟΥΝΤΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 20 δΟλ.
3. ΚΥΛΙΝΔΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ 20 δολ.
4. ΠΑΖΙΑΝΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ 20 δολ.
5. ΓΚΟΥΜΑΣ ΖΗΣΗΣ 10.000 δρχ.
6. MANΩΛOYAH ΓΕΩΡΓΙΑ του ΙΩΑΝΝΟΥ 40 δολ. Αμερικής.
7. ΜΑΝΩΛΟΥΑΗ ΚΑΤΙΝΑ του ΙΩΑΝΝΟΥ 30 δολ.
8. ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ 10.000 δρχ.
9. ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΥΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ 100.000 δρχ
10. ΚΑΡΑΜΠΑΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ 10.000 δρχ
11. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Γερμανtα) 5.000 δρχ
12. ΤΣΟΥΚΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ 5.000 δρχ
13. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ (Γερμανία) 5.000 δρχ
14. ΝΤΑΣΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 20.000 δρχ
15. ΓΚΟΥΓΚΟΥΑΙΑΣ ΖΗΣΗΣ του ΑΣΤΕΡΙΟΥ 10.000 δρχ
16. ΠΑΤΟΥΛΙΑ ΓΙΩΤΑ (Γερμανία) 10.000 δρχ
17. ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΙΟΣ 10.000 δρχ
18. ΚΟΣΤΡΙΠΑΣ ΔΗΜΗΤΡ!ΟΣ Κρανιά 10.000 δρχ
19. ΚΑΡΑΛΙΑΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 5.000 δρχ
20. ΓΚΡΙΖΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ 5.000 δρχ
21. ΣΑΛΑΜΠΑΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ 50 δολ. Καναδά
22. ΠΑΠΑΔΟΥΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ 50 δολ.
23. ΝΤΑΜΠΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Σκοτίνα) 5.000 δρχ
24. ΚΑΖΑΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ του ΙΩΑΝΝΗ 10.000 δρχ
25. ΚΑΡΑΛΙΑΚΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 5.000 δρχ
26. ΡΗΜΑΓΜΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ του ΑΣΤΕΡΙΟΥ 3.000 δρχ
27. ΔΡΟΓΓΟΓ1ΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γερμανία 10.000 δρχ
28. ΜΗΤΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡ1ΟΣ Αυστραλία 5.000 δρχ
29. ΚΑΛΟΥΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ (Άργος) 5.000 δρχ
30. ΓΚΟΥΝΤΟΥΒΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Καναδάς 10.000 δρχ
31. ΜΑΝΤΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 10.000 δρχ (ΚΑΦΕΝΕΙΟ)
32. ΛΕΠΤΟΚΑΡΙΤΗ ΧΑΡΑ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ 20.000 δρχ
33. ΜΩΡΟΥΔΑΣ ΠΕΤΡΟΣ Αθήνα 10.000 δρχ
34. ΜΠΟΥΡΟΝΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ 10.000 δρχ
35. ΣΩΜΑ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ 5.000 δρχ
36. ΓΚΟΥΛΙΑΡΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ 10.000 δρχ
37. ΠΟΛΥΖΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ 8.500 δρχ
38. ΜΟΥΡΓΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ (Γερμανία) 10.000 δρχ
39. ΝΤΑΣΙΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ (Γερμανία) 5.000 δρχ
