Κανελλιάς Δημήτριος ο τελευταίος αγροφύλακας

 

Ο θεσμός του παραδοσιακού αγροφύλακα και το σώμα της αγροφυλακής, όπως τα γνωρίσαμε, δεν υφίστανται πλέον εδώ και μερικά χρόνια. Και οι παλαιοί αγροφύλακες που συνταξιοδοτούνται δεν αντικαθίστανται από νέους. Έτσι, η Καλλιπεύκη είναι σήμερα χωρίς τον αγροφύλακά της. Ο τελευταίος Καλλιπευκιώτης αγροφύλακας συνταξιοδοτήθηκε την πρώτη Ιανουαρίου του 2002. Πρόκειται για τον Κανελλιά Δημήτριο του Αθανασίου, τον Τάκη τον Μπανούση όπως αλλιώς τον ξέρουν οι παλαιότεροι. Ο Δημήτριος Κανελλιάς γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη το 1935. Είναι παντρεμένος με τη Μαρία Κων/νου Γκαντάκη και έχουν δυο κόρες, τη Στέλλα και τη Παρασκευούλα. Ασχολήθηκε με την γεωργία και το 1975 διορίστηκε ως αγροφύλακας στον τομέα της Καλλιπεύκης. Πριν από αυτόν «παρέλασαν» πολλοί ακόμη αγροφύλακες, αλλά επειδή η δουλειά ήταν και είναι πολύ δύσκολη στον δικό σου τόπο, γι’ αυτό όσοι προηγήθηκαν, παραιτήθηκαν σε  σύντομα χρονικά διαστήματα εκτός εξαιρέσεων.

Ο Δημήτριος Κανελλιάς είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει περισσότερο από τον καθένα όλη τη γεωργική έκταση της Καλλιπεύκης και όχι μόνο. Γι’ αυτό, τόσο κατά τη θητεία του όσο και σήμερα, όλοι τον συμβουλεύονται. Μεμονωμένα άτομα και υπηρεσίες. Σε όλη του τη θητεία προσπάθησε να εφαρμόσει το νόμο όσο το δυνατόν καλύτερα και να αποδώσει δικαιοσύνη. Όλες τις υποθέσεις τις έψαχνε πολύ, ιδιαίτερα αυτές με τις ζημίες στα χωράφια για να μην αδικήσει κανέναν. Ούτε τους γεωργούς ούτε τους παραβάτες κτηνοτρόφους. Έκανε τη δουλειά του χωρίς διακρίσεις και χωρίς ρουσφέτια. Προσπαθούσε να προλάβει τα αδικήματα σε εποχές πολύ δύσκολες όταν είχε περιόδους ξηρασίας και οι κτηνοτρόφοι ήταν δύσκολοι και μη συνεργάσιμοι. Καβάλα στο άλογό* του, που πραγματικά ήταν σαν άνθρωπος με μυαλό, τριγύριζε την αγροτική έκταση της Καλλιπεύκης και ήταν «πανταχού παρών». Αλλά και όταν τα βράδια βρισκόταν στο χωριό και γινόταν οι περισσότερες ζημιές, είχε τέτοιο αναπτυγμένο ένστικτο και εξυπνάδα, που ήταν αδύνατον να του ξεφύγει κάποιος παραβάτης.

Ως αγροφύλακας είχε το δικαίωμα να κάνει εκτίμηση ζημιών μέχρι 20.000 δραχμές. Από εκεί και πάνω χρειαζόταν και δεύτερος αγροφύλακας. Υπέγραφε βεβαιώσεις από τις οποίες αποδεικνυόταν ο κάτοχος ενός χωραφιού και δεν χρειαζόταν να τρέχουν οι κάτοικοι σε διάφορες υπηρεσίες, πράγμα που γίνεται σήμερα.

Ο Δημήτριος Κανελλιάς εξυπηρέτησε τους χωριανούς του και την Καλλιπεύκη 27 ολόκληρα χρόνια. Ήταν ο φύλακας και μαζί η σιγουριά για τους κατοίκους του χωριού μας. Η προσφορά του ήταν μεγάλη στον τόπο του γι’ αυτό κι εμείς τον ευχαριστούμε και του ευχόμαστε να είναι γερός και να χαίρεται τα χρόνια σύνταξής του μαζί με την οικογένειά του. Το κενό που άφησε είναι μεγάλο και αφού πλέον δεν διορίζονται και νέοι αγροφύλακες, τα πράγματα δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Οι κάτοικοι πλέον δεν έχουν πού να απευθύνονται για τα προβλήματά τους και αναγκάζονται να τρέχουν στις διάφορες υπηρεσίες που είναι μακριά από την Καλλιπεύκη.

