ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Τόσος ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε να γίνουν όλα όσα έγιναν… Κι ήταν πολλά!

Θα προσπαθήσω να σας τα περιγράψω με τη σειρά… ίσως έχουν κάποιοι ενδιαφέρον για όλους.

Στις 9 η ώρα το βράδυ, Τετάρτη 29 Μαΐου, μπήκα στο αυτοκίνητο για μια βόλτα μέχρι το χωριό. Προσπάθησα να το βάλω μπρος, πήρε μα έσβησε και ταυτόχρονα τσούλησε μέχρι την αυλόπορτα. Εκεί σταμάτησε και ξαναπροσπάθησα. Και πάλι πήρε μπρος μα… άρχισε να βγάζει μαύρο – κατάμαυρο καπνό από το καπό. Φοβήθηκα, το σβήνω (με ταχύτητα μέσα, χωρίς χειρόφρενο) και κατεβαίνω γρήγορα. Μισό μέσα και μισό έξω! Δεν ανοίγω το καπό μα σκύβω να δω από κάτω. Μπροστά και κοντά στο ψυγείο μια φωτιά μικρή, όσο αυτή που έχει το καμινέτο που κάνουμε καφέ. Στον πανικό μου – κι όσο μπορώ να σκεφτώ – θυμάμαι πως στο σπίτι έχουμε ένα μικρό πυροσβεστήρα… Ανοίγει η Αμαλία, παίρνω τον πυροσβεστήρα κι έρχεται κι η ίδια μαζί μου έξω να δει τι γίνεται. Δοκιμάζω με τον πυροσβεστήρα μα… τίποτα! Ο πυροσβεστήρας είχε λήξη προ πολλού. Τρέχω να πάρω το λάστιχο – δεν είναι στη θέση του – μέχρι να το βρω, να το κουμπώσω στη βρύση θα πέρασαν 2-3 λεπτά. Η φωτιά είχε δυναμώσει, φαίνονταν πλέον, θα ήταν οι φλόγες τις 60-70 εκατοστά. Αρχίζω να ρίχνω νερό. Δεν γίνεται τίποτα! Το μεσημέρι είχα πάει και πάλι στο χωριό με το αυτοκίνητο, στην επιστροφή μύριζε βενζίνη «να θυμηθώ κάποια στιγμή να το δω» σκέφτηκα…

Παίρνω τηλέφωνο στην Πυροσβεστική. Ναι θα στείλουν πυροσβεστικό μα… μέχρι να φτάσει από τους Γόννους, το αυτοκίνητο θα έχει καεί. Παίρνω επίσης και σε τρεις πατριώτες κι εντελώς συμπτωματικά… δεν απαντάει κανείς! Παίρνω τον Τάσο τον Κούσιο, πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου, είναι στη Λάρισα – στο χωριό δεν υπάρχει πυροσβεστικό ή κάτι άλλο που θα μπορούσε να συνδράμει. Η φωτιά όλο και δυναμώνει, θεριεύει κι εμείς προσπαθούμε… Τι προσπαθούμε; Περισσότερο να κρυφτούμε πίσω από το φράχτη! Τι να κάνει το νερό της βρύσης; Και να μη φαίνεται κανείς! Αναρωτιέμαι που είναι οι τοπικοί παρατηρητές – πυροσβέστες (που είσαι Αντώνη, που παλιότερα όταν μόνος άναψα φωτιά να κάψω τα κλαδιά από τα δέντρα που κλάδεψα, κατέφθασες σε δευτερόλεπτα)… Κανείς δεν βλέπει από το χωριό; Όλοι μέσα είναι; Κι η φωτιά όλο και να ψηλώνει. Κι εκεί εμφανίζεται ο Πούλιος Παπαδημητρίου, όπως πήγαινε προς την Ξενώνα, σταματάει, τολμηρός, άφοβος παίρνει το λάστιχο από τα χέρια μου να πάει κοντά – ας περιμένουμε λίγο, του λέω, το ντεπόζιτο δεν έσκασε ακόμα. Αν πω πως έφτασε η φλόγα μέχρι τα καλώδια της ΔΕΗ μη σας φανεί υπερβολή. Και να κοιτάμε προς τη Ράχη μήπως και φανεί το πυροσβεστικό. Παρακολουθούμε, ρίχνουμε νερό η φωτιά πιο τρανή, πιο «ζωντανή» από τις καλύτερες αποκριάτικες φωτιές που θυμάμαι. Και το αυτοκίνητο καθώς καίγεται, σαν να προσπαθεί να βάλει μπρος μόνο του – έχει ταχύτητα μέσα κι όλο τσουλάει. Περνάει μόνο του το δρόμο και πέφτει στο από κάτω χωράφι κοντά στην κορομηλιά, όπου βρίσκεται ίσως ότι απέμεινε. Αμέσως μετά φτάνει κι Χρήστος Σαλαμπάσης, ο μόνος που είδε τη φωτιά κι ήρθε να δει τι γίνεται. Βραχυκύκλωσε η μίζα, αποφάνθηκε σαν πιο ειδικός απ’ όλους μας. Κι ευτυχώς. Ευτυχώς που βραχυκύκλωσε η μίζα και «προσπάθησε» μόνο του και πέρασε το δρόμο για να καεί με την «ησυχία» του σε χώρο όπου δεν θα ενοχλούσε κανέναν ούτε θα προκαλούσε κάποια άλλη ζημιά…

