ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

«Είναι απογοητευτικό το πόσο πολλοί άνθρωποι σοκάρονται από την εντιμότητα και πόσο λίγοι από την απάτη».

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ

Η τελευταία απλή επιλογή σας, όταν παλεύετε με την έλ­λειψη νοήματος ή σκοπού, εί­ναι το να την αντιμετωπίσετε κατά μέτωπο.
Σφίξτε τα δόντια και κάντε κουράγιο. Είμαστε σχεδόν πά­ντα ικανοί να αντλήσουμε νόημα και σκοπό από γεγονότα α­κόμη και δραματικά, αλλά με­ρικές φορές χρειάζεται χρό­νος. Τα πράγματα αλλάζουν. Όταν έχετε φτάσει στον πάτο, τα πράγματα μπορούν μόνο να βελτιωθούν… Εάν χειροτερέ­ψουν, μάλλον …δεν είχατε φτάσει στον πάτο ακόμη!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΝΙΣΧΥΣΕΙΣ

Αθανάσιος Καλούσης του Ιωάννη, ευρώ 30

Ζήσης Πατούλιας του Ιω­άννη, ευρώ 50

Αθανάσιος Τσατσάρας

Μαρία Αντωνίου ευρώ 100

Τσιολάκης Χρήστος, ευρώ 20

Ζαφείρη Βασιλική ευρώ 30.

Κων/νος Παπαστεργίου, δάσκαλος, ευρώ 50

Γιώργος Καλούσης, Γερμανία, 50 ευρώ

Ζαφείρης Μανωλούλης, 70 ευρώ.

Ιωάννης Γιάτσας, 10 ευρώ

Διονύσιος Μασούρας, 10 ευρώ.

Τριγώνα Τράντου 20 ευρώ για την εκκλησία

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γαμπρός!

Ένας τύπος παθαίνει ένα ατύχημα και τον πηγαί­νουν σε ένα νοσοκομείο που διατηρούν κάποιες καλό­γριες γιατί εκείνο είναι το πιο κοντινό. ‘Όταν συνέρχεται από το ατύχημα, τον ρωτάνε:
-Κύριε Παπαδόπουλε, είστε ασφαλισμένος;
-Όχι δεν είμαι.
-Α, θα πληρώσετε τοις μετρητοίς;
-Δυστυχώς δεν μπορώ, αδερφή.
-Έχετε κάποιον κοντινό συγγενή;
-Όχι, έχω μόνο μία αδερφή που είναι ανύπαντρη καλόγρια.
-Οι καλόγριες, κύριε Παπαδόπουλε, δεν είναι ανύπαντρες. Είναι παντρεμένες με το θεό.
-Τότε χρεώστε τα όλα στο γαμπρό μου.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Δημοσιεύουμε και πάλι το ποίημα «Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ», επειδή στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας δεν το είχα­με προλογίσει, χωρίς να γίνει κατανοητό που αναφέρονταν.
Το ποίημα αναφέρεται στο γάμο της κόρης του Χρήστου Γουργιώτη, φίλου της Καλλιπεύκης και φίλου του Συλλόγου μας.
Ο γάμος έγινε στις 21/10/2004. Η κόρη του Μάρω πα­ντρεύτηκε τον εκλεκτό της καρδιάς της, Θανάση Βλαστό.
Το Δ.Σ. τους εύχεται να ζήσουν ευτυχισμένοι και με πολλά παιδιά.

Σήμερα μέρα της χαράς, της παντρειάς σας μέρα!
Τα στέφανα φορέσατε, στο χέρι λάμπει βέρα.
Κι όσο τα χρόνια θα περνούν, κοιτάζοντας τη βέρα
θάναι γλυκιά ανάμνηση, του γάμου σας η μέρα.

Μάρω είσαι πανέμορφη και με περίσσια χάρη
λάμπεις και ακτινοβολείς με του Μαγιού τα κάλλη.
Όλοι μας σε θαυμάζουμε και σ’ έχουμε καμάρι
ποτέ μας δεν ξανάδαμε, τέτοια νυφούλα άλλη.

Μ’ αυτός ο νιος στο πλάι σου, που άνδρα έχεις κάνει,
είν’ ένα λεβεντόπαιδο, είν’ ένα παλικάρι.
Ομοριρανιός με μάτια μπλε και με καρδιά μπαξέ.
Γεια σου ρε Σάκη λεβεντιά, μεγάλε κυνηγέ.

Είσαι στα πόδια γρήγορος και πρώτος στο σημάδι,
πρωί – πρωί χτυπάς λαγό και τις μπεκάτσες βράδυ.
Μ’ απ’ όλα τα κυνήγια σου, ένα μονάκριβο σου!
Ετούτη δω η πέρδικα είν’ το καλύτερο σου.

Κράτα την πέρδικα σφιχτά, ποτέ μην τη μαλώνεις,
μονάχα να την αγαπάς και να την καμαρώνεις.
Ο ήλιος, ο αυγερινός, η πούλια, το φεγγάρι
σίγουρα σας ζηλεύουνε που γίνατε ζευγάρι.

Σε χαίρετ’ η μάνα σου, σε χαίρετ’ η αδερφή σου
γαμπρό σε καμαρώνουνε στο πλάι της καλής σου.
Σε καμαρώνει χαίρεται και η καλή γιαγιά σου,
λάμπεις κυρά Αγγελική, λάμπεις απ’ τη χαρά σου.

Κι εμείς σας καμαρώνουμε, οι συγγενείς και φίλοι
πούχετε νιάτα, ομορφιά και τη δροσιά τ’ Απρίλη.
Ποτέ να μη γεράσετε. Νέοι! Για πάντα νέοι!
Ευτυχισμένοι νάσαστε, χαρούμενοι, ακμαίοι.

Πολλά παιδιά να κάνετε, αυτά θαν’ η χαρά σας
όταν για χάδια θάρχονται μέσα στην αγκαλιά σας.
Με τα παιδιά θα νιώσετε στ’ αλήθεια ευτυχισμένοι.
Από ανθρώπους και θεό, θάστε ευλογημένοι.

Τα έξοδα μη σκέφτεστε, υπάρχουν στο ταμείο,
αφού θα έχουνε παππού, έμπορα με «ΧΡΥΣΕΙΟΝ».
Το πώς θα μεγαλώσουνε, μη σας απασχολεί:
Νέα γιαγιά θα έχουνε και πάντα γελαστή.

Καθόλου μην το σκέφτεστε, υπάρχει κι εφεδρεία:
Είν’ ο κυρ – Γιώργος έτοιμος με την κυρά Μαρία.
Εκεί να δεις νανούρισμα, οπαλαλά, καμάρι,
τρανεύοντας τρίτη γενιά, με του θεού τη χάρη.

Μάρω δες τ’ αδερφάκι σου, το Γιώργο, τη Βασούλα,
πώς λάμπουνε από χαρά, που έγινες νυφούλα.
Κι είναι κι οι δυο τους όμορφοι, πολύ καλά παιδιά!
Γιώργαρε καν’ υπομονή, η Βάσω έχει σειρά.

Γιώργο κουμπάρε, Άξιος! Νάσαι πάντα γερός!
Να κάνεις κι άλλες κουμπαριές! Στην τσέπη δυνατός!
Κι αφού ‘σαι νιος ελεύθερος κι ομορφοκαμωμένος,
ως τα βαφτίσια θέλουμε νάσαι ζευγαρωμένος.

Παραγαμπροί! Λεβέντες μας! Τοσούλη κι Αποστόλη.
Να ζήσετε ευχόμαστε απ’ την καρδιά μας όλοι.
Νάσαστε πάντοτε γεροί. Να γίνετε μεγάλοι
και να σας δούμε και γαμπρούς με του θεού τη Χάρη!

Παρανυφάκια! Λυγερές! Λενίτσα – Διονυσία,
Χίλιες ευχές σας δίνουμε, Χαρά και ευτυχία!
Να μεγαλώσετε καλά, όλοι παρακαλούμε
και θάρθουμε στο γάμο σας, νυφούλες να σας δούμε.

