ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Θάνατοι:

Ζαφείρης Χρήστος (Γαζέτας) ετών 96

Γκουντουβά Γραμματή (κλητήραινα) ετών 82

Μασούρα Ευαγγελία χήρα Δημητρίου (Μήτσαινα Γιαννάκου) ετών78

Καστόρης Δημήτριος του Γεωργίου ετών 92

Γκουγκουλιά Μαρία, χήρα Αποστόλου (Ντημοτζίκα) ετών 88

Γκαμπούρα Αγλαΐα, χήρα Αστερίου (Τσέλινα) ετών 100 ή 101

Γεννήσεις:

Η Βανέσα Μπουρουνίκου – Γκουγκουλιά σύζυγος Αστερίου, γέννησε το τρίτο παιδί αγόρι.

Η Ελλισάβετ  Κωνσταντή Μασούρα σύζυγος Ηλία Παπαζήση, γέννησε το δεύτερο παιδί αγόρι.

Η Ελευθερία Σαρακατσάνου – Κάγκουρα σύζυγος Ιωάννη γέννησε το πρώτο παιδί αγόρι.

Γάμοι:

Η Γκαντάκη Αθηνά του Κωνσταντίνου και της Γιάννας Κατσιούλα με τον Πέττα Κωνσταντίνο από την Κέρκυρα

Η Μαρία Γλουγκουλιά του Γεωργίου (Τόλια) με τον Νταή Βασίλειο από την Αθήνα

Αρραβώνες:

Ο Ιωάννης Μπουρονίκος του Κωνσταντίνου με την Ρημαγμού Μαρία του Ιωάννη

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Είναι η δεύτερη φορά που μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω μια από τις ωραιότερες εκδηλώσεις. Μια εκδήλωση γεμάτη αγάπη, συγκίνηση.

Στις 3 Δεκεμβρίου 2006 ημέ­ρα των ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, βρέθηκα στη Βέροια στην αίθουσα του Χώρου Τεχνών, όπου το ειδικό σχολείο Βέροιας, διευθυντής του οποίου είναι ο πατριώτης μας και για πολλά χρόνια γραμματέας του συλλόγου Παναγιώτης Παπαϊωάννου, να παρακολουθήσω μια πολύ ωραία εκδήλωση, από τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου.

Μια εκδήλωση γεμάτη συγκίνηση, γεμάτη αγάπη, αλλά και θαυμασμό και υπερηφάνεια γι’ αυτά που βλέπαμε και ακούγαμε.

Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες. Πολλά συγχαρητήρια στο φίλο πατριώτη μας Παναγιώτη Παπαϊωάννου και στη δασκάλα Αμαλία Βιγκάτο.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Το ταξίδι μου το 1998 από τη Λεπτοκαρυά στην Καλλιπεύκη, στο γραφικό μου χωριό, ύστερα από πολλά – πολλά χρόνια…

Είχα έρθει μ’ ένα γκρουπ από τη Γερμανία καταλήγοντας σε ένα ξενοδοχείο της Λεπτοκαρυάς «Ο Μέγας Αλέξανδρος». Αφού ξεκουράστηκα και συνήλθα από το πολύωρο ταξίδι, κατόπιν δεν με χωρούσε ο τόπος. Νοίκιασα ένα αυτοκίνητο, πήρα τα απαραίτητα και μερικά δωράκια που είχα για τους συγγενείς μου και πέρασα από τον ξάδερφο μου το Γιάννη Πατούλια, στη γνωστή τανκστέλα. Εκεί καλαμπουρίσαμε και του είπα να μου κάνει παρέα για να πάμε μαζί στο χωριό, αλλά δεν μπορούσε και μου εί­πε από πού θα πάω. Στην αρχή ήμουν ανήσυχος, γιατί δε γνώριζα το δρόμο, αλλά μόλις μπήκα στο δαντελωτό, πολύστροφο δρόμο, το σώμα μου χαλάρωσε, ο νους μου και το πνεύμα. Ήξερα ότι θα με βγάλει στην Καλλιπεύκη, στο αγαπημένο μου χωριό, που είχα εγκαταλείψει στις 27 του Γενάρη το 1961, δυο μέρες πριν από το μεγάλο πανηγύρι.

Σαν έφτασα στις αιωνόβιες καστανιές και τις φουντωτές οξιές, άρχισε να αναστατώνεται ο εσωτερικός μου κόσμος. Ω θεέ μου, τι θαύμα, τι γραφικότητα και μαγεία! Μεγάλη τύχη είχα που ο θεός μου χάρισε μια ηλιόλουστη και θαυμάσια μέρα. Θα ήθελα να έχω κοντά μου ένα δικό μου άνθρωπο για να του εκφράζω αυτά που αισθάνομαι αλλά δυστυχώς, δεν είχα. Ήταν τέλος του Μαγιού και ήταν ο καιρός που τα ξεφύλλια έπαιρναν το όμορφο, το βαθύ τους χρώμα. Μοσχοβολούσε όλη η φύση. Ομορφιές ατέλειωτες που σε μεθούν, που σ’ αφήνουν με ανοιχτό το στόμα.

Προχωρούσε σιγά – σιγά, σεμνά και με σεβασμό. Σε λίγο άρχισε να φαίνεται από μακριά η Δουριανή, τα παλιά μου λημέρια. Προχωρούσα αλλά και κάθε τόσο σταματούσα για να απολαύσω και να συλλάβω με τις αισθήσείς μου τα πάντα και να μη μου ξεφύγει τίποτε. Σε λίγο αντίκρισα όλη τη Δουριανή και την Αγία Τριάδα.

 
Πατωμένη 1960 (με μεγάλη παρέα)

Εδώ, άρχισε να εργάζεται ο νους μου και το πνεύμα και η καρδιά μου άρχισε το δυνατό της παράξενο χτύπο. Τα συναισθήματα ήταν ανακατωμένα. Χαρά, λύπη, θλίψη, πόνος. Θυμήθηκα ότι τελείωνε το φθινόπωρο κι ερχόταν ο χειμώνας κι εγώ μόλις θα είχα πάρει το δέκα μου τα χρόνια. Δίπλα από κάτι δέντρα εκεί απέναντι, που τώρα θωρώ και αντικρίζω, σε μια καλύβα φτιαγμένη από κάτι φούρκες και κάμποσα κλωνάρια. Κάτω λίγα τσάκνα και φτέρες για στρωσίδια, εκεί ήμουν με τον παιδικό μου φίλο, τον Οικονόμου το Θωμά. Ήμασταν ολομόναχοι, κατάφοβισμένοι, με ένα ξεροκόμματο, έναν τρύπιο τορβά και ένα παλιομάλλιωτο. Βοσκούσαμε ένα κοπάδι γουρούνια και δεν είχαμε ούτε ένα σκυλί για να μας κρατάει συντροφιά και να γαβγίζει ώστε να μη φοβόμαστε όταν σουρούπωνε! Τώρα, σ’ αυτή την ηλικία κατάλαβα ότι αυτά ήταν οι σύντροφοι μας και μας προστάτευαν από κανένα ζλάπι ή αγρίμι γιατί όταν καταλάβαιναν κίνδυνο, έβγαζαν αφρούς από το ζουρνά τους, μαζεύονταν γρήγορα – γρήγορα, βάζανε τα μικρά στη μέση και τα μεγάλα έκαναν ένα κύκλο πραγματικό αμυντικό και επιθετικό σχηματισμό.