Αφού ακούστηκε και το «μπουφ» από το ντεπόζιτο και παρά τις διαμαρτυρίες μου, ο Πούλιος πλησίασε και σχεδόν έσβησε τη φωτιά και κατέφθασε και το Πυροσβεστικό. Οι πυροσβέστες, έσβησαν εντελώς τη φωτιά.

Όλα τα παραπάνω συνέβησαν μέσα σε 45 λεπτά!

Από την πυροσβεστική με πήραν τηλέφωνο 4 φορές για να μ’ ενημερώσουν πως το όχημα έρχεται και για να βεβαιωθούν (δεχόμενοι το λόγο μου) πως δεν κινδυνεύει κάποιος άλλος ή κάτι άλλο. Και πράγματι δεν κινδύνευε τίποτα. Τα χόρτα ολοζώντανα και καταπράσινα καψαλίστηκαν ένα μέτρο περίπου γύρω από το αυτοκίνητο μόνο.

Τηλεφώνησε και ο ανακριτής υπάλληλος της Πυροσβεστικής, πως έρχεται να καταγράψει το γεγονός, (λόγους, αιτίες, αποτελέσματα) όπως και έγινε…

Το αυτοκίνητο λίγες μέρες μετά, με τη βεβαίωση της ολοκληρωτικής καταστροφής της Πυροσβεστικής, διαγράφτηκε από τα μητρώα αυτοκινήτων.

Κατά μία έννοια, θα μπορούσα να πω πως το αυτοκίνητο (RENAULT 5) πέθανε με «δική» του επιλογή, «αυτοκτόνησε»!!! Ήταν γέρικο, πολύ γέρικο! Συντηρημένο ναι, μα… ίσως όχι όσο θα έπρεπε. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά με τον αριθμό ΥΑΧ 6099 το 1988. Ήταν δώρο από τη φίλη και συναδέλφισσα Βαγγελιώ, που λυπήθηκε κι αυτή όσο κι εμείς για το τέλος του.

Από το παραπάνω γεγονός γεννιούνται πολλά ερωτήματα, βγαίνουν κάποια συμπεράσματα, δίνονται αρκετά μαθήματα. Ίσως κάποια άλλη φορά…

Ευχαριστώ θερμά την Πυροσβεστική Υπηρεσία (Πυρόσβεση και ανακριτικό) για όλα.

Ευχαριστώ τον Χρήστο και τον Πούλιο για το ενδιαφέρον και την παρουσία.

Να είστε όλοι καλά και να προσέχετε… κάποιες φορές οι καταστάσεις αλλάζουν τόσο απρόβλεπτα, τόσο γρήγορα…

Παναγιώτης Παπαϊωάννου

ΠΙΣΩ