40. ΓΚΑΒΟΥΤΣΙΚΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ του ΑΣΤΕΡΙΟΥ 5.000 δρχ
41. ΖΑΦΕΙΡΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ 5.000 δρχ
42. ΠΑΠΑΔΟΝΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ τον ΚΩΝ/ΝΟΥ 5.000 δρχ
43. ΓΚΟΥΓΚΟΥΛΙΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ (Καναδάς) 70.000 δρχ
44. NTΟΝΤΟΥ ΖΩΗ 10.000 δρχ
45. ΑΝΩΝΥΜΟΣ 5.000 δρχ
46. ΜΑΣΟΥΡΑ – ΔΕΜΙΤΖΑΚΗ ΛΙΤΣΑ 5.000 δρχ
47. ΜΑΣΟΥΡΑ – ΔΕΜΙΤΖΑΚΗ εις μνήμη του θείου της Θ. ΓΚΟΥΓΚΟΥΛΙΑ 10.000 δρχ
48. ΝΤΑΣΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του ΑΘ. 50.000 δρχ
49. ΓΚΟΓΚΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Ελασσόνα 10.000 δρχ
50. ΜΟΥΡΓΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Γερμανία) 10.000 δρχ
51. ΤΣΙΟΥΓΚΟΣ ΠΑΥΛΟΣ 5.000 δρχ
52. ΜΑΣΟΥΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Καναδάς) 10.000 δρχ
53. ΚΑΡΑΔΟΥΚΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ (Κατερίνη) 5.000 δρχ
54. ΤΣΙΛΙΜΕΝΗ ΤΑΣΟΥΛΑ (Θεσσαλονίκη) 20.000 δρχ
55. ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΟΡΙΤΣΑ 5.000 δρχ
56. ΜΑΣΟΥΡΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ του ΔΗΜΟΥ 5.000 δρχ
57. ΠΑΠΑΔΟΝΤΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ τον ΓΕΩΡΓΙΟΥ (Αυστραλία) 10.000 δρχ
58. ΜΑΝΤΑΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ (ΤΣΙΜΠΙΡΗΣ) (Αυστραλία) 10.000 δρχ
59. ΡΗΜΑΓΜΟΣ ΜΑΝΟΛΗΣ του ΑΘΑΝ. (Αυστραλία) 10.000 δρχ
60. ΔΗΜΟΥ ΑΝΘΟΥΛΑ Πλατύ 5.000 δρχ
61. ΔΗΜΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Θεσσαλονίκη) 5.000 δρχ
62. ΓΡΟΤΖΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ 50.000 δρχ
63. ΛΙΩΒΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Καρυά) 5.000 δρχ
64. ΤΣΙΚΑΤΑΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ 5.000 δρχ
65. ΘΕΟΔΩΡΑΚΟΠΟΥΑΟΣ ΣΩΤΗΡΗΣ 150 δολ. Καναδά
66. ΜΑΣΟΥΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ 100 δολ. ΗΠΑ
67. ΣΑΜΑΡΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ 5.000 δρχ
68. ΚΑΡΑΣΤΕΡΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 10.000 δρχ
69. ΡΗΜΑΓΜΟΣ ΦΩΤΗΣ 2.000 δρχ
70. ΚΑΣΤΟΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ του ΙΩΑΝΝΟΥ 5.000 δρχ
71. ΝΤΟΝΤΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ του ΓΕΩΡΓΙΟΥ 5.000 δρχ
72. ΚΑΡΑΜΠΑΤΗΣ ΖΗΣΗΣ του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (Θεσσαλονίκη) 5.000 δρχ
73. ΤΣΕΤΣΙΛΑΣ ΘΩΜΑΣ (Μακρυχώρι) 2.000 δρχ
74. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΕΛΙΟΣ 2.000 δρχ
75. ΝΤΑΓΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 1.000 δρχ
76. ΚΑΛΟΥΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ (Γερμα νία) 10.000 δρχ
77. ΚΑΝΕΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (Κατερίνη – απεβίωσε) 10.000 δρχ

ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΣΤΟΝΗ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ 
