ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Κοινωνικά

Αρραβώνες

– Ο Παντελής Γκουγκουλιάς του Δημητρίου και της Ηλέκτρας με τη Μαρία Γεωργαντζιά του Στέργιου και της Βασιλικής (Κικής) Παπαστεργίου.

– Η Μαρίνα Ζαραλή του Νεοκλή και της Δήμητρας Τσικατάρα, με τον Ιγνάτιο Τζανέτο από τη Μάνη (Θεσσαλονίκη).

Γάμοι

– Ο Παπαγιαννούλης Χαράλαμπος του Σπυρίδωνος (Αίγιο) με τη Μουλά Ελένη από την Κατερίνη (Κατερίνη).

–  Ο Μπουρονίκος Ιωάννης του Δημητρίου και της Γεωργίας Καραμπατή με την Γεωργάκου Ρούλα από τον Αμπελώνα (Αμπελώνας).

Γεννήσεις

– Η Αθηνά Γκαντάκη του Τρύφωνα και ο σύζυγός της Χαδουλός Αντώνιος απέκτησαν το 1^ο παιδί, αγόρι.

– Η Χριστίνα Γκαντάκη του Ιωάννου και ο σύζυγός της Κουμπής Μιχάλης, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Ο Δημήτριος Γκαντάκης του Τρύφωνα και η σύζυγός του Αγλαΐα Χαντζηρούφα, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Κατσιούλα Σταματία του Ζήση και της Στέλλας και ο σύζυγός της Απόστολος Γούλας, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Αθηνά Γκαντάκη του Κωνσταντίνου και της Γιάννας και ο σύζυγός της Κωνσταντίνος Πέτας απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Μαρία Ζαφείρη (Ντάσιου) του Ζαφείρη και ο σύζυγός της Γεώργιος Μπασδέκης, απέκτησαν τα 2^ο και 3^ο  παιδιά (δίδυμα), αγόρι και κορίτσι.

– Ο Μαλιχώβας Απόστολος του Άλκη και η σύζυγός του Σιλβάνι Κοραντί απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Παρασκευή Ρημαγμού του Αστερίου και ο σύζυγός της Φιλίππου Φίλιππος, απέκτησαν το 1^ο παιδί, αγόρι.

– Η Παρασκευή Παπαδόντα του Ιωάννου και της Παγώνας Τσιάτσιου και ο σύζυγός της Βαλάντης Καρνάβας, απέκτησαν το 2^ο παιδί, αγόρι.

– Ο Γιάννης Κυλινδρής του Νικολάου και η σύζυγός του Πόπη απέκτησαν το 2^ο παιδί, αγόρι;

Σε όλους ευχόμαστε  να τους ζήσουν τα παιδάκια τους και να είναι φωτισμένα.

Θάνατοι

– Η Παπαδόντα Παρασκευή (Σκρούμπινα) ετών 90 (Λάρισα).

– Ο Νικόλαος Κυλινδρής του Κωνσταντίνου και της Τριανταφυλλιάς, ετών 60 (Βανκούβερ – Καναδάς).

Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Κυλινδρής

Τον περασμένο Ιούλιο έφυγε από τη ζωή ο καλός μας φίλος και συγχωριανός Κυλινδρής Νικόλαος του Κων/νου χτυπημένος από την επάρατο σε ηλικία 60 ετών. Ο Νίκος γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη το 1951και έμαθε την τέχνη του Ράφτη. Για λίγα χρόνια πριν από το στρατό και δύο μετά, ασχολήθηκε με τη ραπτική στο χωριό και το 1973, σε ηλικία 22 ετών, εγκατέλειψε την Ελλάδα και έφυγε μετανάστης στο Βανκούβερ του Καναδά όπου είχαν πάει οι αδερφοί του Μανώλης και Θεόπιστος. Εκεί ασχολήθηκε με την ίδια δουλειά, ασχολήθηκε με τα κοινά της ομογένειας από τη θέση του προέδρου στη Θεσσαλική Κοινότητα, έκανε οικογένεια και ζούσε ευτυχισμένα με τη γυναίκα του και τις δυο του κόρες. Δυστυχώς όμως, μετά από 38 χρόνια στην ξενιτιά, έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιούλιο σε νέα ηλικία. Είναι γεγονός ότι το θλιβερό μαντάτο μας λύπησε όλους γιατί ο Νίκος ήταν πολύ καλός χαρακτήρας, όμορφος άνθρωπος στο σώμα και στην ψυχή. Ήταν καλός πατριώτης και φίλος του Συλλόγου. Και αυτό το αποδείκνυε με έργα και όχι με λόγια.

Τελευταία φορά τον είδαμε το Νίκο στην Καλλιπεύκη το καλοκαίρι του 2005, στο Αντάμωμα, μαζί με την οικογένειά του. Στα αδέρφια του και στις αδερφές του στην Ελλάδα, εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια και συμπάσχουμε μαζί τους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε και ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Αιωνία σου η μνήμη αξέχαστε Νίκο.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΑΦΕΙΡΗ

 (από σύζυγο, κόρες, γαμπρούς, και εγγόνια)

Ο Ζαφείρης Παπαδημητρίου ήταν συνταξιούχος αστυνομικός και ζούσε στη Λεπτοκαρυά. Όμως, την πρώτη του περασμένου Απρίλη, ημέρα των γενεθλίων του, πέθανε σε ηλικία 59 ετών.

Η σύζυγός του Καλούδα Παπαδημητρίου μας έδωσε να δημοσιεύσουμε τα παρακάτω, στη μνήμη του.

Από μικρός στα βάσανα

«Από μικρός στα βάσανα θυμάμαι τη ζωή μου, μεσ’ στα χωράφια να γυρνώ, να βγάλω το ψωμί μου». Μια μέρα ο ταχυδρόμος μου έφερε ένα χαρτί. Με αγωνία το ανοίγω, ήταν για την χωροφυλακή. Άφησα γεια τη μάννα μου, πατέρα, αδέλφια φίλους και όλους τους συγγενείς.