Και πάλι σας ευχόμαστε απ’ της καρδιάς τα βάθη.
Να ζήσετε νάστε καλά, πάντα να ζει η αγάπη.
Στις δυσκολίες της ζωής, νάσαστε μονιασμένοι
και θα χαιρόμαστε κι εμείς που ζείτ’ ευτυχισμένοι.

ΤΑΣΟΣ ΠΑΤΟΥΛΙΑΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Αλησμόνητε, φίλε Βαγγέλη,

τρέμουν τα χέρια μου από συγκίνηση και λύπη συγχρόνως γράφοντας αυτές τις λέξεις για σένα, που αποφάσισες πολύ βιαστικά να εγκαταλείψεις αυτό το μάταιο κόσμο και μάλιστα τη μέρα των γενεθλίων σου. Η κοινή μας πο­ρεία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα δείχνει μια αληθινή συνεργασία και φιλία, που πολ­λοί άνθρωποι θα ζήλευαν. Μου δίνεις λοιπόν το δικαίωμα να γράψω λίγες γραμμές για τη ζωή σου.

Η μνήμη μου τρέχει στα παι­δικά και εφηβικά μας χρόνια που τα ζήσαμε μαζί. Γεννημένος στην Καλλιπεύκη στις 23 Μαρτί­ου του έτους 1952, από εξαίρε­τους γονείς το μπάρμπα – Γιώρ­γο και την κυρα – Μαρία, μεγά­λωσες εκεί πλάι στα πέντε α­δέλφια σου, τον Αποστόλη, τον Τάκη, την Κατίνα, τον Κώστα και το Χρήστο. Σ’ ένα περιβάλ­λον αγροτικό και κτηνοτροφικό, σε μια εποχή δύσκολη για ένα μικρό παιδί, όπως βέβαια και για τα υπόλοιπα παιδιά του χω­ριού.

Στο Δημοτικό σχολείο του χω­ριού, όπου έμαθες και τα πρώτα σου γράμματα, έγινε και η γνω­ριμία μας. Όμως, έπλαθες όνει­ρα και αυτό το περιβάλλον δεν σε ικανοποιούσε. Έτσι, αφού τε­λείωσες το Δημοτικό Σχολείο (1964), μετά από εισιτήριες εξε­τάσεις πέρασες στο Γυμνάσιο Γόννων, παράρτημα του Β Γυμνασίου Λάρισας. Η απόφαση σου αυτή αλλά και των γονιών σου ήταν πολύ σημαντική, πρώ­τα γιατί οι περισσότεροι γονείς συνήθιζαν να κατευθύνουν τα παιδιά τους στις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες και δεύτερο γιατί εκτός από τα άλ­λα έξοδα πληρώναμε και δίδα­κτρα για τη φοίτηση στο γυμνά­σιο που λειτουργούσε σαν ιδιω­τικό. Ήταν μια απόφαση ζωής.

Στη Δευτέρα Γυμνασίου η μοίρα το έφερε πάλι όχι μόνο να συναντηθούμε αλλά και να συ­γκατοικήσουμε στο σπίτι του παππού Κουρτάρα. Τέσσερα χρόνια αλησμόνητα μα και δύ­σκολα συγχρόνως. Μικρά παιδιά ακόμα προσπαθούσαμε να επι­βιώσουμε μόνοι μας, αλλά και να μελετάμε συγχρόνως. Η συ­γκοινωνία με το χωριό σχεδόν ανύπαρκτη και ο εφοδιασμός με τρόφιμα και άλλα πράγματα πο­λύ δύσκολος. Η ταλαιπωρία και οι στερήσεις πολλές, όμως, δεν είχαμε παράπονο. Και άλλα παι­διά της ηλικίας μας βρίσκονταν στην ίδια θέση.

Το σπίτι μας ήταν χώρος μά­θησης, στοχασμού, πνευματικής καλλιέργειας και συνάντησης παιδιών με όνειρα και στόχους. Η συκιά στην αυλή χώρος παιχνιδιού και περισυλλογής (σου άρεσαν εξάλλου και οι συκο-μαΐδες). Τα Πετράλωνα, η αλά­να που βρίσκονταν κοντά στο σπίτι μας, ήταν ο χώρος ψυχα­γωγίας και συνάντησης.

Στο γυμνάσιο, πρώτος μαθη­τής στην τάξη. Είμαστε το «α­χτύπητο δίδυμο», όπως έλεγαν πολλοί. Όλοι ζήλευαν. Γιατί δύο παιδιά από χωριό τα κατάφερναν να είναι οι καλύτεροι μαθητές. Σημαιοφόρος εγώ στην τρί­τη τάξη (1968-1969) και δίπλα μου παραστάτης εσύ από τη δευτέρα τάξη. Μόλις έφυγα εγώ ανέλαβες εσύ τη σημαία στην τρίτη τάξη (1969-1970).

Ύστερα χωρίσαμε, πέρασα εγώ στο Πανεπιστήμιο (1969), ακολουθούσες εσύ με διαφορά ενός χρόνου (1970). Στη Γεωπονική Σχολή εγώ, στη Φιλοσοφική εσύ. Συναντιόμαστε πάλι στη Θεσσαλονίκη σαν φοιτητές. Μέναμε σε διαφορετικά σπίτια. Όμως, η μοίρα έπαιξε και πάλι το παιχνίδι της. Στο τρίτο έτος συγκατοικήσαμε πρώτα στην οδό Μπιζανίου και μετά στην οδό Αθηνάς. Νέοι φίλοι, καινούργιες παρέες, ο Στέλιος ο μαθηματικός, ο Στελάκης ο δασολόγος, που με φώναζε και παππού, ήμουν βλέπεις ο μεγαλύτερος και όλοι με σεβόσασταν, ο Τάσος ο τραπεζίτης, ο Τάκης ο μαθηματικός, ο Κώστας ο δασολόγος, ο Τάκης ο δικηγόρος και πολλοί άλλοι. Αξέχαστες στιγμές, αλησμόνητες εμπειρίες και πάνω απ’ όλα ο στόχος. Να γίνουμε ε­πιστήμονες, να ξεφύγουμε από τη μιζέρια.

Ο Βαγγέλης την ημέρα του γάμου με τους κουμπάρους του

Ασταμάτητο το χιούμορ και τα πειράγματα σου. Θυμάσαι τι μου έκανες όταν ήμουν στο στρατό; Μου έστειλες 15 επιστολές, όλες με αποστολέα κάποιο γυναικείο όνομα, για να φάω καψόνι από το θαλαμάρχη μου.

Οι δρόμοι μας ξανά χωρίζουν (1975). Τελειώσαμε τις σχολές μας, πήγαμε στρατιώτες, βγή­καμε στο στίβο της ζωής. Όμως, η μοίρα πάλι μας ενώνει. Γνωρί­ζεις μια υπέροχη κοπέλα, την Όλγα και αποφασίζεις να την παντρευτείς. Τότε θυμάσαι την υπόσχεση που είχαμε δώσει, ό­ταν ήμαστε φοιτητές, ότι θα σε στεφανώσω και πράγματι γίνα­με και κουμπάροι, ώστε να πα­ραμείνουμε δεμένοι και η φιλία μας να διατηρηθεί. Γεννιέται η Μαρίνη, η λατρευτή σου κόρη και γίνομαι νονός. Εσύ, όμως, εί­χες πολλά όνειρα ακόμα να πραγματοποιήσεις. Δεν σου αρκούσε η θέση του καθηγητή που είχες. Τα όνειρα σου έτρεχαν και έφθασαν μέχρι το μακρινό Ζαΐρ, όπου για αρκετά χρόνια μετέδιδες τη γνώση και την Ελ­ληνική Παιδεία στα Ελληνόπου­λα της Αφρικής.

Το πάθος για μάθηση φλογε­ρό, η σχολαστικότητα σου απα­ράμιλλη. Ακούραστος εργάτης του πνεύματος, ήθελες να μετα­δώσεις το πείσμα και την αγωνι­στικότητα, σου στους νεότε­ρους. Το είδαμε όλοι στα μάτια των μαθητών σου αλλά και των συναδέλφων σου που σε συνό­δευσαν στην τελευταία κατοικία εκείνη την αποφράδα ημέρα. Δεν μπορούσε εξάλλου να γίνει διαφορετικά γιατί ήσουν αγωνι­στής.

