ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

«Τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα»

Διαγωνισμός Φωτογραφίας – Γιορτή Μητέρας – Καλλιπεύκη 12 Μαΐου 2019

Φωτογραφίες των συμμετεχόντων :

Φωτογραφίες εκτός διαγωνισμού :

Η συγκίνηση περίσσεψε, το ενδιαφέρον αμείωτο, η νοσταλγία τρυφερή! Με κάθε επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Συλλόγου μας «Τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα» – 3ο Φεστιβάλ Αγριολούλουδων Κάτω Ολύμπου – Διαγωνισμός Φωτογραφίας – Γιορτή Μητέρας, την Κυριακή 12 Μαΐου 2019 και στο Δημοτικό Σχολείο Καλλιπεύκης.

Οι φωτογραφίες των συμμετεχόντων αναρτημένες… γέμισε το σχολείο άνοιξη κι οι καρδιές των παρευρισκομένων!
Ο πρόεδρος, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, καλωσόρισε όλους με ξεχωριστή αναφορά στις μάνες, στον Αποστόλη Καστόρη (τον γηραιότερο), στον Αποστόλη Παπαϊωάννου (από τα ιδρυτικά μέλη του Συλλόγου μας και πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Αιμοδοτών Αμπελώνα «Η ΕΛΠΙΔΑ») και τον Θωμά Τσιαπλέ (Δημοτικό Σύμβουλο του Δήμου μας, ο οποίος έφερε και το «μπουκέτο» με τα λουλούδια του Μάη). Ένα λουλουδάκι για όλους και το βάζο στο τραπέζι!
Ακολούθησε η Κατερίνα Γκαζγκάνη, Ταμίας του Συλλόγου μας, με αναφορά καιβιστορική αναδρομή στην ημέρα τις μητέρας και στα αγριολούλουδα του Κάτω Ολύμπου και πως ταιριάζουν.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου μας, προσπάθησε να διαβάσει ένα ποίημα, που αναφέρονταν στα γηρατειά της μάνας που έμεινε μόνη και συγκινημένος βαθιά, παρέδωσε το γραπτό στον Αποστόλη Παπαϊωάννου, ο οποίος – συγκινημένος επίσης το ίδιο έντονα – μετέφερε τη συγκίνηση σε όλους.
Ακούστηκε το τραγούδι του Νίκου Γκάτσου, «Μάνα μου μάνα» με τη φωνή του Χρύσανθου…
Τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, απήγγειλαν ποιήματα για τη μάνα και διάβασαν ένα σύντομα παραμύθι (επίσης για τη μάνα) και καταχειροκροτήθηκαν.
Στη συνέχεια, ακούστηκε το τραγούδι «Μάνα», με τον Παντελή Θαλασσινό, διασκευή του ποιήματος του Ι. Ρισπέν «Η καρδιά της μάνας».
Η Μαρία Ρημαγμού – Μπουρονίκου, ίσως η νεότερη μάνα της Καλλιπεύκης, κατέθεσε τη δική της άποψη για την ημέρα της μητέρας, με προσωπικές αναφορές, στα δικά της βιώματα, στη μάνα της και στις μάνες όλου του κόσμου.
Η κριτική επιτροπή, την οποία αποτελούσαν οι: Σπύρος Τσαντόπουλος (φωτογράφος), Στέλλα Γκαρλέμου (εκπαιδευτικός) και Μαρία Ρημαγμού – Μπουρονίκου (Μάνα), επέλεξε τις τρεις καλύτερες, εκφραστικότερες και ταιριαστές με το περιεχόμενο της εκδήλωσης φωτογραφίες και ανακοινώθηκαν τα βραβεία:
Βραβεία
1 ο Τσιροπούλου Ευδοκία (Φωτογραφική μηχανή)
2 ο Αγγέλης Αποστόλης (Τρίποδας φωτογραφικής μηχανής)
3 ο Αγγέλη Φωτεινή (Βιβλίο « Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου»)
Οι συμμετέχοντες φωτογράφοι, έλαβαν το αναμνηστικό συμμετοχής καθώς και οι μαθητές – μαθήτριες του Δημοτικό Σχολείου και η Μαρία Ρημαγμού, για την συμμετοχή και την προσφορά τους στην εκδήλωση.