Αργότερα παντρεύτηκα πολύ μακριά στα ξένα, έκανα κόρες και γαμπρούς και τέσσερα εγγόνια. Μόλις πήρα τη σύνταξη, ήσυχος για να ζήσω, με πήρε ο κατήφορος με μια παλιοαρώστια. Πάλεψα και παιδεύτηκα μα μάταιος ο κόπος. Δύο χρόνια τυραννίστηκα, κοιτούσα από την πόρτα μου μήπως με θυμηθεί κανείς απ’ τα μικρά μου χρόνια. Κι ένα πρωί χαράματα με χτύπησαν την πόρτα. Είπα πως με θυμήθηκαν απ’ τα παλιά μου χρόνια, μα είδα το χάρο ν’ ρχεται, την πρώτη του Απρίλη. Του λέω, άσε με χάρε σήμερα, γενέθλια να κάνω. Μα ήταν τόσο βιαστικός, ήθελε να πεθάνω. Αφήνω τη γυναίκα μου, κόρες, γαμπρούς και εγγόνια, αδέλφια, φίλους συγγενείς τη μάννα μου ακόμα. Τρία ποτήρια με κρασί, ένα να πίνουν το πρωί, ένα το μεσημέρι, το άλλο το πικρότερο τις επίσημες μέρες. Να πίνουν στην υγειά μου, να με θυμούνται ζωντανό, όλο χαρά τραγούδι.

Μα ο Ζαφείρης είναι δίπλα τους κι ας είναι πεθαμένος μέσα στη μαύρη γη, στο μαύρο πια το χώμα.

Εσύ με τα πολλά λεφτά

Εσύ με τα πολλά λεφτά που τ’ κάνες μασούρια

εσύ που ε’ιχες πάντοτε στη τσέπη σου καβούρια

είδες κανέναν που έφυγε για κει που πάνε όλοι

αν πήρε στο ταξίδι του κανένα πορτοφόλι;

Εκεί φίλε που θα πάμε δεν μετράει ο παράς,

κι όλοι μια ταρίφα είναι άρχοντας  και φουκαράς.

Μα εμείς που τα σκορπίζουμε, όσα έρθουν κι όσα πάνε,

ξέρουμε όταν θα φύγουμε, άλλοι θα μας τα φάνε.

Γι αυτό και τα ξοδεύουμε όλο χοβαρδαλίκι,

και κάνουμε όμορφη ζωή άσχημη διαθήκη.

Εκεί παράδες δεν περνάν, δεν γίνονται χατίρια,

και δίπλα – δίπλα βρίσκονται άρχοντες και μπατίρια.

Κι ας μάθουν οι τσιγκούνηδες και κάποιοι καθώς πρέπει,

πως η τελευταία κουστουμιά δεν έχει τσέπη!

Από φίλους μου στη Λεπτοκαρυά

Μετανάστης

Σ’ αφήνω για Ελλάδα μου, σ’ αφήνω γεια πατρίδα.

Απ΄ όλους μου τους συγγενείς, εγώ καλό δεν είδα.

Θα πάω αλλού να βρω χαρά δουλειά και καλοσύνη,

γιατί εδώ ο τόπος, πόνο μόνο μας δίνει.

Σε άλλες χώρες σέβονται και τους φτωχούς εργάτες,

μα στην πατρίδα βάσανα να κουβαλάς στις πλάτες.

Μα όπου γης είναι πατρίς, εκεί βγαίνει το ψωμάκι,

γι αυτό και εγώ σας άφησα, την πρώτη του Απρίλη.

Πάω αλλού, σ’ άλλον ντουνιά, να μ’ αγαπούν οι φίλοι.

Αφήνω τη  γυναίκα μου, γαμπρούς, κόρες, εγγόνια,

Μάννα, αδέλφια συγγενείς να με θυμούνται αιώνια…

Από διάφορους φίλους μου

ΠΙΣΩ

Οικονομικές ενισχύσεις

ΠΙΣΩ

Δήμαρχος: Κωνσταντίννος Κολλάτος         24953-50408

Δημοτική Ενότητα Μακρυχωρίου                 24953-50400

Δημοτική Ενότητα Γόννων                            24953-50100

Δημοτική Ενότητα Κάτω Ολύμπου               24953-50300

Δημοτική Ενότητα Νέσσωνος                       24953-50500

Δημοτική Ενότητα Αμπελακίων                    24950-93349

ΠΙΣΩ

Άλογα κι αναβάτες

Άλογα κι αλογάρηδες – μερακλήδες και φίλοι αυτών των υπέροχων τετραπόδων των φίλων και υπηρετών του ανθρώπου από τα πρώτα χρόνια της οργάνωσής του σε κοινωνίες, συγκεντρώθηκαν στο χωριό μας, στο Τρίγωνο της Καραβίδας, στις 27 και 28 Αυγούστου από τη γύρω περιοχή (Λάρισα, Συκούριο, Γόννοι, Μακτυχώρι), έτσι για να φερθούν όλοι μαζί, να ξεφύγουν για λίγο από την καθημερινότητα… Και το διασκέδασαν όλοι μαζί με πορείες στο δάσος, μουσική και καλό φαγητό σαν μια μεγάλη παρέα…

Στη φωτογραφία πατέρας και κόρη!!!

ΠΙΣΩ

Πέτυχαν στα ΑΕΙ  και ΤΕΙ

Κατά τις φετινές εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια της χώρας, πέτυχαν τα παρακάτω παιδιά:

Κατσιούλας Αστέριος του Κων/νου, Σχολή Μηχανολογίας  ΤΕΙ Κοζάνης.

Γαιτάνου Στέλλα του Στυλιανού και της Σταματίας Καραγιάννη, Πολ. Έργων Υποδομής  ΤΕΙ Λάρισας.

Καραμπατή Θεοδώρα του Αποστόλου και της Μίνας, Νοσηλευτική Πελοποννήσου, Σπάρτη.

Μούργκα Χριστίνα του Αστερίου, ΑΕΝ Σχολή Πλοιάρχων.

Τσιάτσιος Νέστωρ του Αστερίου, Επιστήμης και Τηλεπικοινωνιών  Πελοπονήσου, ΤΕΙ Τρίπολης.

Γκουγκουλιά Μαριάνθη του Νικολάου, Λογιστικής, ΤΕΙ Λάρισας.

Αγριόδημος Ιωάννης του Δημητρίου και της Ντίνας Δεμαρτζή, Τμήμα Φυσικής Θεσσαλονίκης.

Τσιούγκος Ανδρέας του Παναγιώτη, Ηλεκτρολόγων Μηχανικών  Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης.

ΠΙΣΩ

ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΓΕΡΟΣΤΕΡΓΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ

Ο καλλιπευκιώτης ιερέας Γεροστέργιος Κωνστα­ντίνος ζει μόνιμα στη Λάρισα. Από το 2009 είναι συνταξιούχος και κάθε καλοκαίρι παραθερίζει στην Καλλιπεύκη. Το σπίτι του είναι αυτό του μπάρμπα-Νίκου του Σκέτου και της θείας του Πα­γώνας, που κληρονόμησε μετά το θάνατο τους και βρίσκεται πολύ κοντά στο υδραγωγείο.