Όμως, έφυγες πολύ νωρίς και δεν πρόλαβες να καμαρώσεις τη Μαρίνη γιατρό, καθώς τελει­ώνει τις σπουδές της στην Ιτα­λία, ούτε τη Στέλλα, που τελειώ­νει το Λύκειο, είναι αριστούχος και σημαιοφόρος στο σχολείο της.

Έφυγες πολύ νωρίς και άφη­σες τη λατρευτή σου γυναίκα, την Όλγα, που σου συμπαραστά­θηκε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής σου, μόνη με πολλές φροντίδες και προπαντός χωρίς τη δική σου παρουσία.

Έφυγες πολύ νωρίς και άφη­σες πίσω σου ένα πολύ όμορφο σπίτι, που ήταν το όνειρο σου, καθώς και τα όμορφα λουλούδια που είχες φυτέψει στον κήπο σου.

Έφυγες νωρίς και άφησες φτωχότερη την εκπαιδευτική κοινότητα, τα αδέρφια, τους συγγενείς και τους φίλους σου. Άφησες ένα μεγάλο κενό στις καρδιές μας που δύσκολα ανα­πληρώνεται.
Θα σε θυμόμαστε, δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ας είσαι καλά εκεί που είσαι. Είθε ο Θεός να σε κατατάξει σε χώρο ανάπαυσης.
Ας είναι ελαφρό το χώμα που σε σκεπάζει.

Κατερίνη 20-4-2005 ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΕΛΛΙΑΣ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

 Γεννήσεις:

1. – Η Σταματία Ιωάννου Καραγιάννη, σύζυγος του Στέργιου Μπουρονίκου (Νταβέλη), γέννησε το 2^ο παιδί κορίτσι.
2. – Ο Μασούρας Χρίστος του Αποστόλου και η σύζυγός του Ντίνα, απέκτησαν το τρίτο και τέταρτο παιδί, κορίτσι και αγόρι (μέσα σε ένα χρόνο, δεν είναι δίδυμα) Λάρισα.
3. – Ο Δημήτριος Τσιάτσιος του Στέφανου και η σύζυγός του Δήμητρα, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι (Λάρισα).
4. – Ο Γιάννης Κυλινδρής του Νικολάου   και η σύζυγός του Πόπη, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι (Λάρισα).
5. – Ο Γκουγκουλιάς Χρυσοβαλάντης του Ζήση και η σύζυγός του Μαρία, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

Αρραβώνες:

– Η Συντριβάνη Παρασκευή του Θεμιστοκλή με τον Ντούρα Αθανάσιο από τα Φάρσαλα (Κομοτηνή).

Γάμοι:

1. – Ο Καραμπατής Βασίλειος του Ζήση με την Μαριάνα Καραγιάννη από το Βόλο (καταγωγή από Άρτα).
2. – Ο Ρημαγμός Διονύσιος του Αστερίου και της Μαρίας Μπούτσικα με τη Μίγκα Ελένη από τη Λάρισα (Αθήνα).
3. – Ο Οικονόμου Νικόλαος του Αποστόλου και της Ευγενίας (μαμή), με τη Λαγγούρα Θεοδώρα από τον Δίλοφο Λάρισας.

Θάνατοι:

1. – Η Μαρία Παπαγιαννούλη, χήρα του Δημητρίου, ετών 86 (Κατερίνη).
2. – Ο Καραμπατής Αγοραστός του Ζήση, ετών 91.
3. – Ο Σιώκος Κων/νος του Ιωάννου και της Μαζιώς, ετών 77.
4. – Ο Μούργκας Αθανάσιος του Χρίστου, ετών 35 (Τύρναβος).
5. – Η Τσούκα Πόπη του Κων/νου, σύζυγος του Στέργιου Γκουρμπαλή, ετών 59 (Λάρισα).
6. – Η Τσακάλη Αθηνά του Δημητρίου, σύζυγος του Ιωάννου Οικονόμου (Πατέγκα), ετών 70.
7. – Ο Σκέτος Νικόλαος, ετών 92 (γαμπρός από Ραψάνη-Λάρισα).
8. – Ο Παπαδόντας Ευάγγελος του Γεωργίου, ετών 53 (Λάρισα).
9. – Ο Καλούσης Πέτρος του Κωνσταντίνου, ετών 29 (Άργος Πελοποννήσου-τροχαίο)
10. – Ο Ντόντος (Ρακομπόλης) Νικόλαος του Ελευθερίου, ετών 94 (Αμπελώνας).
11. – Η Κυλινδρή Τριανταφυλλιά, χήρα του Κων/νου, ετών 96 (Αμπελώνας).
12. – Ο Μουσουλής (Κατσίκας) Αντώνιος του Ιωάννου, ετών 84 (Φαλάνη).
13. – Ο Ντόντος (Κουράνης) Αστέριος του Κων/νου, ετών 97 περίπου, (Κατερίνη).
14. – Ο Τακούλας Ζήσης του Ιωάννου, ετών 87 (Ομορφοχώρι-Έχαλη).
15. – Ο Γκουγκουλιάς Χρυσοβαλάντης του Ζήση και της Αγάπης, ετών 29.

Για όλους τους παραπάνω Καλλιπευκιώτες που έφυγαν από κοντά μας, λυπούμαστε βαθιά και εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους συγγενείς τους, ιδιαίτερα αυτών που έφυγαν τόσο νέοι. Ελαφρύ να είναι το χώμα που τους σκέπασε και ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχές τους. (Μέσα στην παρένθεση γράφεται ο τόπος μόνιμης κατοικίας και ο τόπος ταφής. Όπου δεν γράφουμε τίποτε, η ταφή έγινε στην Καλλιπεύκη. Εξάλλου, πολύ λίγοι είναι αυτοί που ζουν μακριά από το χωριό και θάβονται στην Καλλιπεύκη).

Παρατήρηση: Επειδή πολλοί Καλλιπευκιώτες μας παραπονιούνται πως δεν μπορούν να θυμηθούν και να καταλάβουν διάφορα ονόματα που δημοσιεύονται στην εφημερίδα, επειδή τα πράγματα άλλαξαν και επειδή ζουν μακριά από το χωριό, γι’ αυτό μερικές φορές, μέσα στην παρένθεση, αναφέρουμε και τα παρατσούκλια. Γι’ αυτό και θα παρακαλέσουμε, όσοι βλέπουν δημοσιευμένα τα παρατσούκλια τους, να μην παρεξηγούνται. Αυτό το κάνουμε για να κατανοούν οι συμπατριώτες μας για ποιο ακριβώς πρόσωπο πρόκειται.

Ο Θανάσης Μούργκας, έφυγε από τη ζωή πολύ νέος

Ο αγαπητός συγχωριανός μας Θανάσης Μούργκας έφυγε από τη ζωή πολύ νέος. Ο πρόωρος μισεμός του για το χωρίς επιστροφή ταξίδι του, βύθισε στο πένθος την οικογένειά του και γέμισε με θλίψη όλους εμάς. Ο Θανάσης έφυγε μόλις 35 ετών και είναι το τελευταίο παιδί από τα τέσσερα αγόρια του Χρίστου και της Παρασκευής Μούργκα. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και έζησε στην Καλλιπεύκη και εργαζόταν από τα μικρά του χρόνια στην υλοτομία μαζί με τα αδέρφια του, καθώς και σε άλλες εργασίες. Ήταν πολύ κοινωνικό παιδί και από μικρός αγάπησε το Μορφωτικό Σύλλογο και συμμετείχε στα χορευτικά, στο Δ/κό Συμβούλιο καθώς και σε άλλες δραστηριότητες. Ήταν μεγάλος χορευταράς όπως και όλοι οι Μουργκαίοι. Όταν πήγε στρατιώτης άρχισαν να του παρουσιάζονται τα πρώτα προβλήματα υγείας. Άντεξε το παλικάρι 15 ολόκληρα χρόνια και, τον περασμένο Φλεβάρη, έφυγε για πάντα από κοντά μας. Η ταφή του έγινε στον Τύρναβο όπου έμενε τελευταία μαζί με την μητέρα του γιατί εκεί είναι παντρεμένος και ο μεγάλος του αδερφός ο Γιάννης. Στο τελευταίο αντίο παραβρέθηκαν πολλοί Καλλιπευκιώτες. Αιώνια η μνήμη σου αγαπητέ μας Θανάση και ελαφρύ να είναι το τυρναβίτικο χώμα που σε σκεπάζει. Στη πονεμένη σου μάνα καθώς και στα 3 αδέρφια σου, ευχόμαστε τα βαθιά και ειλικρινή συλλυπητήριά μας. Αιωνία σου η μνήμη.

