ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Αρραβώνες

Ο Γεώργιος Σιαμήτρας, γιος της Ζωής Μιχαντά του Γεωργίου, με την Χαρούλα Μπόζιου του Αθανασίου από τη Λάρισα.

Η Στέλλα Μπουρουνίκου του Νικολάου (Κεραμίδι Κατερίνης), με τον Μιλτιάδη Δημήτριο (μαγειράκο) από την Κατερίνη.

Ο Παναγιώτης Καραμπατής του Αθανασίου και της Καίτης, με την Σησοπούλου Ζωή του Αθανασίου και της Κανέλας από την Λάρισα.

Γάμοι

Η Σταματή Πετρίνιτη, κόρη της Μαρίας Μπούτσικα του Γεωργίου, με τον

Με τον Γεώργιο Πουρνάρα από τη Λάρισα.

Η Βασιλική Πετρινίτη κόρη της Μαρίας Μπούτσικα του Γεωργίου με τον  Βασίλη Καραγκούνη από τη Λάρισα

Γεννήσεις

Η Δήμητρα Καραμήτρου, συζυγος Κωνσταντίνου Μιχαντά του Γεωργίου, γέννησε το δεύτερο παιδί κορίτσι.

Η Τριανταφυλλια Κατσιούλα συζυγος Αγοραστού Καραμπατή γέννησε το δεύτερο παιδί αγόρι.

Θάνατοι

Η Κούλα Τσιούγκου σύζυγος Αποστόλου, το γένος Δημητρίου Κούσιου (Περίσταση Κατερίνης) ετών 75.

Ο Ζαφείρης Μανωλούλης του Ευαγγέλου ετών 75 (Καναδάς).

Ο Αστέριος Λιόβας (Τσέλιος Λιόβας) ετών 79 (Καλλιπεύκη).

Ο Αστέριος Σαλαμπάσης του Ευαγγέλου ετών 71 (Καλλιπεύκη)

Η Παρασκευή Συντριβάνη, χήρα Αθανασίου (το γένος Σαλαμπάση Ευαγγέλου) ετών 84.

Η Γκουγκουλιά (Μαυροντήμου) Κούλα του Ζήση ετών 71 (Λεπτοκαρυά).

Η Μαρία Μούργα του Ηλία (Μαρία Ντημούλινα) ετών 83 (Αμπελώνας).

Ο Απόστολος Αντωνίου του Δημητρίου  ετών 55 (Λάρισα).

Ο Γιάννης Μουσουλής του Αθανασίου ετών 55 (Περίσταση Κατερίνης).

Η Ελλισάβετ Μητσιοπούλου σύζυγος Ιωάννη (Αλσαβώ Μητσέλινα) ετών 96.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Η Μαρία Παπαστεργίου 50€ στη μνήμη του συζύγου της Ιωάννη.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Δήμαρχος: Κωνσταντίννος Κολλάτος         24953-50408

Δημοτική Ενότητα Μακρυχωρίου                 24953-50400

Δημοτική Ενότητα Γόννων                            24953-50100

Δημοτική Ενότητα Κάτω Ολύμπου               24953-50300

Δημοτική Ενότητα Νέσσωνος                       24953-50500

Δημοτική Ενότητα Αμπελακίων                    24950-93349

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Το Λεύκωμα – Ημερολόγιο 2011 του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Αμπελώνα η «ΕΛΠΙΔΑ», παρέδωσε στο Δ.Σ. του Συλλόγου μας, ο Πρόεδρος Απόστολος Παπαϊωάννου (ναι ο «δικός» μας είναι, ο δάσκαλος), σε πέντε αντίτυπα. Πρόκειται για μια συλλεκτική έκδοση με τα εικοσάχρονα της αιμοδοσίας στον Αμπελώνα και τα δεκάχρονα του Συλλόγου. Πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τις κατά καιρούς αιμοληψίες (η ιστορία της αιμοδοσίας στον Αμπελώνα με εικόνες), από τον Αμπελώνα, κείμενα με ανάλογα θέματα και φυσικά ένα ημερολόγιο – εορτολόγιο του 2011.

Την επιμέλεια και τη συλλογή των φωτογραφιών έχει ο ίδιος ο Πρόεδρος του Συλλόγου, η παραγωγή είναι του «ΣΑΪΤΗΣ» (Αθήνα) και με χορηγία της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς.

Τα θερμά μας συγχαρητήρια στον Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών Αμπελώνα και στο επί δέκα έτη (και ψυχή του Συλλόγου) Πρόεδρό του.

Μια καλαίσθητη δίγλωσση (ελληνικά – αγγλικά) έκδοση και συλλεκτική – Λεύκωμα  του Κέντρου Μελέτης και Διάδοσης Μύθων και Παραμυθιών με τίτλο:
7 Γιορτές Παραμυθιών – 7 Folktale Festivals
Κέα, το νησί των Μύθων και των Παραδόσεων – Kea, the island of Myths and Legends,

έφτασε επίσης στα χέρια μας (ταχυδρομικά).
Το πρώτο μέρος του Λευκώματος περιλαμβάνει κείμενα των Άννα Αγγελοπούλου, Μιράντα Τερζοπούλου, Ελευθερίου Αλεξάκη και Γιώργου Ευγενικού.

Το δεύτερο μέρος τα δύο ανέκδοτα παραμύθια ο «Εφτάσκεπος» και οι «Εφτά πηγές», καταγραφές της Άννας Αγγελοπούλου και του Γιώργου Ευγενικού αντίστοιχα, καθώς και επιλεγμένες  φωτογραφίες  από τα δρώμενα των εφτά Γιορτών.

