ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

1. Και εγένετο φως! Φωτίστηκε η πλατεία! Ήταν σκοτεινή η πλατεία και κάποιοι με εντολή (;) χωρίς εντολή (;) με απόφαση του τοπικού συμβουλίου (;) με απόφαση δημοτικού συμβουλίου (;) αποφάσισαν να την φωτίσουν «κλαδεύοντας» (κόβοντας) τα ηλικίας 50 χρόνων πλατάνια αλλά μόνο τα τρία που είναι προς την πλευρά της εκκλησίας. Το διήμερο της αποκριάς που ήμουν στο χωριό όσους και αν ρώτησα κανένας δεν ήξερε τίνος ήταν η απόφαση. Στο παρασκήνιο ακούστηκαν πολλά. Δεν αναφέρω τίποτε από αυτά. Πρώτος κλαδευτής των πλατάνων της πλατείας μας -για την ενημέρωσή σας και μόνο- ο νυν αντιδήμαρχος κ. Α. Καραμπίνας!…Το Δ. Σ. του Συλλόγου μας προχώρησε σε ανάλογες ενέργειες.
2. Αποκριές. Πολλοί ήταν οι επισκέπτες στην Καλλιπεύκη το τριήμερο της Αποκριάς 24, 25 και 26 Φλεβάρη. Οι περισσότεροι ρώτησαν αν υπάρχει ξενοδοχείο – ξενώνας για διανυκτέρευση.
3. «Μαθητικό Βήμα» είναι το όνομα της όμορφης και καλοστημένης εφημερίδας του 2^ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Αθανασίου Θεσσαλονίκης που έφτασε στα χέρια, με θέματα γύρω από το σχολείο και το χωριό, του οποίου Διευθυντής είναι ο Γραμματέας του Συλλόγου μας Ζήσης Κατσιούλας.
4. Βάλια Τσάϊτα – Τσιλιμένη είναι το όνομα της κόρης του Γιώργου Τσάϊτα και της Τασούλας Τσιλιμένη (Ταφίλη), την οποία θαυμάσαμε στην εκπομπή «Πανόραμα» του κ. Οικονομέα την Κυριακή το πρωί (4-3-01) στην τηλεόραση του «ALPHA», σε συζήτηση γύρω από τη λογοτεχνία και τους νέους δημιουργούς (η Βάλια συμμετείχε κατά το ήμισυ στο βιβλίο «Ρόζυ» μαζί με τη μητέρα της -παρουσιάστηκε από την εφημερίδα μας), μαζί με άλλα δυο παιδιά, τον Α. Κοταρίδη και τον Μ. Κουτσούκο. Βάλια. Τα θερμά μου συγχαρητήρια για τις απόψεις, το συγκροτημένο λόγο και τη συνολική παρουσία.
5. Ο Θανάσης, ο μανάβης: Χειμώνα – καλοκαίρι, μέρα παρά μέρα, εδώ και αρκετά χρόνια, με καλό ή άσχημο καιρό, έρχεται στο χωριό μας, με μεγάλη ποικιλία λαχανικών και φρούτων, καλής πάντα ποιότητας και με πολύ καλές τιμές. Πάντα γελαστός και πάντα εξυπηρετικός. Φαίνεται πως όλοι οι συγχωριανοί μας τον αγαπούν και τον εκτιμούν, όχι για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο γιατί είναι έμπορος που σέβεται τους πελάτες του και αναγνωρίζει τα δίκια τους.
6. Θεατρική παράσταση με πρωτοβουλία του Συλλόγου Γονέων του Ειδικού Σχολείου Βέροιας, έγινε στην Αθήνα στις 2-4-01, στο Θέατρο ΗΒΗ του Λάκη Λαζόπουλου, με το έργο «Τσιγγάνικο Όνειρο» του Τάκη Χρυσούλη, στο οποίο συμμετείχαν 20 παιδιά του σχολείου με τους γονείς τους, ο θίασος της κ. Ραζή ο Λάκης Λαζόπουλος και ο Αλέξανδρος Χατζής. Θυμίζουμε πως πέρσι τέτοιο καιρό το Ειδικό Σχολείο Βέροιας επισκέφτηκε το χωριό μας, (διευθυντής στο παραπάνω σχολείο είναι ο υπογράφων).

