ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

TO ΧΩΡΙΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΧΩΡΙΣ ΙΕΡΕΑ

Το Σεπτέμβριο του 2002, ανακουφιστήκαμε όλοι οι Καλλιπευκιώτες από τον ερχομό του νέου ιερέα και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετά την αποδήμηση του μακαριστού και αξέχαστου παπά-Στέργιου. Δυστυχώς, όμως, η ανακούφιση και η χαρά μας κράτησαν μόνο δέκα μήνες, γιατί και πάλι μείναμε από μόνιμο ιερέα. Ο παπά-Γιάννης Τομαράς από την Κόρινθο, δεν θέλησε να μείνει στην Καλλιπεύκη και έτσι έφυγε. Είχαμε γράψει τότε ότι ο νέος παπάς κάτι καινούργιο έφερε στην εκκλησία της Καλλιπεύκης και όλα φαινόταν αισιόδοξα. Αλλά, είχαμε επισημάνει και τούτο. Να μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και ότι ο χρόνος θα δείξει. Και πραγματικά, ο χρόνος έδειξε και μάλιστα πολύ γρήγορα. Εδώ βέβαια, δεν έχουμε σκοπό να κρίνουμε τη «στάση» του παπά-Γιάννη, αλλά να επισημάνουμε το πρόβλημα που έχει και πάλι η εκκλησία του χωριού μας. Και το πρόβλημα είναι μεγάλο, άσχετα αν η Μητρόπολη Λάρισας δεν μας άφησε ως τώρα από ιερέα και γι’ αυτό ευχαριστούμε θερμά τον Σεβασμιότατο.

Αγαπητοί συμπατριώτες, σ’ αυτά τα δύσκολα και έσχατα χρόνια, η παρουσία ιερέα στο χωριό μας είναι απαραίτητη. Αν βουβαθεί και η καμπάνα, θα είναι ακόμη πιο δύσκολα για όλους μας. Γι’ αυτό, ας προβληματιστούμε όλοι μας. Ας ψάξουμε να βρούμε τον ιερέα μέσα από εμάς τους ίδιους. Μόνο ένας Καλλιπευκιώτης ιερέας θα λύση το πρόβλημα και θα φέρει ξανά τη γαλήνη και την ελπίδα στην κοινωνία του μικρού μας. Θέλουμε δικό μας άνθρωπο που να πονά τον τόπο του και να τον διακονεί. Γι’ αυτό κάνουμε έκκληση προς όλους τους πατριώτες, εσωτερικού και εξωτερικού, που αγαπούν τον τόπο τους: Αν κάποιος Καλλιπευκιώτης έχει κλίση προς την εκκλησία και θέλει να γίνει ιερέας στο χωριό του, τότε ας μην διστάσει. Ας ντυθεί το ευλογημένο ράσο και ας έρθει να υπηρετήσει τον τόπο που γεννήθηκε, τους ανθρώπους που αγάπησε. Κάνουμε αυτή την έκκληση και παρακαλούμε τον πανάγαθο Θεό, δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και των πολιούχων Αγίων 12 Αποστόλων, να τον διαλέξει και να τον αναδείξει ποιμένα του χωριού μας.

Και τέλος να τονίσουμε και τα παρακάτω. Όλοι οι Καλλιπευκιώτες θέλουμε να έχουμε μόνιμο ιερέα στο χωριό μας, αλλά κανένας δεν θέλει να γίνει ιερέας το δικό του το παιδί. Εδώ είναι το πρόβλημα, αλλά συνάμα και η έκφραση της απιστίας και της πρόληψης που έχουμε λιγοστοί, για το πρόσωπο του ιερέα. Το να έχει μία οικογένεια ιερέα στο σπίτι της είναι ευλογία Θεού. Ας προβληματιστούμε βαθιά όλοι μας και ας κάνουμε το θρησκευτικό μας καθήκον, αν πραγματικά, αγαπούμε τον τόπο μας. Αφού ζητήσουμε, πρέπει και να δώσουμε. Μόνο ένας Καλλιπευκιώτης θα λύσει το πρόβλημά μας και όχι ξένος.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