Στο τρίτο μέρος του Λευκώματος, παρουσιάζεται ένα μέρος από τις αναρίθμητες αναφορές που έχουν γίνει για το εφτά σε γραπτό και προφορικό λόγο από αρχής του κόσμου ως σήμερα.

Και στο τέταρτο και τελευταίο παρουσιάζονται οι αφίσες των εφτά Γιορτών Παραμυθιού με τα εικαστικά τους, όπου αναγράφονται όλοι οι συντελεστές και συμμετέχοντες. Τα εικαστικά των Γιορτών έχουν φιλοτεχνηθεί από τους Αλέκο Φασιανό (2η, 4η, 6η Γιορτή), Γεώργιο Κορασίδη (1η Γιορτή), Γεώργιο Χιονάτο (3η Γιορτή), Eva Green (5η Γιορτή) και το εικαστικό της 7ης είναι του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ.

Ο αριθμός εφτά θεωρείται, από την αρχαιότητα ως σήμερα, ένας αριθμός συμβολικός και τυχερός. Κλείνει μέσα του μια δύναμη μυστηριακή, έχει αποτελέσει αφορμή έμπνευσης για να γραφτούν βιβλία και έχει γίνει αφορμή συζητήσεων για την επίδρασή του στην καθημερινή ζωή.

Η έκδοση πραγματοποιήθηκε με τη χορηγία του Δήμου Κέας.

Το Περιοδικό «ΚΑΡΥΑ», ετήσιο όργανο του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Καρυωτών Λάρισας «Ο ΖΕΥΣ», με θέματα από την Καρυά αλλά και τις δραστηριότητες του Συλλόγου, προσέφερε η Πρόεδρος του, Μαρία Τσιρώνη στο Σύλλογό μας. Ευχαριστούμε θερμά το Σύλλογο Καρυωτών Λάρισας και ευχόμαστε στο Δ.Σ. κουράγιο για να συνεχίζει το έργο του.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σχολιάζει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Τηλ.: 2331020867 – 6972446533

Ξύλα: Πολλά και διάφορα ακούστηκαν φέτος για τα ξύλα που διαθέτει το Δασαρχείο στους μόνιμους κατοίκους του χωριού. Ήταν λίγα, ήταν λιανά κλπ. Έχουν ή δεν έχουν νόημα αυτά που ακούστηκαν; Είναι αλήθεια, όμως, πως η υλοτομία τα τελευταία χρόνια έχει περιοριστεί. Δεν ξυλεύεται το δάσος όπως παλιά.

Δρόμος Καλλιπεύκη – Γόνοι: Ναι είναι αυτός που επισκευάστηκε πριν από λίγους μήνες! Και δυστυχώς δεν είναι μόνο σε ένα σημείο σε τέτοιο χάλι!

Άλλο ένα όμορφο σπίτι στο χωριό μας εδώ και δυο τρία χρόνια! Πέτρα και ξύλο! Είναι τελικά τα υλικά που «δένουν» καλύτερα με το ορεινό περιβάλλον. Πρόκειται για το σπίτι της Παγώνας (Πανάρα).

Η φωτογραφία είναι χειμωνιάτικη κι ας έχει ήλιο. Φίλες και φίλοι, η ηλικιωμένη κυρία που βλέπετε δεν έκανε περίπατο. Μάζευε κουκουνάρια! Λέτε να είναι «σημείο» των καιρών; Της δύσκολης εποχής που διανύουμε ή των δυσκολότερων ημερών (χρόνων) που θα ακολουθήσουν;

Δρόμος από Πατωμένη προς Χούχλο: Ο χειμώνας με τα πολλά νερά και τις πολλές βροχές έκαναν κι εδώ τη «δουλειά» τους! Πώς να μην την κάνουν όμως αφού στο συγκεκριμένο σημείο δεν υπάρχει γεφυράκι; Δεν υπάρχει ένα «τεχνικό»;

Κάμπιες: Πολλές κάμπιες στα πεύκα φέτος όπως και κάθε χρόνο! Υπάρχει πρόβλημα ή όχι; Είναι δυνατό η παρουσία τους να επηρεάσει τα πευκοδάση μας;

Ναι! Άνθισε το Δεκέμβρη! Η φωτογραφία «τραβήχτηκε» στις 4-12-2010 και είναι η αμυγδαλιά στον κήπο του μαραγκού Χρήστου Μητσιόπουλου!

Πολλά ήταν τα αγριογούρουνα φέτος στο χωριό και ευχαριστημένοι οι περισσότεροι κυνηγοί. Η μια φωτογραφία είναι στο «Πουρνάρι» όπου φαίνονται τα σκαψίματά τους και η άλλη δίπλα στο δρόμο όπως πάμε για Γόνους, στον «Άμμο». Προσπάθησα να το φωτογραφίσω μέσα από το αυτοκίνητο, φωτίζοντάς το, μα… δεν με περίμενε φυσικά.