Δεν ξέρω γιατί, όλες τις στιγμές αυτές που γύριζαν αυτά στο μυαλό μου, ζεστά δάκρυα κυλούσαν από τα μαγουλά μου! Θεέ μου, είπα και μονολόγησα! Όλα αυτά που αντικρίζω τώρα απέναντι στην Δουριανή είναι τόσο πολύ μακριά κι εγώ τα ξαναζώ για δεύτερη φορά! Σκέφτηκα ότι τα μονοπάτια που περπάτησα εγώ, τα πέ­ρασαν και οι στρατιές των Ναζί που έφεραν καταστροφή σε όλο τον κόσμο. Ήταν τα καταραμένα, τα δυστυχισμένα χρόνια που έχασα τη μάνα μου και τον μπαμπά μου. Ήταν χρόνια που ορφάνεψε το μισό μας χωριό.Αναστέναξα βαθιά και χωρίς να καθησυχάσω, συνέχισα για την Καραβίδα, εκεί που συναντιούνται τα τρία ολογάργαρα ρυάκια. Του Παπανικόλα, του Πευκωτού και της Καραβίδας και όλα μαζί διασχίζουν τη βαθιά ρεματιά.

Εκεί ήταν σαν να έφτασα στο πατρικό μου. Κατέβηκα από το αμάξι, γονάτισα, χαιρέτησα την όμορφη φύση, έ­κανα το σταυρό μου ευλαβικά και ευχαρίστησα τον Παντοδύναμο που με αξίωσε να ξανάρθω στο αγαπημένο μου χωριό. Τώρα, όχι μόνο τα πνευμόνια αλλά και η καρδιά και η κάπως λυπημένη μου ψυχή πήραν αέρα, τον α­έρα που νοσταλγούσα τόσα χρόνια…

Μετά άρχισα να χαίρομαι σαν παιδί. Μάζεψα λουλούδια του Μαγιού που μοσχομύριζαν και μου φαινόταν να τα δαγκώσω, να τα καταπιώ, να τα βάλω μέσα στα σωθικά μου. Και όλα αυ­τά γιατί τα στερήθηκα τόσα χρόνια και έκοψα δύο άνθη. Τα έβαλα προσεκτικά μέσα σ’ ένα βιβλίο να στεγνώσουν και σκέφτηκα – μόλις επιστρέψω στη Γερμανία θα τα βάλω στο χαϊμαλί:

Το χαϊμαλί που μου ’δωσε η πολυαγαπημένη μου γιαγιά όταν ξεκίνησα απ’ το χωριό μας για την ξενιτιά. Με συνοδεύει ακόμα αυτό το χαϊμαλί, όπως και το στοργικό της, το γλυκό φιλί, το χαϊμαλί που μου ‘δωσε εκεί, να με φυλάγει και να με οδηγεί.

Με την ξαδέρφη Κατίνα Γκουρμπαλή

Πως γράφει ο ποιητής μας Γεώργιος Δροσίνης;
«Τώρα που θα φύγω και θα πάνω στα ξένα και θα ζούμε μήνες, χρόνους χωρισμένοι,
άφησε να πάρω κάτι κι από σένα γαλανή πατρίδα, πολυαγαπημένη, άφησε μαζί μου φυλαχτό να πάρω για την κάθε λύπη, κάθε τι κακό, φυλαχτό απ’ αρρώστια, φυλαχτό από χάρο, μόνο λίγο χώμα, χώμα ελληνικό…».

Εκεί που περπατούσα και θαύμαζα, αγκάλιασα ένα δέντρο και το βούισμά του μου φάνηκε πως κάτι ήθελε να μου πει. Να, κάπως έτσι: «Έλα, καλέ μου άνθρωπε, καλωσόρισες στις ρίζες σου. Όλα κι όλοι γυρίζουν στις ρίζες τους». Τότε συλλογίστηκα πως, άσχετα πού βρίσκεται κανείς, πού ζει και πού βγάζει το ψωμί του, οι ρίζες του βρίσκονται και είναι βαθιά θεμελιωμένες εκεί που γεννήθηκε εκεί που πρωτοάνοιξε τα μάτια του κι α­ντίκρισε το φως του κόσμου. Εκεί που έκλαψε και γέλα­σε, εκεί που πρωτοπερπάτησε και πρωτοέπαιξε.

Αφήνοντας τους συλλογισμούς μου να τρέχουν, μπαί­νω ξανά στο αυτοκίνητο και φτάνω στο ξέφωτο της Καραβίδας, στο μέρος που βοσκούσα πιτσιρίκος τα ζωντανά. Το μέρος που ακούγαμε τα κελαηδήματα των πουλιών και τη φωνή του κούκου, εκεί που κυνηγούσαμε τη σβέλτη τσιπουρτσίδα (σκίουρος).Εκεί που τρέχαμε, γελούσαμε και παίζαμε και με λουλούδια όμορφα στεφάνια πλέκαμε, εκεί που στην τρανή την μπάρα κολυμπούσαμε και χωρίς τα ρούχα μας εδώ κι εκεί πλαλούσαμε.Αχ, Θεέ μου, πως έρχονται όλα αυτά αράδα – αράδα  κι έτσι ξαφνικά θυμήθηκα και τη βαθιά την μπάρα.Ατέλειωτες  αμέτρητες αναμνήσεις του μικρού παιδιού, αναμνήσεις που έρχονται απ’ το πίσω μέρος του μυαλού.Τέλος πάντων, προχωρώντας σιγά – σιγά και κάπως μελαγχολικά, έφτασα στο σταυροδρόμι για την «Πατωμένη».
Δεν ξέρω, κάποια δύναμη με τραβούσε προς τα εκεί κάποια αόρατη ανεξήγητη, κάποια ενέργεια μυστική. Περνώντας μέσα από την τρανή τη χλόη και τις φτέρες πού ήταν ένα μπόι, πήγα τώρα να τη χαιρετήσω, πήγα την πηγή της να φιλήσω.Πήγα να της σιγοτραγουδήσω, να της πω και κάμποσα ακόμα, αν κι αυτή αναρωτήθηκε, πού χάθηκα, πού ήμουν τόσα χρόνια;
Έφτασα στο ξάστερο της «Πατωμένης» και δε χόρταινα, έκανα σαν τρελός. Πήγα στη βρύση, τη φιλούσα, την ξαναφιλούσα. Δεν μου ’δωσε καμιά απάντηση. Ήπια νερό, δρόσισα τα μπράτσα και το πρόσωπο μου και κατάλαβα πως και αυτή με τον τρόπο της με αγκάλιασε, με γνώρισε και με καλωσόρισε.