Τα τροχαία βύθισαν στο πένθος την Καλλιπεύκη.

Πενθεί για τον Πέτρο και το Βαλάντη

Οι τελευταίοι θάνατοι νέων παιδιών από τροχαία ατυχήματα έχουν βυθίσει στο πένθος και πάλι το χωριό μας. Στις 25 Μαρτίου σκοτώθηκε με τη μηχανή που οδηγούσε ο γιος του Κώστα Καλούση, ο Πέτρος, μόλις 29 ετών. Ο Κώστας ζει με την οικογένειά του στο Άργος της Πελοποννήσου και έχει άλλα δύο παιδιά, μία κόρη και ένα γιο. Το πρώτο 10ήμερο του Απριλίου, τράκαρε με το μηχανάκι του στη Λάρισα (επί της Γεωργιάδου-κάτω από τον Άγιο Αχίλλειο) ο Χρυσοβαλάντης Γκουγκουλιάς, γιος του Ζήση Γκουγκουλιά (του Τέγα), και τραυματίστηκε πολύ βαριά στο κεφάλι. Νοσηλεύτηκε για 20 περίπου μέρες στην εντατική του Νοσοκομείου Παπανικολάου της Θεσ/νίκης.

Τελικά το 29χρονο παλικάρι υπέκυψε τη Μεγάλη Πέμπτη, 29 Απριλίου. Η κηδεία του έγινε στην Καλλιπεύκη τη Μ. Παρασκευή στις 5 η ώρα το απόγευμα μέσα σε βαριά ατμόσφαιρα και συμμετείχαν εκατοντάδες χωριανών και γνωστών του Βαλάντη και της οικογενείας του. Η νεκρώσιμη ακολουθία ψάλθηκε στους Αγίους Αποστόλους. Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς σκοτώθηκε ο Πέτρος Καλούσης, αλλά ο Βαλάντης έφυγε πολύ άδικα γιατί δεν έτρεχε ούτε ο δρόμος και τα φανάρια το επέτρεπαν. Ο Πέτρος ήταν ανύπανδρο παλικάρι, αλλά ο Βαλάντης, που είχε μεγάλες οικονομικές δραστηριότητες στη Λάρισα, άφησε πίσω τη γυναίκα του Μαρία και το κοριτσάκι τους που είχε γεννηθεί πριν λίγες μέρες και δεν πρόλαβε να το χαρεί. Όσο για τους τραγικούς γονείς τι να πούμε; Με τι λόγια να τους παρηγορήσουμε; Γεννήθηκαν μέσα στη φτώχεια και πέρασαν δυσκολίες στη ζωή τους. Ο Κώστας, που σήμερα είναι γυμνασιάρχης στο Άργος και τώρα βγαίνει στη σύνταξη, γεννήθηκε στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Εκείνα τα χρόνια έχασε και τους δυο γονείς του και μεγάλωσε στο ορφανοτροφείο. Με χίλιες δυο δυσκολίες κατόρθωσε να σπουδάσει και σήμερα θρηνούν το χαμό του παιδιού τους. Ο Ζήσης ξενητεύτηκε στη Γερμανία από 18 χρονών παιδί, παντρεύτηκε και έκανε με τη γυναίκα του την Αγάπη τρία αγόρια. Τα νειάτα τους τα ξόδεψαν στην ξενιτιά και λίγες μέρες πριν συμβεί το ατύχημα είχαν επιστρέψει στην πατρίδα για μόνιμη εγκατάσταση. Δεν πρόλαβαν, όμως, να χαρούν ούτε τα παιδιά τους που ήδη ζούσαν στη Λάρισα ούτε το εγγονάκι τους. Εμείς δεν έχουμε πλέον να πούμε κάτι. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλληπητήρια και στις δυο οικογένειες. Ο Θεός να αναπαύσει τις ψυχούλες των αγαπημένων τους παιδιών και ελαφρύ να είναι το χώμα που τα σκέπασε.

Πέθανε ο πρώην πρόεδρος του Μ.Ε.Σ.Α.Κ. Παπαδόντας Βαγγέλης.

Δύο μέρες πριν από την ονομαστική του γιορτή πέθανε ο πρώην πρόεδρος του Μορφωτικού μας Συλλόγου ο Παπαδόντας Βαγγέλης σε ηλικία 53 ετών. Ο αξέχαστος φίλος και συγχωριανός γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη το 1952 και ήταν γιος του Γεωργίου και της Μαρίας Παπαδόντα. Τελείωσε αριστούχος τις γυμνασιακές του σπουδές στους Γόννους και πέτυχε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης στη Φιλοσοφική Σχολή όπου σπούδασε φιλόλογος καθηγητής. Υπυρέτησε σε διάφορα σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης και ήταν παντρεμένος με την Όλγα Σαπουνά από τη Λάρισα με την οποία απέκτησαν δύο κόρες. Την περίοδο 1981-82 ήταν ο πρόεδρος του Μορφωτικού Συλλόγου και με αυτό τον τρόπο έβαλε και αυτός το λιθαράκι του στο οικοδόμημα που λέγεται Μ.Ε.Σ.Α.Κ. και τον βοήθησε στα πρώτα δύσκολα βήματά του. Αξέχαστα θα μας μείνουν τα ωραία χρονογραφήματά του που δημοσίευε τότε στην Ωραία Καλλιπεύκη. Ο αγαπητός Βαγγέλης τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε προβλήματα με την καρδιά του και μπήκε στο νοσοκομείο για να κάνει εγκχείρηση. Δυστυχώς όμως, κάτι δεν πήγε καλά και ο Βαγγέλης άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι. Στην οικογένειά του, στα αδέρφια του και στους συγγενείς του, εκφράζουμε τα θερμά μας συλληπητήρια και ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Στην κηδεία που έγινε στη Λάρισα, παραβρέθηκε πολύς κόσμος. Πολλοί Καλλιπευκιώτες και συνάδελφοί του.

Έφυγε πλήρης ημερών, παιδιών και εγγονιών

ο Αγοραστός Καραμπατής

Τον περασμένο Φλεβάρη αποδήμησε εις Κύριον ένας από τους μεγαλύτερους σε ηλικία Καλλιπευκιώτες. Ο Καραμπατής Αγοραστός, γεννημένος το 1914, πέθανε σε ηλικία 91 ετών και έφυγε πλήρης ημερών, παιδιών, εγγονιών και δισέγγονων (πριν 22 μήνες είχε χάσει τη γυναίκα του Χρύσω). Άφησε πίσω του 2 αγόρια, 4 κορίτσια, 2 νύφες, 4 γαμπρούς, 17 εγγόνια και 8 δισέγγονα. Σύνολο 37 άτομα. Ο Θεός τον αξίωσε να ζήσει πολλά και καλά χρόνια και να αφήσει πίσω του 37 ανθρώπους χωρίς να δοκιμάσει αρρώστιες και πίκρες. Είχε καλή υγεία και μέχρι τα 89 βοσκούσε το κοπάδι με τα πρόβατά του. Ολόκληρα 85 χρόνια περίπου ήταν τσέλιγκας.

Στα τελευταία του έδωσε στα παιδιά του τρεις εντολές. Την ώρα που θα έφευγε για το στερνό ταξίδι, να ρίξουν τουφεκιές, να χτυπήσουν τα κυπροκούδουνα και τα μεγάλα καμπάνια και τέλος να φέρουν και τα όργανα. Τα παιδιά του ικανοποίησαν τις δυο πρώτες επιθυμίες του όχι, όμως και την τρίτη γιατί δεν το θεώρησαν σωστό. Στον μακαριστό μπαρμπ’-Αγοραστό ευχόμαστε ο Θεός να τον αναπαύει, στα παιδιά του να ζήσουν και να τον θυμούνται, και σε όλους εμάς, να δώσει ο Θεός να έχουμε τέτοιο ευτυχισμένο και ευλογημένο τέλος.

Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν χωρίς τον παπα-Στέργιο

Στις 11 Μαΐου συμπληρώθηκαν τρία ακριβώς χρόνια από το θάνατο του μακαριστού παπα-Στέργιου Τσικρικά. Πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια που λείπει από ανάμεσά μας ο αλησμόνητος ιερέας του χωριού μας. Σ’ αυτά τα τρία χρόνια πέρασαν από την Καλλιπεύκη πολλοί και διάφοροι ιερείς και ποτέ ο Σεβασμιότατος δεν μας άφησε αλειτούργητους, χειμώνα, καλοκαίρι. Πέρασαν ιερείς ολιγογράμματοι, γραμματισμένοι, καλλίφωνοι, νέοι και καλοί γνώστες των ιερών γραμμάτων. Ο καθένας με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Ο καθένας με το δικό του χαρακτήρα και τις δικές του συνήθειες. Και όλους τους ευχαριστούμε ιδιαίτερα γιατί το χωριό μας είναι απομονωμένο και μη αρεστό, ούτε από τους κατοίκους του. Πολλά καλά είχαν οι ιερείς που πέρασαν, αλλά ο παπα-Στέργιος ήταν μοναδικός. Τι κι αν ήταν αγράμματος, τι κι αν δεν είχε ωραία φωνή, τι κι αν δεν γνώριζε πολύ καλά το αντικείμενό του! Πάνω απ’ όλα ήταν ΠΑΠΑΣ. Φοβόταν το Θεό, αγαπούσε και σεβόταν την εκκλησία και το λαό του, πονούσε τον τόπο του. Πάντα πρόσχαρος, μασλατάς, αγαθός στην ψυχή, ταπεινός, απλός και προσιτός σε Καλλιπευκιώτες και ξένους. Σ’ όλους τους ιερείς που πέρασαν αυτά τα χρόνια ξεχωρίσαμε πολλά καλά στοιχεία, αλλά στον παπα-Στέργιο αναγνωρίζαμε τους εαυτούς μας και με μια ματιά καταλάβαινε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό, αν και πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια χωρίς τον ιερέα μας, οι Καλλιπευκιώτες τον θυμούνται πολύ έντονα και είναι ακόμη μουδιασμένοι, δεν βγάζουν από την ψυχή τους αυτό που θέλουν. Δεν ανοίγονται, γιατί ώσπου να γνωρίσουν τον έναν ιερέα, έρχεται ο νέος. Είναι ακόμη μουδιασμένοι και θλιμμένοι στην ψυχή τους οι Καλλιπευκιώτες. Και αυτό το δείχνουν και το εκφράζουν με αναστεναγμό, όταν βλέπουν τα καμώματα μερικών ιερέων, με τις φράσεις: «Άχ! πού   είσαι παπα-Στέργιο, σαν τον παπα-Στέργιο δεν θα ξαναβρούμε, ξεχάστε… τον παπα-Στέργιο». Σε κάθε λειτουργία επικρατεί νεκρική σιγή και η έλειψη της ψυχικής χαράς είναι ολοφάνερη. Αναπαύσου αγαπημένε μας παπα-Στέργιο εκεί στην αγκαλιά της Αγίας Παρασκευής, στον ίσκιο της γλυκιάς κερασιάς κι εμείς πάντα θα ερχόμαστε να σε ανάβουμε το καντήλι σου και να σου λέμε τα παράπονά μας… Θα ξεχαστούμε, όταν και εμείς κλείσουμε για πάντα τα μάτια μας.

Παρατήρηση: Σήμερα, και από τα περασμένα Χριστούγεννα, διακονεί το χωριό μας ο 35χρονος αρχιμανδρίτης πατήρ Πεδιαδιτάκης Θεοφύλακτος. Κατέχει επίσημα τη θέση της ενορίας μας και θα ευχόμασταν, όσο χρόνο διακονήσει την Καλλιπεύκη, να πετύχει στο έργο του και πάνω απ’ όλα να έρθει πιο κοντά στον Καλλιπευκιώτη και να τον αγαπήσει. Το χρειάζεται, με λόγια και πράξεις.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Οι πρώτοι Καλλιπευκιώτες μετανάστες στη Γερμανία ή­ταν ο Δημήτριος Παπαδημητρίου του Ζαφείρη και ο Μττουρονίκος Χρήστος του Αστερίου, το έτος 1959. Ο Χρήστος σήμερα βρίσκεται στον Καναδά, όπου ζει με την οικογένεια του. Ο Δημήτριος ζει και αυτός οικογενειακά στη Λεπτοκαρυά, όπου πριν μερικά χρόνια είχε εστιατόριο με το γαμπρό του Γιάννη Πατουλιά.
Το μαγαζί του έγραψε ιστορία όσο το λειτουργούσαν αυτοί και όλοι οι Καλλιπευκιώτες περνούσαμε από εκεί για έναν καφέ και για την ωραία ατμόσφαιρα. Τα χρόνια όμως πέρασαν. Οι καιροί άλλαξαν, ο καλαμπουρτζής μπάρμπα – Γιάννης μας ά­φησε και ο Μήτσος της Ηρά­κλειας, όπως τον ξέρουμε οι περισσότεροι, είναι συνταξιούχος. Το μαγαζί το έδωσαν σε κάποιον άλλον να το δουλεύει, ενώ ο ίδιος ασχολείται με ενοικιαζόμενα δωμάτια. Κάπου – κάπου περνούμε από εκεί και τα λέμε. Τις περασμένες Αποκριές πάλι ανταμώσαμε και αυτή τη φορά τα είπαμε για τα καλά. Μας άνοιξε την καρδιά του και μας μίλησε με νοσταλγία και περηφάνια για τα περασμένα, αλλά κυρίως για τα χρόνια που ήταν μετανάστης. Μας τα εξιστόρησε όλα από την αρχή και ας παρακολουθήσουμε τα όσα μας είπε. Πραγματικά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.
«Προτού να μεταναστεύσω, γύρισα όλα τα βουνά και άφησα τα ρούχα μου στα έλατα μαζεύοντας οξό από τα έλατα. Φτώχεια μεγάλη, αλλά και όρεξη για ζωή. Το χωριό δε με κρατούσε και αποφάσισα να ξενιτευτώ. Ήμουν ο πρώτος μετανάστης στη Δυτι­κή Γερμανία. Πήγα σαν τουρί­στας με παπούτσια αλβανικά, παντελόνι Μάλτας και για βαλίτσα χρησιμοποίησα ένα τσουβάλι από λινάτσα που έβγαζε κάργα τρίχες. Και όλα αυτά λόγω έλλειψης χρημάτων.
Αγαπητοί πατριώτες Καλλιπευκιώτες, μετανάστες σε όλα τα μέρη της γης, ο καθένας σας έχετε τη δική σας περιπέτεια ό­πως κι εγώ. Και σήμερα αποφά­σισα να σας γράψω την περιπέ­τεια μου σαν τουρίστας με τον τροβά για τη Γερμανία στις 13 Δεκεμβρίου 1959. Ξεκινήσαμε με μια σύσταση που είχαμε από δύο αδέρφια του Δημ. Γερομιχαλού από την Άνω Σκοτίνα. Ήταν Οκτώβριος μήνας και είχε μια μέρα όλο ομίχλη, δεν έβλεπες το δάκτυλο σου.
Ξεκινήσαμε με το Χρήστο το Μπουρονίκο, τον ξάδερφο μου και πήγαμε στο Νεράκι στα σύ­νορα Καλλιπεύκης – Σκοτίνας, μέσα στο δάσος για να βρούμε το Γερομιχαλό. Φωνάζαμε μέσα στο αχανές δάσος να μας ακού­σει. Και θυμάμαι τι λέγαμε τότε με το Χρήστο: «Αυτή η αντάρα θα φέρει μια μέρα με ήλιο και ξαστεριά», και όπως έφερε, καλές μέρες στη ζωή μας και στο μέλλον μας.