Η ευτυχία της ήρεμης ζωής. Με τον τίτλο «Αρκαδία» ο Τζάκοπο Πάρκο «ΑΡΚΑΔΙΑ» στη Βαρσοβία. Το γιατί το ονόμασαν έτσι θα το καταλάβετε από τα παρακάτω: Τα γεμάτα δάση βουνά, τα άφθονα νερά, οι όμορφες τοποθεσίες, οι ηλιόλουστες κοιλάδες όπου βόσκουν προφυλαγμένα τα κοπάδια υπό τους ήχους των ποιμενικών αυλών, κατέστησαν από την αρχαιότητα την Αρκαδία ιδιαίτερα ειδυλλιακό τόπο. Οι ποιητές Θεόκριτος και Βιργίλιος έπλασαν έτσι μια φανταστική χώρα όπου οι βοσκοί διατηρούσαν τα αγνά ήθη τους και επικρατούσε Σανατσάρο δημοσίευσε βουκολικό ποίημα, το οποίο θεωρείται ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα της ιταλικής λογοτεχνίας. Με τον ίδιο τίτλο ο Άγγλος ποιητής Φ. Σίντνεϊ έγραψε έργο σε πεζό και έμμετρο λόγο (1593) και ο Λόπε ντε Βέγκα βουκολικό ποίημα (1598). Πλήθος είναι οι λογοτέχνες και καλλιτέχνες σε ολόκληρη την Ευρώπη που εμπνεύστηκαν και επηρεάστηκαν από τον «Αρκαδισμό» αυτής της εποχής. Παράδειγμα ο πίνακας του Ιταλού ζωγράφου Τζοβάνι Μπαρμπέρι, γνωστού ως «Ιλ Γκουερτσίνο» (1618), με τίτλο Et in Arcadia ego (Έζησα κι εγώ στην Αρκαδία). Ο αινιγματικός αυτός τίτλος έμελλε να επικρατήσει σαν μία επιγραμματική φράση συνδεδεμένη με την ευτυχισμένη βουκολική ζωή της υπαίθρου, η οποία συντέλεσε στη σύνθεση και διάδοση του περίφημου «Αρκαδικού ιδεώδους». Περίφημος είναι και ο πίνακάς «Ποιμένες της Αρκαδίας» (1653) του Γάλλου ζωγράφου Νικολά Πουσέν (Μουσείο του Λούβρου).

Από το: «Έζησα κι’ εγώ στην Αρκαδία» του Βασίλη Αποστολόπουλου

Υπό κατασκευή είναι η σελίδα (διαδίκτυο – internet) του Δήμου μας, του Δήμου Τεμπών. Μήπως θα μπορούσε κ. Δήμαρχε να είναι και διαδραστική; Να δίνει δηλαδή τη δυνατότητα στους δημότες να καταθέτουν εκεί απόψεις, προτάσεις ή προβλήματα;

Και μια και γράφουμε για internet, τι γίνεται με τα ευρυζωνικά δίκτυα και το ελεύθερο internet; Λειτουργεί μόνο στην πλατεία των Γόννων. Υπάρχει απάρνηση; Θα φτάσει ποτέ και στο χωριό μας;

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΤΑ ΧΝΕΡΙΑ (ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ) ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΙΩΤΙΚΗΣ ΚΟΜΠΑΝΙΑΣ.

Συνέχεια από την προηγούμενη εφημερίδα

Αφηγείται ο Γιάννης Κάγκουρας.

Ιστορία δεύτερη

Πανηγύρι σ’ ένα χωριό της Ελασσόνας. Παραμονή του πανηγυριού καταφθάνει η καλλιπευκιώτικη κομπανία. Τη δουλειά την είχε κλείσει ο κλαριντζής. Μπαίνουν στο καφενείο βρίσκουν τον καφετζή. Άντε μην σας πάρει ο διάολος? Δεν είπαμε ν’ έρθετε νωρίς να σας ακούσει ο κόσμος φωνάζει ο καφετζής. Άντε ανεβείτε να παίξετε και αρχίστε. Ο καφετζής λέει ο λαουτιέρης ήταν μοβόρος, νευρικός, μπρατσαράς. Είχε ένα μουστάκι σαν φουκάλι. Να σας φκιάσω ένα καφέ λέει η γυναίκα του. Άντε στα τσακίδια και εσύ από δω λέει ο άντρα της. Αργήσαμε άστους να παίξουν και μην τους χασομεράς και κοίτα το αρνί να μην καεί γιατί αλίμονό σου.

Πω, πω που μπλέξαμε τι είναι τούτος! Ανέβηκαν στο πατάρι και άρχισαν να κουρδίζουν το όργανα. Λίγο πριν συντονιστούν ο κόσμος άρχισε να έρχεται στο καφενείο. Ένας από αυτούς ρωτάει το Χρήστο τον καφετζή.

Τι βλέπω καινούργια όργανα φέτος; Δεν πιστεύω να είναι σαν τα περσινά;

Α, δεν την ξαναπατάω λέει ο καφετζής.

Φέτος έκλεισα κλαριντζή ανώτερο από το Βάιο το Μαλλιάρα.

Ποιόν έφερες ρωτάει ο χωρικός;

Ένα από την Καλλιπεύκη, αλλά παίζει καλύτερα από τον Βάιο το Μαλλιάρα.

Τον έχεις τον έχεις ακούσει ρωτάει ο χωρικός. Όχι.

Ανεβαίνουν οι οργανοπαίχτες στο πατάρι αρχίζουν και παίζουν. Τι να παίξουν! Άλλος χτυπούσε στο ΛΑ άλλος στο ΦΑ ασυγχρόνιστοι εντελώς.