Όλα αυτά που βλέπω και θαυμάζω εδώ κι εκεί τα γνώριζα και τα περνούσα από μικρό παιδί.Όλα τα περπατούσα σπιθαμή προς σπιθαμή. Μα τώρα, τώρα τα αισθάνομαι κάπως διαφορετικά, τώρα μου παίρνουν το νου και την καρδιά. Και εκεί που χαιρόμουν και τα συναισθήματα πλημ­μύριζαν την καρδιά μου, θυμήθηκα το ποίημα και το νόη­μα του Κώστα Κρυστάλη:
«Παρακαλώ σε σταυραετέ για χαμηλώσου λίγο και δώσ’ μου τις φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου. Πάρε με πάνω στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος…».

Ομολογώ πως την «Πατωμένη» δεν τη χόρτασα, αλλά έφυγα και πέρασα για να χαιρετήσω και τη Νταμίλη. Σε λίγο έφτασα στο αγαπημένο μου χωριό όπου χαιρέ­τησα όλους τους αγαπημένους μου συγγενείς, χωρια­νούς και φίλους, φιληθήκαμε, κλάψαμε και αλληλο – κεραστήκαμε. Περισσότερο χάρηκε η αδερφή μου η Παρασκευούλα, η μόνη από τα πολλά αδέρφια μας που μένει στο χωριό. Με γιόμωσε φιλιά και αγκαλιάσματα με το δικό της χωριάτικο τρόπο. Μου πρόσφερε όλα τα καλού­δια και έλεγε και ξανάλεγε: «Αχ πιδούλι μ’, μανάρι μ’, χρυσό μ’, χαίρουμι που σι ίφιρι η δρόμους άπου δω. Σι πιθύμσα, αγόρι μ’ καλό, κι ήθιλα να σι ξαναδώ!».

Δεν τα ξέχασε όλα αυτά η καλή μου η αδερφή και φέρνεται σαν να ‘μαι εγώ μικρό παιδί.Δε χρειάζεται συζήτηση καμιά και για μένα ήταν μεγάλη η χαρά, που τώρα βρισκόμουνα κοντά της και απολάμβανα τη συντροφιά της.
Θυμάμαι που με φρόντιζε η αδερφή μου με τον άν­δρα της, τον Αποστόλη, σαν τα δικά της τα παιδιά. Είχαν και μια χαριτωμένη σκύλα που την είχα αφήσει κουτάβι και τώρα που με έβλεπε τρελαινόταν από χαρά και δεν μπορούσα να την αζαπώσω. Βρήκα τα ξαδέρφια μου και χάρηκα πολύ που ήρθαν και τα αδέρφια μου από την Α­θήνα, η Νίκη, ο Χρήστος και η Κατίνα.

Στην πλατεία συνάντησα πολλούς παλιόφιλους και χωριανούς. Και στη διπλανή καρέκλα καθόταν ο μακαρί­της ο παπα – Στέργιος, ο παιδικός μου φίλος που μου έ­λεγε: «Θυμάσαι που με τις γαλότσες πηγαίναμε στον Μπατζιά κι ανοίγαμε το δρόμο;», θυμηθήκαμε τον αγαπητό επιστάτη τον Αποστόλη τον Πανάρα και θυμηθήκαμε τα πάντα από την εποχή εκείνη. Τα μάτια μας βούρ­κωσαν πολλές φορές και η συζήτηση δεν είχε τέλος. Ο παπα – Στέργιος ήταν ευχάριστος και τον θαύμαζα που τα θυμόταν όλα, ακόμα και στη λεπτομέρεια. Με το Γιάννη τον αδελφό μου, τον παλαίμαχο, πήγαμε και γκιζερίσαμε παντού.

Το Γκουντρουσιώτικο επισκεφτήκαμε και τα παλιά λημέρια θυμηθήκαμε.Εκεί που φάγαμε ψωμί κι αλάτι, εκεί που γνωρίζαμε το κάθε μονοπάτι εκεί που για πέρδικες τις πλακατούρες στήναμε και στην σταχτοχόβολη μπουμπότα ψήναμε.Εκεί που ακούγαμε τη νύχτα τον ασβό να φυσάει και βλέπαμε την αλεπού κοντά μας να περνάει. Εκεί που τις λυκοπάιδες στήναμε και το νερό μέσα απ’ το λάκκο πίναμε.
Το Γκουντρουσιώτικο ή ποδαρκό, όπως το έλεγε η γιαγιά μου, ήταν το ξεχειμαδιό μας. Εγώ είχα τα γουρούνια και βοηθούσα τον αδερφό μου τον Τάκη στα λίγα γιδοπρόβατά μας. Βράζαμε το γάλα στην ξύλινη γκαρλάπα που την είχε κάνει ο αδελφός μου, που ήταν μερακλής και τεχνίτης στο σκάλισμα.Έφτιαχνε ωραίες κλούτσες από πυξάρι και ξύλινα κουτάλια από γκριουσιάδι. Χρυσόχειρος ήταν ο αδερφός μου ο μακαρίτης από φράψο έκανε στεφάνια για τις γίδες.Αλησμόνητο μου έμεινε και το θυμάμαι ακόμα που έφτιαξε μια κλούτσα με της Παναγίας την εικόνα.

Μια και ήρθε και ο λόγος για το Γκουντρουσιώτικο, θέλω, αγαπητοί μου συμπατριώτες και φίλοι του Συλλόγου, να μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω, έστω και μετά από μισό αιώνα, τα δύο αδέρφια του Τσακάλη, τον Κώστα και το Γιάννη και τα αδέρφια των Καραμπαταίων, το Μήτρο, το Μιχάλη και το Γιώργο. Ήταν χειμώνας και εί­χαμε αποκλειστεί, δε θυμάμαι από ποια αιτία, και τα τρόφιμα είχαν σωθεί. Η πείνα μας χτυπούσε στο κόκαλο. Μιλήσαμε με τον αδερφό μου τον Τάκη κι εγώ, 11 χρονών παιδί, έβαλα στο νερό να μαλακώσουν τα γουρουνοτσάρουχά μου που ήταν γεμάτα από παθριά (μπαλώματα) και πεινασμένος πήρα τον ανήφορο για την καλύβα των Τσακαλέων. Προσεχτικά για να μη με φάνε τα σκυλιά, σαν ζέντλιαρος (ζητιάνος) έφτασα στην καλύβα του Κω­στή. Καλημέρισα κάπως ντροπαλά και ταπεινά, με τα μάτια χαμηλωμένα και τους ρώτησα αν έχουν κάτι για φαΐ. Οι «άρχοντες» μου γέμισαν μισό τορβά καλαμπόκι κι εγώ σαν «πρίγκιπας» ξεκίνησα προς τα κάτω.