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γεννήθηκα το 1918. Είμαι 79 χρόνων. Ήμασταν έξι αδέρφια. Ο Δημήτριος, ο Στέργιος, ο Γιώργος, η Μαρία, η Παρασκευή κι εγώ. Σήμερα ζούμε οι δυο τελευταίοι. Σήμερα ζούμε οικογενειακώς στην Αμερική. Φύγαμε το 1978.
Όταν φύγαμε είχαμε 65 γελάδια. Τα βοσκούσαμε στην Γκουνταμάνη, Αλάπορνο και Γκουντρουσιώτικο. εκεί ζούσα από πέντε χρόνων.
Στο Γκουντρουσιώτικο, εκτός από μας, ζούσαν οι Σαλαμπασαίοι και οι Τσιακαλαίοι. Εμείς ζούσαμε εκεί χειμώνα, καλοκαίρι. Οι άλλοι έμεναν μόνο το καλοκαίρι. Μετά το 1950 κάθονταν κάπου-κάπου και οι Τσιακαλάδες.
Οι Σαλαμπασαίοι, Γιάννης και Γιώργος, είχαν λίγα πρόβατα και καλλιεργούσαν τα χωράφια τους. Μαζί με εμάς ζούσαν εκεί επίσης τα ξαδέρφια και ο μπάρμπας μου ο Κώστας. Τον δικό μου πατέρα τον έλεγαν Γιάννη. Εκεί περνούσαμε καλή ζωή, γιατί ήμασταν ήσυχα. Με το βιός που είχαμε δεν μας έλειπε τίποτε. Είχαμε πρόβατα, γελάδια και άλογα.
Ο μπάρμπας μου ο Κώστας πρέπει να είχε κάνει και πρόεδρος γύρω στα 1930 με 32. Εγώ ήμουν τότε περίπου 15 χρόνων. Στη Γκουνταμάνη, εκτός από τα ζώα, είχαμε και χωράφια. Σπέρναμε, θερίζαμε και αλωνίζαμε. Ο σταθμός στ’ Αλάπορνο ήταν τούρκικο τελωνείο. Το έλεγαν Γιουμπρούκι. Εμείς είχαμε τελωνείο στα Δύο Δέντρα πάνω στον αυχένα, στα χωράφια του Κόλια. Στο Αλάπορνο είχαν χωράφια και οι Κατσιουλάδες. Θυμάμαι τους παπούδες. Ο μακαρίτης ο μπάρμπας σου ο Αντώνης, που πέθανε το 1939, φύλαγε με τη μάνα του τα καλαμπόκια για να μην τα φάνε τα αγριογούρουνα. Ο παππούς σου ο Ζήσης ήταν θηρίο. Ήταν γερός άντρας. Το Γκουντρουσιώτικο το λένε έτσι γιατί το είχαν οι βλάχοι από το κόρδεσι. Κανονικά λέγεται Κοδρεσιώτικο. Εκεί έβγαιναν το καλοκαίρι. Το μέρος το είχαν πάρει μετά το 1912 που έφυγαν οι Τούρκοι. Από τα μαντριά μας περνούσε πολύς κόσμος. Περνούσαν οι Ραφταίοι και οι τσοπάνοι που είχαν, οι Σαρμαινιώτες. Περνούσαν οι Αγορογιανναίοι και άλλοι. Μεγάλα κοπάδια πριν το 1940 είχαμε εμείς, οι Μαντάδες, ο Τζίκας Καραμπατής, ο Στέργιος Μιχαήλ (Γιργουλής) και οι Καστοραίοι (Δαυλιαραίοι). Οι δυο τελευταίοι είχαν κοπάδια από γίδια.
Το 1932 περάσαμε δύσκολο χειμώνα. Τότε έριξε πολλά χιόνια και ήταν τέλος Φεβρουαρίου με αρχές Μαρτίου. Τα γελάδια αναγκαστήκαμε να τα πάμε στον Αμπελώνα. Ήταν η χρονιά που ξεπάγιασε ο Μητσιούλας (Δεδικούσης).
Ο Μήτρος Τσιακάλης καθόταν εδώ το χειμώνα μετά το 1940. Ξεχειμώνιαζε τα μουλάρια και λίγα γελάδια. Πολλά γελάδια έκανε μετά το 1950. Καθόταν σε καλύβα. Τα πέτρινα σπιτάκια τα έκαναν τελευταία. Τα είχε κτίσει ο Κλεάνθης ο Μανωλούλης. Μαζί με τον Μήτρο, ζούσε εκεί και ο αδερφός του ο Τριαντάφυλλος.
Όλο το σπανό μέρος που έχει η Γκουνταμάνη και φαίνεται από εδώ, τότε ήταν ένα μεγάλο δάσος από αρκουδοπόρναρο. Κοκκινοβολούσε ο τόπος από το πουρνάρι. Τα πουρνάρια ήταν τόσο μεγάλα και χοντρά που μπορούσες να βγάλεις και πατώματα. Το ωραίο αυτό δάσος κάηκε με τον εμφύλιο. Μ’ ένα πουρνάρι έτρωγαν τα γελάδια μια μέρα. Τα πουρνάρια ήταν μεγαλύτερα ακόμα κι από τα έλατα. Από τη βρύση Χατζή μέχρι τη Χατζιάτη είχε δάσος από βελανιδιές (δρυς).
Θα σου πω τώρα μια ιστορία που συνέβη με τους Γερμανούς στην κατοχή.
Είχαμε τις καλύβες δώθε από το Αλάπορνο. Εκεί είχαμε αφήσει το γέννημα. Η Γκουνταμάνη ήταν γεμάτη από αντάρτες. Ήταν το πρώτο αντάρτικο.
Μια μέρα πήγα να πάρω γέννημα για το χωριό. Μαζί μου είχα και τον μπάρμπα-Μήτρο τον Δούκα. Ο μπαρμπα-Μήτρος ήταν σύνδεσμος και μετέφερε ένα γράμμα στους αντάρτες. Όταν φτάσαμε στο Γκουντρουσιώτικο, αυτός τράβηξε για τους αντάρτες και εγώ κατέβηκα στις καλύβες. Εκεί ήταν ο πατέρας μου. Μπήκα μέσα να βάλω σιτάρι και άκουσα κουβέντες. Ρώτησα τον πατέρα μου τι φωνές είναι αυτές και βγήκα έξω να δώ. Είδα 5-6 άτομα στα χωράφια του Ντούρου να βγαίνουν προς εμάς. Το χωράφι του Ντούρου είναι δώθε από το ρέμα. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ακροβολισμένοι και φαίνονταν γιατί ήταν καθαρό το μέρος. Καμιά φορά, μου φώναξαν κάτι στρατιώτες να πάω εκεί. Εγώ υπόθεσα ότι ήταν αντάρτες και έφεραν Ιταλούς αιχμαλώτους. Δεν είχα καταλάβει ότι έρχονταν Γερμανοί. Πάνω στη Γκουνταμάνη ήταν γεμάτο αντάρτες, αλλά επικρατούσε ησυχία.
Πάνω μου είχα δύο σημειώματα με   αντάρτικα τραγούδια και τα πέταξα. Ήταν γραμμένο το τραγούδι του Ζαχαριάδη. Οι Γερμανοί που έβγαιναν εκεί, ήταν 300 στρατιώτες περίπου. Είχα καιρό να φύγω, αλλά δεν υπολόγιζα ότι ήταν τόσοι Γερμανοί.
Μόλις με φώναξαν βγήκα στα χωράφια και μου είπαν να σηκώσω τα χέρια. Ήρθε ένας στρατιώτης και μου έκανε έρευνα. Δε βρήκε τίποτε, όμως μια προκήρυξη εγγλέζικη την είχα ξεχασμένη και πατημένη μέσα στο σωκόρφι μου. Αυτή δεν την πρόσεξα να την πετάξω. Ο στρατιώτης μου είπε να προχωρήσω. Μαζί του ήταν άλλοι 5-6 στρατιώτες. Μόλις φτάσαμε παραπάνω στη Γελαδαριά κοίταξα πίσω. Ο τόπος είχε μαυρίσει από στρατό.
Μόλις βγήκαμε στη Γελαδαριά ήρθε ένας λοχίας, Έλληνας γκεσταμπίτης και ρώτησε αν μου έκαναν έρευνα. Ο στρατιώτης είπε ότι μ’ έκανε έρευνα και δεν βρήκε τίποτα. Τότε ήρθε αυτός να με ξαναψάξει και βρήκε πάνω μου την προκήρυξη. “Αχ, κομουνιστή” μου είπε, “γδύσου γρήγορα για κρέμασμα”.
Πριν πέντε μέρες είχα αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια από τους μαυραγορίτες. Είχα δώσει 250 οκάδες πατάτες. Με ρώτησε που τα βρήκα. Του είπα και τα έβγαλα να γδυθώ.
Αυτή την ώρα, κατέβαινε από πάνω τους αντάρτες και ο μπάρμπα-Μήτρος ο Δούκας, που είχε πάει να δώσει το σημείωμα.
Ο Γκεσταμπίτης πρόλαβε μ’ έριξε ένα χαστούκι και είπε σ’ έναν στρατιώτη να κόψει μια φούρκα για ξύλο και κρέμασμα.
Μόλις είδαν τον Μήτρο, τον φώναξαν να πάει εκεί. Αυτός απείχε από τους αντάρτες μόλις 50 με 100 μέτρα. Σαν είδε τόσο πολύ στρατό ο Μήτρος, το έκοψε μέσα στα πουρνάρια και έφυγε για την Καρυά. Τον έβαλαν με τα πυροβόλα, αλλά δεν τον πέτυχαν. Πήγε για την Καρυά να ειδοποιήσει.
Για την ώρα εγώ γλίτωσα το ξύλο, έπιασαν όμως και τον Γιώργο Σαλαμπάση που ήταν εκεί και τον ρωτούσαν να τους πει αν γνώριζε τον καπετάν-Πούλιο. Δηλαδή τον Καραμούζα από το Δερελί. Ο Γιώργος δεν ήξερε και τον έριξαν μερικές ξυλιές. Καραμούζας ήταν το παρατσούκλι. Το πραγματικό του όνομα ήταν Πούλιος ή Ασπροπούλιος. Ήταν σόι με τον Ασπροπούλιο, από τον οποίο αγόρασα το μπαχτσέ εδώ στο χωριό. Ο Ασπροπούλιος από το χωριό μας με τον Καραμούζα ήταν πρώτα ξαδέρφια. Εμείς τον ξέραμε ως Καραμούζα ή παππού, γιατί βγήκε μεγάλος στο αντάρτικο και ήταν κιόλας πρωτοπόρος.
Αφού έφυγε ο Μήτρος κι εγώ γλίτωσα το ξύλο, μας φόρτωσαν κάτι κάσες με σφαίρες, να τις βγάλουμε πάνω στα καλύβια, εκεί που είναι σήμερα τα σπίτια των βλάχων. Στη Γελαδαριά είχαν στήσει έναν όλμο και έριχναν συνέχεια στα καλύβια για να καθαρίσουν το μέρος και να καλύψουν. Από τις βολές του όλμου σκοτώθηκε μόνο ένα παιδί από την Τσαριτσάνη, τον έλεγαν Χρήστο. Οι αντάρτες που ήταν στα Καλύβια έφυγαν χωρίς να ρίξουν ούτε μια σφαίρα. Ήταν περίπου εκατό αντάρτες και μία ανταρτίνα. Η εμπροσθοφυλακή βγήκε πάνω, αλλά δε βρήκε τίποτε. Έριξαν μια φωτοβολίδα για να δώσουν σήμα, ώστε να βγει επάνω και ο υπόλοιπος στρατός. Eκεί στα Καλύβια οι αντάρτες, ζύμωναν. Άφησαν τα ζυμάρια όπως ήταν και έφυγαν. Εκεί βρήκαμε και δύο βόδια δικά μας. Τα βόδια τα πήραν οι Γερμανοί. Σκότωσαν και εφτά άλογα που βρήκαν εκεί. Μαζί με τους αντάρτες, ήταν και εφτά Εγγλέζοι. Ο καθένας είχε και ένα άλογο και οργάνωναν την αντίσταση.
Στα χωράφια του Κόλια πάνω, οι αντάρτες είχαν αποθήκες με όπλα και πυρομαχικά. Οι Γερμανοί τα ανατίναξαν. Ανατίναξαν και ένα σπίτι στα καλύβια που ήταν και αυτό γεμάτο πυρομαχικά. Είχε λάμψει όλος ο τόπος. Αφού έγιναν όλα αυτά, μας πήραν πίσω, κάτω για τους Γόννους και τα Τέμπη. Είχε νυχτώσει και ήταν μήνας Μάρτης, περίπου 15 του μηνός, το έτος 1943. Πήραμε το δρόμο αυτόν που είναι και σήμερα. Περνάει κάτω από τα χωράφια τα Κατσιουλάτικα και το τούρκικο τελωνείο. Στο δρόμο κοιτούσα να φύγω, να το σκάσω, αλλά δεν μπορούσα, “Ότι έβρεξε, κατέβασε” είπα. Κατεβήκαμε στους Γόννους και η φάλαγγα σταμάτησε στο σπίτι του Κουλούσιου. Κάτι είπαν με τον Κουλούσιο που ήταν τότε πρόεδρος και συνεχίσαμε για του Μπαμπά, τα Τέμπη δηλαδή.
Εκεί μας έκλεισαν μέσα σ’ έναν παλιοσταθμό, αλλά δεν είχε ασφάλεια. Μας φύλαγε ένας αξιωματικός ίσιος σαν λαμπάδα δύο μέτρα κοντά. Μετά μας οδήγησαν και μας έκλεισαν μέσα σ’ ένα βαγόνι. Μαζί μου ήταν ο Γιώργος Σαλαμπάσης και ο αδερφός του ο Αποστόλης. Ήταν κι ένας γέρος, αλλά δεν θυμάμαι από που ήταν. Πέρασε η νύχτα και μάτι δεν είχαμε κλείσει. Είχε ξημερώσει και ο ήλιος είχε βγει πάνω. Κόντευε μεσημέρι. Κατά τις δέκα με έντεκα η ώρα ήρθε εκεί ένας υπομοίραρχος της χωροφυλακής με έναν κοντό Γερμανό. Ο υπομοίραρχος πρέπει να ήταν Έλληνας γκεσταπίτης, γιατί ήξερε πολύ καλά τα ελληνικά.
Στα χαρτιά που με είχαν πάρει μαζί με την προκήρυξη ήταν και η γερμανική ταυτότητα. Είχαμε βγάλει όλοι γερμανικές ταυτότητες για να μπορούμε να κυκλοφορούμε.
Όταν πέταξαν τα αεροπλάνα τις προκηρύξεις των Άγγλων, οι Γερμανοί έβγαλαν διαταγή, ότι όποιος συλληφθεί να κατέχει προκήρυξη, θα τουφεκιστεί επί τόπου. Αφού ήρθαν στο βαγόνι οι δύο αξιωματικοί, έβγαλαν πρώτα έξω τον Γιώργο Σαλαμπάση. Μετά έβγαλαν τον αδερφό του Αποστόλη. Εμένα με έβγαλαν καμιά ώρα αργότερα. Ήρθαν σε μένα αυτοί οι δύο, κρατώντας την προκήρυξη και την ταυτότητα.
Ο Γερμανός είπε στον υπομοίραρχο να μου πει, αν άκουσα, ότι θα τουφεκίζεται όποιος συλληφθεί με την προκήρυξη. Ο υπομοίραρχος μου τα είπε εμένα στα ελληνικά και εγώ τον απάντησα ότι δεν ξέρω, γιατί είμαι κτηνοτρόφος στο ύπαιθρο, αγράμματος και πήρα την προκήρυξη για χαρτί να φκιάσω τσιγάρο. Ούτε άκουσα ούτε να διαβάσω ξέρω.
Αυτά τα είπε στο Γερμανό και αυτός είπε στον υπομοίραρχο να μου πει τα εξής: “Πες του, είχε μεγάλο τυχερό, γιατί γυρίσαμε όπως θελήσαμε” δηλαδή δεν έπαθαν τίποτα.
Όταν όμως γύρισα στους Γόννους έμαθα για ποιο λόγο βγήκαν οι Γερμανοί στη Γκουνταμάνη. Εκεί στους Γόννους, στο μύλο του Καράνη, που ήταν μέσα στο ρέμα, ήταν κρυμμένος ο παππούς ο Πούλιος ή Ασπροπούλιος. Ο Καραμούζας όπως ήταν το παρατσούκλι του. Αυτός ήταν κρυμμένος εκεί με κάποιον Τσιτσιγαλά και έναν άλλο. Αυτούς τους τρεις αντάρτες τους πρόδωσαν και πήγαν και τους έκαναν μπλόκο. Τους φώναξαν να βγουν έξω και αυτοί έβγαλαν τις χειροβομβίδες να αυτοκτονήσουν. Ο Καραμούζας και ένας ακόμα σκοτώθηκαν. Ο τρίτος πήδησε μέσα στο νερό και γλίτωσε. Γι’ αυτό το λόγο βγήκαν πάνω στη Γκουνταμάνη να βρουν και άλλους αντάρτες και παρά λίγο να τους πιάσουν στον ύπνο. Και επειδή οι αντάρτες έφυγαν χωρίς να ρίξουν καθόλου και οι Γερμανοί γύρισαν χωρίς να πάθουν τίποτε, γι’ αυτό μου είπε “είσαι τυχερός γιατί γυρίσαμε όπως θελήσαμε”.
Αφού μου είπε ο Γερμανός αυτή τη φράση, θυμάμαι μια λέξη “παρτί”, δηλαδή να φύγουμε και φύγαμε. Δεν προλάβαμε όμως να πάμε λίγα μέτρα παραπέρα και μ’ έπιασαν τρεις Έλληνες γκεσταμπίτες. Με τράβηξαν σε κάτι καλύβες δίπλα στο ποτάμι. Η ώρα ήταν κοντά στο σούρουπο. Νόμισα ότι με πήγαιναν για πνίξιμο. Μπήκα μέσα στην καλύβα και μου είπαν να καθίσω σε μια καρέκλα: Μου είπαν τότε να λύσω τα παπούτσια. Τα παπούτσια ήταν καινούργια. Από μέσα μου είπα “αν είναι να μου πάρουν τα παπούτσια χαλάλι”.
Ο ένας στρατιώτης που είχε τον όλμο, εκεί πάνω που μ’ έπιασαν, πιάστηκε από κάπου και του είχε φύγει όλος ο πάτος από το άρβυλό του. Γι’ αυτό μου είπαν να λύσω τα παπούτσια. Μου πήραν τα καινούργια παπούτσια και μου έδωσαν τα χαλασμένα. Όμως δε μου χωρούσαν. Τα έβαλα όπως-όπως και μου είπαν να φύγω. Λίγο παραπίσω από το σταθμό ήταν μια βρυσούλα. Εκεί με περίμεναν ο Γιώργος με τον Αποστόλη. Αυτή την ώρα φάνηκε εκεί και ο Κολούσιος πάνω σ’ ένα γάιδαρο καβάλα. Είχε κρεμασμένες και τρεις-τέσσερις μαντζάνες κρασί.
Μας ρώτησε που ήμασταν και τον είπαμε τι είχε γίνει. Τον ρωτήσαμε για που πάει και μας απάντησε ότι πάει στους Γερμανούς.
Ο Γιώργος του είπε ότι μας πήραν τα βόδια και ο Κολούσιος μας είπε να ειδοποιήσουμε τον πρόεδρο για να μεσολαβήσει να μας τα δώσουν.
Πριν μας απολύσουν το πρωί, ένας στρατιώτης βαρούσε με τη βαριά, να σκοτώσει το βόδι και ο Αποστόλης έκλαιγε. Ήταν καμιά δεκαπενταριά χρόνων τότε.
“Μην κλαις γιατί θα πάθουμε κι εμείς τα ίδια” του είπα. Τότε έβγαλε το πιστόλι ο στρατιώτης και σκότωσε το βόδι να το φάνε. Τα δύο βόδια τα είχαν βρει οι Γερμανοί πάνω στα Καλύβια που έτρωγαν τα προζύμια των ανταρτών και τα πήραν μαζί τους. Μετά απ’ αυτά φύγαμε και νύχτα φτάσαμε και οι τρεις στο Δερελί. Ο Γιώργος με τον Αποστόλη τράβηξαν για το χωριό κι εγώ για τη Γκουνταμάνη. Εκεί είχαμε τα γελάδια. Εκεί ήταν και ο Κωτσής ο Δούκας ο γιος του μπάρμπα-Μήτρου. Αυτός, με τη φασαρία που έγινε, πήρε τα γελάδια και τράβηξε για το Ρουτζιούνι.
Στους Γόννους, είχα περάσει από τους Τσιουρβάδες και μου έδωσαν λίγο ψωμί. Το έβγαλα σιαπάν και φάγαμε λίγο. Είχα δύο μέρες νηστικός, ήμουν και ξυπόλτος. Τα παπούτσια που μου είχε δώσει ο στρατιώτης, τα κρατούσα για ενθύμιο μέχρι τώρα που φύγαμε για την Αμερική. Όταν είχα φτάσει στο Δερελί τα πήρα στα χέρια μου και βγήκα ξυπόλτος πάνω.
Σαν έφτασα πάνω, ήταν εκεί ο αδερφός μου ο Στέργιος, ήρθε μετά και ο Μήτρος ο Δούκας από το χωριό. Αυτός είχε πάει στην Καρυά και ειδοποίησε τους Καρυώτες ότι υπάρχουν Γερμανοί. Από εκεί πήγε στο χωριό και ξαναγύρισε να δει τι κάνει ο Κώτσιος.
Φάγαμε άγρια μεσάνυχτα και την άλλη μέρα κινήσαμε να βρούμε τον Κώτσιο. Περάσαμε από τα Καλύβια και τα είδαμε όλα καταστραμμένα.
Ήταν εφτά, οχτώ σπίτια, τα είχαν κάψει όλα. Οχτώ με δέκα μέρες έκανε να φανεί αντάρτης εκεί. Αν οι αντάρτες έπιαναν μάχη θα τους θέριζαν όλους τους Γερμανούς γιατί ήταν σε πλεονεκτική θέση. Το μέρος ήταν δύσκολο. Βράχια από το ένα μέρος, κλειστό από πουρνάρια το άλλο.
Όμως οι αντάρτες νόμισαν, ότι ήταν περικυκλωμένοι και γι’ αυτό έφυγαν χωρίς να ρίξουν έστω και μία ντουφεκιά. Είχαν πανικοβληθεί όλοι.

