2003 – ΕΤΟΣ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ

Διανύουμε το έτος 2003 που χαρακτηρίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση «Έτος Ατόμων με Αναπηρίες» και συμβάλουμε με τη σειρά μας δημοσιεύοντας τις παρακάτω σκέψεις μαθήτριας Γ΄ Γυμνασίου.

Κοινωνικές διακρίσεις και άτομα με αναπηρίες 

2003 ΕΕ

Στις μέρες μας, πολύ συχνά, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο οικογενειακό η φιλικό μας περιβάλλον, ζει κάποιο παιδί με αναπηρία.
– Ποια είναι η συμπεριφορά μας απέναντι του;
– Ποιοι λόγοι μας ωθούν στην υιοθέτηση αυτής της συμπεριφοράς;
– Ποιες είναι οι επιπτώσεις για όλους μας και ιδιαίτερα για το ίδιο το παιδί;
– Ποιες είναι οι προοπτικές για αλλαγή στάσης απέναντι στο άτομα με αναπηρίαστα πλαίσια μιας κοινωνίας που αποδέχεται και σέβεται την διαφορετικότητα του άλλου;
ΕΥΤΥΧΩΣ δεν χρειάζεται να τρέξω στην γειτονιά, στο σχολείο, στο φιλικό περιβάλλον για να βρω η να σκεφτώ ένα παιδί με αναπηρία ΕΥΤΥΧΩΣ ζω καθημερινά με ένα παιδί με ιδιαίτερες ικανότητες και προοπτικές μια και ο μικρός μου αδελφός είναι ένα παιδάκι με σύνδρομο Down.
Σας ευχαριστώ που μου δίνεται την ευκαιρία να γράψω μια έκθεση για τα παιδιά αυτά μια και αγωνίζομαι καθημερινά μαζί του.
Θλίβομαι βέβαια γιατί τα θυμάται η κοινωνία μας μόνο κάποιες μέρες σαν την 3η Δεκεμβρίου και θέλω να ελπίζω σε πολλά, καθώς το 2003 είναι αφιερωμένο στα άτομα αυτά.
Ρωτώντας με ποια είναι η συμπεριφορά του κόσμου απέναντι τους, δεν μπορώ παρά να σας πω, ότι, ή τα αγνοούν ή τα κοροϊδεύουν ή τα λυπούνται.
Λίγες είναι οι περιπτώσεις που οι συμπεριφορές αλλάζουν, είναι όμως εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα και οι λόγοι που μας ωθούν στην υιοθέτηση της συμπεριφοράς αυτής – έχοντας πλήρη επίγνωση ότι αυτό που σας γράφω είναι «ένα βαρύ κατηγορώ», είναι το οικογενειακό περιβάλλον μέσα στο οποίο κάάθε άνθρωπος διαμορφώνει τον χαρακτήρα του.
Καλούμαι και εγώ να απαντήσω λοιπόν ποιες είναι οι επιπτώσεις της συμπεριφοράς αυτής.
Ακούστε λοιπόν μέσα από ένα σπίτι που έχει παιδί με ειδικές ανάγκες. Ανοίξτε τα αυτιά σας εσείς οι μεγάλοι που κάθεστε στις μεγάλες καρέκλες.
ΕΥΤΥΧΩΣ – δόξα τω θεώ- έχουμε οικονομική άνεση. Οι γονείς μου ξοδεύουν μεγάλα ποσά για την κατ’ οίκον εκπαίδευση του αδελφού μου.
ΕΥΤΥΧΩΣ οι γονείς μου είναι και οι δύο μορφωμένοι και αντιμετωπίζουν τον αδελφό μου σαν ένα φυσιολογικό παιδί, τον πήγαν δε πολλές φορές στην Αγγλία σε εξειδικευμένο κέντρο όπου πήραν οδηγίες καθοριστικές για, την εκπαίδευσή του.
ΕΥΤΥΧΩΣ ο παππούς και η γιαγιά είναι μορφωμένοι και έχουν αναλάβει την υψηλή επίβλεψη την δική μου και του μεγάλου μου αδελφού μια και ο μπαμπάς το απόγευμα δουλεύει και η μαμά είναι δοσμένη ολοκληρωτικά στο Γιώργο.
ΕΥΤΥΧΩΣ ο Γιώργος στο σχολείο έχει έναν πολύ καλό δάσκαλο.
Όλα αυτά τα ΕΥΤΥΧΩΣ συντέλεσαν ώστε ο Γιώργος να παρακολουθεί τον «’ρχοντα των Δαχτυλιδιών» στον κινηματογράφο μαζί μας σαν κύριος, να πηγαίνει στην καφετέρια με τη μαμά, να παίζει με τα παιδιά, να γράφει και να διαβάζει, ενώ παιδιά με σύνδρομο Down πολύ μεγαλύτερα από αυτόν όχι μόνο δεν μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν, μα ούτε καν να μιλήσουν δεν μπορούν.
Υπάρχουν, όμως και τα ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Μόλις ο Γιώργος εμφανίζεται στην παιδική χαρά, τα παιδιά τον κοιτούν παράξενα στην αρχή, μετά τον κοροϊδεύουν και μετά τον απομονώνουν, με αποτέλεσμα η μαμά να εκνευρίζεται και να κλαίει.
Στο σχολείο τα «φυσιολογικά παιδιά» του μαθαίνουν άσχημες κουβέντες και χειρονομίες για να γελούν μαζί του, με αποτέλεσμα να τον εκνευρίζουν και να τους πετάει πέτρες. Αχ τι να σας πρωτογράψω;
Αχνά στον ορίζοντα, αρχίζει να διαγράφεται η φιγούρα μιας αλλαγής που δειλά – δειλά, χωρίς και η ίδια να το πιστεύει, στγοπερπατάει και φυλάγεται. Φυλάγεται γιατί δεν μπορεί να το πιστέψει ότι η κοινωνία μπορεί να αλλάξει και να αποδεχθεί την διαφορετικότητα των άλλων.
Πως μπορεί να αλλάξει χωρίς εξειδικευμένα σχολεία, χωρίς ειδικά βιβλία, χωρίς ειδικά εποπτικά μέσα, χωρίς προσβασιμότητα στους δημόσιους χώρους (σχολεία, πεζοδρόμια) χωρίς περίσσεια ευαισθησίας και αγάπης από όλο τον κόσμο, χωρίς, χωρίς…
Σήμερα στα Γιάννινα, λέει η μαμά μου, βρισκόμαστε όπου βρισκόταν η Θεσσαλονίκη πριν 15 χρόνια. Φαντασθείτε λοιπόν σε τι σημείο βρισκόμαστε παγκόσμια, σε σχέση με την Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία και Αμερική, Ίσως το παγκόσμιο σύνθημα θα έπρεπε να είναι:
Μπορεί αύριο να είμαστε εμείς οι ίδιοι άτομα με ειδικές ανάγκες. Και ξέρουμε όλοι μας πόσο εύκολο είναι αυτό να συμβεί.
Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να ξαλαφρώσω την ψυχή μου με το να σας γράψω αυτά που είχα κρυμμένα μέσα μου.
Ελπίζω και εύχομαι σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά αυτά, που δεν είναι ενός κατώτερου θεού αλλά του δικού μας που πιστεύουμε, ελπίζουμε και αγαπάμε.

Ιανουάριος 2003
Εμμανουέλα Δρούγκα
Γ3 Γυμνασίου (Γιάννενα)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