Το Δ.Σ. του Μ.Ε.Σ.Α.Κ. «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», ευχαριστεί θερμά τους συμμετέχοντες φωτογράφους, που ήταν:
Αγγέλη Φωτεινή
Αγγέλης Αποστόλης
Ανδρέου Νίκος
Βαρδακάρη Μαρία
Γεροφώτη Μαρία
Γκαραφλή Ελέμη
Γκαραφλή Ματίνα
Δημητρίου Βάσω
Ζυλάλι Κρίστι
Κανελιά Κίκο
Κηπόπουλος Ελευθέριος
Κυλινδρής Ιωάννης
Μασούρα Μαρία
Μασούρας Αποστόλης
Μιχαήλ Στέλλα
Οικονόμου Μαίρη
Παναγούλας Βαγγέλης
Παπαϊωάννου Αμαλία
Παπακωσταντίνου Γρηγόρης
Σιαμήτρας Διονύσης
Τζέκας Λεωνίδας
Τσιαπλέ Γόνη
Τσιροπούλου Ευδοκία
Χουλιαρού Έφη
Ψαρός Απόστολος
Τον δάσκαλο, Γιώργο Καράντζιο και τα παιδιά του Σχολείου, την Μαρία Ρημαγμού – Μπουρονίκου και όλους, που παραβρέθηκαν.
Και τέλος, τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Τεμπών για τη διαρκή συμπαράσταση και υποστήριξη.