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 1997
Μπάρμπα-Νικόλα σ’ ευχαριστούμε για όσα μας είπες και σ’ ευχόμαστε καλή επάνοδο στην πατρίδα.
Επιμέλεια – παρουσίαση, Κατσιούλας Ζήσης.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Φιλία είναι η αμοιβαία αγάπη και κατανόηση μεταξύ δύο ή περισσοτέρων προσώπων. Η φιλία είναι μεγάλη αρετή και αποτελεί στολίδι γι’ αυτούς που την έχουν. Η πραγματική φιλία σημαίνει κάτι παραπάνω από αμοιβαία αγάπη. Σημαίνει κατανόηση, συγχώρεση και πάνω απ’ όλα σημαίνει θυσία. Στην ιστορία πάμπολλα είναι τα παραδείγματα της φιλίας. Ένα από αυτά είναι ο Δάμων και ο Φιντίας. Και φυσικά τον φίλο του γνωρίζει κάποιος στον κίνδυνο. Όπως ο σίδηρος δοκιμάζεται στη φωτιά, έτσι και η φιλία στον κίνδυνο.
Εμείς εδώ δεν θα κάνουμε θεωρία πάνω στη λέξη φιλία, αλλά θέλουμε να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε μερικούς Καλλιπευκιώτες, που, για τη φιλία τους, έμειναν παράδειγμα στη μικρή μας κοινωνία. Πρόκειται για τους αγαπητούς φίλους Μητσόπουλο Χρίστο, Κατσιούλα Αστέριο, Λαμπίρη Δημήτριο, Σαλαμπάση Γεώργιο, Τσολάκη Χρίστο και Καρατόλιο Ιωάννη.
Όλοι οι παραπάνω, και ίσως και περισσότεροι που εμείς τώρα δεν ενθυμούμαστε, σφυρηλάτησαν στα νεανικά τους χρόνια μεγάλη φιλία που κρατάμε ως τις μέρες μας. Όλοι τους σήμερα είναι πάνω από εβδομήντα χρόνια και μερικοί έχουν φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο. Γι’ αυτό λοιπόν κάνουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα Να τιμήσουμε τη φιλία τους τώρα που οι περισσότεροι βρίσκονται ακόμη στη ζωή.
Όλους τους παραπάνω φίλους ένωνε η αγάπη, η αλληλοβοήθεια, η συνεργασία, ο χορός, το τραγούδι. Μαζί γλεντούσαν σε γάμους και πανηγύρια, μαζί ταξίδευαν στα παζάρια και τα γειτονικά χωριά. Μαζί μοιράζονται τα βάσανά τους και τις χαρές τους. Η χαρά του ενός, γίνονταν και χαρά των υπολοίπων. Η στεναχώρια του ενός μοιράζονταν σε όλους. Ο χαμός ενός γίνεται πένθος για τους υπόλοιπους.
Σήμερα μερικοί απ’ αυτούς έφυγαν από τούτο το μάταιο κόσμο. Τα αδέρφια Αντρέας και Κων/νος Καρπούζας, ο Δημητράκης Λαμπίρης, ο Γιώργος Γιαννούλας. Ο θάνατος αυτών στοίχισε πολύ στους υπόλοιπους.