Τον περασμένο Ιούνιο, ήρθαν με άδεια στην Ελλάδα η Μανωλούλη Κατίνα και η αδερφή της Γεωργία. Είναι κόρες του Γιάννη Μανωλούλη που διαμένει στην Καλλιθέα Κατερίνης. Οι δύο αγαπητές συμπατριώτισσες, αλλά και θερμές οπαδοί της «ΩΡΑΙΑΣ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗΣ» ήρθαν στο χωριό στο πανηγύρι, χόρεψαν, διασκέδασαν και επισκέφτηκαν τους συγγενείς τους. Αν και ζουν χρόνια στη Βοστόνη, δεν ξεχνούν την Ελλάδα και ιδιαίτερα την Καλλιπεύκη. Τα παιδιά τους πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο και μιλούν πολύ καλά την ελληνική γλώσσα. Η κόρη της Γεωργίας πηγαίνει στο ελληνικό σχολείο «Άγιος Νεκτάριος» και είναι αριστούχα μαθήτρια. Η Κατερίνα αρραβώνιασε τη μεγάλη κόρη της Χαρίκλεια με τον Αμερικάνο Τζιν Κρέγκ. Οι δύο αδερφές Κατίνα και Γεωργία είναι παντρεμένες με άνδρες Κατερινιώτες: Τους Παναγιώτη Κουκιώτη και τον Ν. Πανταζή. Στις αγαπητές μας συμπατριώτισσες που πέρασαν ευχάριστα τις διακοπές τους στην Κατερίνη τις ευχαριστούμε πολύ που είχαν την ευγενική καλοσύνη να μιλήσουν μαζί μας και τις συγχαίρουμε γιατί προοδεύουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους ορθόδοξα και ελληνικά. Μάλιστα μας είπε η Κατίνα, ότι ο αρραβωνιαστικός της κόρης της θα βαφτιστεί ορθόδοξος Χριστιανός και ο γάμος θα είναι ορθόδοξος. Ευχόμαστε κάθε ευτυχία και προκοπή από την μεριά μας, σε σας, τις οικογένειες σας και σε όλους τους συμπατριώτες που ζείτε εκεί.
Συγχαρητήρια στην αρραβωνιασμένη Χαρίκλεια (καλά στέφανα) και στην αριστούχα Βανέσα. Μπράβο Βανέσα. Σου ευχόμαστε να φτάσεις πολύ ψηλά, αλλά πάντα η καρδούλα σου να χτυπάει ελληνικά. Θα μας κάνεις πολύ υπερήφανους.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΟΥ ΛΑΒΑΜΕ
Καλλιπεύκη 14-8-2000 Αγαπητό Δ.Σ του ΜΕΣΑΚ
Θέλω μέσα απ’ την επιστολή να σας εκφράσω τα θερμότερα συγχαρητήρια για τις τόσο πετυχημένες σας εκδηλώσεις του φετινού Αυγούστου. Φέτος καταφέρατε να δώσετε μια άλλη διάσταση στις εκδηλώσεις αυτές. Αποδείξατε ότι ο Σύλλογος μπορεί να οργανώσει και να εκτελέσει εκδηλώσεις επάξιες μεγάλων συλλόγων με πείρα και κυρίως οικονομικά εύρωστους. Η Διημερίδα με θέμα την ιστορία του χωριού μας κατάφερε να δώσει κάποια στοιχεία της ιστορίας μας και να ξυπνήσει μνήμες σε πολλούς. Ακόμα, θέλω να πιστεύω πως θα κάνει κάποιους να ανατρέξουν την ιστορία, ώστε μέσα από καινούργιες εργασίες να δοθούν και νέα στοιχεία για την ιστορία μας. Επίσης, η συγκέντρωση όλων αυτών των στοιχείων και η έκδοσή τους σε ένα Βιβλίο, θα δώσει την ευκαιρία στα παιδιά μας να μάθουν την ιστορία του τόπου τους και να γνωρίσούν τους προγόνους τους. Το βιβλίο αυτό που πιστεύω να εκδο8εί το δυνατόν συντομότερο, θα αποτελέσει κόσμημα κάθε Καλλιπευκιώτικης βιβλιοθήκης. Μόνο ένα μικρό παράπονο για τη Διημερίδα. Δεν προσκαλέσατε το Δασονομείο, που πιστεύω είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Καλλιπεύκης. Είμαι