Η μέρα της Μητέρας
Την Άνοιξη αλλά και ολόκληρο το χρόνο, ανθίζουν πάμπολλα αγριολούλουδα στη Καλλιπεύκη, στην αποξηραμένη λίμνη Ασκουρίς αλλά και στις πλαγιές της περιοχής.
Ειδικότερα, στις περιοχές «Καραβίδα» και «Ριζός», ανθίζουν κατά στρέμματα τα «Λουλούδια του Μάη», που δεν είναι παρά άγριοι νάρκισσοι! Από τα μέσα Απριλίου μέχρι τα μέσα Μαΐου, οι παραπάνω περιοχές, ντύνονται στα λευκά, από τα άνθη του άγριου νάρκισσου και μοιάζουν ολόασπρα λιβάδια!
Τα λουλούδια του Μάη, ταυτίζονται στην Καλλιπεύκη, με τον ερχομό της Άνοιξης καθώς η Άνοιξη στα ορεινά έρχεται πιο αργά.
Σκοπός του φωτογραφικού διαγωνισμού, είναι ο φακός του κάθε διαγωνιζόμενου να αποτυπώσει τη στιγμή, που τα ανθισμένα αγριολούλουδα και κύρια τα «Λουλούδια του Μάη», έχουν την τιμητική τους. Να αποτυπώσει την ευφορία, που δημιουργείται στην ψυχή από το εντυπωσιακό θέαμα και να «μοιράσει» την ευφορία μέσα από τις φωτογραφίες αλλά κυρίως να τιμηθεί η ημέρα της μητέρας αλλά και η μάνα, στα πρόσωπα των παραβρισκόμενων μανάδων.
Η μορφή της μητέρας υμνήθηκε και τραγουδήθηκε σε όλο τον κόσμο. Γράφτηκαν και γράφονται καθημερινά γι αυτήν ποιήματα, τραγούδια, στίχοι. Ταυτίζεται με τη στοργή και την αγάπη, την προστασία και την φροντίδα για το σπλάχνο της, το παιδί της.
Οι πρώτες αναφορές για Γιορτή της Μητέρας και της μητρότητας, έρχονται από την αρχαία Ελλάδα. Η μητέρα Γη σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα.
Στην ελληνική παράδοση η θέση της γυναίκας και ιδιαίτερα της μητέρας είναι ξεχωριστή. Η γυναίκα, είναι ο στυλοβάτης της οικογένειας, σε μια κοινωνία που βασίζει την επιβίωσή της στην αγροτική και κτηνοτροφική οικονομία. Ο άνδρας στις ποιμενικές κοινότητες, απουσιάζει από την εστία για μακρά διαστήματα και η γυναίκα οφείλει να στηρίζει τον οίκο επωμιζόμενη και το ρόλο του απόντος αρχηγού της οικογένειας.
Νοικοκυρά, οικονόμος, και παιδαγωγός, η Ελληνίδα μητέρα, αναπτύσσει ποικίλες δραστηριότητες και αποκαλύπτει σύνθετες δεξιότητες και αρετές που χαλυβδώνουν το χαρακτήρα της και την κάνουν αξιοσέβαστο μέλος της κοινότητας και λατρευτό πρότυπο αφοσίωσης και αυταπάρνησης για τα παιδιά της.
«Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία, που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία» έλεγε ο Φρόιντ.
Η καθιέρωση της γιορτή της μητέρας στην Ελλάδα έγινε το 1929 και συνδέθηκε με την εορτή της Υπαπαντής στις 2 Φεβρουαρίου. Τότε, η ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει την Παναγία με τον Ιωσήφ που πηγαίνουν τον 40ήμερο Ιησού στο Ναό για ευλογία. Να «σαραντίσει», όπως λέμε σήμερα. Μια κίνηση, που ακόμα και σήμερα κάνουν οι χριστιανές μητέρες. Με τα χρόνια όμως και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 , η γιορτή μεταφέρθηκε στη 2η Κυριακή του Μαΐου, όπως εορταζόταν τότε και στην Αμερική. Οι καταβολές μας ως λαός και η Ορθόδοξη πίστη, μας συνδέουν περισσότερο με την ημέρα της Υπαπαντής. Ο συμβολικός χαρακτήρας της ημέρας της Υπαπαντής, είναι ότι η νεαρή μητέρα Παναγία, πραγματοποιεί την πρώτη συμβολικής αξίας πράξη αποδοχής του νέου της ρόλου. Η Παναγία είναι εκείνη που επικαλούμαστε όλοι σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας, όσο και αν επιφανειακά δεν θεωρούν όλοι τον εαυτό τους συνειδητό πιστό. Αυτό είναι ένα βίωμα που μεταγγίζεται από τη μάνα στο παιδί της και η κραυγή «Παναγία μου!…» βγαίνει εντελώς αυθόρμητα σε κρίσιμες ώρες. Η Παναγία, είναι εκείνη στην οποία θα προστρέξει και η μάνα που πονά για το παιδί, από την εγκυμοσύνη ακόμα, μέχρι την γέννα, το μεγάλωμά του και κάθε δύσκολη στιγμή.
Η Θεοτόκος, εξυψώνει το μυστήριο της γέννησης, και κυρίως την ιερότητα της σχέσης μητέρας παιδιού – και την ανάγει σε τραγικό σύμβολο θείου πάθους. Ο πόνος της Παναγίας, γίνεται πανανθρώπινο σύμβολο για την πάσχουσα χριστιανική ανθρωπότητα, για τους πιστούς που προστρέχουν στη χάρη της, όταν χειμάζονται από ανάλογα άλγη και πάθη. Η μεγάλη μητέρα του χριστιανισμού, η Παντάνασσα, η Πλατυτέρα, η Οδηγήτρια, η Υπέρμαχος, η Νικοποιός, η Γαλακτοτροφούσα, όπως κάθε μητέρα, η Παρηγορήτρια, θαλασσινή και στεριανή, λατρεύεται με χιλιάδες ιδιότητες:
γύρω στα δέκα χιλιάδες προσωνύμια συνοδεύουν τη λατρεία της στη γλώσσα μας και δεν υπάρχει κορυφή, πεδιάδα, ακρωτήριο και όρμος της ελληνικής γης όπου να μην φωλιάζει ολόλευκο ένα ταπεινό εκκλησάκι αφιερωμένο στη λατρεία της.
Ας έχουν όλες οι μανούλες την στήριξη, τον φωτισμό και την ενδυνάμωση, που χαρίζει η Παναγία μας, που αξιώθηκε να γίνει Μητέρα του Θεού και ας είναι το πρότυπό μας.
Χρόνια πολλά λοιπόν, σε όλες τις μητέρες, στις γυναίκες, που γέννησαν, που αγάπησαν.
Κατερίνας Γκαζγκάνη (Ταμίας του Συλλόγου μας)