Την Τρίτη 31 Αυγούστου του 2010 τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι του στην Καλλιπεύκη και τον παρακαλέσαμε να μας δώσει ζωντανές μαρτυρίες από τη ζωή του, πράγμα που έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση γι’ αυ­τό και τον ευχαριστούμε θερμά. Τις ζωντανές μαρτυρίες κατέ­γραψε ο Ζήσης Κατσιούλας.

«Γεννήθηκα στις 10 Αυγού­στου 1938, ημέρα Τετάρτη και ώρα 12 το μεσημέρι, εδώ στην Καλλιπεύκη. Γονείς μου ήταν ο Ιωάννης Γεροστέργιος του Κων/νου και της Στεργιάνως και η μητέρα μου ήταν από τους Γόννους, το γένος Ιωάννη Γκού-θα. Ο πατέρας μου ήταν 4 αδέλ­φια. Πρώτος ήταν ο πατέρας μου, δεύτερος ο Στέργιος, ο ο­ποίος ζούσε σε αυτό το σπίτι που βρισκόμαστε τώρα και μιλά­με και το είχε κτίσει το 1945. Τρίτος ο Βασίλης, ο οποίος πέ­θανε όταν υπηρετούσε στο στρατό. Αυτός ήταν καλλιτέ­χνης. Δούλευε μαραγκός και ζωγράφιζε. Έκανε καλλιτεχνήματα πάνω στο ξύλο, αλλά δεν τον πρόλαβα και δεν τον έζησα κα­θόλου. Το εικονοστάσι που έ­χουμε εδώ στο σπίτι, είναι φτιαγμένο από τα χέρια του. Τέ­ταρτος ήταν ο Δημήτρης, ο ο­ποίος πέθανε μικρό παιδάκι.

Ο θείος μου ο Στέργιος είχε παντρευτεί τη θεία μου την Πα­γώνα, η οποία ήταν αδελφή του Γιάννη του Μουσουλή και είχαν γεννήσει δυο παιδιά, το Βασίλη και τον Κώστα, αλλά πέθαναν σε ηλικία τεσσάρων ετών. Όταν η θεία μου, έμεινε χήρα, πα­ντρεύτηκε με τον Νίκο το Σκέτο από τη Ραψάνη και φυσικά δεν έκαναν παιδιά. Έμεναν σ’ αυτό εδώ το σπίτι.

Οι γονείς μου πρέπει να πα­ντρεύτηκαν το 1922. Η μάνα μου δεν γεννούσε παιδιά. Μετά από 16 χρόνια, σε ηλικία 40 ετών, γέννησε εμένα το μοναδικό τους παιδί. Ίσως είμαι καρπός προσευχής. Και το συμπέρασμα αυτό το βγάζω από το γεγονός αυτό το βγάζω από το γεγονός ότι όταν γεννήθηκα, έδωσε υπό­σχεση να με αφιερώσει στο Θεό. Και μάλιστα είπε, ότι «όταν μεγαλώσεις θα υπηρετή­σεις την εκκλησία ως νεωκό­ρος», πράγμα που έγινε όταν τε­λείωσα το δημοτικό σχολείο.

Υπηρέτησα την εκκλησία έξι μήνες εδώ στον Άγιο Θεόδωρο, την εποχή που ήταν ιερείς ο πα­πα-Γιάννης Λαμπίρης και ο πα­πα-Δημήτρης Χριστοδούλου. Την εποχή εκείνη όλοι θρήσκευαν και ο πατέρας μου ήταν ευλαβής άνθρωπος. Εξομολογού­νταν και οι δυο και κοινωνού­σαν. Μάλιστα τις Κυριακές έλε­γε ο πατέρας μου στη μάνα μου: «Πήγαινε εσύ να βοσκήσεις τα ζώα κι εγώ να πάω στην εκκλη­σία». Και τα τελευταία χρόνια που ήμασταν στη Λάρισα ήταν πολύ κοντά στο Θεό.

Εφτά χρονών πήγα στην πρώτη τάξη Δημοτικού. Σχολείο δεν είχαμε, γιατί το είχαν κάψει οι Γερμανοί και κάναμε μάθημα στο γυναικωνίτη του Αγίου Θεο­δώρου και ένα διάστημα στους Αγίους Αποστόλους. Δασκάλα είχαμε την Πανάρα Κατίνα από τους Γόννους. Αυτό γινόταν το 1946. Το 1947 δεν είχαμε σχο­λείο γιατί ξεκίνησε ο Εμφύλιος. Αφού φύγαμε από το χωριό λό­γω καταστάσεως, πήγαμε στους Γόνννους, όπου και συνέχισα το σχολείο. Το Φθινόπωρο του 1947 πήγα Δευτέρα τάξη, το 1948 στηνΤρίτη και το 1949 Τετάρτη. Το 1950 χάσαμε πάλι μια τάξη, γιατί από τις 29 Αυγούστου του που τελείωσε ο Εμφύλιος και μέχρι την άνοιξη του 1950, όσο να στρώσουν τα πράγματα και να επαναπατριστούμε, δε λειτούργησαν τα σχολεία. Πρώ­τα, την άνοιξη του 1947, ξεσή­κωσαν τα χωριά Καρυά, Πουλιάνα και Σκαμνιά. Μετά, την άνοι­ξη επίσης, ακολούθησε η Καλλι­πεύκη. Πρώτοι εγκατέλειψαν το χωριό, μαζί με τις οικογένειες τους αυτοί που είχαν όπλα, οι λεγόμενοι ΜΑΥδες, γιατί φοβούνταν τους αντάρτες και το Φθινόπωρο που έφυγε το υπό­λοιπο χωριό. Οι περισσότεροι πήγαν στους Γόννους, κυρίως αυτοί που είχαν ζώα. Άλλοι πή­γαν στη Λάρισα και όπου έβρι­σκε ο καθένας.

Από την άνοιξη που έφυγαν οι ΜΑΥδες και μέχρι το Φθινό­πωρο που φύγανε οι υπόλοιποι, ήμασταν υποχρεωμένοι να θερί­σουμε και να αλωνίσουμε τα χω­ράφια των ΜΑΥδων. Η εντολή για να εγκαταλείψουμε όλοι την Καλλιπεύκη, δόθηκε τον Οκτώ­βριο του 1947. Ο καθένας μετέ­φερε μαζί του ό,τι μπορούσε α­φού όλοι είχαμε ζώα. Η δική μου οικογένεια πήγε στους Γόννους όπου μείναμε τρία χρόνια. Εκεί συνέχισα και το σχολείο. Το Μάιο του 1950 η δική μου οικο­γένεια βγήκε στο χωριό, αλλά βρήκαμε το σπίτι μας καμένο.