Ένας από το μαγαζί φωνάζει τον καφετζή. Χρήστο μην παρεξηγηθείς. Φέτος την άνοιξη δεν πρόκειται να κελαηδήσουν, ούτε αηδόνια, ούτε καρδερίνες, παίζουν τόσο γλυκά αυτοί που θα φύγν ούλα τα πλιά (πουλιά) και θα μας λακίσν κι ούλα τα σκλιά. Πάλι φέτος δεν θα πατήσει κανένας στο μαγαζί απαντάει ο χωρικός και σηκώνεται και φεύγει. Άναψε ο καφετζής, το μουστάκι σηκώθηκε όρθιο. Πλησιάζει τον κλαριτζή και τον ρωτάει.

Δεν μου λες, ξέρεις να παίζεις; Πως δεν ξέρω!

Εσύ έσκιαξες ούλα τα τσιόνια απ’ το χωριό! Τι παίζεις ούλο τούρου- τούρου;

Τώρα θα δεις! Μπαίνει στην ψησταριά και βγαίνει με το δίκαννο. Ρίχνει και μια στο νταβάνι. Εμείς για πότε βρεθήκαμε έξω από το χωριό δεν καταλάβαμε. Όλη τη νύχτα τη βγάλαμε στα αλώνια μέσα στις θημωνιές, δεν προλάβαμε να πάρουμε ούτε τα όργανα. Πρωί – πρωί πλησιάσαμε στο καφενείο σιγά – σιγά και μας είδε η γυναίκα του. Η γυναίκα του ήταν καλή, αλλά αυτός ήταν πολύ νευρικός. Μας φωνάζει ελάτε πάρτε τα πράγματά σας και εξαφανισθείτε για το χωριό. Τώρα μόλις πήγε για ύπνο, μην σας ακούσει και αλίμονο σας.

Πάλι καλά που πήγε χαμένη μόνο η βραδιά και το δρομολόγιο με τα πόδια. Αφού γλιτώσαμε το ξύλο τυχεροί ήμασταν.

Ιστορία Τρίτη

Πανηγύρι στην Αι Γιάννη. Η κομπανία έπαιζε για δύο τρεις ώρες και τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Λίγος κόσμος και αυτός μόνο άκουγε δεν χόρευε κανείς, χόρεψε μια παρέα και αυτοί ξένοι. Πήγαν μεσάνυχτα. Φωνάξαμε όποιος θέλει μπορεί να σηκωθεί να χορέψει, αλλά δεν κουνιόταν φύλλο. Πάει η βραδιά χαμένη σκεφτόμουν δεν θα κάνουμε ούτε σεφτέ απόψε. Εκείνη την ώρα σταματάει ένα αυτοκίνητο από έξω το μαγαζί και κατεβαίνουν τέσσερα πέντε άτομα, μπαίνουν μέσα  με φωνές. Να του ’ρθει ο ένας, σια δω όρνιο ο άλλος, ήταν όλοι πατριώτες λεβέντες, παλικάρια νέοι τότε και γλεντζέδες.

Ήταν ο Τάσος, ο Ζαφείρης, ο Αντώνης (το Νόστιμο) και οι δυο ζόρικοι οι Γιάννηδες. Παίξτε φώναζαν και πετούσαν χαρτούρα. Ανέβηκαν πάνω στο πατάρι και μας κόλλησαν στο γκλέφαρο λεφτά. Που να τα ξεκολλήσεις θα γινόταν χαμός, εγώ έβλεπα μόνο από το ένα μάτι. Ήταν όλοι φτιαγμένοι από αλλού και παραπατούσαν. Ειδικά ο ένας, ο Γιάννης ο μικρός, ήταν πολύ γερός δεν αζαπόνονταν με τίποτα και όταν χόρευε κανένας δεν μπορούσε να τον κρατήσει, σε ξεπλάτιζε. Εμείς όρθιοι παίζαμε και αυτοί χόρευαν τα ανάσκελα πως «στομπούνε το πιπέρι, οι διαόλοι οι καλογέροι» που να σταματήσουν να χορεύουν.

Αφού πέρασε αρκετοί ώρα ήρθε κάποιος και ζήτησε το λόγο. Έχουμε κι εμείς σειρά για χορό και παράγγελλε ένα μπεράτι. Τον είπαμε να περιμένει, αυτός φουρλατούσε κι άρχισε να φωνάζει. Τότε πήρε τον λόγο ο Γιάννης και του λέει εσύ να ’ρθεις να χορέψεις του χρόνου! Πες ο ένας ,πες ο άλλος, δεν άργησε να αρχίσει ο σαματάς. Αυτό ήταν! Το μαγαζί διαλύθηκε και οι Αιγανιώτες άρχισαν να φεύγουν. Η λάμπα που είχε το μαγαζί έσπασε έγινε λιλίτσια. Σκοτάδι πίσσα.

Μπαίνει μέσα το αφεντικό με μια γκαζόλαμπα τι να δει! Το μαγαζί άνω κάτω. Πω, πω φωνάζει πάει το μαγαζί! Θα φωνάξω το εκατό. Τι να σε κάνει το εκατό του λέει κάποιος, δεν φωνάζεις και το διακόσια! Εμείς μαζεμένοι σε μια γωνιά με τα όργανα ανάσα δεν βγάζαμε. Περιμέναμε να σταματήσει η φασαρία Ύστερα από λίγη ώρα τα πράγματα ηρέμησαν. Ο κόσμος είχε φύγει, δυο τρεις κοιτούσαν από την πόρτα, ο καφετζής κρατούσε το κεφάλι του. Ποιος θα πληρώσει τη ζημιά μουρμούριζε. Μη στενοχωριέσαι πατριώτη θα σε πληρώσουμε εμείς θα σε κόψουμε επιταγή. Μακάρι, φαίνεστε καλά παιδιά!

Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή.

Ησυχία, ησυχία φωνάζει ο Αντώνης θέλω να σας μιλήσω. Ανεβαίνει σε μια καρέκλα και αρχίζει. Πατριώτες, Αιγανιώτες γυρίστε πίσω, δεν θέλουμε το κακό σας, είμαστε αδέλφια γυρίστε πίσω να δώσουμε τα χέρια να τα ξεχάσουμε όλα και να χορέψουμε μαζί. Χρόνια πολλά και του χρόνου καλύτερα. Το τι γέλιο έπεσε δεν λέγατε, μας έφυγαν τα άντερα

Ξεκινήσαμε να φύγουμε. Έξω είχε ξημερώσει. Ρε παιδιά ,ποιος έχει τι θήκη απ’ το βιολί ρωτάει ο βιολιτζής.

Ωχ, την ξεχάσαμε, πάνε τα λεφτά. Ποιος θα γυρίσει πίσω να την πάρει; Ο ένας κοιτούσε τον άλλο και κανένας δεν έπαιρνε την απόφαση να πάει. Άρε άχρηστοι, εγώ θα πάω λέει ο Γιάννης. Πήγε και γύρισε με τη θήκη αγκαλιά γιατί είχε στραβώσει την είχε πλακώσει ένα μαδέρι από  το πατάρι που είχε η ορχήστρα. Η θήκη μέσα είχε τη χαρτούρα τα λεφτά. Μετά τη μάχη είχαμε υπήρχαν παράπλευρες απώλειες. Ο ένας κοιτούσε τον άλλο και γελούσε. Τότε πετάγεται ο κλαριντζής και λέει:

Καλά ρε Γιάννη, κεφάλι ήταν αυτό που είχε ο Αιγανιώτης ή αμόνι;

Τόσο ξύλο και δεν καταλάβαινε τίποτα και λύθηκαν όλοι στα γέλια.

Από τότε έχω να πάω στην Αιγάνη και δεν θα ξαναπάω.

Δυστυχώς συνέβαιναν και αυτά. Τότε ο κόσμος μάλωνε με το παραμικρό. Τώρα τα πράγματα άλλαξαν και σπάνια μαλώνουν.

Οι διαφωνίες και οι διαφορές μεταξύ των μελών της κομπανίας ήταν συχνές, ειδικά όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, ο ένας κατηγορούσε τον άλλο. Αυτά γινόταν συνήθως, όταν δεν έπαιρναν πολλά λεφτά ή κακοπερνούσαν όπου παίζανε. Τότε τα ρίχνανε  σ’ αυτόν που είχε κλίσει τη δουλειά και μετά από λίγες μέρες και πάλι μαζί η κομπανία.

Ιστορία τέταρτη

Η περιπέτεια αυτή συνέβη στη διπλανή Σκαμνιά. Η κομπανία ξεκίνησε να πάει να παίξει στην Σκαμνιά σε μια γιορτή. Ο κλαριντζής, πήρε μαζί και το γαϊδούρι του, φόρτωσαν το ακορντεόν και τα άλλα συμπράγκαλα για να μην τα έχουν στα χέρια και ξεκίνησαν. Φτάνοντας στη Σκαμνιά, ο κλαριντζής έδεσε το γάιδαρο σ’ ένα φράχτη κοντά στο καφενείο. Πάνε στο μαγαζί και αρχίζουν να παίζουν. Μόλις άρχισαν να παίζουν το παλιογόμαρο άρχισε να γκαρίζει, γνώριζε τον ήχο από το κλαρίνο του αφεντικού. Μόλις σταματούσε το κλαρίνο σταματούσε και αυτό. Άρχιζε ο κλαριντζής. άρχιζε και αυτό πάλι να γκαρίζει και να κλάνει!

Όταν τελείωσε το γλέντι κάθισαν για λίγο να ξεμουδιάσουν. Τότε λέει ο ένας, δεν κάνουμε και τη μοιρασιά να τελειώνουμε, θέλω γυρνώντας από την Καριά να ψωνίσω. Συμφώνησαν όλοι, μέτρησαν τη χαρτούρα τους έπεφτε από  εκατόν ογδόντα δραχμές. Σε τέσσερα μερίδια μας πέφτει από σαράντα πέντε δραχμές και…σώσει λεβέντη μ’ το χορό.

Λάθος φωνάζει, ο κλαριντζής, σε πέντε μερίδια θα τα μοιράσουμε.

Τι  πέντε λες; τέσσερεις δεν είμαστε βλέπεις κανένα πέμπτο;

Τέσσερες εμείς και το γουμάρι πέντε!

Είσαι καλά που θα βγάλουμε και το γουμάρι μερίδιο! Τι έκανε αυτό τραγουδούσε ή έπαιζε κανένα όργανο;

Θα μα ακούσει κανένας και θα μας σφυρίζει. Άρα αυτό όλη τη μέρα γκάριζε και έκλανε και θέλεις και μερίδιο.

Πρώτη φορά άκουσα γουμάρι να γκαρίζει και να πληρώνεται!