Τέλος πάντων, βρήκαμε το Γερομιχαλό, πήραμε τη σύσταση και ετοιμαζόμαστε τέσσερα παιδιά για να φύγουμε. Εγώ, ο Χρήστος, ο Ζήσης Καστόρης του Κανάκη και ο μακαρίτης ξάδερφος μου Κώστας Παπαδημητρίου η Γιαννούλας.
Ξεκινήσαμε να πάμε στη Ραψάνη να βγάλουμε φωτογραφίες για τα διαβατήρια. Φωτογράφος ήταν ο γνωστός Γιαννούλας, αλλά αυτός είχε πάει στην Αιγάνη όπου γινόταν πανη­γύρι. Πήγαμε τότε ποδαρόδρομο ως την Αιγάνη. Εκεί βγάλαμε φωτογραφίες και γυρίσαμε στο χωριό. Εκεί όμως, μετάνιωσαν ο Ζήσης και ο Κώστας και μείναμε ο Χρήστος και εγώ. Ειλικρινά, αγανακτισμένος, απελπισμένος, άφραγκος και ψύχραιμος, είπα η φτώχεια δεν υποφέρεται άλλο. Και τότε λέγω στο Χρήστο: Ή με ακολουθείς ή φεύγω μόνος μου. Τελικά, με ακολούθησε και κατεβήκαμε στη Λάρισα να βγάλουμε διαβατήρια. Εκεί παρου­σιάστηκαν άλλα εμπόδια. Η Νομαρχία δεν ήθελε να μας βγάλει χαρτιά, διότι έδιναν μόνο για σπουδές, αλλά τελικά τα κατα­φέραμε και μας έδωσαν τα δια­βατήρια μετά από δύο εβδομάδες.
Χρήματα δεν υπήρχαν και όσο να ετοιμαστούν τα χαρτιά καθόμασταν στη Λάρισα και τρώγαμε μια φορά την ημέρα, μόνο μεσημέρι, σε ένα εστιατόριο που το έλεγαν «Μοράνο», αν θυμάμαι καλά. Τα βράδια κοιμόμασταν στο Αλκαζάρ και ε­πειδή ο Χρήστος κάπνιζε πάρα πολύ, τον μάζευα γόπες για να καπνίσει. Ευτυχώς εγώ δεν κάπνιζα.
Πήγαμε πάλι στο χωριό για να ετοιμαστούμε, αλλά χρήματα δεν υπήρχαν. Τότε ο μακαρίτης ο πατέρας μου, πήρε προκατα­βολή από το γαλατά το Ζαρογιάννη 3.000 δρχ. που ήταν α­κριβώς 100 δολάρια Αμερικής. Αυτά έπρεπε να τα φυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού προκειμέ­νου να περάσουμε από τα σύνο­ρα Αυστρίας – Γερμανίας. Εί­χαμε και κάτι ψιλά να κινηθούμε κατά το ταξίδι.
Ξεκινήσαμε από την Καλλιπεύκη για Λεπτοκαρυά με τα πό­δια, αλλά εδώ αρχίζουν και τα δύσκολα. Ο Χρήστος που ήταν ράφτης στο επάγγελμα και μεγαλύτερος μου, επειδή ντρεπόταν, δε θέλει να πάρει καθόλου το τσουβάλι – λινάτσα, τη βαλίτσα μας όπου είχαμε τα μάλλινα ρούχα. Τότε εγώ σαν μικρότε­ρος, αναγκάστηκα να το κουβα­λήσω από την Καλλιπεύκη ως τη Σκοτίνα και τη Λεπτοκαρυά. Από εκεί θα παίρναμε το τρένο για τη Θεσσαλονίκη.
Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη και πήγαμε να βγάλουμε εισιτήριο. Εκεί μας είπαν ότι πρέπει να βγάλουμε και βίζα από το προξενείο της Γιουγκοσλαβίας. Ήταν, θυμάμαι, ημέρα Παρασκευή και οι Γιουγκοσλάβοι είχαν εθνική γιορτή. Δεν δούλευαν, και τη βίζα θα την παίρναμε τη Δευτέρα. Πάλι δυσκολίες, στενοχώρια. Και σαν να μην έ­φταναν αυτά, ο Χρήστος θέλει τσιγάρα πάλι και δε θέλει να φάμε μια μακαρονάδα να σταθεί λίγο η ψυχή μας. Τον παίρνω, λοιπόν, να ψάξουμε για γόπες περπατώντας όλη νύχτα μέσα στους δρόμους. Εκεί που δεν ξέραμε κατά πού πέφτει η Θεσσαλονίκη, τη μάθαμε απέξω. Εκεί στη Θεσσαλονίκη πρωτο – φορέσαμε γραβάτα κάτω από μια λάμπα πεζοδρομίου. Έπρεπε να φοράμε γραβάτα γιατί στα διαβατήρια μας είχαμε δηλώσει τουρίστες και όχι εργάτες.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σχολιάζει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Τηλ.: 2331020867 & 6972446533 – kallipefki@site.gr

Στη Βέροια και στη Δημόσια κεντρική Βιβλιοθήκη (7-3-05), παρουσιάστηκε το βιβλίο της Τασούλας Τσιλιμένη (και Αθηνάς Ξάφη) σε εκδήλωση συνεργασίας του Σχολείου Ειδικής Αγωγής Βέροιας και της Βιβλιοθήκης, η οποία θεωρήθηκε επιτυχημένη. Φωτογραφίες: Οι παρουσιαστές του βιβλίου και η Τασούλα Τσιλιμένη με τον Αντινομάρχη Ημαθίας κ. Σιδηρόπουλο Ορέστη και τον υπογράφοντα.

Άνθισαν κι εφέτος τα λουλούδια του Μάη. Κι άνθισαν την πρωτομαγιά. Πολλά περισσότερα βέβαια τις επόμενες μέρες αλλά πολύ λίγοι ήταν εκείνοι που τα «επισκέφτηκαν» ή στόλισαν με αυτά τα σπίτια τους. Φίλοι στη Βέροια, που έλαβαν από ένα μικρό μπουκέτο «ξετρελάθηκαν» από το άρωμά τους.

Κάποτε θα πρέπει να γίνει. Να γίνει ένα μικρό γεφυράκι στη διασταύρωση, πάνω στη ράχη, ασφάλτου και του δρόμου που οδηγεί πάνω από τη σήραγγα στη λίμνη. Είναι ένας δρόμος που χρησιμοποιείται από πολλούς και μάλιστα όλες τις εποχές.

Μια θαυμάσια εκδήλωση είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε στη Λάρισα μαζί με τον πρόεδρο, Θωμά Τσιαπλέ, στο «Χατζηγιάννειο». Ήταν η εκδήλωση της εφημερίδας «ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ», κατά την οποία απονεμήθηκαν τα βραβεία του πρώτου πανελλήνιου διαγωνισμού διηγήματος, στον οποίο συμμετείχαν 130 περίπου συγγραφείς από όλη την Ελλάδα. Η εφημερίδα φιλοδοξεί να κάνει τον διαγωνισμό θεσμό. Τις το ευχόμαστε.

Κάποτε μπορεί να είναι αργά. Σε κάθε ανοιχτό μέρος μικρό ή μεγάλο μηχανήματα «αποθηκευμένα» ή παρατημένα, να εμποδίζουν στις μετακινήσεις ή να «χάνονται» μεσ’ στα χόρτα! Λίγη προσοχή, αγαπητοί πατριώτες. Οι πιθανότητες ατυχήματος πάντα υπάρχουν. Η φωτογραφία από τα «αλώνια».

«Καλά κάνουν τα αεροπλάνα και πετούν χαμηλά κάπου – κάπου. Είναι καλά και για μας τους κουφούς, κάτι ακούμε!»

«Φίλοι του ψαριού είναι η αρκούδα και η γάτα»

«Με το πρόβλημα αυτό, σου «έδωσα» στεναχώρια!»