σίγουρος ότι πρόκειται για απλή παράλειψη και όχι ηθελημένο. Τάσο, περιμένω απάντηση. Τέλος θα ή8ελα να σας ευχαριστήσω γιατί χωρίς να το γνωρίζετε, κάνατε πραγματικότητα ένα όνειρο του μακαρίτη του πατέρα μου, που ήθελε πάντα να αποκτήσει ο Σύλλογος ένα δικό του μέρος, όπου θα διοργανώνει τις εκδηλώσεις του. Το φετινό αντάμωμα ήταν ιστορικό αφού για πρώτη φορά οργανώθηκε αποκλειστικά από τον Σύλλογο με την πολύτιμη βοήθεια ορισμένων αξιών ανθρώπων. Φίλοι του Δ.Σ. συνεχίστε την καλή δουλειά και να είστε σίγουροι ότι o κόσμος, σας στηρίζει σε κάθε σας επιλογή και θα σας σκολουθεί παντού. Μην σας σταματούν τυχόν μικροπαράπονα που μπορεί να ακούσετε. Ουδέν τέλειον. Κάθε φορά, είμαι σίγουρος, θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Φιλικότατα
Απόστολος Δημ. Γκουγκουλιάς
___ _ ___
Την 1η Σεπτεμβρίου 2000 εκείνη την πρώτη Παρασκευή του Φθινοπώρου, πέθανε ο αγαπητός μας Καλλιπευκιώτης πατριώτης ΚΑΛΟΥΣΗΣ ΑΣΤΕΡ!ΟΣ. Ο Στέργιος γεννήθηκε το 1926 στο χωριό Καλλιπεύκη ή Νεζερό όπως ονομαζόταν επί Τουρκοκρατίας τοπογραφικά στον Κάτω Όλυμπο. O Στέργιος ήταν από μια πολυμελή οικογένεια. Ήταν εννέα (9) αδέλφια κι αυτός ήταν δεύτερος κατά σειρά. Τα άλλα 7 ήταν πιο μικρά. O Στέργιος ακόμη από τα μικρά του χρόνια έχει γνωρίσει (γευθεί) τη φτώχια, τη δυστυχία, την ανέχεια, την πείνα και γενικά μια γενικευμένη ανθρώπινη ταλαιπωρία. Το 1943 σε εκείνη τη δύσκολη περίοδο της κατοχής και εθνικής αντίστασης πεθαίνει n μάνα τους. Μάνα των 9 αδελφών. Κι έτσι εκείνα τα παιδιά εκτός από τα πολλαπλά προβλήματα μπαίνουν και στο μονοπάτι της ορφάνιας από μάνα. Εκτός από τον πατέρα τους κι ο Στέργιος σαν μεγαλύτερος από τα άλλα αδέλφια του, είχε να αντιμετωπίσει πολλά και δύσκολα προβλήματα. Η ζωή της οικογένειας σε εκείνη την εποχή κυλούσε στις γνωστές συνθήκες επιβίωσης. Ιδίως για τα χωριά της υπαίθρου και ιδιαίτερα στα ορεινά χωριά σαν την Καλλιπεύκη. Χωρίς συγκοινωνία, οι χωριανοί αγρότες δουλεύανε με πολύ παλιά και αρχαία εργαλεία και μέσα παραγωγής και έτσι n δυστυχία φουντώνει μέρα με την μέρα. Ο Στέργιος από τα 15 χρόνια άρχισε να δουλεύει στο δάσος σαν ξυλοκόπος. Ήταν πολύ συνειδητός και εργατικός.
Στην περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου σε μια πιο δύσκολη περίοδο από την προηγούμενη, το Μάη του 1947 εκείνα τα παιδιά, 9 αδέλφια που ήταν ορφανά από μάνα μένουν ορφανά κι από πατέρα. Το μονοπάτι της ορφάνιας από μάνα τώρα γίνεται μια πραγματική τραγωδία. Ο Στέργιος τώρα συνειδητά καλείται να αναλάβει το ρόλο του προστάτη αυτής της οικογένειας κι το έχει κάνει με επιτυχία. Αφού περάσανε οι μεγάλες μπόρες ο Στέργιος το 1953 παντρεύτηκε την Μαρία Κούσιου κι αυτή από μια πολυμελή οικογένεια, όπου αποχτήσανε τρία παιδιά τα οποία μεγαλώσανε κι αυτά με την σειρά τους, παντρευτήκανε και κάνανε κι αυτά οικογένειες πολύ καλές.