Οι Δημ. Τσιλιμένης, Χρήστος Τσολάκης, Καρατόλιος Ιωάννης και Σαλαμπάσης Γιώργος, έχουν χρόνια που έφυγαν από το χωριό αλλά οι φιλίες δεν ξεχνιούνται. Τις καλές, παλιές και όμορφες στιγμές της ζωής τους θα τις θυμούνται πάντα. Ας δούμε τι μας διηγήθηκε για κείνα τα χρόνια ο Χρήστος Μητσόπουλος που μαζί με το Στέργιο Κατσιούλα ζουν ακόμα στο χωριό. “Βρισκόμαστε στα 1953-54 περίπου. Ήταν η δεύτερη μέρα του Πάσχα και γιόρταζαν οι Γιωργάδες. Στην πλατεία γίνονταν χορός. Τρώγαμε ψητό αρνί μαζί με τους Κώστα Καρπούζα το δάσκαλο, το Γιάννη Καννελλιά, το Γιώργο Σαλαμπάση, το Θωμά Καψάλη, τον πατέρα του Στέργιο Κατσιούλα, το μακαρίτη Γιώργιο Γιαννούλα και Στέργιο Πανάρα, το Θωμά Παπαδόντα. Ο κόσμος άρχισε να συμμαζεύεται κι εμείς θα πηγαίναμε στους Γιωργάδες. Τότε λέει ο Θωμάς Παπαδόντας.
Έχω κι εγώ αδερφό Γιώργο. Να πάμε κι εκεί. Κι από εκεί να πάμε στο Γιώργο Σαλαμπάση.
Καθώς κατεβαίναμε εκεί στον Καψάλη, είπε ο Κώστας Καρπούζας να πάμε να γιορτάσουμε τον Αναγνώστη το Γκέτσιο. Είχε γιο που τον έλεγαν Γιώργο. Ο μπαρμπα-Στέργιος ο Γκέτσιος είχε τότε τρία ελεύθερα κορίτσια τα οποία ζούσαν στη Λάρισα και μάθαιναν μοδίστρες. Μπήκαμε μέσα και μας υποδέχτηκαν με πολλή χαρά. Μας κέρασαν πολλούς μεζέδες, κρασί και τσίπουρο. Ο μπαρμπα-Στέργιος ήρθε στο κέφι. Τραγουδούσε και χτυπούσε παλαμάκια μαζί με μας. Ο άνθρωπος αυτός δεν αισθάνθηκε τέτοια χαρά σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Ήμασταν δέκα ελεύθερα παιδιά   εκτός από το Θωμά Καψάλη. Την επαύριο πήγαμε όλοι μαζί στον Αϊ-Θανάση.
Είχαμε πάντα καλή παρέα και πάντα τραγουδούσαμε. Μπροστά τραβούσα εγώ, ο μακαρίτης Τάκης Καλούσης και ο πατέρας σου. Οι άλλοι ακολουθούσαν …”
Στο όνομα της φιλίας μερικοί απ’ αυτούς θυσίασαν ακόμα και το οικογενειακό τους συμφέρον. Δεν δέχτηκαν να ξενιτευτούν, ούτε να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι για να μη φύγουν από το χωριό και χάσουν τους αγαπημένους φίλους τους.
Βέβαια σφάλμα ήταν αυτό, αλλά χάριν της φιλίας τα θυσίασαν.
Απ’ όλους αυτούς τους καλούς φίλους, οι Καρπούζας Αντρέας, Κατσιούλας Αστέ-ριος, Δημητράκης Λαμπίρης, Γιώργος Παπαδημημητρίου και Χρίστος Μητσόπουλος έμειναν στο χωριό. Αυτοί συνέχισαν τη μακρά φιλία τους μέχρι τελευταία πολύ στενή.
Πολύ θα θέλαμε κι εμείς σήμερα να είχαμε τη δική τους φιλία. Τους “ζηλεύουμε” και τους επαινούμε μαζί. Και τούτο γιατί η αρετή της φιλίας κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενος, κοινωνικούς, και μόνο ο θάνατος τους χωρίζει. Όπως και τους παραπάνω. Εμείς ευχόμαστε γι’ αυτούς που πέθαναν, ελαφρύ να είναι το χώμα που τους σκέπασε, και σ’ αυτούς που ζουν, να είναι γεροί και πάντα ν’ ανταμώνουν και να θυμούνται τις όμορφες πράγματι στιγμές τους, αλλά και τους πεθαμένους φίλους τους.