Τσιούγκος Πάυλος, βιολί, Σιώκος Κωνσταντίνος, κλαρίνο
 1961 Από το γάμο του Θωμά Παπαστεργίου με την Σταματή Λαμπίρη. Γκάρας Δημήτριος, Λαούτο, Τσιούγκος Πάυλος, βιολί, Σιώκος Κωνσταντίνος, κλαρίνο, Κάγκουρας Αποστόλης, ακορτεόν. Αριστερά ο αείμνηστος παπα-στέργιος Τσικρικάς (πριν γίνει ιερέας).

2-5-2004 το χορό σέρνει ο μακαρίτης πλέον Νίκος Μασούρας. Στο λαούτο ο Αριστείδης Καστόρης.

 Γιάννης Γκουντουβάς, Ανδρέας Μιχαντάς.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Όσοι ζείτε στην Καλλιπεύκη, ξέρετε πολύ καλά πως και τι είναι ο χειμώνας στο χωριό. Ησυχία, ηρεμία, μοναξιά και προβλήματα! Όσοι περνάτε από λίγο (όπως και ο υπογράφων) έχετε μια ιδέα.

Τα δύσκολα βράδια για τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους περνούν στο σπίτι, δίπλα στο τζάκι ή στη σόμπα με τη συντροφιά της τηλεόρασης. Απ’ αυτούς οι νεώτεροι, περνούν κάποιες ώρες στο καφενείο με συζήτηση, καφέ ή τσίπουρο και κρασί. Να μην ξεχνάμε πως οι νύχτες του χειμώνα διαρκούν σε χρόνο και δεν είναι εύκολο να κοιμάται κάποιος νωρίς, γιατί θα ξυπνήσει και πάλι νύχτα!

Εκτός από καφέ, τσίπουρο ή κρασί υπάρχει και το τάβλι! Στη φωτογραφία δυο από τους καλύτερους και ταυτόχρονα καθημερινούς «παίχτες», ο Θωμάς Καραμπατής κι ο Γιάννης Γκαντάκης. Στην επόμενη φωτογραφία ο Χρίστος Παπαϊωάννου κι ο Χρίστος Ζαφείρης, παρακολουθούν πίσω από το τζάμι το λευκλό γατί που ανέβηκε στο περβάζιο του παραθύρου. Το γατί αυτό δεν είναι τυχαίο, όπως βλέπετε και στις άλλες φωτογραφίες: Περπατά στην κληματαριά και φοράει και φιόγκο! Έγινε κι αυτό «θαμώνας» του καφενείου αλλά και φίλος με τους καθημερινούς «καφενόβιους», και ποζάει μαζί με τον Χρίστο Μητσιόπουλο στην αυλή. «Γράψε κάτι, δάσκαλε», στην επόμενη εφημερίδα, «βάλε και καμιά φωτογραφία» ήταν τα λόγια του Χρίστου, «για το πώς περνάμε τα βράδια στο χωριό»… Μπορούσα να μην το κάνω;

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Συνεχίζουμε τη δημοσίευση των βιωμάτων, των εμπειριών, των αναμνήσεων και των σκέψεων του Αποστόλη Κούσιου, όπως ο ίδιος τις κατέγραψε και αποτελούν τη διαδρομή ενός ανθρώπου από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι τα βαθιά γεράματα. Από την Ελλάδα, την Καλλιπεύκη, το αντάρτικο, τη Ρουμανία (όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του), την επιστροφή.

Στα γραπτά του δεν κάνουμε καμία παρέμβαση κι αφήνουμε τον ιδιαιτέρα γλαφυρό, αφηγηματικό αλλά και καυστικό του λόγο να μας οδηγήσει στο παρελθόν και να ξυπνήσει ενδεχομένως και δικές μας αναμνήσεις.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πέτυχαν στα ΑΕΙ και ΤΕΙ

-Ο Μαντάς Γεώργιος του Χρίστου πέτυχε στη Φαρμακευτική Σχολή του Παν. Θεσσαλονίκης (η οικογένεια του Χρίστου Μαντά του Γεωργίου διαμένει μόνιμα στη Σκόπελο).

-Ο Κατσιούλας Αστέριος του Ζήση πέτυχε στη Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα (διαμένουν στη Θεσσαλονίκη). (Ο επιτυχών είναι εγγονός του Στέργιου Κατσιούλα του στρατιωτικού που έμενε στις Σέρρες και σήμερα στο Βόλο).

Συγχαίρουμε

Τη Σβίγγου Αγγελική του Βασιλείου και της Ουρανίας Ιωάννου Mανωλούλη που πήρε επάξια το πτυχίο της δασκάλας από το παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Θράκης (Αλεξανδρούπολη). Της ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία. (Αμέσως η Αγγελική έπιασε δουλειά και διδάσκει σε χωριό του Αιγίου Αχαΐας).

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ ΟΜΟΡΦΗ, ΚΑΘΑΡΗ

Το έχουμε επισημάνει και άλλες φορές θα το επαναλάβουμε και πάλι, ότι η καθαριότητα είναι υπόθεση όλων μας. Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε και να γράψουμε, αλλά δεν θα αναφερθούμε ούτε στην Δημοτική Αρχή, ούτε στη Τοπική Κοινότητα. Ας αναζητήσουμε, λοιπόν, ο καθένας τις δικές του ευθύνες. Ευθύνες έχουμε όλοι μας, είτε μένουμε στο χωριό, είτε μακριά από το χωριό.

Αν ρίξουμε μια ματιά μέσα στο χωριό και θα αντικρίσουμε ένα θέαμα που θα μας κάνει όλους να ντρεπόμαστε!