Πραγματικά, μας έσωσε του Κωστή το καλαμπόκι. Τ’ αδέρφια των Καραμπαταίων, ο Μιχάλης, ο Μήτρος και ο Γιώργος, είχαν αγελάδες λίγο πιο κάτω από εμάς και μας έδιναν κάπου – κάπου λίγο γάλα και κάνα ταψάκι με γιαούρτι γιατί τα δικά μας τα γιδοπρόβατά δεν είχαν γεννήσει ακόμα. Η γιαγιά μας η καημένη ανησυχούσε για τα δυο της τα κλωνάρια 11 και 13 ετών και ρωτούσε από γειτονιά σε γειτονιά αν φεύγει κανείς για το Γκουνταμάνι. Την τελευταία στιγμή πρόλαβε τον Ανδρέα τον Μασούρα. Αυτός μας τα έφερε και τα άφησε πάνω στην τρανή την πέτρα, αφού μας φώναξε. Ο Τάκης ανέβηκε τον ανήφορο σιγά – σιγά κι έτσι σωθήκαμε για δεύτερη φορά Η ζωή ήταν δύσκολη και τραγική, ήταν τα χρόνια που ζήσαμε στην Κατοχή.

Ανοίγοντας τον τορβά και βλέποντας όλα αυτά, που μας έ­στειλε η γιαγιά, νομίσαμε πως είχαμε Χριστούγεννα και Πα­σχαλιά. Τρόφιμα και πλεχτά τσιρέπια. Θεέ μου! Τι να μολογήσω, τι να πω και τι να πρωτοθυμηθώ; Η παραμονή μετά από τόσα χρόνια στο αγαπημένο μου χωριό, ήταν όνειρο, όνειρο φανταστικό. Όνειρο μεταξύ άνοιξης και καλοκαίρι όνειρο που κι εδώ στην ξενιτιά με συνοδεύει, όνειρο που μου δίνει ενέργεια, ζωή, χαρά, όνειρο που διάπλατα ανοίγει την καρδιά. Γεια σου αγαπημένο μου, αξέχαστο χωριό, γεια σας ραχούλες, λαγκάδια, ρεματιές, γεια σας και πάλι, καλή αντάμωση προσεχώς, καλή μας αντάμωση, αν θέλει πρώτα ο Θεός.

ΚΑΛΟΥΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
Μηχανολόγος – Εργοδηγός
Γερμανία

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Αγαπητέ μας Γιώργο, πολύ χαρήκαμε για όσα μας έστειλες. Οι σελίδες ήταν πολλές γι’ αυτό και κάναμε αρ­κετές περικοπές, γιατί δε γινόταν διαφορετικά. Γι’ αυτό θα παρακαλούσαμε, για να μην κουράζουμε τους αναγνώστες, τα κείμενα θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν συντομότερα.
Αγαπητέ μας Γιώργο, με τις περιγραφές που έκανες γίναμε κι εμείς κοινωνοί των δικών σου συναισθημάτων. Σ’ ευχαριστούμε και θα θέλαμε να σε βλέπουμε πιο τακτικά για να σε γνωρίσουμε κι εμείς οι νεότεροι. Καλά να είστε εκεί που βρίσκεστε και ο θεός να σας προστατεύει.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Έγινε η δημοσίευση της προκήρυξης και κατατέθηκαν οι προσφορές από τους ενδιαφερομένους μελετητές για την σύνταξη του Γ. Π. Σ. για όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματα του Δήμου μας. Είναι στο στάδιο αξιολόγησης των φακέλων των ενδιαφερομένων μελετητών και σύντομα οι αρμόδιες υπηρεσίες θα αναθέσουν την σχετική μελέτη στο αρμόδιο γραφείο.

Η συνολική μελέτη έχει προϋπολογισμό 130.000 χιλιάδες Ευρώ και χρηματοδοτείται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας. Με την σύνταξη του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου τα οφέλη για το χωριό μας είναι πάρα πολλά

Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

Α.- Επεκτάσεις οικισμού με σχετικούς κοινόχρηστους χώρους(αθλητισμού, πλατειών, παιδικών χαρών) και δρόμους

Β.- Ορισμός περιοχών για κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις

Γ.- Επέκταση του οικισμού

Δ.- Προσδιορισμός θέσεων τουριστικών μονάδων κλπ

Το Γ. Π. Σ. είναι απαραίτητο εργαλείο για την περιοχή μας, αν θέλουμε να μιλάμε για σωστή και προγραμματισμένη ανάπτυξη. Μετά την ολοκλήρωση του ευχή όλων είναι να ακολουθήσει και το ρυμοτομικό σχέδιο, το οποίο θα δώσει λύση σε χρονίζοντα προβλήματα του χωριού μας.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γράφει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Τρία είναι κατά τη γνώμη μου τα μνημεία που υπάρχουν στο χωριό μας και ξεχωρίζουν για τα αρχιτεκτονικά τους στοιχεία, την ποιότητα κατασκευής, την αντοχή τους στο χρόνο και την χρησιμότητά τους από τότε που έγιναν μέχρι σήμερα ή μέχρι πριν λίγα χρόνια.

Εξαιρείται βέβαια ο ναός του Αγίου Θεοδώρου, που είναι και το στολίδι της πλατείας και του χωριού γενικότερα (εκτός από το καμπαναριό που προστέθηκε εκ των υστέρων, για αυτό είναι και αυτό που είναι και για το οποίο πολλές συζητήσεις έγιναν χωρίς αποτέλεσμα ακόμη, παρ’ όλο που όλοι συμφωνούν πως αισθητικά δεν «δένει»).

1.- Γεφύρι στα αλώνια

Τοξοτό πέτρινο γεφύρι με ύψος γύρω στα δυο μέτρα και επιφάνεια από καλοδουλεμένο καλντερίμι. Βρίσκεται εκεί πάρα πολλά χρόνια και εξυπηρέτησε τουλάχιστον δυο γενεές. Το πότε κατασκευάστηκε δεν είναι γνωστό.