Μάνα!!!
Μια λέξη με τέσσερα γράμματα, αλλά με αξία και σημασία ανεκτίμητη.
Κοντά στα παιδιά της από τη σύλληψή τους, τη γέννησή τους μέχρι που να κλείσει τα μάτια της. Εκεί διαρκώς και συνέχεια κοντά τους.
Κοντά στα εύκολα, στα δύσκολα, στα καλά, στα κακά, στις λύπες και τις χαρές και ας λέει ότι η υπομονή της έχει τελειώσει και ότι έχει κουραστεί.
Αυτά τα λόγια βγαίνουν από τα χείλη της και όχι από την καρδιά της. Η καρδιά της κρύβει σπουδαία λόγια, σπουδαίες πράξεις και ευχές. Πολλές ευχές.
Η πιο συνηθισμένη ευχή της είναι «Ας κόβει από μένα μέρες ο θεός και να δίνει χρόνια στα παιδιά μου»
Η μάνα ακοίμητος φρουρός για όλα και για όλους.
Έχει πολλούς ρόλους στην πλάτη της. Μάνα, γιαγιά, γυναίκα, νοικοκυρά και πάντα τα καταφέρνει όλα μια χαρά.
Γι’ αυτό σήμερα οφείλουμε ένα «χρόνια πολλά» και ένα «ευχαριστώ» σε όλες τις μανούλες… σ’ αυτές που μας γέννησαν, που μας ανέθρεψαν.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις μανούλες.
Χρόνια πολλά και στην δική μου Μάνα, που με στηρίζει, με βοηθάει και με συμβουλεύει μέχρι τώρα.
Χρόνια πολλά, Μανούλες. Χρόνια πολλά, Μαμά, σ’ ευχαριστώ
Μαρία Ρημαγμού – Μπουρονίκου

Η καρδιά της μάνας
Ένα παλικάρι ήτανε μια φορά,  που αγάπαγε με πάθος μια όμορφη κυρά.
Μια μέρα, όπως έπαιρνε τα λάγνα της φιλιά, «ζήτα μου οτιδήποτε» της λέει τρυφερά.
«Αν μ’ αγαπάς» του είπε, με νάζι και καημό, «την καρδιά της μάνας σου εγώ επιθυμώ»
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε, να πάει στο πατρικό του, ποτέ του αυτός δεν πάτησε τον όρκο το δικό του.
«Δώσε μου μάνα την καρδιά, στα πόδια της ν’ αφήσω»
«Αν είναι γιε μου για καλό, εγώ στηνε χαρίζω»
Κι έτσι της πήρε την καρδιά και χάθηκε στο δρόμο, μα σε μια πέτρα σκόνταψε και δάκρυσε απ’ τον πόνο.
Γυμνή η καρδιά του μίλησε, προτού να ξεψυχήσει:
«Χτύπησες μήπως γιόκα μου, ψηλό μου κυπαρίσσι;»
Με ματωμένα χέρια φτάνει στο σπιτικό της, «να η καρδιά που γύρευες» και την αφήνει εμπρός της.
Μα αυτή καν δεν τον κοίταξε κι άρχισε να γελάει, «μήπως θα `ταν καλύτερο να μου τη φέρεις Μάη…»
Παντελής Θαλασσινός (διασκευή από το ομώνυμο ποίημα του Ι. Ρισπέν).
Μάνα μου μάνα
Μάνα μου μάνα, στο δρόμο μου σπείρανε, πέτρα κι αψιθιά.
Μάνα μου μάνα, τα νιάτα μου γείρανε, κάτω απ’ τα σπαθιά.
Ουρανέ μου, στείλε μου νερό, να ποτίσω την έρημο, να φυτρώσει λουλούδι δροσερό, στο κορμί μου τ’ αέρινο, μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου, πάνω στο σταυρό.
Μάνα μου μάνα, ηλιόλουστη μέρα μου, πότε θα σε βρω.
Ουρανέ μου, διώχ’ τη συννεφιά, να περάσω τα σύνορα κι ένα βράδυ, πάνω στα βουνά, να χτυπήσω τα σήμαντρα μάνα μου μάνα, στα χέρια μου σήμερα, καίνε τα καρφιά.
Ουρανέ μου… στο σταυρό (επανάληψη).
Χριστόδουλος Χάλαρης – Νίκος Γκάτσος – Χρύσανθος Θεοδωρίδης (από το δίσκο «Δροσουλίτες», της Δήμητρας Γαλάνη)