Ο Στέργιος εργάστηκε αρκετά χρόνια σε ιδιωτικές δουλειές. Εκτός από τις δουλειές στο χωριό όπου δούλευε σαν αγρότης ήταν ένας πολύ καλός συνειδητός εργάτης, ήταν καλός αγρότης, ήταν καλός σύζυγος, καλός πατέρας, πεθερός και καλός παππούς. Ήταν αγαπητός και σεβαστός από τους συμπατριώτες του, γνωστούς και φίλους. Αυτό φάνηκε (αποδείχθηκε και στην τελευταία ανθρώπινη πράξη, αυτήν rιου λέγεται κηδεία. Για τον τελευταίο αrιοχαιρετισμό, τελευταίο αντίο όπου ήρθε πάρα πολύς κόσμος με αυτόν το τρόπο να εκφράσει την εκτίμηση, τον σεβασμό, την λύπη του κι άλλα. Με περηφάνια μπορούμε να πούμε πως o Στέργιος εκπλήρωσε στο ακέραιο την κοινωνική του αποστολή, σ’ αυτήν τη γη. Θα είναι άδικο αν δεν θυμίσουμε πως εκείνα τα 9 ορφανά από την πιο δύσκολη περίοδο όχι μόνο επιβιώσαν, αλλά μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένειες πολύ καλές. Εδώ μπορεί να βγάλει κανείς το συμπέρασμα πως όταν οι άνθρωποι από παιδιά είναι σκληραγωγημένα από τα μικρά τους χρόνια σε ένα περιβάλλον σκληρό, αντέχουν σε δύσκολες φουρτούνες στη μελλοντική τους ζωή. Εδώ θα πρέπει να θυμίσω την δουλειά, τις θυσίες και την απεριόριστη φροντίδα που έδειξε η παπαδιά γιαγιά τους απέναντι σ’ αυτά τα παιδιά.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει Στέργιο, σ αυτό το χωριό που τόσο πολύ αγάπησες κι λάτρεψες. Αιωνία σου n μνήμη.
Κούσιος Απόστολος
___ _ ___
Αγαπητέ αδερφέ Στέργιο,
Στο τελευταίο σου ταξίδι θέλω κι εγώ να σ’ αποχαιρετήσω με λίγα λόγια απλά, όπως απλή και λιτή ήταν και η ζωή σου. Θα θυμάμαι πάντα την εργατικότητα σου με μεγάλη επιμέλεια στη δουλειά σου. Ήθελες ότι κάνεις να το κάνεις τέλειο. Το βράδυ κατάκοπος από τον κάματο της ημέρας εύρισκες πάντα λίγο χρόνο να ασχοληθείς και να γελάσεις με την οικογένειά σου και να δημιουργείς τόσο ευχάριστο κλίμα στο σπίτι σου. Ήσουν μαχητής σ’ αυτά που πίστευες και στα δίκαια σου κατά την γνώμη σου. Αυτό όμως δεν σ’ εμπόδιζε ν’ αναγνωρίσεις και το δίκαιο του αντιπάλου σου όταν αυτός είχε επιχειρήματα πιο ατράνταχτα από τα δικά σου κι αυτό έγινε πολλές φορές.
Με την εργατικότητά σου, δημιουργούσες αθόρυβα και πολλοί είναι αυτοί που τους βοήθησες ξεκινώντας από το κοντινό σου περιβάλλον και απλώνοντας στο ευρύτερο. Ήξερες να κάνεις οικονομία και γι’ αυτό πάντα κάτι περίσσευε από το υστέρημά σας και έτσι ήσουν ένας
χρήσιμος άνθρωπος σ’ όσους σε χρειάζονταν. Ίσως θα μπορούσες να
κάνεις αυτό που κάνουν οι περισσότεροι να κοιτάζεις μόνον την οικονομία και τίποτα άλλο. Μα γι’ αυτό που ήσουν θα σε θυμόμαστε αγαπητέ μου αδερφέ Στέργιο.