Ρήσεις ηλικιωμένων, σοφία και εμπειρία ταυτόχρονα: Η πρώτη που μπάρμπα – Δημήτρη Μαντά και ή δεύτερη με την τρίτη του μπάρμπα – Γιώργου Μαντά.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Emails, μηνύματα που λάβαμε στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση kallipefki@site.gr

«Διαβάζει» – σχολιάζει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου

Από τον νέο ιερέα του χωριού μας, Αρχιμανδρίτη, Θεοφύλακτο Πεδιαδιτάκη.

Θερμά συγχαρητήρια για το αξιόλογο έργο που επιτελείτε στην τοπική μας κοινωνία τόσο με την καλαίσθητη εφημερίδα σας όσο και με την πολύ ενημερωτική και επιμελημένη ιστοσελίδα σας στο διαδίκτυο.

Μετά απείρων ευχών και αγάπης

Ο εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίων Αποστόλων Καλλιπεύκης

Αρχιμανδρίτης

Θεοφύλακτος Πεδιαδιτάκης

Πατέρα, Θεοφύλακτε,

Σ’ ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και σε καλωσορίζουμε στο χωριό μας. Σου ευχόμαστε καλή διαμονή και κάθε επιτυχία στο έργο σου.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Μετά από 122 χρόνια, κλείνει το Σχολείο;

Είναι απίστευτο και όμως αληθινό. Το Δημοτικό Σχολείο της Καλλιπεύκης θα κλείσει μετά από λειτουργία 122 χρόνων περίπου. Θα κλείσει το Δημοτικό μας Σχολείο γιατί ξεμείναμε από παιδιά. Το τρέχον σχολικό έτος φοιτούν μόνο 6 παιδιά. Φεύγουν δύο παιδιά για το γυμνάσιο και τα υπόλοιπα 4 θα τα πάρουν οι γονείς τους για να τα πάνε στη Λάρισα όπου υπάρχουν οργανωμένα σχολεία. Για το Σεπτέμβριο υπάρχει μόνο ένα παιδί για εγγραφή στην πρώτη τάξη. Είναι ο γιος του Στέργιου Μιχαήλ, ο Δημήτρης. Έτσι, το σχολείο θα κλείσει. Με μεγάλη μας θλίψη πληροφορηθήκαμε την είδηση αυτή και ακόμη δεν μπορούμε ούτε να το πιστέψουμε ούτε να το χωνέψουμε. Δυστυχώς, η πατρίδα μας γέμισε από νεκροχώρια. Εκατοντάδες σχολεία έχουν κλείσει και η ελληνική ύπαιθρος ρήμαξε. Οι πολιτικοί μας κατόρθωσαν, με την «αποκέντρωση» που έκαναν, να συγκεντρώσουν όλο τον πληθυσμό σε λίγες πόλεις.   Για το θέμα αυτό θα επανέλθουμε αλλά ας θυμηθούμε τη γνωστή ρήση: «Όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Και εμείς το αντιστρέφουμε: «Όπου κλείνει ένα σχολείο, ανοίγουν πολλές φυλακές». Έτσι δεν είναι; Κλείνουν τα σχολεία στα χωριά μας, μαζεύετε ο κόσμος στις πολιτείες, ο ένας δεν γνωρίζει τον άλλον, μεγαλώνει το έγκλημα και συνέχεια το κράτος κτίζει φυλακές! Τέλος, για ενημέρωση των γονέων και όχι μόνον, έχουμε να σας ανακοινώσουμε το εξής. Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με τον προϊστάμενο του 1^ου Γραφείου της Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης της Λάρισας, κο Γκανάκο Νικόλαο, μας είπε ότι το σχολείο θα κλείσει έστω και αν υπάρχουν 4 παιδιά. Τα παιδιά που θα εγγραφούν το νέο σχολικό έτος, και εφόσον θα είναι μέχρι 4, θα μεταφέρονται στους Γόννους με ταξί το οποίο θα μισθώσει η υπηρεσία. 

Με αφορμή τα τροχαία

Τα τροχαία ατυχήματα, δυστυχώς, βυθίζουν καθημερινά πολλές ελληνικές οικογένειες στο βαρύ πένθος. Και εκτός αυτού, η πατρίδα μας χάνει τον καλύτερο πληθυσμό, τα νιάτα, που είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο κτίζεται το μέλλον αυτής της ταλαίπωρης, από κάθε άποψη, πατρίδας μας. Και δεν φτάνουν τα πολλά δάκρυα, δε φτάνει που χάνεται το μέλλον αυτού του τόπου, εκατοντάδες νέοι αχρηστεύονται και μένουν για όλη τους τη ζωή ανάπηροι πάνω στο καρότσι και στο κρεβάτι. Έτσι, συνεχίζεται το δράμα των οικογενειών και το κράτος πληρώνει αυτούς τους ανθρώπους που θα έπρεπε να δουλεύουν και να το στηρίζουν οικονομικά και όχι μόνο. Βέβαια, όλη αυτή η τραγική κατάσταση δεν ήρθε ουρανοκατέβατη. Έχει βαθιές ρίζες και πολλές αιτίες οι οποίες ξεκινούν από την οικογένεια, από τους πολιτικούς και τη σιχαμερή τηλεόραση. Από τότε που μπήκε στα σπίτια μας η τηλεόραση και ιδιαίτερα τα 20 τελευταία χρόνια, θεοί και δαίμονες αγωνίζονται μέρα και νύχτα για να εκμαυλίσουν τις συνειδήσεις μας και ιδιαίτερα της νεολαίας μας. Και τι προβάλλουν νυχθημερόν τα κουτιά του σατανά; 1) Ισοπέδωση των αξιών, οικογενειακών, κοινωνικών, θρησκευτικών κλπ. 2) Προβολή όλων των ανώμαλων τύπων και λεσβιών που κυκλοφορούν παγκοσμίως. 3) Προβάλλουν τον επιτυχημένο απατεώνα, που χωρίς δουλειά και τιμιότητα καταφέρνει τα πάντα. 4) Μας μαθαίνει πώς να μην δουλεύουμε καθόλου, να κερδίζουμε πολλά χρήματα χωρίς κόπο και να ζούμε σαν «βασιλιάδες». 5) Η διαφήμιση των τυχερών παιχνιδιών (μέσα και το χρηματιστήριο), των πολυτελών απολαύσεων και του αλκοόλ, καταλαμβάνει την πρώτη θέση. Η γύμνια, η ανωμαλία, και οι όμορφες «καλλονές», συνοδευόμενα από χρήμα, προβάλλονται ασύστολα.

Αγαπητοί αναγνώστες, πολλά έχουμε ακόμη να αραδιάσουμε, αλλά είναι αδύνατον να τα αναλύσουμε εδώ. Αρκούμαστε σ’ αυτά τα λίγα. Όμως ποιες είναι οι επιπτώσεις πάνω μας και ιδιαίτερα στα νέα παιδιά που τα απορροφούν σαν σφουγγάρι; Φυσικά είναι πάμπολλες και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά. Ό,τι σπείραμε, αυτά και θερίζουμε. Και τι θερίζουμε; Ναρκωτικά, εγκλήματα, «επανάσταση», ψυχολογικά προβλήματα, μεθύσια, οικογενειακά δράματα, τεμπελιά, οκνηρία, απατεωνιά, ατιμία, γενικό ξεπεσμό, ατυχήματα… και τελικά θάνατο, ψυχικό και σωματικό.