Για την ιστορία βέβαια, μια και κάναμε αυτό το μικρό αφιέρωμα στον τελευταίο αγροφύλακα, ας δούμε και ποιοι άλλοι έκαναν αγροφύλακες από το 1940 περίπου και δώθε. Αρχίζοντας από τους παλαιότερους, μνημονεύουμε τον Γκουγκουλιά Ιωάννη του Νικολάου και τον Τσιούγκο Νικόλαο του Πούλιου που σκοτώθηκε το 1943 κατά την Κατοχή. Ακολούθησαν ο Λαμπίρης Ιωάννης, ο Θωμάς Τσιούγκος, ο Τσιλιμένης Νικόλαος, ο Γκέτσιος Γεώργιος του Αστερίου, ο Καλαμίδας Γρηγόριος, ο Παπαϊωάννου Απόστολος του Γεωργίου, ο Ζαφείρης Ζαφείρης (Ντάσιος), ο Καραδούκας Δημήτριος και ο Σαλαμπάσης Αστέριος* (7 μήνες). Ο Γκέτσιος Γεώργιος διορίστηκε το 1956-57 περίπου μαζί με τον Καλαμίδα Γρηγόρη. Το 1961 παραιτήθηκε ο Καλαμίδας και τον αναπλήρωσε ο Παπαϊωάννου Απόστολος (Γκουντέλας). Ο Γκέτσιος μετατέθηκε το 1970 περίπου στο χωριό Ελευθεραί της Λάρισας. Ο Παπαϊωάννου Απόστολος θήτευσε 12 χρόνια (1961-1972), ενώ οι υπόλοιποι έκαναν από ένα, δυο χρόνια ή και μήνες. Όλοι οι παραπάνω αγροφύλακες ήταν μισθωτοί και υπάγονταν στην Αγρονομία. Επειδή, όμως, τα παλιότερα χρόνια υπήρχαν πολλά ζώα και οι ανάγκες φύλαξης ήταν μεγάλες τόσο για τα χωράφια όσο και για τα αμπέλια, η κοινότητα προσλάμβανε και εποχικούς αγροφύλακες τους λεγόμενους κοινοτικούς.

Αυτό γινόταν συνήθως κάθε φορά που υπήρχε μόνο ένας διορισμένος αγροφύλακας. Τους ευχαριστούμε και αυτούς για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν.

agrofylakas

 

Παρατηρήσεις: Μέσα στο κείμενο υπάρχουν δυο λέξεις με αστερίσκο γιατί θέλουμε να θυμηθούμε δυο περιστατικά που αξίζει να τα αναφέρουμε.

α) Όταν ο αγροφύλακας είχε κάποιο πρόβλημα και έπεφτε από το ζώο, τότε αυτό σαν άνθρωπος με μυαλό, τον περίμενε για να συνέλθει και δεν το κουνούσε ρούπι από εκεί.

β) Το ειρηνοδικείο που δίκαζε τους κτηνοτρόφους, στα χρόνια της δικτατορίας είχε μεταφερθεί από τη Ραψάνη στους Γόννους. Τότε έτυχε να είναι αγροφύλακας ο Στέργιος Σαλαμπάσης. Ο Στέργιος λοιπόν, πήγαινε συνέχεια στο δικαστήριο κάποιον κτηνοτρόφο, σχωρέθηκε πρόσφατα, αλλά αυτός είχε βρει το «μέσον» και κάθε φορά αθωωνόταν. Την τελευταία φορά, όταν ο Στέργιος άκουσε και πάλι την πολλοστή αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου δεν άντεξε, πέταξε το καπέλο της υπηρεσίας και είπε στο δικαστή και τους υπόλοιπους. «Εγώ τον καταγγέλλω και σεις τον αθωώνετε συνέχεια; Πάρτε το καπέλο σας και φεύγω». Και πραγματικά, πέταξε το καπέλο και παραιτήθηκε. Βέβαια, για έναν φτωχό άνθρωπο που έχει ανάγκη έναν μικρό μισθό, αυτό φαίνεται παράξενο και ίσως ανόητο. Αλλά, αν όλοι οι υπάλληλοι αντιδρούσαν έτσι στο ρουσφέτι και στα «μέσα», δεν θα ήταν όλα καλύτερα;

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