Ήσουν για μένα πρότυπο τόσο εσύ όσο και τ’ άλλα μεγαλύτερα παιδιά. όπως έλεγε η συχωρεμένη μας γιαγιά n οποία μαζί με τα παιδιά της αγόρια και κορίτσια θα σε περιμένει τώρα εσένα και αύριο εμάς.
Σταματώ εδώ παρ’ όλο που θα μπορούσα ν’ αραδιάζω πολλές ευχάριστες στιγμές της ζωής σου. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει σε λίγο.
Γεια σου αδερφέ Στέργιο
Καλούσης Χρήστος.

ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940 ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΟΚΟΤΗ 
Γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη Το 1916 και έλαβε μέρος στον πόλεμο rou 1940 μας καταθέτει παρακάτω ζωντανές μαρτυρίες από τα δύσκολα εκεiνα χρόνια, ας Τον δώσουμε το λόγο λοιπόν.
«Το καλοκαίρι του 1939 πήγα στο θέρο στο Τικελί (Σίνδο Θεσ/νίκης). Το 1940 πήγα για θέρο στις Σέρρες και το φθινόπωρο στις 28 Οκτωβρίου 1940 κηρύχτηκε o πόλεμος. Οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο. Πήγα και κατετάγην στο 4ο Σύνταγμα πεζικού στο λόχο όλμων ως πυροτεχνουργός.
Μας βάζουν νύχτα στο Θεσσαλικό τρένο και όλη νύχτα προς Καλαμπάκα. Το αύριο πεζοί και με το γυλιό στην πλάτη ξεκινήσαμε για Μέτσοβο. Μόλις φτάσαμε στον Κάμπο του Δεσπότη κόψαμε δεξιά. Προχωρούσαμε για την Πίνδο. Βαδίζαμε όλοι μαζί νύχτα και το πρωί συναντήσαμε τον εχθρό στη Βοβούσα. Ήταν η επίλεκτη Μεραρχία του Μουσολίνι, η μεραρχία αλπινιστών. Εκεί βαφτιστήκαμε με τα πρώτα με τα πρώτα πυρά, τους κυκλώσαμε νύχτα χωρίς να μας καταλάβουν και τους αιφνιδιάσαμε. Πιάσαμε και αιχμαλώτους. Άφησαν λάφυρα πολλά, μέχρι όλμους. Οι
όλμοι οι δικοί τους ήταν ανώτεροι από τους δικούς μας. Είχαν κάνη μεγαλύτερη και βεληνεκές μεγαλύτερο από τους δικούς μας. Οι δικοί μας έριχναν 3 χιλιόμετρα και οι δικοί τους 4 χιλιόμετρα, αλλά στη διάμετρο ήταν το ίδιο.
Από τη Βοβούσα και πέρα πήραμε τους ιταλικούς όλμους και τους κυνηγούσαμε με τα δικά τους όπλα, αφού τους πήραμε κατά πόδι. Αυτοί οπισθοχωρούσαν προς Κόνιτσα. Δώσαμε μάχη στο Δίστομο και αιχμαλωτίσαμε ένα τάγμα. Τους έκοψε το ιππικό από τα πλευρά και εμείς κατά Μέτσοβο. Σήκωσαν σημαία και παραδόθηκαν.
Αυτή η μέρα όμως ήταν η χειρότερη που περάσαμε μέσα στην Πίνδο. Έβρεχε καταρρακτωδώς. Εμείς και οι Ιταλοί ήμασταν σαν τις πάπιες. Μούσκεμα μέχρι τα δόντια. Από εκεί βαδίσαμε προς Κλέφτη. Εκεί βρήκαμε άλλη αντίσταση αλλά τους βγάλαμε κι από εκεί. Είχαμε λίγες απώλειες. Από τον Κλέφτη βαδίσαμε προς Κόνιτσα. Εκεί βρήκαμε μεγάλη αντίσταση. Κάναμε τέσσερις μέρες να τους βγάλουμε. Ήρθε και το πυροβολικό το δικό μας των 7 και 5 χιλιοστών. Εμείς με τους όλμους ρίξαμε τρεις χιλιάδες βλήματα κάθε όλμος. Την 4η μέρα έβαλαν φωτιά στα δημόσια κτίρια και έφυγαν.