Ας δούμε όμως, μόνο ένα παράδειγμα πιο αναλυτικά. Γιατί σκοτώνονται τα παιδιά μας; Είπαμε ότι η πρόστυχη* τηλεόραση διατυμπανίζει συνέχεια τη γύμνια, το ποτό, τις ωραίες γυναίκες, τις ακόλαστες απολαύσεις, την χωρίς έλεγχο διασκέδαση και ένα σωρό άλλα. Οι νέοι μας, νομίζοντας πως σε όλα αυτά θα βρουν τον παράδεισο, ακολουθούν κατά γράμμα τις αμαρτωλές συνταγές. Έχοντες και μη έχοντες, μυαλωμένοι και άμυαλοι, κανονικοί και ανώμαλοι, γυρίζουν όλη τη νύχτα, πίνουν και ξαναπίνουν, καβαλούν το αυτοκίνητο και μετά όποιον πάρει ο χάρος, και μετά ο θρήνος, η δυστυχία, η κόλαση…

Φίλοι αναγνώστες, προ μερικών ετών, για να δούμε και την ευθύνη των πολιτικών, ο Υπουργός Δημόσιας Τάξεως κος Παπαθεμελής, πήγε ο άνθρωπος να βάλει κάποια τάξη στα πράγματα της νύχτας. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να φύγει. Και δικαιολόγησαν την αποπομπή του λέγοντας ότι ο περιορισμός του ξενυχτιού «βλάπτει» τον τουρισμό μας. Μετά από αυτό, εμείς τι να πούμε; Όλοι οι πολιτικοί φέρουν τεράστια ευθύνη και πρέπει να λάβουν αυστηρότατα μέτρα ταχέως γιατί η σαπίλα όχι μόνο έφτασε μέχρι το μεδούλι αλλά θα αφανίσει τη χώρα μας στην κυριολεξία. Ας πάψουν πλέον να μας μιλούν μόνο για οικονομικά. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα και ιερότερα πράγματα που πρέπει να προσέξουν. Έλεος πια, έλεος… Θα κοιτάξουμε να μη βλαφτεί ο κακώς νοούμενος τουρισμός ή πώς να σώσουμε τα παιδιά μας; Εδώ και τώρα, να περιοριστεί το ωράριο της νύχτας και οι νέοι να μάθουν να βγαίνουν νωρίς. Τι σόι μόδες είναι αυτές; Η νύχτα ευνοεί μόνο την παρανομία και την ακολασία. Εδώ και τώρα να κατάσχονται διπλώματα και αυτοκίνητα όταν οι παραβάσεις οφείλονται στο ποτό και σε άλλες σοβαρές παραβάσεις του κ.ο.κ. και να πάψει πλέον η τροχαία να παίζει το ρόλο του εισπράκτορα των δήμων. Ή μήπως όλα αυτά τα στραβά και ανάποδα, που δεν συμβαίνουν σε άλλη χώρα του κόσμου, είναι ενορχηστρωμένα και κατευθυνόμενα από την εξουσία* προκειμένου να χαλιναγωγήσουν τη νεολαία η οποία ψάχνεται και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα ανεργίας κλπ.; Σε ποιο άλλο κράτος του κόσμου υπάρχει τόση ασυδοσία στο ποτό, στο ξενύχτι, στην ατιμωρησία; Πιστεύουμε πουθενά.

Αλλά και εμείς οι γονείς πρέπει να σπείρουμε στα παιδιά μας, από μικρή ηλικία, τον καλό σπόρο και επιτέλους να αντισταθούμε. Πώς όμως, θα αντιδράσουμε και τι θα δώσουμε στα παιδιά μας; Να τα μάθουμε να σέβονται τους θεσμούς, έστω και αν είναι σάπιοι. Να σέβονται τον συνάνθρωπό τους (γονείς, φίλους, συγγενείς, κ.λ.π.). Να μην κατακρίνουν, να αποφεύγουν το αλκοόλ από μικρή ηλικία, να έχουν υπομονή και εγκράτεια σε πολλά θέματα. Μην τα μαθαίνετε στα πολλά χρήματα αλλά στην τιμιότητα και στην εργασία. Να εκτιμούν αυτά που έχουν και να διαλέγουν για φίλους τίμια και ηθικά παιδιά. Μην τα αποκόβετε από την πίστη και την εκκλησία γιατί εκεί βρίσκεται το πραγματικό καταφύγιο και πουθενά αλλού, ιδιαίτερα στις ημέρες μας. Μην τα κάνετε πλεονέκτες, αλλά δώστε τα περισσότερη πνευματική τροφή. Τα πολλά υλικά αγαθά φέρνουν, με μαθηματική ακρίβεια, την πρόσκαιρη ικανοποίηση και τη γρήγορη κόπωση και απογοήτευση. Τέλος, όλοι μας ας καταλάβουμε ότι τα πολλά υλικά αγαθά δεν πρόκειται να μας ξεκουράσουν και να μας πάρουν το άγχος. Θα μας φύγει το άγχος και θα ξεκουραστούμε, όταν αρκούμαστε στα λίγα και ζητούμε αυτά που θέλει η ψυχή μας.

-Αποκαλούμε την τηλεόραση σιχαμερή, πόρνη κλπ. Το εργαλείο αυτό δεν φταίει σε τίποτε αλλά οι άνθρωποι (όχι όλοι) που είναι πίσω από αυτό είναι πόρνοι, σιχαμεροί, ανώμαλοι και πληρωμένοι. Αυτοί οι ίδιοι θα μπορούσαν να κάνουν την τηλεόραση πολύ χρήσιμη.

-Εξουσία δεν είναι μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση. Η πραγματική εξουσία κρύβεται πίσω από τους πολιτικούς. Και η εξουσία θέλει νέους χωρίς θέληση. Νέους αποχαυνωμένους και χωρίς κρίση. Και πώς πετυχαίνει να χειραγωγεί τους νέους ώστε να μην ξεσηκώνονται για να ζητούν; Πώς τους αποχαυνώνει και τους κάνει ανίκανα και άβουλα όντα. Μα φυσικά με την πλύση του εγκεφάλου που γίνεται δια μέσου των βρώμικων περιοδικών και της τηλεόρασης. Και ποια «προϊόντα» διαφημίζονται κατά κόρο μέσα από αυτά; Μα φυσικά το ποδόσφαιρο, το γυμνό, η πολυτέλεια, τα διάφορα ναρκωτικά, τα απαίσια και εκφυλιστικά σίριαλ, τα πολλά και άχρηστα υλικά αγαθά και ένα σωρό άλλες αηδίες.

Οι μουσικοί της Καλλιπεύκης κάτι «χρωστούν» στο χωριό τους.

Όλοι οι Καλλιπευκιώτες έχουμε ένα χρέος προς την ιδιαίτερη πατρίδα μας. Να δουλέψουμε γι’ αυτή και να αφήσουμε πίσω μας καλά έργα για να μας θυμούνται οι γενιές που θα έρθουν και να μη μας αναθεματίζουν. Ο καθένας, φυσικά, με τα μέσα και τις γνώσεις που διαθέτει. Στον τομέα, όμως, της πλούσιας δημοτικής μας παράδοσης πρέπει να προσφέρουν όλοι οι Καλλιπευκιώτες μουσικοί. Και εννοούμε βέβαια τους μπαρμπα-Γιάννη Καλούση, τον Τσιούγκο Παύλο, τον Θανάση Καλούση και τον Γιώργο Γκουγκουλιά. Και στους τέσσερις έχουμε να πούμε, με πολλή αγάπη, ότι τα χρόνια περνούν και όλα κάποτε έχουν ένα τέλος. Γι’ αυτό, και προτού τα παρατήσουν και αυτοί, πρέπει να κάνουν κάτι πολύ σημαντικό για το χωριό τους. Να καθίσουν κάτω και να καταγράψουν σε δίσκο C D ή σε κασέτες όλα τα δημοτικά τραγούδια του χωριού μας. Χρόνο έχουν, χρειάζεται και το μεράκι. Η δουλειά αυτή μπορεί να γίνει μόνο από τους ίδιους και, αν θέλουν, πράγμα που θα ήταν και το καλύτερο, μαζί με χορωδία από τέσσερις με έξι Καλλιπευκιώτες που τραγουδούν και γνωρίζουν τη λαϊκή μας παράδοση. Φίλοι μουσικοί, οι Καλλιπευκιώτες σας τίμησαν όλους και σας αναγνώρισαν. Κι εμείς γλεντήσαμε μαζί σας κι εσείς βγάλατε το μεροκάματό σας. Τώρα, όμως, νομίζουμε πως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για να μας θυμούνται οι επόμενες γενιές και ιδιαίτερα εσάς. Ήρθε η ώρα να ξοφλήστε το χρέος σας προς την Καλλιπεύκη. Κάτι «χρωστάτε» στο χωριό σας και χωριό μας. Έτσι δεν είναι; Πάντως ο Σύλλογος θα είναι κοντά σας σε κάθε περίπτωση, αρκεί να το αποφασίσετε, και μάλιστα γρήγορα.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