Σημείωση: Ζητούμε συγχώρεση γιατί δεν έχουμε από όλους φωτογραφίες για να τις δημοσιεύσουμε.
Ζ.Α.Κ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Η απογραφή του πληθυσμού

Στις 18 Μαρτίου 2001, ημέρα Κυριακή, πραγματοποιήθηκε σ’ όλη την Ελλάδα η ανά δεκαετία απογραφή του πληθυσμού.
Η απογραφή έλαβε χώρα και στην Καλλιπεύκη κατά την ημέρα αυτή το χωριό μας βρέθηκε να έχει 540 κατοίκους. Φαίνεται καθαρά η μίωση του πληθυσμού του χωριού μας. Την περασμένη δεκαετία είχαν απογραφεί 740 άτομα.

COSMOTE

Τοποθετήθηκε κεραία στη Αγία Ανάληψη από την COSMOTE. Μέχρι το καλοκαίρι είναι πολύ πιθανό  να λειτουργεί και να έχουμε και στο χωριό μας κινητή τηλεφωνία.

ΟΤΕ

Σε ψηφιακά έχουν μετατραπεί τα τηλέφωνα του χωριού μας από τον ΟΤΕ. Τέλειωσαν πλέον οι δυσκολίες επικοινωνίας.

Ο εορτασμός της ημέρας της γυναίκας στο χωριό μας.

Με αρκετά μεγάλη συμμετοχή γιορτάσθηκε η ημέρα της γυναίκας στο χωριό μας. Οι γυναίκες το γιόρτασαν για τα καλά. Με τραγούδι και χορό, όπως αρμόζει, δημιούργησαν μια πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα. Τις αξίζουν συγχαρητήρια. Ο Σύλλογος απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι είναι κοντά τους, όχι μόνο όταν τις χρειάζεται.

Κοπή βασιλόπιτας  του Συλλόγου

Με καλοκαιρία γιορτάστηκε η φετινή αποκριά. Οι Καλλιπευκιώτες για μια ακόμη φορά δεν επισκέφτηκαν το χωριό τους και μόνο ελάχιστοι ήταν αυτοί που ήρθαν να αποκρέψουν πάνω στην Καλλιπεύκη,
Παρόλα αυτά, ο Μορφωτικός Σύλλογος έδωσε και πάλι το “παρών” και οργάνωσε εκδηλώσεις. Έτσι, το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου οργάνωσε αποκριάτικο γλέντι στο μαγαζί του Κώστα Μαντά και έκοψε την πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα. Τυχερός της βραδιάς ήταν ο νεαρός Χρίστος Γκουγκουλιάς (Μαυροδήμος), ο οποίος κέρδισε το φλουρί που ήταν ένα Κωσταντινάτο.

Απόκριες 2000, άναψε φέτος η φωτιά

Την Κυριακή το βράδυ 25 Φεβρουαρίου, στήθηκε η Μεγάλη Αποκριά στην αυλή του σχολείου. Τα κέδρα άναψαν στις 8 το βράδυ. Στη φωτιά παραβρέθηκε αρκετός κόσμος και κάμποσα καρναβάλια. χόρεψαν λίγο τα καρναβάλια με τα μέλη του Συλλόγου, ενώ ο πολύς κόσμος αρκέστηκε στο θέαμα. Οι καλές, παλιές εποχές, έφυγαν χωρίς επιστροφή μάλλον.
Αγαπητοί φίλοι και του χρόνου με υγεία. Τέλος, πρέπει να ευχαριστήσουμε τα παιδιά που δούλεψαν για να κάψουν, να μεταφέρουν και να στήσουν τα κέδρα. Αυτοί είναι ο Θανάσης Τσιαπλές, ο Γεώργιος Ρημαγμός και ο Γιώργος Γκαβούτσικος.

Ο χορός στην Κατερίνη

Στις 17 Φεβρουαρίου 2001 ο Μορφωτικός σύλλογος πραγματοποίησε και στην Κατερίνη τον ετήσιο χορό των Καλλιπευκιωτών του Ν. Πιερίας.
Το γλέντι έγινε στο κέντρο “Ροδιά” στην Καλλιθέα Κατερίνης. Παραβρέθηκαν περίπου 130 Καλλιπευκιώτες και το γλέντησαν ως τις 4 το πρωί, με τις όμορφες νότες της δημοτικής ορχήστρας

Απόκριες στους Γόννους

Λίγα πράγματα είχαν να παρουσιάσουν φέτος οι Γόννοι στις εκδηλώσεις που οργάνωσαν την Καθαρά Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου. Φέτος δεν παρηλάσανε άρματα, αλλά η όλη διοργάνωση αρκέστηκε μόνο στο μοίρασμα φασολάδας και σε λίγους παραδοσιακούς χορούς από τα χορευτικά του Μορφωτικού Συλλόγου. Στην πλατεία στήθηκε δημοτική ορχήστρα για τη διασκέδαση του κόσμου, αλλά δυστυχώς έβρεξε ελαφρά και η όλη εκδήλωση τελείωσε κάπως άδοξα. Ελπίζουμε του χρόνου να δούμε καλύτερα πράγματα, αλλά κυρίως περισσότερους μερακλήδες.Τέλος να επισημάνουμε και την απουσία πολλών Γοννιωτών, που φέτος δεν προτίμησαν το χωριό τους για τις αποκριές. Ίσως να ισχύει και αυτό που λέει ο λαός ¨κάθε πέρσι και καλύτερα, κάθε φέτος και χειρότερα.

Περισσότερα φώτα στην είσοδο του χωριού, αλλά και στην πλατεία

Είχαμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο ότι ο Δήμος Γόννων έκανε διάφορα έργα για να ομορφύνει την είσοδο του χωριού μας. Δηλαδή πεζοδρόμησε και πλακόστρωσε από την Αγία Παρασκευή ως τη γωνία του σπιτιού του Μπουρονίκου Μήτσιου και Νίκου Καραγιάννη.
Παράλληλα με την πεζοδρόμηση, ο Δήμος πέρασε και περισσότερα φώτα, απ’ την Αγία Παρασκευή ως το σπίτι του Μπουρονίκου, αλλά και στην πλατεία, η οποία πραγματικά άλλαξε όψη. Πρέπει να επαινέσουμε το Δήμο γι’ αυτό το ωραίο έργο και ευχόμαστε σε ωραιότερα ακόμα.

Ο Εορτασμός της 25^ης Μαρτίου

Με λαμπρότητα γιορτάσθηκε και φέτος στο χωριό μας, η 25^η Μαρτίου. Εψάλλει επιμνημόσυνη δέηση στο μνημείο των πεσόντων στην πλατεία, παρουσία των κατοίκων του χωριού. Μετά την επιμνημόσυνη δέηση ακολούθησε κατάθεση στεφάνων, αλλά και ποιήματα από τους μαθητές.Όπως ήταν φυσικό ο σύλλογός μας έδωσε το παρόν στη γιορτή. Το Σύλλογο εκπροσώπησε ο Γιάννης Μασούρας.