Το γεφύρι αυτό δεν χρησιμοποιείται σήμερα γιατί δίπλα του (δυστυχώς πολύ κοντά) έγινε καινούριο από μπετόν, το οποίο το «πνίγει» κυριολεκτικά. Πέρα από τους κινδύνους που υπάρχουν (ανάμεσά τους υπάρχει κενό περίπου ενός μέτρου χωρίς κάγκελα) κινδυνεύει και το ίδιο γιατί τα θεμέλια του άρχισαν να καταστρέφονται. Οι πέτρες της καμάρας που βρίσκονται μέσα στο νερό άρχισαν να «ξεκολλούν» και να «φεύγουν». Ο κίνδυνος της κατάρρευσης υπάρχει και η στιγμή που αυτό θα συμβεί είναι άγνωστη. Είναι κρίμα για το χωριό μας αλλά και για τη λαϊκή αρχιτεκτονική μας κληρονομιά το γεφύρι αυτό να χαθεί.

2.- Δριστέλα (υδροτριβείο)

Για τη Δριστέλα έχω γράψει πολλές φορές. Το δημιούργημα αυτό, του μακαρίτη πλέον, Γιάννη Τσιάτσιου, κινδυνεύει!!!

Βρίσκεται στο «Νεράκι», πηγή απ’ όπου συμπληρώνεται η ύδρευση του χωριού μας και σε απόσταση πέντε περίπου χιλιομέτρων από το χωριό σε δάσος με πλούσια βλάστηση και «άγρια» ομορφιά (νερά, τεράστια δέντρα, θάμνοι και πολλά μεγάλα βράχια).

Η ξύλινη αυτή, σύνθετη αλλά και απλοϊκή ταυτόχρονα κατασκευή, που σηκώνει το τεράστιο βάρος της «καρούτας» (σωλήνα) και του νερού και η μικρή πέτρινη καλύβα, εξυπηρέτησε για χρόνια τους κατοίκους του χωριού στο πλύσιμο των «στρωσιδιών, σκεπασμάτων» αλλά και της «κατασκευής» των φλόκων των βελέντζων.

Σήμερα τέτοια ανάγκη δεν υπάρχει. Οι βελέντζες δεν χρησιμοποιούνται πλέον και το πλύσιμο το έχουν αναλάβει ή τα πλυντήρια των σπιτιών ή τα καθαριστήρια χαλιών ή το λάστιχο της βρύσης, ανεξάρτητα αν κάποιοι τη χρησιμοποιούν (περισσότερο από μεράκι και όχι από ανάγκη) και αν ο Στέργιος, γιος του Γιάννη, τοποθέτησε και πινακίδες.

Ο πολιτισμός μας, όμως, επιβάλλει η κατασκευή αυτή να διατηρηθεί. Το οφείλουμε στον μακαρίτη Γιάννη Τσιάτσιο, στις πατριώτισσες και στους πατριώτες μας που τη χρησιμοποίησαν, στα χρόνια που πέρασαν, το οφείλουμε στον εαυτό μας, στο χωριό μας, το οφείλουμε στο μέλλον.

Είναι ακόμα καιρός; Κι αν είναι για πόσο ακόμα; Αν η κατασκευή αυτή καταρρεύσει δεν θα μπορέσει να ξαναγίνει -κατά την ταπεινή μου άποψη- κι αν ξαναγίνει δεν θα είναι η ίδια. Η συντήρηση και διατήρηση της Δριστέλας είναι αυτό που όλοι λέμε και επικαλούμαστε «Σεβασμός στο Παρελθόν» (το έχουμε;)

3.- Είσοδος Σήραγγας

Ένας αιώνας πέρασε περίπου από τότε που έγινε και στέκει εκεί ατενίζοντας τον Όλυμπο και «καταπίνοντας» τα λίγα ή πολλά, καθαρά ή βρώμικα, ορμητικά ή ήρεμα νερά, που η «χάντακα» φέρνει μέχρι το «στόμα» της.

Καλοδουλεμένη πελεκητή πέτρα, πέτρινο τόξο από πάνω και πέτρινα τείχη αριστερά – δεξιά που την προστατεύουν.

Πέντε περίπου μέτρα το ύψος της και τέσσερα το πλάτος, που σαν τύχει και τολμήσεις να κατεβείς και να βρεθείς μπροστά της κι ανάμεσα στα τεράστια τείχη (ιδιέτερα αν η μέρα είναι συννεφιασμένη και βροχερή)  αντιλαμβάνεσαι λιγάκι τι ένιωσε ο πανούργος Οδυσσέας, σαν βρέθηκε στο «στόμα» της Χάρυβδης…

Ένα σημαντικό αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των αρχών του περασμένου αιώνα, στην είσοδο της -των τριακοσίων μέτρων-  σήραγγας, περιφρονημένο απ’ όλους (και από τους αγρότες) και παραμορφωμένο από τις χρήσιμες μεν – επιπόλαιες δε και χωρίς μελέτη κατασκευές που υπάρχουν μπροστά της για τη συγκράτηση των νερών του καλοκαιριού, για πότισμα, με πολλά «διακοσμητικά στοιχεία» γύρω (κύρια σακούλες νάιλον από λίπασμα – οι κάτοικοι του χωριού μας έχουν αυτή την αδυναμία. Σακούλες – σημάδια για φύλαξη των χωραφιών, για «βούλωμα», για προστασία από παγετούς, για κάθε χρήση), που θα έπρεπε να αναδειχθεί και να είναι σημείο αναφοράς για ντόπιους αλλά και επισκέπτες και πόλος έλξης!!!

Πατριώτισσες και πατριώτες δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Δήμος, Νομαρχία, Υπουργείο πολιτισμού αλλά και όλοι μας, πρέπει κάτι να κάνουμε. Τώρα!!!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

emails, μηνύματα που λάβαμε στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση kallipefki@site.gr

«Διαβάζει» – σχολιάζει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου

-Από τον JOHN KABARINO, AMERICA
Φωτογραφίες από το χορευτικό συγκρότημα να μας δείξετε. Τα όμορφα τοπία καθώς και τα μαγαζιά.

Υπάρχουν όλα, φίλε JOHN, ψάξε λίγο. Μια Γεύση: Φωτογραφίες. Εφημερίδα: Πολλές φωτογραφίες και από τα χορευτικά και από τα μαγαζιά.   

-Από το Κατασκηνωτικό Κέντρο «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ»
Σας παρακαλούμε ιδιαίτερα, εάν αυτό είναι δυνατόν, να δημοσιεύσετε το παρακάτω ευχαριστήριό μας.
Με εκτίμηση
Στέλιος Κωνσταντίνου
Αρχηγός του Κατασκηνωτικού Κέντρου.

Ευχαριστήριο

Ο Αρχηγός & η Επιτροπή Κοινωνικής Συμπαραστάσεως, του Κατασκηνωτικού Κέντρου «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» ευχαριστούν θερμά τους παρακάτω φιλοπροσκόπους Καλλιπευκιώτες, που ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο, βοήθησε ώστε να συμβάλλει και αυτός στην επιτυχία των εγκαινίων του Ιερού Ναΐσκου του Αγ. Ιωάννη στο Κέντρο μας: Τον πατέρα Βησσαρίωνα, τον Πρόεδρο ΜΕΣΑΚ «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ» Θωμά Τσιαπλέ και την σύζυγο του Μαρία, τους καταστηματάρχες Χρήστο  Οικονόμου, Αδελφούς Μαντά και Στελιο Παπαδημητρίου καθώς και τους Αδάμο, Καραμπίνα και Θωμά Καραμπατή.