Στην Κόνιτσα είχαμε πολλές απώλειες. Από τα δικά μας τα μέρη σκοτώθηκε ο Γκαρντάνος από τους Γόννους. Αντίσταση βρήκαμε στα σύνορα. Στη Μουργκάνα εκεί σκοτώθηκε ο Δημήτριος Καρατόλιος του Γιάννη από τους Γόννους κι αυτός. Πήγε από βόμβα πυροβολικού.
Στις 20 με 25 Νοεμβρίου περίπου μπήκαμε στην Αλβανία. O λόχος ο δικός μας μπήκε από τους πρώτους στο Λεσκοβίτι. Από εκεί βαδίσαμε προς Πρεμετή, μια μικρή κωμόπολη. Δεν βρήκαμε μεγάλη αντίσταση, αλλά μέσα στην πόλη δεν μας άφησαν να μπούμε. Κατασκηνώσαμε έξω στα βουνά. Ήταν του Αγίου Νικολάου. Εκεί ήρθε η βασίλισσα η Φρειδερίκη και μας έδωσε τους Νικολάδες από ένα δέμα γιατί γιορτάζαμε. Μέσα είχε κάλτσες, τσιγάρα, γάντια, μπισκότα και χειρομάντιλα.
Από εκεί με μικρές επιχειρήσεις φτάσαμε στην περιβόητη Κλεισούρα. Εκεί βρήκαμε όλο το έμψυχο υλικό της Ιταλίας. Σαν πεις από μηχανήματα, τανκς και αυτοκίνητα άλλο πράγμα. Όλος o μηχανισμός της Ιταλίας. Παραμονές Χριστουγέννων κάναμε την πρώτη επίθεση και την πληρώσαμε με 1.500 νεκρούς. Η μεραρχία αποτελούνταν σχεδόν όλο από Θεσσαλούς. Εκεί σκοτώθηκαν από το χωριό μας o Γκαραφλής Δημήτριος και ο Βαγγέλης Γκαζγκάνης.
Μετά από οχτώ μέρες ήρθε πολύ πυροβολικό δικό μας και άλλοι όλμοι και έγινε τέλος Δεκεμβρίου 1940 η Μεγάλη επίθεση του Ελληνικού στρατού με δύο μεραρχίες. Την πρώτη Λαρίσης και την Πέμπτη. Και έπαθαν οι Ιταλοί χειρότερα απ’ ότι πάθαμε εμείς. Γέμισαν τα βουνά πτώματα. Θα πιάσαμε ίσα με 2.500 αιχμαλώτους. Συντάγματα ολόκληρα τα αιχμαλωτίσαμε. Αυτή η δουλειά έγινε καμιά ώρα νύχτα. Τους αιφνιδιάσαμε και έπαθαν τη μεγαλύτερη καταστροφή οι Ιταλοί.
Από την Κλεισούρα βαδίσαμε προς το χάνι Μπαλαμπάνη. Αφού με μικρές συμπλοκές καθαρίσαμε τις μικρές αντιστάσεις βαδίσαμε αριστερά προς την περιβόητη Τρεμπεσίνα. Περάσαμε από το ψάρι και ανεβήκαμε αρχές του Γενάρη επάνω στο 1920 ύψωμα με δύο μέτρα χιόνι, χειρότερο από τον Όλυμπο διότι μας χτυπούσε η θάλασσα. Ούτε ένα δέντρο δεν υπήρχε να βάλουμε τη μύτη μας.
Πως ζήσαμε, ο Θεός μας φύλαξε. Αλλά σαν πεις πόσους χάσαμε από κρυοπαγήματα ο Θεός ξέρει. Από τα στοιχεία τα δικά μας, τους όλμους, είχαμε δύο ξεπαγιασμένους. Τον ανθυπολοχαγό Πλέσα και τον στρατιώτη Παπανικολάου, γεωπόνο από τα Φάρσαλα και σκοτωμένο το Γιάννη Θανόπουλο, αλλά αυτός σκοτώθηκε στις 9 Μαρτίου της μεγάλης επίθεσης του Μουσολίνι.