Πάσχα 2001

Η φετινή Πασχαλιά που γιορτάστηκε στις 15 Απριλίου, θα μείνει αξέχαστη σε πολλούς από εμάς. Και τούτο γιατί την ημέρα αυτή επικρατούσαν πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες και η θερμοκρασία πλησίασε τους 0 C. Τα αρνιά φέτος δεν τα φάγαμε, αλλά μας “έφαγαν” ώσπου να τα ψήσουμε κάτω από τέτοιες συνθήκες. Από θρησκευτικής τώρα πλευράς όλα κύλησαν ομαλά, αφού ψάλτες και ιερέας τα κατάφεραν αν και πέρασαν τα δικά τους “πάθη”. Τη Μ. Παρασκευή κυρίες και δεσποινίδες στόλισαν τον επιτάφιο, αλλά με λουλούδια αγορασμένα. Αυτό συμβαίνει πρώτη φορά. Η περιφορά του επιταφίου ακολούθησε την ίδια διαδρομή όπως κάθε χρόνο και παρόλο που επικρατούσε τσουχτερό κρύο, την ακολούθησε αρκετός κόσμος. Τα μεσάνυχτα του Μ. Σαββάτου η Ανάσταση έγινε στην πλατεία. Παραβρέθηκαν πολλοί πιστοί. Για πρώτη φορά ο Επιτάφιος στολίστηκε με αγορασμένα λουλούδια από κυρίες και δεσποινίδες. Θα παρακαλούσαμε όμως, το στόλισμα του επιταφίου να γίνεται το βράδυ της Μ. Πέμπτης και όχι τη Μ. Παρασκευή, ενώ ήδη αρχίζει η Θεία Λειτουργία.

Φέτος πραγματικά κουράστηκαν πολύ οι ψάλτες για να τα βγάλουν πέρα, αφού δεν είχαν τη βοήθεια που είχαν άλλες χρονιές. Φέτος στα εγκώμια ούτε οι γυναίκες συμμετείχαν και γενικά οι απουσίες όλες ήταν αισθητές. Γι΄ αυτό κάνουμε μια πρόταση στο εκκλησιαστικό συμβούλιο. Του χρόνου, ένα μήνα πριν το Πάσχα, ας φροντίσουν να βρουν έναν κανονικό ιεροψάλτη για να φέρει σε πέρας το δύσκολο έργο της Μ. Εβδομάδας. Οι εθελοντές, όπως φαίνεται, τελείωσαν και τα γεροντάκια μας πολύ κουράζονται. Αυτά τα γεροντάκια πολύ πρέπει να τα ευχαριστήσουμε παρόλο που ξεπέρασαν τα 76, τα 83 και τα 86 χρόνια τους.

Το πόσο κάθε χρόνο η αποξένωση των ανθρώπων, τόσο από το Θεό, όσο και μεταξύ τους, γίνεται περισσότερη, φαίνεται καθαρά τις ημέρες του Πάσχα και όχι μόνο. Αρκούμαστε οι περισσότεροι σε ένα ξερό “χρόνια πολλά” χωρίς να παίρνουμε χειραψία. Πάρα πολλοί δεν λέμε τη φράση “Χριστός Ανέστη”, ενώ αντίθετα οι παλαιότεροι την έλεγαν για 40 μέρες, μαζί με το “Αληθώς Ανέστη ο Κύριος”. Από πρώτη άποψη τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται ασήμαντα, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, πρέπει να θλιβόμαστε για το κατάντημά μας.

Την ώρα της Ανάστασης στο χώρο της πλατείας οι παραβρισκόμενοι “πιστοί” θα έφταναν τους 500. Στην αναστάσιμη θεία λειτουργία που ακολούθησε στον Ιερό Ναό του Αγίου Θεοδώρου και η οποία τελείωσε στις 2 η ώρα το πρωί, παρέμειναν μόνο καμιά τριανταριά άνθρωποι. Στη δε Δεύτερη Ανάσταση που έγινε στις 6 η ώρα το απόγευμα του Πάσχα, δεν παραβρέθηκαν παραπάνω από δέκα “χριστιανοί”…

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – http://www.kallipefki.site.gr

Οι σελίδες του Συλλόγου μας στο Ιντερνέτ ανανεώνονται και θα ανανεώνονται συνεχώς κάθε τρίμηνο. Μέσα από τις σελίδες αυτές μπορείτε να διαβάζετε και την εφημερίδα του Συλλόγου μας «Η ΩΡΑΙΑ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ». Μπορείτε να διαβάζετε και τα προηγούμενα φύλλα. Γίνεται προσπάθεια βελτίωσης και όπως βλέπετε  έχουμε πρόσθεση και ανανέωση των φωτογραφιών.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Είναι άγρια ζουμπούλια με ένα άνθος σε
κάθε μίσχο και δυνατό άρωμα. Ανθίζουν
κάθε Άνοιξη σε ορεινές περιοχές με μεγάλη υγρασία (βαρκά – θα τα βρούμε στην «Καραβίδα» και στο «Ριζό»)

  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Θα ήταν μεγάλη παράληψη από μέρος μας αν δεν επαινούσαμε και δημόσια ορισμένους συμπατριώτες μας αφ’ ενός μεν γιατί προόδεψαν και δημιούργησαν στη ζωή τους, αφ’ ετέρου δε γιατί είναι λαμπρά παραδείγματα προς μίμηση για όλους μας.
Πολλοί είναι οι Καλλιπευκιώτες που ξενιτεύτηκαν είτε μέσα στην Ελλάδα είτε έξω και δημιουργήθηκαν με τον ιδρώτα τους φυσικά. Δυστυχώς όμως, λίγοι είναι εκείνοι που βάζουν τη σφραγίδα τους για να τους θυμόμαστε για πάντα. Οι περισσότεροι ζουν στον κόσμο χωρίς να τους θυμάται κανείς και οι νέοι να μην τους γνωρίζουν.
Οι δύο οικογένειες, με τις οποίες θ’ ασχοληθούμε παρακάτω, ζουν και δημιουργούν στη Βοστώνη της Αμερικής. Ποτέ όμως δεν ξέχασαν την πατρίδα τους και ιδιαίτερα το χωριό τους. Έβαλαν τη σφραγίδα τους ώστε να τους θυμόμαστε όχι μόνο εμείς αλλά και αυτοί που ακόμα δεν γεννήθηκαν.
Πρόκειται για την οικογένεια Γρόντζου και την οικογένεια Νικ. Ντάσιου, συγγενείς μεταξύ τους. Ο Αθανάσιος Γρότζος γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη το 1937. Γονείς του ήταν ο Νικόλαος και η Σταματή Γρόντζου. Ο Θανάσης είναι ο έκτος και τελευταίος της οικογενείας. Προηγούνται αυτού πέντε αδερφές.Στο Δημοτικό. Σχολείο Καλλιπεύκης πήγε στην πρώτη και έκτη τάξη. Τις τάξεις Β΄ και Γ΄ τις τελείωσε στους Γόννους και της Δ΄ και Ε΄ στη Λάρισα. Παιδί της Κατοχής και του Εμφιλίου, ατύχησε γιατί έχασε τον πατέρα του μόλις 10 χρονών. Μετά το δημοτικό σχολείο πήγε στη Λάρισα και δούλεψε στα έπιπλα του Ναπολέοντα Οικονόμου. Κατόπιν ήρθε στο χωριό για 2 χρόνια και πάντρεψε τις δυο αδερφές του.
Ανήλικος ακόμα και μη μπορώντας να καθίσει στο χωριό πήγε στη Λάρισα και δούλεψε στα Λεωφορεία του ΚΤΕΛ. Τον βοήθησε να πιάσει δουλειά, ο Τσούκας Χρίστος. Όμως δεν τον χωράει ούτε η Λάρισα. Σε ηλικία 23 χρόνων και μετά από ανεβοκατεβάσματα σε γραφεία της Αθήνας για να βρει το “μέσον” μπάρκαρε στο εμπορικό ναυτικό.
Σ’ ένα από τα ταξίδια , το καράβι αγκυροβόλησε στη Βαλτιμόρη. Τότε τόλμησε και εγκατέλειψε το πλοίο. Σιδηροδρομικώς πήγε στη Βοστόνη όπου βρίσκονταν ο άλλος καλός πατριώτης Μανόλης Μανωλούλης. Βρήκε καταφύγιο εκεί και με ενέργειες του Μανόλη και άλλων φίλων μπόρεσε και νομιμοποιήθηκε. Ο Μανόλης ζούσε εκεί μαζί με τη μάνα του Ειρήνη. Σήμερα είναι μακαρίτες και οι δυο. Το 1966 ήρθε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε με την Φωτεινή Κουτσίκου από το χωριό Γριζάνο των Τρικάλων. Επέστρεψε στη Βοστόνη και το 1968 πήρε μαζί του τη μητέρα του Σταματή. Από τις αρχές του 1970 και σταδιακά πήρε στην Αμερική τις πέντε αδερφές του Καλλιόπη, Αθηνά, Μαρία, Βάσω και Αντιγόνη με τις οικογένειές τους.