Το 1943, όταν οι Γερμανοί έ­καψαν το χωριό, όλοι οι Καλλιπευκιώτες είχαμε βγει σε διά­φορα μέρη μέσα στο δάσος για να κρυφτούμε. Εμείς πήγαμε και κάναμε καλύβες στον Έλατο. Αλλά επειδή φοβηθήκαμε πήγα­με στη Ντουριανή. Μάλιστα ο θείος μου ο Στέργιος είχε μια μαύρη φοράδα που την είχε φορτωμένη με σιτάρι. Πήγαινε για τη Δουριανή και όταν έφτα­σε στην Αγία Τριάδα, πάνω στο ύψωμα, φτάσανε από πίσω οι Γερμανοί. Του φώναξαν να στα­ματήσει, αλλά επειδή φοβήθη­κε, παράτησε το ζώο και έφυγε. Τον πυροβόλησαν, αλλά φαίνε­ται έριξαν στον αέρα. Αν ήθε­λαν, θα τον είχαν σκοτώσει.

Τότε οι Γερμανοί πήγαν στη φοράδα και έσκισαν με τα ξίφη τα σακιά. Το σιτάρι χύθηκε όλο κάτω. Πήραμε μετά τη φοράδα και μείναμε ένα μικρό διάστημα στη Ντουριανή.

Από τους Γερμανούς δε θυ­μάμαι πολλά πράγματα, γιατί ή­μουν πολύ μικρός. Το μόνο που θυμάμαι είναι το γεγονός που ήρθαν οι Γερμανοί και πήραν πολλούς Καλλιπευκιώτες για τη Ραψάνη. Μεταξύ αυτών ήταν και οι ιερείς του χωριού.

Αφού έφυγαν οι Γερμανοί, ήρθαμε πάλι στο χωριό και ο πα­τέρας μου βρήκε μέσα στο σπίτι μας μία γίδα, που είχαμε. Τα είχε εγκαταλείψει ο γιδάρης τα γίδια. Η γίδα βρήκε κριθάρι, έ­φαγε πολύ, φούσκωσε και ο πα­τέρας μου ήθελε να τη σφάξει. Αλλά είπε: «Ας πεταχτώ λίγο μέ­χρι την πλατεία και μετά τη σφάζω». Ώσπου να γυρίσει, κά­ποιος γείτονας είχε βάλει φωτιά στο σπίτι μας. Το σπίτι είχε καεί και από τους Γερμανούς και από τους αντάρτες.

Ήταν μεγάλο σπίτι. Είχε 4 δωμάτια επάνω και άλλα τόσα κάτω. Πίσω καθόταν ο θείος μου ο Στέργιος και μπροστά εμείς. Και αφού κάηκε το σπίτι, ο θείος μου ήρθε και έκτισε αυτό εδώ το σπίτι. Το πατρικό μου το πουλή­σαμε. Σήμερα είναι ερείπια. Βρί­σκεται ανάμεσα από τα σπίτια του Γιάννη του Τσιάτσιου και του Μήτσιου Αντωνίου, κοντά στη Βρυσοπούλα.

Αφού επαναπατριστήκαμε, το κράτος έδωσε βοήθεια για να ξανακτιστούν τα σπίτια που κάη­καν. Σε όσους έπαθαν μόνο ζη­μιές, τους έδωσαν λιγότερα χρήματα για επισκευές. Πολλοί από τους χωριανούς που έπια­ναν τα χέρια τους, έγιναν κτί­στες. Όταν είχαμε βγει στην Καλλιπεύκη το 1950, το χωριό ή­ταν αγνώριστο από τα χόρτα. Δεν μπορούσαμε να περάσουμε από τους δρόμους.

Το Φθινόπωρο του 1950 άρ­χισε να λειτουργεί και το σχο­λείο. Στο προαύλιο του το κράτος είχε εγκαταστήσει κορδέλες που έβγαζαν ξυλεία για την ανοικοδόμηση του χωριού. Τους κορμούς των δέντρων τους έφερναν πίσω από τη θέση Πηγάδια που είχε καεί το δάσος επί Γερμανών. Τα δέντρα δεν είχαν καεί εντελώς, αλλά ήταν μόνο καψαλισμένα. Και μάλιστα προϊστάμενος εκεί στις κορδέλες στο σχολείο ήταν ο Στέρος ο Γκουρμπαλής, που πέθανε τώρα νωρίς και έχει τη βίλα πέρα στη Νταμίλη. Τότε ήταν πολύ νέο παιδί. Και αφού τον Οτώβριο άνοιξε το σχολείο, πήγαμε στου Καζάνα το σπίτι, πε­ρίπου 200 παιδιά.

Το κανονικό σχολείο ήταν και αυτό καταστραμμένο. Εκεί έβλεπες μεγάλης ηλικίας παιδιά να είναι Πρώτη, Δευτέρα, Τρίτη τάξη. Τον άλλο χρόνο πήγαμε στου Οικονόμου το σπίτι αυτό που έχει σήμερα ο Αποστόλης Παπαϊωάννου. Εγώ πήγα Πέμπτη τάξη στου Καζάνα και Έκτη στου Οικονόμου απ’ όπου
και τέλειωσα.

Ο πατέρας μου και η μάνα μου επειδή ήταν αγράμματοι, ή­θελαν να μου μάθουν γράμματα, πράγμα που ήθελα κι εγώ. Όμως δεν υπήρχαν τα χρήματα και οι δυνατότητες για να μου στεί­λουν στο γυμνάσιο στη Λάρισα και έτσι αναγκαστικά, έμεινα ε­δώ στο χωριό μέχρι το 1955. Το δημοτικό το τελείωσα σε ηλικία 16 ετών με άριστα. Δασκάλους είχαμε τον Κώστα τον Παπαστεργίου και την Αθηνά Μασούρα, την οποία παντρεύτηκε αρ­γότερα. Μάθαμε γράμματα και είμαι πολύ ευχαριστημένος, αλ­λά βιβλία δεν είχαμε ούτε εδώ στους Γόννους. Από βιβλία είχαμε μόνο αναγνωστικό. Εδώ μας έγραφε στον πίνακα ο δάσκαλος, ενώ στην Τετάρτη τάξη στους Γόννους, ο πατέρας μου με είχε πάρει κάτι βιβλία, θρησκευτικά και γεωγραφία τα οποία διατηρώ ακόμα. Γράφαμε στα τετράδια τα οποία μας είχε δώσει το κράτος. Ακόμη έχω ένα τετράδιο από τότε που έγραφα εκθέσεις και άλλα μαθήματα. Στην πρώτη τάξη γράφαμε στην πλάκα με το κοντύλι. Από τη μια πλευρά γράφαμε ανάγνωση κι από την άλλη αριθμητική. Μου είχε δώσει κι ένα βιβλίο θρησκευτικών ο δάσκαλος ο Παπαστεργίου, που το επέστρεψα όταν τέλειωσα. Με την Ελένη Αντωνίου πηγαίναμε στην ίδια τάξη, την είχε πάρει κι αυτή βιβλία ο πατέρας της, όπως φυσική κι ερχόταν στο σπίτι και διαβάζαμε και με βοηθούσε.