Μάνα
Ήταν μια μάνα μια φορά, πολύ ευτυχισμένη,
εφτά παιδιά εγέννησε κι ανάθρεψε η καημένη.
Και τα παιδιά μεγάλωσαν και φύγανε στα ξένα
κι έμεινε με τον γέρο της και με παιδί κανένα.
Ο γέρος της απέθανε κι έμεινε τώρα μόνη,
σαν καπετάνιος καραβιού κρατώντας το τιμόνι,
τίποτες δεν τη λύγησε, καθόλου δεν δειλιάζει,
μόνο με τις γειτόνισσες τα βρίσκει και ταιριάζει.
Όλη τη μέρα γύριζε στης γειτονιάς τις ρούγες,
μα τώρα πια εγέρασε κοπήκαν οι φτερούγες.
Με περηφάνια το ‘λεγε, παίνευε τα παιδιά της,
αν θα γεράσει κάποτε, θα ‘θρουν όλα κοντά της!
Να που τα χρόνια πέρασαν κι άσπρισαν τα μαλλιά της,
κανένα, όμως, δεν γύρισε απ’ τα εφτά απιδιά της.
Τα πόδια της κοπήκανε, στη γειτονιά δεν βγαίνει,
χωρίς ελπίδα πια καμιά, το χάρο περιμένει.
Να μεγαλώσει εφτά παιδιά, τι αγώνα είχε κάνει!
Τώρα μονάχη κι έρημη έμεινε να πεθάνει.
Της λέει ο χάρος μια βραδιά, «Έλα κυρά μου τώρα,
χαιρέτα τούτον τον ντουνιά και στ’ άγνωστο προχώρα».
«Χάρε μου, σε παρακαλώ, περίμενε λιγάκι,
ίσως ερθούνε τα παιδιά ελπίζω ως το βραδάκι».
Περίμενε, περίμενε μα ήρθε και το βράδυ
κι έπεσε τώρα πιο βαρύ το μαύρο το σκοτάδι.

Στην πόρτα ο χάρος στάθηκε και νόημα της κάνει,
πως όλα πια τελείωσαν και πρέπει να πεθάνει.
«Χάρε μου, σ’ ευχαριστώ, που μ’ άφησε για λίγο,
μα τώρα βιάζουμε κι εγώ και θέλω πια να φύγω»…
Γύρισε η μάνα για να δει, αν είν’ κανείς κοντά της…
Δεν ήταν ούτε γείτονες ούτε και τα παιδιά της,
όλα ήταν κατάμαυρα, μαύρα κι αραχνιασμένα!
«Πάμε τώρα, Χάρε μου, δεν έχω εγώ κανένα»,
Όμως, ρωτάει τον Χάροντα: «Πως είναι εκεί που πάμε;
είναι εκεί άλλες ψυχές ή πάλι μόνη θα ’μαι;»
Σημείωση σύνταξης: Μας το έδωσε η Τούλα Σιώκου, στις 6 Αυγούστου, μετά την παράταση «Ο μισεμός είναι καημός». Είναι σε απλό δεκαπεντασύλλαβο, το ψάξαμε, δεν βρήκαμε τον «ποιητή»…

Συγχαρητήρια
Στον Σύλλογο Καλλιπεύκης! Και σε όλους τους συμμετέχοντες! Το Φεστιβάλ Αγριολούλουδων, στο τρίτο έτος φέτος, είναι ένας πρωτοποριακός θεσμός, που αναδεικνύει τις ομορφιές του οροπεδίου της Καλλιπεύκης, μια από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας. Αυτό το σπάνιο φυσικό στολίδι της Θεσσαλίας, το οροπέδιο, που είναι τόσο κοντά, αξίζει να το δείτε, ιδιαίτερα από τον Απρίλιο ως τον Οκτώβριο.
Βαγγέλης Κυριατζής
Σημείωση: Ο Βαγγέλης Κυριατζής, είναι ο άνθρωπος που πρότεινε «το ψηλότερο κατοικούμενο και καλλιεργούμενο οροπέδιο της Καλλιπεύκης. Συμμετέχει – εκτός διαγωνισμού – για δεύτερη φορά με τη σύζυγό του Σέλλη.