Ο Θανάσης Γρόντζος ασχολήθηκε αρχικά με εστιατόρια και παρόμοια επαγγέλματα. Κατόπιν και για αρκετά χρόνια εξάσκησε το επάγγελμα του Κομμωτή. Τελευταία ασχολήθηκε με επενδύσεις σε ακίνητα και σήμερα είναι συνταξιούχος.
Ο Θανάσης οικονομικά προόδεψε και είχε δύο παιδιά. Το Νίκο και τη Ματίνα.
Ο Νίκος Ντάσιος του Αθανασίου και της Γραμματής γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη στις 20 Μαρτίου 1945. Μόλις δύο χρονών παιδί έχασε τον πατέρα του στον επάρατο εμφύλιο και μεγάλωσε στην ορφάνια και στη φτώχεια. Μέχρι που να πάει στρατιώτης δούλεψε στο χωριό σε διάφορες δουλειές αλλά κυρίως στο δάσος.
Το 1969 μετανάστευε στον Καναδά. Το 1970 γύρισε στο χωριό και παντρεύτηκε με την Αριστούλα (Τούλα) Χρίστου Τσιούγκου. Τον ίδιο χρόνο επέστρεψε στον Καναδά και με πρόσκληση πήγε στη Βοστώνη κοντά στους Γροντζαίους γιατί η πεθερά του είναι αδερφή του Θανάση. Στην Αμερική ασχολήθηκε αρχικά με φούρνο και εστιατόρια διάφορα. Από το 1981 και δώθε διατηρεί δική του επιχείρηση με εστιατόρια. Σήμερα απασχολεί στην επιχείρησή του 45 ανθρώπους και καμαρώνει γι’ αυτό. Παρά τις δουλειές που έχει, δεν ξεχνάει ποτέ το χωριό του. Τελευταία, σχεδόν κάθε χρόνο το επισκέπτεται για να κάνει διακοπές και να δει τους παλιούς του φίλους. Με τη σύζυγό του Τούλα απόκτησαν δύο παιδιά. Το Θανάση και το Χρίστο. Όλη η οικογένεια δουλεύει στην επιχείρηση τους, ενώ σκοπεύουν σύντομα να την επεκτείνουν.
Γνωρίζουμε με λίγα λόγια τους δυο εκλεκτούς συμπατριώτες μας και τις οικογένειές τους.
Και οι δυο ξεκίνησαν από το τίποτα κι έφτασαν πολύ ψηλά. Γι’ αυτό τους καμαρώνουμε και τους δείχνουμε με το δάκτυλό μας.
Ναι προόδεψαν και δημιούργησαν και δυο τους. Όμως τα περισσεύματα, όχι τόσο τα οικονομικά, όσο αυτά της αγάπης, δεν τα κράτησαν για τον εαυτό τους. Τα επέστρεψαν στην αγαπημένη τους Πατρίδα, την Καλλιπεύκη. Εδώ και λίγα χρόνια και οι δυο τους διαθέτουν χρήματα για τις εκκλησίες του χωριού και όχι μόνον. Με δικές τους οικονομίες ανακαινίστηκε το τέμπλο των Δώδεκα Αποστόλων. Ο καρδιογράφος που βρίσκεται στο Αγροτικό Ιατρείο είναι Προσφορά του Νίκου Ντάσιου. Και όλα αυτά στοίχισαν εκατοντάδες χιλιάδες δραχμές.
Όμως εκείνο που σίγουρα είναι πολύ σημαντικό είναι η αγιογράφηση στον Άγιο Θεόδωρο. Τα έξοδα για την αγιογράφηση, τα οποία ανέρχονται σε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες, έγιναν τόσο από τις οικογένειές του Θανάση και του Νίκου όσο και από άλλες τέσσερις. Γι’ αυτό όμως θα γράψουμε παρακάτω Για όλα αυτά που έκαναν και όσα προγραμματίζουν να κάνουν ακόμα για το χωριό, τους ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας, και τους δείχνουμε προς όλους εμάς για παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή.
Άξια παιδιά της Καλλιπεύκης, σας ευχόμαστε κάθε ευτυχία οικογενειακή και προσωπική. Ο τόπος που σας γέννησε, αναγνωρίζει την προσφορά σας όχι τόσο την οικονομική, όσο αυτή της Μεγάλης σας Αγάπης. Γιατί ότι γίνεται σ’ αυτό του τόπο, γίνεται από αγάπης και νοσταλγία.

Η αγιογράφηση του Αγίου Θεοδώρου – Το καλύτερο μνημόσυνο

Στις 10 Φεβρουαρίου 1999, πέθανε στην Αμερική η μητέρα του Θανάση Γρόντζου, Σταματή. Η Σταματή Γρόντζου πέθανε σε ηλικία 99 χρόνων . Μέχρι το τέλος της ζωής ήταν υγιέστατη. Φεύγοντας, άφησε πίσω της τα έξι (6) παιδιά της, 14 εγγόνια και 17 δισέγγονα.
Τα εγγόνια της 14 όπως είπαμε, σκέφτηκαν να κάνουν στους παππούδες τους το καλύτερο δώρο μνημόσυνο. Συγκέντρωσαν χρήματα και τα διέθεσαν για την αγιογράφηση του Ιερού Ναού Αγίου Θεοδώρου. Έτσι λοιπόν, με τα χρήματα που συγκέντρωσαν, αγιογράφησαν την Πλατυτέρα μέσα στην Κόγχη του Ιερού και του τρούλο. Σπουδαίο έργο, τόσο για την καλαισθησία του ναού όσο και για το μνημόσυνο των παππούδων τους, Νικολάου και Σταματής.

Το μνημόσυνο πραγματοποιήθηκε από τις οικογένειές Γρόντζου στις 6 Αυγούστου 2000 στην Καλλιπεύκη. Για το σκοπό αυτό ήρθαν από την Αμερική πολλοί άνθρωποι. Μεταξύ αυτών που ήρθαν στο μνημόσυνο από εξωτερικό και Ελλάδα είναι: ο Αθανάσιος Γρόντζος με τη σύζυγό του Φωτεινή. Η κόρη τους Ματίνα και ο σύζυγος της Χριστόφορος Παπάς. Τα εγγόνια Θανάσης και Αριάνα Παπά. Ο Νίκος Γρόντζος, γιος του Θανάση. Οι αδερφές του Θανάση Αθηνά Ζιώγα, Βάσω Ζυγοτέγου. Η Αθανασία Καραστέργιου με το σύζυγό της Παναγιώτη. τα ανίψια Τίνα Ζιώγα με το σύζυγό της και τα παιδιά της Αθανάσιο, Ιωάννη και Στέφανο. Τα ανίψια Νικόλαος και Αλέξανδρος Ζυγοτέγος και Καραστέργιος Ευάγγελος. Ο γιος του Νίκου Ντάσιου Αθανάσιος, ο πατήρ Χριστόδουλος, Καλόγηρος στο Άγιο Όρος, ξαδέρφια από Αυστραλία, Λάρισα και Αμπελώνα. Διάφοροι οικογενειακοί φίλοι καθώς ο επίσης συγγενής τους, ο Δήμαρχος Γόννων κ. Τόλιος.
Τελειώνοντας θέλουμε να συγχαρούμε όλους αυτούς καλούς πατριώτες που προβαίνουν σε τόσο θεάρεστα έργα και τους ευχόμαστε να είναι καλά και πάλι ν’ ανταμώσουμε.
Κλείνοντας, να πούμε ότι ο Θανάσης Γρόντζος μας δήλωσε ότι η αγιογράφηση στον Άγιο Θεόδωρο θα συνεχιστεί και παρακάτω στα τόξα που στηρίζουν τον τρούλο με δικά του έξοδα.
Τον ευχαριστούμε από τώρα.