Αφού, λοιπόν, δεν υπήρχαν τα μέσα για να συνεχίσω τις σπουδές, πήγα ένα διάστημα για να μάθω μαραγκός στους α­δερφούς Ζαφείρη (Καψαλάδες). Κάθισα σ’ αυτούς ένα χρόνο πε­ρίπου και έμαθα μερικά πράγμα­τα. Με την προϋπόθεση αυτή, φεύγω στη Λάρισα μόνος μου το 1955. Στη Λάρισα αγοράσαμε τότε ένα οικόπεδο 3.000 δραχ­μές και δώσαμε τις 2.800. Τις υπόλοιπες 200 δραχμές θα τις δίναμε όταν θα πουλούσαμε τα φασόλια. Με βοήθησε τότε πά­ρα πολύ ο μακαρίτης ο Βαγγέ­λης ο Γκαμπούρας και όλη αυτή η οικογένεια.

Ο πατέρας του ο Χρήστος μου είπε: «Κώστα, έχω έξι παι­διά και ένας εσύ, εφτά. Έλα και θα σε βοηθήσουμε εμείς». Και με βοήθησαν πολύ. Ήμουν ο πρώτος που είχα φύγει από το χωριό το 1955. Είχαν φύγει επί­σης ο Μήτσιος ο Μουστάκας και η Κούλα του παπα-Λαμπίρη που είχε άνδρα τον Κώστα τον Γκουγκουλιά και έμεινε χήρα. Ο πατέρας του τον Μήτσιο, όταν παντρεύτηκε δεν τον είχε δώσει τίποτε και κατέβηκε στη Λάρισα και αγόρασε και αυτός ένα οικό­πεδο. Τα οικόπεδα μας ήταν μα­ζί στο τέρμα Καραγάτσι. Κάνα­με εκεί από μια παράγκα και μείναμε.

Εγώ κατέβηκα στη Λάρισα με σκοπό να πάω οπωσδήποτε σε σχολείο αφού είχα ζήλο με­γάλο. Τότε, ο Κώστας ο Γκα­μπούρας πήγαινε στη νυχτερινή εμπορική σχολή. Το 1956 έδωσακι εγώ εξετάσεις στην εμπορική και φοίτησα εκεί επί εφτά χρό­νια. Επειδή ήταν νυκτερινή η σχολή και είχε πολλά μαθήματα, οικονομικά κυρίως, είχε εφτά τάξεις. Και δόξα το Θεό, δεν απουσίασα καθόλου και τελείωσα τη σχολή κανονικά, σε ηλικία 25 ετών.

Όμως θα έπρεπε να πάω και στρατιώτης ενώ ακόμη ήμουν στη σχολή. Αλλά ο Θεός βοήθη­σε και από αυτή την πλευρά. Α­παλλάχτηκα από το στρατό, για­τί ο πατέρας μου ήταν μεγάλος και ανίκανος για κάθε εργασία. Βέβαια, μας βοήθησαν κάποιοι άνθρωποι για να απαλλαγώ. Διαφορετικά έπρεπε να υπηρε­τήσω ένα χρόνο ως προστάτης. Όμως τότε καταργήθηκε το υπο­χρεωτικό για τους προστάτες και πλήρωσα τη θητεία μου με χίλιες περίπου δραχμές.

Άλλα παιδιά που πηγαίναμε μαζί, διέκοψαν για να πάνε στο στρατό. Κι ενώ πήγαινα στη σχο­λή, την ημέρα δούλευα. Δούλευα σε πολλές δουλειές. Πρώτα δού­λεψα στο μαραγκάδικο του Σαμακίδη, που ήταν απέναντι από το Μύλο του Παπά και ήταν πολύ μεγάλο εργοστάσιο για εκείνη την εποχή και είχε πολλούς ερ­γάτες. Ήταν το μοναδικό φημι­σμένο εργοστάσιο της Λάρισας. Εκεί έμεινα για λίγο διάστημα, γιατί ήμουν άνθρωπος του «έ­ξω». Κατόπιν δούλεψα σε μανά­βικο τρία χρόνια και από εκεί έγι­να οικοδόμος αφού με βοήθησε ένας πολύ καλός άνθρωπος, κά­ποιος Σακελλαρίου που ήταν μη­χανικός. Αυτή η δουλειά ήταν το 1958, 1959 κι 1960.

Αφού πήρα το πτυχίο, εργά­στηκα στο γραφείο, σε εμπορικό υφασμάτων του Τζαβάρα. Μετά εργάστηκα σε ένα κατάστημα που πουλούσε μηχανάκια Ζούνταπ. Γκοργκόλης λεγόταν αυ­τός και ήταν από τα Τρίκαλα. Πήγα και σε άλλες δουλειές, αλ­λά ο σκοπός ήταν ένας: Να τε­λειώσω τη σχολή και να δουλέ­ψω σε κάποιο γραφείο ή υπηρε­σία που να μην έχει χειρονακτι­κή εργασία.

Μετά τη σχολή, ανοίξαμε την επιχείρηση που έχει σήμερα ο Ηλίας ο Κώτσιος. Είμαστε κουμπαριό. Στην αρχή πήραμε κορδέλα και κόβαμε ξύλα. Μετά πήραμε μηχανές και κόβαμε τσι­μεντόλιθους. Αλλά ούτε εκεί κά­θισα και πήγα και δούλεψα στο λογιστήριο στο Συνεταιρισμό Μεταλλοτεχνουργών για μικρό χρονικό διάστημα. Εκεί στη Λά­ρισα ο Αποστόλης ο Γκουγκουλιάς είχε μπακάλικο. Ήξερε που γνώριζα λογιστικά και με σύστη­σε στην εταιρία «Νάσης», που πουλούσε επαγγελματικά ψυ­γεία. Πήγα εκεί αλλά ήμασταν 5 υποψήφιοι. Μετά από διαγωνι­σμό, πήραν εμένα και έμεινα ε­κεί ενάμισι χρόνο. Στο μεταξύ, σ’ αυτό το διάστημα παντρεύτη­κα κιόλας. Παντρεύτηκα με τη Μαρία Γκουντρή από το Βλαχογιάννι της Ελασσόνας στις 9 Μαΐου 1965, την Κυριακή των Μυροφόρων. Την προξενιά την έκανε ο Σωτηρόπουλος Θανάσης από τους Γόννους. Ήταν πρώτος ξάδερφος μου και τρο­φοδοτούσε τον πεθερό μου με τρόφιμα. Ο πεθερός μου ήταν μπακάλης αλλά εμπορευόταν και κουκούλια μεταξοσκώληκα. Ήταν επίσης μεσίτης καπνών και ήταν πολύ ευκατάστατος. Τότε κάνα­με και το πρώτο παιδί μας τη Στέλλα. Τότε ακριβώς και ενώ ή­μουν σ’ αυτή τη δουλειά, μου έπε­σε ο κλήρος να γίνω ιερέας.