-Από τη Βασιλική Κανελλιά – Καραμιχάλη, Αθήνα
Παππού, αγαπούσες τη ζωή και ευχαριστιόσουν την κάθε σου μέρα όπως έρχονταν. Έφυγες συμφιλιωμένος με τον εαυτό σου.
Καλό σου ταξίδι…
Βασιλική (Κίκο) Κανελλιά – Καραμιχάλη (εγγονή)
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Υ.Γ. 1 Ο Χρήστος Ζαφείρης (Γαζέτας), «έφυγε» στις 7-10-2006
Υ.Γ. 2 Καλό χειμώνα και καλή επιτυχία να κρατήσετε το χωριό μας όσο πιο ζωντανό γίνεται. 
Καλό ταξίδι στον Μπάρμπα – Χρήστο και από μας, Βασιλική. Ευχαριστούμε για τις ευχές και ανταποδίδουμε. Περιμένουμε «γραπτά» σου για την εφημερίδα.

-Από Ντάσιου Σταυρούλα και Κατερίνα Γκαζγκάνη, Γρεβενά

Τα θερμά μας συγχαρητήρια για το τόσο αξιόλογο site σας. Το επισκεφθήκαμε με τους συμφοιτητές μας και μας άρεσε πολύ. Θα είναι μεγάλη μας χαρά αν γίνεται να μας στέλνετε στα Γρεβενά την εφημερίδα του συλλόγου σας.

Ευχαριστούμε για τα καλά σας λόγια. Την εφημερίδα ευχαρίστως να τη στέλνουμε αφού μας δώσετε διεύθυνση.  

-Από τη Λίλη Λαμπρέλη, Βρυξέλλες

Έλαβα τα πρακτικά του 2^ου Φεστιβάλ Αφήγησης Κάτω Ολύμπου. Εξαιρετικά! Οι φωτογραφίες θαυμάσιες! Μπράβο σε όλους, όσους συμμετέχουν σε αυτή την τεράστια δουλειά. Υπάρχουν κάποια λαθάκια στα γαλλικά, χωρίς ιδιαίτερη σημασία.

Σε ευχαριστούμε θερμά κ. Λαμπρέλη. Σου ευχόμαστε να είσαι πάντα γλυκιά και χαρούμενη, όπως σε θυμούμαστε από το 2^ο Φεστιβάλ και σε περιμένουμε και πάλι στην Καλλιπεύκη.    

-Από την Τασούλα Τσιλιμένη, Θεσσαλονίκη
Βρήκα επιτέλους χρόνο να δω το βίντεο DVD που συνοδεύει τα πρακτικά του 2ου φεστιβάλ.
Τα συγχαρητήριά μου στον Παναγιώτη Παπαϊωάννου για την επιμέλεια και στους υπεύθυνους του Photo Design Δήμου Ασικίδη της Βέροιας, για την ωραία δουλειά που κάνατε. Εύχομαι το 3^ο να είναι ακόμη καλύτερο! 

-Από την Ίτσκου Αναστασία, Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Λουτρού Ημαθίας
Ευχάριστη έκπληξη ήταν το βιβλίο με τα πρακτικά του 2^ου Φεστιβάλ Αφήγησης Κάτω Ολύμπου, από τον Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο Καλλιπευκιωτών, που ήρθε στο σχολείο μας.
Μια έκδοση προσεγμένη, που δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη, να θυμηθεί αν ήταν εκεί ή να εμπνευστεί αν δεν ήταν, βάζοντάς τον, πραγματικά στο «χορό… των παραμυθιών» όπως είναι ο τίτλος της.
Οι μικροί μαθητές και μαθήτριές μας χάρηκαν ιδιαίτερα, όταν είδαν ότι τα έργα που στείλανε στο συγκεκριμένο Φεστιβάλ, ήταν μέρος ενός δάσους (Πατωμένης), που για τα χωριά του κάμπου όπως είναι το δικό μας (Λουτρός Ημαθίας), αποτελεί ένα μέρος που το συναντάμε μόνο στα παραμύθια. Όσο για το βίντεο DVD, άριστο από κάθε άποψη θα το δούμε και θα το ξαναδούμε!!! Το Photo Design Δήμου Ασικίδη Βέροιας, ήταν άριστη επιλογή.
Προσωπικά, έχω την ευκαιρία να παρακολουθώ -εξαιτίας της καλής φιλικής σχέσης με τον Καλλιπευκιώτη, Παναγιώτη Παπαϊωάννου- τη δράση του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού, που δείχνει την μεγάλη αγάπη των Καλλιπευκιωτών για το χωριό τους, συναισθήματα που εμείς οι άνθρωποι της πόλης δεν βιώνουμε, ίσως γιατί η πόλη είναι βολική αλλά όχι τόσο ανθρώπινα όμορφη.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια για όλες σας τις προσπάθειες, που ελπίζω να ενεργοποιούνται όλο και πιο πολύ σε πείσμα των «ατομικιστικών» καιρών.
Εκπαιδευτικοί και μαθητές του σχολείου μας, σας ευχαριστούμε για την ευγενική σας χειρονομία και σας ευχόμαστε Καλές Γιορτές.
Ίτσκου Αναστασία, Διευθύντρια Δημοτικού Σχολείου Λουτρού (Κάτοικος Βέροιας)

Σ΄ ευχαριστούμε θερμά κ. Ίτσκου. Ευχαριστούμε και τους συναδέλφους σας και τους μαθητές του σχολείου σας. Ίσως θα πρέπει να σας στείλουμε μερικά αντίτυπα ακόμη. Σε λίγο αρχίζουμε την προετοιμασία του 3^ου Φεστιβάλ και όχι μόνο θα σας περιμένουμε αλλά θεωρούμε δεδομένη και τη βοήθειά σας.  

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Στο χορό των Παραμυθιών

Παλαιά Τέχνη – Σύγχρονη Τεχνική

Πρόκειται για το βιβλίο που εκδόθηκε από τον Μορφωτικό Πολιτιστικό Σύλλογό Απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», όπου καταγράφονται τα πρακτικά του 2ου Φεστιβάλ αφήγησης, που με επιτυχία οργάνωσε στις 17 και 18 Ιουνίου του 2005 με τη συνεργασία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στην Καλλιπεύκη.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη:

Το πρώτο μέρος είναι το θεωρητικό και περιλαμβάνει την εισαγωγή, το καλωσόρισμα, τους χαιρετισμούς των επισήμων και τις εισηγήσεις για την αφήγηση της κ. Ευαγγελίας Λαμπρέλη αφηγήτριας, της κ. Μαριάνθης Καπλάνογλου, επίκουρου καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, καθώς και τις πεντάλεπτες τοποθετήσεις- ανακοινώσεις από σύγχρονους αφηγητές, σχήματα, ομάδες.

Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει ζωντανές αφηγήσεις από παραδοσιακούς παραμυθάδες όπως ο Αναστάσιος Πατούλιας, ο Ζήσης Κατσιούλας (Καλλιπεύκη), η Ελευθερία Τάσιου (Γόννοι), καθώς και οι σύγχρονοι αφηγητές όπως η Ευαγγελία Λαμπρέλη, η Εύη Γεροκώστα, η Χριστίνα Φραγκεσκάκη και η Ελένη Καλογιαννίδου.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται ακόμη φωτογραφίες από όσα διαδραματίσθηκαν κατά την διάρκεια του 2ου φεστιβάλ (δημιουργική απασχόληση παιδιών, παιγνίδια, βιβλιόδεντρο, μουσική κλπ).

Το βιβλίο συνοδεύεται και από βίντεο DVD, άριστης ποιότητας και διάρκειας μιας ώρας και 58 λεπτά με αποσπάσματα από όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ και από τις 5.5 ώρες λήψης. Η επεξεργασία του βίντεο έγινε στη Βέροια και στο Photo Design Δ. Ασικίδη.

Εντύπωση μας προκάλεσε και το μεγάλο πλήθος των όσων παρακολούθησαν την εκδήλωση, όπως αυτό φαίνεται από τις φωτογραφίες και το βίντεο.

Μας χαροποίησε ιδιαίτερα το γεγονός πως συμμετείχε το Δημοτικό Σχολείο Λουτρού Ημαθίας με ζωγραφιές και πως αρκετοί από τους συντελεστές είναι από τη Βέροια, (κάποιους είδαμε στις φωτογραφίες και στο βίντεο).

Επιμέλεια: Παναγιώτης Παπαϊωάννου, Τασούλα Τσιλιμένη και Θωμάς Τσιαπλές.

Εξώφυλλο (και εξώφυλλο DVD) Χριστίνα Παπαϊωάννου.

Φωτογραφίες: Μιχάλης Ασικίδης, Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Δακτυλογράφηση: Αμαλία Βιγκάτο

Βίντεο – DVD: Κάμερες: Μιχάλης Ασικίδης, Νίκος Ασλάνογλου. Σκηνοθετική επιμέλεια: Παγκράτης Παυλίδης

Σελιδοποίηση – εκτύπωση: Δημοσιογραφικός Οργανισμός «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» (χορηγία)

Άλλες εκδόσεις του Συλλόγου: 

1. «Η Καλλιπεύκη στους αιώνες», Πρακτικά διημερίδας (κοινωνική, λαογραφική, ιστορική αναζήτηση), 2000
2. «Καλλιπεύκη, Ιστορία – Λαογραφία», του Ζήση Κατσιούλα, 2004
3. «Αφηγήσεις στη σκιά του Ολύμπου», Πρακτικά 1^ου Φεστιβάλ Αφήγησης Κάτω Ολύμπου, 2005 (εξαντλήθηκε) και τα κατ’ έτος ημερολόγια από το 1979 (έτος ίδρυσης του Συλλόγου μας) μέχρι και σήμερα

Από το «ΛΑΟ» Καθημερινή Εφημερίδα Βέροιας

 Βιβλίο και DVD από την «Πατωμένη»

Η έντονη πολιτιστική δραστηριότητα του πολιτιστικού συλλόγου των απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η Πατωμένη», δεν αρκείται στις καλοκαιρινές δράσεις μόνο αλλά και στο ευρύτερα πολιτισμικό έργο, με μοναδική ενάργεια. Πατώντας σε χω­ράφια που δεν συνηθίζουν συχνά άλλοι ανάλογοι σύλλογοι στη χώρα, πρωτοτυ­πεί σε χώρους της παράδοσης μισοξεχα­σμένους, όπως το παραμύθι. Το περσινό καλοκαίρι, ο σύλλογος οργάνωσε το Φε­στιβάλ Αφήγησης Ολύμπου, για δεύτερη χρονιά. Τα πρακτικά του, μαζί με αφηγή­σεις και χορταστικό οπτικό υλικό, συγκε­ντρώθηκαν και παρουσιάζονται, ως «χειμερινή δραστηριότητα» σε βιβλίο DVD και μαζί, για χειμωνιάτικη συντροφιά. Ταυτό­χρονα, αναγγέλλει την οργάνωση του 3ου Φεστιβάλ, το ερχόμενο καλοκαίρι, κάτω από την σκιά του Ολύμπου και πάλι. (Μ.Ε.)

Από την «Ημερήσια» Καθημερινή Εφημερίδα Βέροιας

Νέα έντυπη και ψηφιακή έκδοση

του δραστήριου Συλλόγου ΜΕΣΑΚ «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ»

Τα πρακτικά του 2ου Φεστιβάλ Κάτω Ολύμπου, που διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια, από το Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και τον Μορφωτικό και Εκπολιτιστικό Σύλλογο απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», τέθηκαν σε κυκλοφορία. Πρόκειται για μία αξιόλογη έκδοση του συλλόγου, που περιλαμβάνει προσεγγί­σεις στον χώρο του παραμυθιού, αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τις εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Το βιβλίο, έχει ως τίτλο «Στο χορό των παραμυθιών – Παλιά Τέχνη, Σύγχρονη Τεχνική», και συνοδεύετε και από ψηφιακό υλικό (DVD). Αξίζουν συγχαρητήρια στα μέλη του συλλόγου και ας ευχηθούμε πως, ανάλογες αξιόλογες πρωτοβουλίες, να έχουν πάντα οι ίδιοι, αλλά και άλλοι σύλλογοι.

Από τα «Επίκαιρα» Καθημερινή Εφημερίδα Βέροιας

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σχολιάζει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Τηλ.: 2331020867 – 6972446533 – Kallipefki@site.gr

www.kallipefki.site.gr

Είναι οι σελίδες του Συλλόγου μας στο διαδίκτυο (στον Παγκόσμιο ιστό), με πληροφορίες και φωτογραφίες για τον σύλλογο και την Καλλιπεύκη και με όλες τις εφημερίδες «Η Ωραία Καλλιπεύκη» από το 2000 μέχρι σήμερα. Όσοι έχετε πρόσβαση λοιπόν μη διστάζετε. Ρίξτε μια ματιά. Πάντα θα υπάρχει κάτι που σας ενδιαφέρει. Κι αν δεν θυμάστε τη διεύθυνση αυτή είναι γραμμένη στην εφημερίδα. Αλλά και μια μηχανή αναζήτησης (Ελληνικές: In, RoBBy, Pathfinder, AnazitisiS, FORTHnet Directory, Phantis, Geo, Flash, e-go, Thea, Evresi, Διεθνείς: AltaVista, ALLTheWeb, Google, Lycos,. MetaCrawler,  Yahoo, AOL, Excite) θα σας οδηγήσει αμέσως στις σελίδες του συλλόγου μας.