Τώρα πάμε για τη μεγάλη επίθεση των Ιταλών στις 9 Μαρτίου 1941. Το πρωί της 9ης Μαρτίου ήμασταν ξεγνοιασμένοι και πηγαίναμε να πάρουμε τσάι. Μας το είχαν φέρει οι ημιονοδηγοί, οι οποίοι ήταν πολύ πίσω από εμάς. Εμείς πολεμούσαμε ας πούμε στον Όλυμπο και αυτοί ήταν στην Καρυά. Εκεί στα μεταγωγικά του λόχου μας ήταν και δύο πατριώτες μας. Ο γαμπρός μου Δημήτριος Γκουγκουλιάς και ο Γεώργιος Λαμπίρης. Τυχεροί άνθρωποι. Δεν είδαν τίποτε! Εκεί που πηγαίναμε να πάρουμε τσάι ακούμε απέναντι από το εχθρικό στρατόπεδο (σαν να ήμασταν εμείς στην Ανάληψη και οι Ιταλοί στον Άγιο Αθανάσιο) να μας μιλάει μια φωνή και να μας λέει: «Εδώ Ντούτσε, Έλληνες μην πολεμάτε για τα συμφέροντα των Εγγλέζων. Αυτοί γλεντούν με τις γυναίκες σας και τις αδερφές σας και σεις πολεμάτε. Έλληνες, Θεσσαλοί μη ρίξετε ντουφέκια, διότι θα γεμίσει η πεδιάδα της Κλεισούρας με πτώματα. Πετάξτε τα όπλα σας και θα σας βοηθήσουμε να πάτε στα σπίτια σας. Αν ρίξετε έστω και μια τουφεκιά θα σας βάλω με χίλιες κάνες πυροβολικού και με τέσσερα εκατομμύρια λόγχες».
Αυτά είπε και άρχισε το Μεγάλο μακελειό. Να βλέπεις τα αεροπλάνα να έρχονται ανά πενήντα επάνω μας και εμείς να πολεμάμε σαν λιοντάρια, όλος ο ελληνικός στρατός. Αλλά είχαμε και εμείς, αναλόγως, καλές δυνάμεις, ήμασταν αυτού στο κεντρικό μέτωπο, που ήταν πενήντα φορές ανώτερο από τα άλλα μέτωπα, ήμασταν τρεις μεραρχίες καλά εξοπλισμένες με καλό πυροβολικό και πεδινό και βαρύ των 155 χιλιοστών. Να βλέπεις τους Ιταλούς να έρχονται επάνω μας σαν αγέλες. Και τo πυροβολικό και οι όλμοι και τα πολυβόλα του πεζικού να τους Θερίζουν. Τους λιανίσαμε.
Απάνω στις οχτώ μέρες ζήτησαν ανακωχή να θάψουν τα πτώματα. Ζήτησαν οχτώ μέρες ανακωχή και η διοίκηση η δική μας τους έδωσε είκοσι τέσσερις ώρες. Και αφού δεν μπόρεσαν να πάρουν ούτε μία πιθαμή έδαφος από τους Έλληνες, ο Μουσολίνι έφυγε ντροπιασμένος και πήγε στη σύμμαχό του Γερμανία και έστρωσαν νέο σχέδιο με τον Χίτλερ, πως να καθυποτάξουν την Ελλάδα. Και την καθυπόταξαν και ήρθαν τα χρόνια της Κατοχής.
Τραβήξαμε πολλά. Σκοτωμοί, πείνα, ταλαιπωρίες και άλλα με τα αντάρτικα τους Γερμανούς και τους Ιταλούς. Είμαι σήμερα 82 χρόνων και εύχομαι να μην ξανάρθουν τέτοια χρόνια. Είναι το χειρότερο πράγμα για τον άνθρωπο».
Ευχαριστούμε τον μπάρμπα-Νίκο για όσα μας εξιστόρησε και θα περιμένουμε και άλλους να μας διηγηθούν όσα έζησαν, τόσο κατά τον πόλεμο όσο και κατά την Κατοχή.

Επιμέλεια-παρουσίαση Ζ.Α.Κ.