ΠΙΣΩ

ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΙΩΤΗ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΙΩΤΙΣΑ, με τη συμμετοχή σου όλα αυτά τα χρόνια στις αιμοδοσίες του  Συλλόγου που πραγματοποιήθηκαν στο Αγροτικό γραφείο του Συλλόγου απέδειξες, ότι η εθελοντική αιμοδοσία έγινε θεσμός  για το χωριό μας.

Οι ανάγκες αίματος είναι μεγάλες και πολλοί πατριώτες χρειάστηκαν αίμα τη χρονιά που πέρασε. Ας συνεχίσουμε με τον ίδιο ζήλο να συμμετέχουμε στην εθελοντική αιμοδοσία. Γι αυτό έλα και εσύ  στο αγροτικό ιατρείο του χωριού μας την Τετάρτη 8 Αυγούστου  να δώσεις αίμα. Παρακίνησε και  άλλους πατριώτες. Οι οποίοι είναι υγιείς  και διστάζουν να πάρουν την απόφαση  να έλθουν και αυτοί να γίνουν αιμοδότες.

ΠΙΣΩ

«Μη φωνάζετε πολύ μπορεί να ξυπνήσουν οι έλληνες», έγραφε το πανό σε διαδήλωση στην Ισπανία κι οι έλληνες ξυπνήσαμε! Αν όχι όλοι τουλάχιστον στα αστικά κέντρα! Ναι! Το κόμμα των διαμαρτυρομένων είναι «εδώ».

«ὅσο ζῶ, ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἐδῶ, ὅταν ἔλθῃ, δὲν θὰ εἶμαι ἐγὼ ἐδῶ» Επίκουρος. Κάπου το διάβασα, μ’ άρεσε και σας το μεταφέρω.

 Λίγα τα χιόνια φέτος μα πολλές οι βροχές! Η Μεταμόρφωση χιονισμένη και μάλιστα στις 18 Απριλίου! Οι ρεματιές «γέμισαν» με νερά! Οι βροχές ακόμη (μέχρι και 5 Ιουλίου) συνεχίζονται. «Έχουμε πολλά χορτάρια για βοσκή», μου είπε ο Διονύσης Παπαδόντας περνώντας με το κοπάδι του δίπλα από το σπ’ιτι μου.

Κατανυκτική η βραδιά κι η φωτογραφία – σκοτεινή μεν – το αποδίδει δε. Είναι από την περιφορά του Επιταφίου τη Μεγάλη Παρασκευή, κοντά στην Αγία Παρασκευή.

 Τα κοριτσόπουλα του χωριού μας τα κατάφεραν και φέτος κι έψαλαν τα εγκώμια της ακολουθίας της Μ. Παρασκευής με τη βοήθεια στις πρόβες (απ’ όπου και η φωτογραφία) του Ζήση Κατσιούλα.

  Συχνά πυκνά εμφανίζονται τα ελικόπτερα στο χωριό μας σε διάφορες ασκήσεις του στρατού ή της αεροπορίας στρατού. Χώρος προσγείωσης και απογείωσης το παρατημένο μας γήπεδο. Εκεί και στις 15 Μαΐου συναντήσαμε τους πιλότους και τους τεχνικούς και με την άδειά τους καθίσαμε στο πιλοτήριο! Ναι χειριστής Α είναι αυτή τη στιγμή η σύζυγός μου Αμαλία. Με την ευκαιρία προσφέραμε μια σειρά βιβλία του Συλλόγου μας, στους αξιωματικούς για τη βιβλιοθήκη του στρατοπέδου τους.

  Σαλαμάνδρα! Είναι η μικρή, όμορφη κιτρινόμαυρη σαύρα, που εμφανίζεται μετά από βροχή! Θαυμάστε την!

Φωτιά πήρε η αποθήκη του Γιώργου Δάσιου στ’ αλώνια, μεγάλη η ζημιά! Τα μηχανήματα μόνο κατάφερε να σώσει ο άτυχος πατριώτης μας. Μάλλον από απροσεξία. Από την επομένη άρχισε από την αρχή ο Γιώργος και πολλοί συγχωριανοί έτρεξαν να βοηθήσουν. Δεν θα αναφέρω ονόματα, γιατί κάποιους θα ξεχάσω. Η αλληλοβοήθεια στις δύσκολες στιγμές «θριαμβεύει» ακόμα! Θερμά συγχαρητήρια σε όλους που έτρεξαν να συνδράμουν και σε όσους στη συνέχεια θα το κάνουν. Έτσι είναι πατριώτες, έτσι λέει κι η παροιμία: «Οι πολλοί φτιάχνουν τον έναν»! Όχι βέβαια στην κυριολεξία μα στις δύσκολες στιγμές είναι σημαντικό.

ΠΙΣΩ

ΕΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

Αγαπητοί πατριώτες, έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές ότι είναι ανάγκη ν΄ ανοίξουν οι δρόμοι του χωριού μας. Δυστυχώς, όμως, οι εκλύσεις μας δεν πιάνουν τόπο. Παρατηρείται το φαινόμενο όχι μόνο να μην ανοίγουμε τους δρόμους αφήνοντας λίγο μέρος του οικοπέδου μας, αλλά να τους κλείνουμε τοποθετώντας την περίφραξη έξω στον δρόμο. Έλεος!

Καθαρίστηκαν οι εκκλησίες του χωριού μας

Άσραφταν από τη καθαριότητα οι εκλησίες του χωριού μας και γι αυτό φρόντισαν και πάλι οι γυναίκες του χωριού μας. Συγχαρητήρια στις γυναίκες , στην εκκλησιαστική επιτροπή, αλλά και στον πατέρα Βησσαρίωνα.

ΦΟΡΕΣΤ ΠΑΡΤΥ

Για δεύτερη συνεχή χρονιά πραγματοποιήθηκε το “ forest party”στη θέση «Καραβίδα». Νέες και νέοι από την Καλλιπεύκη, αλλά και από τα γύρω χωριά κατέκλυσαν τον χώρο και απόλαυσαν μουσική. Σύμφωνα με τους διοργανωτές το δασικό πάρτυ σημείωσε επιτυχία. Εμείς συγχαίρουμε τους νέους της Καλλιπεύκης γι αυτή την πρωτοβουλία και τους ευχόμαστε – με κάθε επιφύλαξη – να την συνεχίσουν.