Ας μην υποκρινόμαστε άλλο, ας μην αναζητούμε υπευθύνους. Υπεύθυνοι είμαστε όλοι μας, εμείς οι ίδιοι ρυπαίνουμε το περιβάλλον. Η σκληρή πραγματικότητα δείχνει ότι το χωριό μας, η αυλή μας, το οικόπεδό μας, τα ρέματα, τα εγκαταλειμμένα σπίτια, «βογγούν» από σκουπίδια. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Είναι τραγικό να περπατάς μέσα στο χωριό και να βλέπεις παντού σκουπίδια και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Ένα χωριό το οποίο θα μπορούσε να είναι σημείο αναφοράς να παρουσιάζει τέτοιο θέαμα.

Σε ότι μας αφορά Μορφωτικό Σύλλογο θα γίνουμε δυσάρεστοι, αυστηροί, αλλά και σκληροί σε όσους ρυπαίνουν το περιβάλλον. Η διάσωση του περιβάλλοντος είναι υπόθεση όλων μας. Με τον ερχομό της Άνοιξης ας αρχίσουμε όλοι από τις αυλές μας, τα ρέματα, το οικόπεδό μας, το δάσος μας, γιατί αυτός είναι πραγματικά πολιτισμός.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Παρακαλούνται οι Καλλιπευκιώτες και οι Καλλιπευκιώτισες στους οποίους αφήσανε παροχή νερού με την κατασκευή του δικτύου ύδρευσης και δεν έχουν συνδεθεί, να προστατεύσουν τις παροχές, τους, αποφεύγοντας πιθανά σπασίματα.

Ο Κώστας Σιώκος με την οικογένειά του γιόρτασαν τα χριστούγεννα στη Γερμανία. Ήταν στην πόλη Μανχαϊμ, που έχει 300.000 κατοίκους. Πέτυχαν βαρύ χειμώνα με θερμοκρασίες που έφταναν τους -20. Οι διακοπές θα τους μείνουν αξέχαστες.

Νικολίνα, Τένια, Μαρία, Βαγγέλης

Γιάννα, Τένια, Νικολίνα, Κώστας, Βαγγέλης και Μαρία

Ανακοίνωση

Μετά το Πάσχα θα γίνει η δεκαετής απογραφή των κατοίκων της πατρίδας μας, αυτή δηλαδή που γίνεται κάθε δέκα χρόνια. Έχουμε όλοι καθήκον και υποχρέωση να απογραφούμε στην Καλλιπεύκη (όσοι μένουμε τον περισσότερο καιρό στο χωριό).

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Το κλέψιμο στην Ελλάδα αποτελεί σήμερα μεγάλο αγκάθι και πρόβλημα.  Γυρίσαμε στις εποχές που η κλεψιά ήταν εθνικό σπορ και αν δεν έκλεβες δεν μπορούσες να βρεις και γυναίκα. Το σημερινό όμως κατάντημα δεν έχει όρια. Στην Ελλάδα του τέταρτου κόσμου και των μετρίων ανθρώπων (εκάστοτε κυβερνητών και όχι μόνο) οργιάζει η κλεψιά και η απατεωνιά. Είχαμε τη δική μας σάρα και μάρα, κατέβηκε από τα Βαλκάνια όλη η γυφτίλα, ήρθαν και  τα πάσης φύσεως κακοποιά στοιχεία από όλη την υφήλιο και το κακό έδεσε για τα γερά. Και όλα αυτά τα εξωφρενικά μη νομίζετε ότι γίνονται τυχαία. Είναι προσταγή των προστατών μας και μάλιστα αυτών που θέλουν την παγκοσμιοποίηση. Με την αλλαγή στη σύνθεση του πληθυσμού σε κάθε χώρα θα επέλθει η πλήρης αδρανοποίηση των λαών και δεν θα υπάρχει η παραμικρή αντίσταση στους παγκοσμιοτές-δικτάτορες. Λέτε να είναι τυχαίο που όλα τα ιδιωτικά ελληνικά (και ξένα) βρομοκάναλα συντονίζουν άριστα τις ειδήσεις για την πλήρη καταστροφή των εγκεφάλων μας; Λέτε να είναι τυχαίο που όλοι οι Έλληνες πάθαμε ξαφνικό εγκεφαλικό μπλακ άουτ και δεν κουνιέται φύλλο στα όσα γίνονται; Αγαπητοί μας, τίποτε δεν είναι. Και εκείνο που μας ανησυχεί ιδιαίτερα  είναι η ατολμία και η απραξία όλων μας και ιδιαίτερα των νέων. Τέλος πάντων όμως, πρέπει να συνεχίσουμε και να επανέλθουμε στο θέμα της κλεψιάς.  Οι κλεψιές και οι απατεωνιές είναι καθημερινό φαινόμενο σε όλη την Ελλάδα. Αυτά όμως που θα διαβάσετε παρακάτω έχουν συμβεί στην Καλλιπεύκη ή σε Καλλιπευκιώτες γενικά.

Στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη δυο απατεώνες κυκλοφόρησαν στο χωριό μας. Επισκέφτηκαν στο σπίτι της την Κατσιούλα Παρασκευή και της ζήτησαν χρήματα γιατί δήθεν τους τα χρωστούσε ο ένας από τους γιους της. Η κυρά Τσιβώ ευτυχώς είχε ενημερωθεί από τα παιδιά της και δεν την πάτησε. Διότι την πάτησαν πολλοί γονείς και παππούδες (μήπως θυμάστε τι είχε πάθει ο μακαρίτης ο μπαρμπα – Κανάκης ο Πατούλιας;). Προσέξτε τώρα για να μάθετε πώς δρουν αυτοί οι απατεώνες. Δυο καλοντυμένοι αλήτες με γραβάτες και καλό μίλημα επισκέπτονται σε όλη την Ελλάδα σπίτια όπου μένουν δύο ή ένας γονιός-ηλικιωμένος. Ο ένας παραμένει στο αυτοκίνητο για κάθε ενδεχόμενο και ο άλλος επισκέπτεται το υποψήφιο θύμα. Οι ηλικιωμένοι εντελώς ανυποψίαστοι ανοίγουν στον απατεώνα και τον μπάζουν στο σπίτι. Αυτός λέει: «Είμαι φίλος του γιου σας, τον πουλήσαμε κάποια πράγματα και επειδή δεν είχε χρήματα μας είπε να περάσουμε από σας». Αν οι γονείς ξεγελαστούν, αμέσως δίνουν όσα λεφτά τους ζητούν. Αν αντιδράσουν και πουν ότι το παιδί τους δεν τους είπε τίποτε, τότε με το κινητό που έχει ο απατεώνας, λέει: «Τώρα θα πάρω στο γιο σου για να δεις». Το κινητό χτυπάει στον άλλο απατεώνα κι εκείνος κάνει πως είναι ο γιος. Έτσι, πολλοί είναι αυτοί που πέφτουν στην παγίδα και δίνουν τα χρήματα. Προσέξτε και το παρακάτω. Μερικές φορές οι απατεώνες γνωρίζουν και τα ονόματα των παιδιών και τι δουλειά κάνουν. Οπότε οι περισσότεροι πέφτουν θύματα.

Στις 5 Ιανουαρίου φέτος, γύφτοι μπήκαν στο σπίτι του Κώστα Παπαστεργίου και της Αγγελικώς στον Αμπελώνα. Πήγαν να πάρουν χρήματα αλλά ευτυχώς η κυρά Αγγελκώ φέρθηκε ψύχραιμα, φοβήθηκαν και έφυγαν. Ο τρόμος που πήραν όμως οι άνθρωποι δεν λέγεται. Στην προκειμένη περίπτωση ευτυχώς μία γειτόνισσα πήρε τον αριθμό του αυτοκινήτου και συνελήφθησαν οι κλέφτες.

Στις 7 Ιανουαρίου, ξημερώνοντας 8, φέτος πάλι. Άγνωστοι ήρθαν στο χωριό νύχτα και έκλεψαν δυο αγροτικά αυτοκίνητα στην ίδια γειτονιά. Του Γιάννη Μιχαήλ (Γιργουλή) και του Χρίστου Μητσιόπουλου του Γεωργίου. Δυστυχώς τα αυτοκίνητα δεν βρέθηκαν και τα παιδιά έμειναν χωρίς αυτοκίνητα.  Τα αυτοκίνητα τα είχαν αγοράσει με πολύ κόπο και στερήσεις και επιπλέον ήταν εργαλεία για τη δουλειά τους.

Δυστυχώς αυτά έγιναν στο χωριό μας και λυπηθήκαμε πολύ. Το κακό όμως συνεχίζεται και δεν λέει να σταματήσει. Άνθρωποι χάνουν τις περιουσίες τους, γεροντάκια τρομοκρατούνται και ληστεύονται. Δεν πάει άλλο πλέον, δεν πάει άλλο. Και αυτοί που κυβερνούν πρέπει να πάρουν κάποτε αποφάσεις πράγμα που δεν πρόκειται να γίνει όπως φαίνεται. Γι’ αυτό τι μας απομένει; Να πάρουμε τα μέτρα μας. Δηλαδή τι; Να πάρουμε τα όπλα; Ίσως να χρειαστεί και αυτό αλλά προς το παρόν ας κάνουμε τα πιο απλά. Να ασφαλίζουμε τα σπίτια μας όσο καλά μπορούμε. Τα γεροντάκια να μην ανοίγουν σε αγνώστους, να μην πιάνουν κουβέντα μαζί τους, γιατί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, δίνουν πληροφορίες. Όπου και αν βρισκόμαστε μέσα στο χωριό, να παίρνουμε τον αριθμό του αυτοκινήτου από περίεργα άτομα. Αυτά τα άτομα μπορεί να είναι και άνθρωποι που πωλούν τάχα διάφορα εμπορεύματα. Να μη βάζουμε γύφτους στην αυλή μας ή άλλους άγνωστους για κανέναν λόγο. Και αν παρουσιαστεί κάποιος ξαφνικά στην πόρτα μας; Θα πρέπει να μην τα χάσουμε και να μην τον αφήσουμε να μπει στο σπίτι. Και αν είμαστε μόνοι μας, να φωνάξουμε ένα δυο ονόματα στην τύχη για να φοβηθούν να φύγουν. Επίσης, να μη βάζουμε τα λεφτά όλα μαζί. Αν ο απατεώνας μας εκβιάζει, να δείξουμε το πορτοφόλι μας με λίγα λεφτά.  Έτσι έχουν τα πράγματα και ο καθένας μας ας λάβει τα μέτρα του. Ιδιαίτερα όσοι έχουμε γονείς που μένουν μόνοι τους, ας τους ενημερώσουμε για να έχουν το νου τους.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