Z.A.K.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

κ. Νομάρχη, κ. Πρόεδρε, κυρίες, κύριοι Μέλη του Νομαρχιακού Συμβουλίου Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λάρισας

Σας ευχόμαστε υγεία προσωπική και οικογενειακή. Δημιουργική και επιτυχημένη νέα χρονιά στον τομέα των δραστηριοτήτων της Ν.Α. Ικανοποίηση των μικρών και των μεγάλων στόχων σας και πραγματοποίηση των οραμάτων σας.

Πέρα από τις ευχές μας και στα πλαίσια της μέχρι τώρα άριστης συνεργασίας μας, θα θέλαμε με την έναρξη του νέου (και οικονομικού) έτους, να σας ενημερώσουμε για τις πολιτιστικές δραστηριότητες που προγραμματίσαμε για το καλοκαίρι του 2001 και να σας παρακαλέσουμε να επιχορηγήσετε το σύλλογό μας με το ανάλογο ποσό για να μπορέσει να τις πραγματοποιήσει.

Για το καλοκαίρι του 2001 και συγκεκριμένα το τριήμερο 27,28,29 Ιουλίου, προγραμματίσαμε -και ελπίζουμε με τη δική σας συνεργασία και υποστήριξη να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε- το «1^ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΩΝ ΚΑΤΩ ΟΛΥΜΠΟΥ». Στο φεστιβάλ αυτό θα μπορούν να πάρουν μέρος όλα τα χορευτικά και μουσικά συγκροτήματα των δήμων και κοινοτήτων (και δημοτικών διαμερισμάτων) της περιοχής του Κάτω Ολύμπου, από Μακρυχώρι μέχρι Λιτόχωρο και από Πυργετό μέχρι Ελασσόνα (ή των συγκροτημάτων του Νομού Λάρισας;). Το φεστιβάλ, που θα τελεί υπό την αιγίδα της Ν.Α. Λάρισας, θα είναι ένα λαϊκό πανηγύρι, ένα πλήθος ελληνικών χρωμάτων και ήχων, μια συνάντηση παράδοσης και κληρονομιάς και ένα σμίξιμο του χθες και του σήμερα μέσα στο υπέροχο δάσος του Κάτω Ολύμπου, στην ΠΑΤΩΜΕΝΗ. Σίγουρα μια οργάνωση τέτοιων διαστάσεων έχει δυσκολίες, τις οποίες όμως μπορούμε να ξεπεράσουμε με τη δική σας βοήθεια και με την εμπειρία των 22 χρόνων συνεχούς δραστηριότητας του συλλόγου μας.

Επιστρέψτε μας μια υπενθύμιση: Ο Μ.Ε.Σ.Α.Κ. Η «ΠΑΤΩΜΕΝΗ» στα 22 χρόνια που πέρασαν πέτυχε τη συνεχή έκδοση της εφημερίδας του, τη λειτουργία της τράπεζας αίματος, την ιστορική διημερίδα του 2000 και πλήθος άλλων πολιτιστικών, κοινωνικών και εξωραϊστικών παρεμβάσεων και εκδηλώσεων και είναι ένας από τους λίγους πολιτιστικούς συλλόγους (αν όχι ο μόνος) με δικές του σελίδες στο παγκόσμιο διαδίκτυο (http://www.kallipefki.site.gr). Από τα παραπάνω φαίνεται ότι θα συνεχίσει δημιουργική πορεία και θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα δείτε θετικά, το αίτημά μας, το οποίο πιστεύουμε θα επηρεάσει θετικά τα πολιτιστικά δρώμενα του νομού μας.

Το ελάχιστο ποσό με το οποίο ζητούμε να επιχορηγήσετε το σύλλογό μας είναι το ποσό των τεσσάρων εκατομμυρίων (4.000.000) δραχμών.

 Επεξήγηση του οικονομικού αιτήματός μας

Για το υπόλοιπο του ποσού θα ζητήσουμε τη συνδρομή του δήμου μας (Δήμος Γοννων) και τη συνδρομή του ταμείου του συλλόγου μας.

Σας παρακαλούμε να μας απαντήσετε το συντομότερο δυνατό και σας ευχαριστούμε για την κατανόηση και -γιατί όχι- για την ανταπόκριση.

Με τιμή

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

κ. Πρόεδρε,

Σας κάνουμε γνωστό ότι το θέμα Κλάδεμα πλατάνων στην πλατεία του Δ.Δ. Καλλιπεύκης συζητήθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο της 19-03-2001, παρουσία και των εκπροσώπων σας. Εξηγήσεις δόθηκαν εκατέρωθεν και το θέμα θεωρείται λήξαν.
Πιστεύουμε στη σωστή και ειλικρινή συνεργασία για την αναβάθμιση της περιοχής μας. Φράσεις και λέξεις που προσβάλλουν και θίγουν, καλό είναι ν΄ αποφεύγονται εκατέρωθεν.

Ο Πρόεδρος του Δ.Σ.

τ.σ.υ.

Κωνσταντίνος Καραγιάννης

ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗΣ

Προς το Δημοτικό Συμβούλιο Γόννων

Κύριε Πρόεδρε, του Δημοτικού Συμβουλίου Γόννων.

Λάβαμε και δημοσιεύουμε παραπάνω την απαντητική επιστολή σας, που αφορά το έγγραφο-διαμαρτυρία του Μορφωτικού Συλλόγου Καλλιπεύκης σχετικά με το κόψιμο των πλατάνων.
Η απάντησή σας κύριε πρόεδρε δεν ικανοποιεί τον Μορφωτικό Σύλλογο γιατί δεν απαντάτε συγκεκριμένα στο θέμα που αναφερόμαστε. Παρόλα αυτά την κάνει “αποδεκτή” και επιφυλάσσεται για το μέλλον.
Όσο για το ποιος πρέπει να προσέχει τις εκφράσεις του και πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε στο Δημοτικό Συμβούλιο (Δημ. Συμβούλιο 19.3.2001) αυτό δεν μας αγγίζει και άλλοι που κατέχουν κάποιες θέσεις να είναι περισσότερο κόσμιοι, γιατί με το παράδειγμά μας όλοι γινόμαστε πρότυπα προς αποφυγή ή προς μίμηση.

Με τιμή το Δ.Σ. του Συλλόγου

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

  κ. Πρόεδρε, κ. Δήμαρχε, αγαπητά Μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου,

Με πικρία αλλά και απογοήτευση πληροφορηθήκαμε από πατριώτες πρώτα και διαπιστώσαμε ύστερα με τα μάτια μας το «κλάδεμα» των πλατάνων της πλατείας του χωριού μας, το οποίο έγινε μέσα στον Φεβρουάριο με «πρωτεργάτη» τον νυν αντιδήμαρχο κ. Α. Καραμπίνα.

Επειδή το αποτέλεσμα -και ανεξάρτητα από τις προθέσεις των τριών που πήραν μέρος σ΄ αυτό το «έγκλημα» κατά του χωριού μας- κατά τη γνώμη μας όχι μόνο δεν είναι το καλύτερο και επειδή το «κλάδεμα» έγινε επιλεκτικά (από τα δυο πλατάνια προς το νότο το ένα κλαδεύτηκε ελάχιστα και το άλλο καθόλου, ενώ τα τρία προς το βορά κυριολεκτικά πετσοκόφτηκαν) σας παρακαλούμε να μας απαντήστε εγγράφως αν η «βεβήλωση» αυτή της φύσης έγινε με απόφαση – άδεια του δημοτικού συμβουλίου ή του τοπικού συμβουλίου.

κ. Δήμαρχε, κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, κύριοι Τοπικοί Σύμβουλοι,

εσείς, γνωρίζετε καλύτερα από τον καθένα, ότι οι πράξεις όλων μας έχουν και το ανάλογο τίμημα (θετικό ή αρνητικό) και επειδή σίγουρα συμφωνείτε μαζί μας στη λογική ότι ο καθένας πρέπει να αναλαμβάνει και τις ευθύνες του, βοηθείστε μας με τη γραπτή απάντησή σας στην προσπάθειά μας να καταλογιστούν οι ευθύνες σε κείνους που ανήκουν.

Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση και για την ανταπόκριση.

 Με τιμή

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