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Μέρα νύχτα μαζί οι παρέες των νέων  του χωριού μας, μαζί στα γλέντια μαζί στα γέλια και τις χαρές της ξενοιασιάς. Παρέες δεμένες, φιλίες αξιοζήλευτες και όποιος από τα παιδιά γνωρίζεται μαζί τους θέλει και του χρόνου να είναι εκεί. Αλλά μήπως σκεφτήκατε πια είναι η συνταγή για την δημιουργία  τους: Είναι τα παιδιά των χορευτικών συγκροτημάτων που συμμετέχουν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό είναι το έργο του Μορφωτικού Συλλόγου. Αν δεν υπήρχε ο ΜΕΣΑΚ ίσως τα παιδιά αυτά να αναζητούσαν αλλού τις διακοπές τους.

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ
Γέμισε από παιδικές φωνές φέτος η πλατεία του χωριού μας και ιδιαίτερα μόλις σουρουπώσει με αποτέλεσμα οι γιαγιάδες και οι παππούδες να κάθονται στα καταστήματα και τα παιδιά να απολαμβάνουν το παιχνίδι τους.

Πρόκειται για τα παιδιά που βγαίνουν το καλοκαίρι στο χωριό του παππού ή της γιαγιάς! Τα παιδιά αυτά είναι η συνέχεια του χωριού μας. Οι γονείς τους έφυγαν και ζουν στα αστικά κέντρα, όπου και εργάζονται, και μόνο για λίγες μέρες το καλοκαίρι μπορούν να βρεθούν στον τόπο που γεννήθηκαν και αγάπησαν. Γι’αυτό το λόγο στέλνουν τα παιδιά τους στους ηλικιωμένους γονείς τους που οι οποίο ή ζουν στο χωριό ή ανεβαίνουν κι αυτοί από την πόλη στο χωριό.

Αυτά τα παιδιά μετά από κάποια χρόνια έφηβοι αρχικά και στη συνέχεια ηλικιωμένοι θα ανεβαίνουν στο χωριό δίνοντας κι αυτοί με τη σειρά τους ζωή στον τόπο που μεγάλωσαν και πέρασαν τα παιδικά τους χρόνια.

Σημεία των καιρών

Έκλεψαν την καμπάνα από τον Άγιο Νεκτάριο!

Η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη, Το έγκλημα οργιάζει, οι άνθρωποι ζουν με αγωνία, τα ήθη χαλάρωσαν, τα πάντα ισοπεδώθηκαν και οι αξίες πάνω στις οποίες στήριζονταν οι κοινωνίες  περιφρονούνται και χλευάζονται καθημερινά. Τα ιερά και τα όσια περιγελούνται. Γίνονται τα Σόδομα και τα Γόμορα και η κοινωνία δεν αντιδρά τα δέχεται όλα αυτά. Αυτά είναι τα σημεία των καιρών, των έσχατων καιρών και όταν ο άνθρωπος φτάσει στον πάτο της διαφθοράς, ήδη έχει ξεχάσει και αυτόν τον Θεό.  Όταν ξεχάσεις τον Θεό , άνθρωπος χωρίς «φόβο» θεού είναι ικανός να κάνει τα πάντα, ακόμη και να βεβηλώσει κάθε ιερό και όσιο. Έτσι έγινε και στο χωριό μας, όπως και σε άλλα μέρη της πατρίδας μας να κλέβουν ιερές εικόνες, καντήλες, να σπάζουν τάφους, να κλέβουν καμπάνες. Αυτό  έγινε και στο χωριό μας, άγνωστοι πήγαν στον Άγιο Νεκτάριο έκλεψαν την καμπάνα για να την πουλήσουν. Τα σχόλια περιττεύουν. Λυπόμαστε που το πανέμορφο αυτό εξωκλήσι έμεινε χωρίς την καμπάνα του.

Στο παζάρι Ελασσόνας

Στις 2 Σεπτεμβρίου άνοιξε και φέτος το παζάρι Ελασσόνας. Την πρώτη ημέρα το ενδιαφέρων των επισκεπτών τράβηξε η ζωοπανήγυρη ( πραματοπάζαρο). Πέρασαν πολλοί για να δουν τα λιγοστά ζώα που ήταν για πούληση. Σχεδόν όλοι κοιτούσαν μόνο τα ζώα για να θυμηθούν τα παλιά, καλά χρόνια και κανένας δεν αγόραζε, Φυσικά αυτοί που πουλούσαν ζώα ήταν γύφτοι. Κανένας ιδιώτης δεν κατέβασε ζώα για να πουλήσει, Άραγε υπάρχουν ζώα; Δυστυχώς πολύ λίγα τα έφαγε και αυτά η «ρόδα».

Τα χρόνια έχουν αλλάξει πολύ, παρά πολύ και μόνο οι μερακλήδες αγοράζουν κανένα ζώο και αυτοί άλογα, Άν σήμερα στην καλλιπεύκη υπάρχει ένα γαϊδούρι, κανένα μουλάρι, λιγοστά άλογα φανταστείτε τι γίνεται και στην υπόλοιπη χώρα. Στο παζ’αρι και φέτος ήταν και ο μοναδικός σαμαράς της περιοχής ο κ Ναtσιούλας  από την Άζωρο της Ελασσόνας. Παραπονιόταν και αυτός για της αναδουλειές του. Γεμάτος πίκρα μας είπε: «Πώς να έχω δουλειά αφού κανένας δεν αγοράζει ζώα;»

Γενικά το παζάρι της Ελασσόνας ήταν πού μικρότερο από τις άλλες χρονιές, και φυσικά γιατί τα χωριά της περιοχής αδειάζουν από ανθρώους.

ΕΓΩ ΠΛΗΡΩΣΑ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΜΟΥ

Αγαπητοί συγχωριανοί, φίλοι και μέλη του Συλλόγου του ΜΕΣΑΚ «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», όλοι μας ξέρουμε τη σημασία της εφημερίδας μας τόσο για το Σύλλογό μας, όσο και για το χωριό μας.

Όλοι μας ξέρουμε ότι τα έσοδα του Συλλόγου προέρχονται από σας κυρίως με τη συνδρομή σας. Δυστυχώς, όμως υπάρχουν αρκετοί πατριώτες που – θέλουμε να πιστεύουμε από αμέλεια – έχουν να πληρώσουν τη συνδρομή της εφημερίδας για αρκετά χρόνια. Η κάθε έκδοση της εφημερίδας κοστίζει 1500 Ευρώ.