Kallipefki@site.gr  

Αυτό είναι το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο (το email). Χρησιμοποιείστε το, αν δεν σας βολεύει η φόρμα επικοινωνίας που υπάρχει στο site (www.kallipefki.site.gr). Πάντα κάτι έχετε να πείτε που ενδιαφέρει και άλλους. Δώστε τους τη χαρά να σας διαβάσουν να σας απαντήσουν. Η συζήτηση και ο διάλογος μόνο κάτι θετικό θα φέρουν.

Στη φωτογραφία βλέπετε το εσωτερικό από την Ανάληψη, το παλιό ξωκλήσι. Το πιθανότερο είναι να μην υπάρχει την Άνοιξη, γιατί θα καταρρεύσει και θα ναι κρίμα!!!

Το καλοκαίρι για τους ηλικιωμένους φίλους μας είναι πράγματι πιο ευχάριστο και πιο εύκολο. Πάντα θα υπάρχει παρέα και διάθεση για κουβεντούλα.

Ένας από τους μεγαλύτερους σε ηλικία πατριώτες μας είναι και ο μπάρμπα – Νίκος (Κοκότης). Εδώ τον βλέπουμε να «στουμπάει» (να παίζει δηλαδή) με τα εγγόνια του.

Τεράστιο ήταν το μανιτάρι (κάτω υπάρχει το ψαλίδι κλαδέματος) που βρήκαμε το φθινόπωρο (και άλλα μαζί) αλλά δεν το γευτήκαμε. Οι απόψεις των πατριωτών μας που ρωτήσαμε ήταν διαφορετικές και δεν το διακινδυνεύσαμε.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Θα μπορούσε να είναι η φωτογραφία του καλοκαιριού που πέρασε. Τρία χαριτωμένα κοριτσάκια αμέριμνα ευχαριστιούνται σιγά – σιγά το παγωτό τους και χαίρονται να απλώνεται στη μύτη και στα μαγουλάκια τους!!!

Λιγοστεύουν τα κοπάδια στο χωριό μας. Δυο «έφυγαν» (πουλήθηκαν) το καλοκαίρι. Εδώ βλέπουμε τη διαδικασία φόρτωσης στη «Νταμίλη».

Έπρεπε να ανέβω στον Όλυμπο για να μάθω τι είναι το ρόμπολο. Είδος πεύκου είναι και μάλιστα με καλό, γερό και σκληρό ξύλο, που ζει στα ψηλά (σε μεγάλο υψόμετρο).  Αργεί να μεγαλώσει, γι αυτό και κάνει και καλό, γερό ξύλο, επειδή οι συνθήκες εκεί πάνω είναι δύσκολες χειμώνα – καλοκαίρι.

Λίγα χιόνια είχαμε μέχρι στιγμής κι αυτά πολύ νωρίς. Στις 12 Νοεμβρίου χιόνισε για λίγο, 2-3 εκατοστά και την επόμενη δεν υπήρχε. Ο χειμώνας, όμως είναι ακόμη μπροστά μας.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ
Η ΜΕΛΕΤΗ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗΣ

Ολοκληρώθηκε η μελέτη σκοπιμότητας η οποία συντάχθηκε από το ΕΚΒΥ (Ίδρυμα Γουλανδρή) και το ΕΘΙΑΓΕ Λάρισας και χρηματοδοτείται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας για την επανασύσταση της αρχαίας λίμνης Ασκουρίδας. Σύντομα θα γίνει η παρουσίαση της και συγχρόνως θα γίνει η παρουσίαση του σχεδίου του προεδρικού διατάγματος για χαρακτηρισμό της περιοχής μας  ως Προστατευόμενη Περιοχή Οικοανάπτυξης.

Σκοπός της επιστημονικής μελέτης της περιοχής του Κάτω Ολύμπου και ειδικότερα της περιοχής του χωριού μας είναι η διατήρηση της φύσης και του τοπίου της περιοχής του Κάτω Ολύμπου, με παράλληλη ανάπτυξη δραστηριοτήτων που εναρμονίζονται με την διατήρηση της φύσης και του τοπίου και την αποκατάσταση της τέως λίμνης Ασκουρίδας στην Καλλιπεύκη.

Περιοχές προστασίας της φύσης ορίζονται:

1.- Η περιοχή από Κρανιά έως και την Καλλιπεύκη

2.- Η περιοχή της Ιεράς Μονής των Αγίων Θεοδώρων της Ραψάνης

3.- Η περιοχή της Γκουνταμάνης εκεί όπου υπάρχει η συστάδα όπου ευδοκιμεί το Αρκουδοπούρναρο

Οφέλη από τον Χαρακτηρισμό της περιοχής μας και του χωριού μας ως περιοχή Οικοανάπτυξης

1.- Η επανασύσταση της λίνης της Καλλιπεύκης

2.- Δίκτυο αποχέτευσης με Βιολογικό Καθαρισμό κλπ

Για να υλοποιηθούν όλα αυτά Τα παρακάτω το προσχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος προβλέπει την δημιουργία Φορέα Διαχείρισης. Από πληροφορίες μας γνωρίζουμε ότι πρωτεργάτης του εγχειρήματος είναι συντοπίτης μας υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Γεώργιος Σουφλιάς με την κ. Γουλανδρή, τους οποίους ευχαριστούμε δημοσίως και δηλώνουμε ότι θα μας βρουν αρωγούς στην προσπάθειά τους. Περισσότερες λεπτομέρειες θα μάθετε κατά την παρουσίαση της μελέτης σκοπιμότητας από την Περιφέρεια Λάρισας.

Εάν όπως πιστεύουμε και θέλουμε η μελέτη σκοπιμότητας κριθεί απαραίτητη η επανασύσταση της αρχαίας λίμνης Ασκουρίδας τότε η πολιτεία ας προχωρήσει στην επανασύστασή της, ένα αιώνα μετά την αποξήρανσή της.. Η κατασκευή της λίμνης κρίνεται απαραίτητη για λόγους καθαρά οικολογικούς κλιματολογικούς και την ισορροπία του περιβάλλοντος.

Μια λίμνη σε υψόμετρο 1000 μέτρων στην καρδιά της Ελλάδας, ψηλά στον Όλυμπο και 25 μέτρα από την Εθνική Οδό θα παρασύρει σε ανάπτυξη ολόκληρη την περιοχή.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