Επειδή δεν θέλουμε να στερήσουμε από κανένα Καλλιπευκιώτη ή φίλο του χωριού μας την εφημερίδα, ας αναρωτηθούν μόνοι τους:

Εγώ από πότε έχω να πληρώσω τη συνδρομή μου;

ΤΟ Δ.Σ.

Πυρκαγιά στον Αϊ-Γιάννη, ευτυχώς την προλάβαμε

Την Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου και ώρα τρεις με τέσσερις το απόγευμα, εκδηλώθηκε πυρκαγιά στο όμορφο πευκοδάσος που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από την είσοδο της εκκλησίας του Αϊ-Γιάννη του Πρόδρομου. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Την Τετάρτη το απόγευμα 31 Αυγούστου, στην περιοχή της Καλλιπεύκης άρχισε να βρέχει, να αστράφτει και να βροντάει. Στην πλαγιά που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από τον Αϊ-Γιάννη, έπεσε κεραυνός πάνω σε ένα πεύκο, το οποίο και κατάκαψε. Όλη τη νύχτα και μέχρι το επόμενο μεσημέρι, η φωτιά από τον κεραυνό σιγοέκαιγε με αποτέλεσμα πάρουν φωτιά οι πευκοβελόνες. Και όταν φύσηξε ελαφρό αεράκι, η φωτιά δυνάμωσε. Ευτυχώς, εκείνη την ώρα που η φωτιά άρχισε να παίρνει διαστάσεις και να βγαίνουν καπνοί, ο καλός μας συγχωριανός Ιωάννης Παπαδόντας (Τσιρίκης) του Αστερίου, καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Αντιλήφτηκε τι γινόταν και ειδοποίησε αμέσως τους αρμόδιους στο δασονομείο της Καλλιπεύκης. Αμέσως έτρεξαν στο σημείο της φωτιάς μαζί με υλοτόμους και άλλους Καλλιπευκιώτες, ενώ ειδοποίησαν την πυροσβεστική που έφτασε το γρηγορότερο. Τελικά, από τη μικρή αυτή πυρκαγιά, κάηκε περίπου ένα στρέμμα πευκοδάσους και ο Αϊ-Γιάννης φύλαξε που δεν φύσηξε δυνατός άνεμος. Αν αυτό συνέβαινε, η φωτιά θα είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις.

Και φέτος τα εξωκλήσια μάζεψαν πολλούς πιστούς. Δεν γιόρτασε η Αγία Τριάδα

Και φέτος γιόρτασαν τα εξωκλήσια μας και μάζεψαν αρκετούς πιστούς. Βέβαια η μεγαλύτερη κοσμοσυρροή παρουσιάστηκε τον Δεκαπενταύγουστο στη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οι προσκυνητές ξεπέρασαν σε αριθμό κάθε προηγούμενη χρονιά. Πολύς κόσμος παραβρέθηκε στη γιορτή της Παναγίας όχι μόνο ανήμερα της μεγάλης γιορτής αλλά και κατά τον εσπερινό της προηγούμενης μέρας. Σε όλες τις λειτουργίες χοροστάτησε ο πατέρας Βησσαρίωνας μαζί με τον πατέρα Κων/νο Γεροστέριο. Ευχόμαστε οι άγιοι του χωριού μας να μας προστατεύουν και να μας αξιώσει ο Θεός και του χρόνου να γιορτάσουμε και πάλι. Τέλος να σημειώσουμε ότι το εξωκλήσι στην Αγία Τριάδα δεν λειτούργησε φέτος διότι ο καιρός ήταν βροχερός και ο δρόμος είχε πολλές λάσπες. Ο ιερέας   θεώρησε σωστό η λειτουργία να τελεστεί στους Αγίους Αποστόλους όπως και έγινε. Πάντως, για πρώτη φορά στα χρονικά, δεν λειτούργησε το εξωκλήσι της Αγίας Τριάδος τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος στις 13 Ιουνίου 2011. Επίσης, για τρίτη συνεχή χρονιά, αν δεν μας απατά η μνήμη μας, δεν λειτούργησε και το εκκλησίδιο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος πάνω στην Κόκα στο Λιβαδάκι. Είναι πράγματι πολύ μικρό για να εξυπηρετήσει την όλη διαδικασία.

ΤΟ ΠΑΝΥΓΥΡΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 12 ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Με λαμπρότητα και θρησκευτική κατάνυξη  γιορτάσθηκε και φέτος η μνήμη των αγίων 12 Αποστόλων, των πολιούχων του χωριού μας. Στις 30 Ιουνίου τελέσθηκε η θεία λειτουργία κατά την οποία χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Λάρισας κ. Ιγνάτιος. Την θεία λειτουργία παρακολούθησε ο δήμαρχος Τεμπών κ. Κώστας Κολάτος Ο αντιδήμαρχος και πατριώτης μας Θωμάς Τσιαπλές , Ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Αναστάσιος Κούσιος, Δημοτικοί και τοπικοί σύμβουλοι και πλήθος κόσμου.

Άλλαξε ο τρόπος διασκέδασης

Δύο μέρες οι ορχήστρες  στα καταστήματα, χωρίς συμμετοχή του κόσμου και διάθεση για χορό. Το σημερινό πανηγύρι πολύ λίγο θυμίζει το παλιό  και λίγοι οι μερακλήδες  που χόρεψαν.

Συγχαίρουμε: Την Ελένη Μπουρονίκου του Αστερίου που πήρε επάξια το πτυχίο της Ψυχολογίας από το πανεπιστήμιο Μπρακ του Τορόντο του Καναδά. Καλή σταδιοδρομία, αγαπημένη μας Ελένη.

ΠΙΣΩ

ΚΟΥΣΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ – ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 Συνεχίζουμε τη δημοσίευση των βιωμάτων, των εμπειριών, των αναμνήσεων και των σκέψεων του Αποστόλη Κούσιου, όπως ο ίδιος τις κατέγραψε και αποτελούν τη διαδρομή ενός ανθρώπου από τα εφηβικά του χρόνια μέχρι τα βαθιά γεράματα. Από την Ελλάδα, την Καλλιπεύκη, το αντάρτικο, τη Ρουμανία (όπου έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του), την επιστροφή.

Στα γραπτά του δεν κάνουμε καμία παρέμβαση κι αφήνουμε τον ιδιαιτέρα γλαφυρό, αφηγηματικό αλλά και καυστικό του λόγο να μας οδηγήσει στο παρελθόν και να ξυπνήσει ενδεχομένως και δικές μας αναμνήσεις.

ΠΙΣΩ