ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Φιλία είναι η αμοιβαία αγάπη και κατανόηση μεταξύ δύο ή περισσοτέρων προσώπων. Η φιλία είναι μεγάλη αρετή και αποτελεί στολίδι γι’ αυτούς που την έχουν. Η πραγματική φιλία σημαίνει κάτι παραπάνω από αμοιβαία αγάπη. Σημαίνει κατανόηση, συγχώρεση και πάνω απ’ όλα σημαίνει θυσία. Στην ιστορία πάμπολλα είναι τα παραδείγματα της φιλίας. Ένα από αυτά είναι ο Δάμων και ο Φιντίας. Και φυσικά τον φίλο του γνωρίζει κάποιος στον κίνδυνο. Όπως ο σίδηρος δοκιμάζεται στη φωτιά, έτσι και η φιλία στον κίνδυνο.
Εμείς εδώ δεν θα κάνουμε θεωρία πάνω στη λέξη φιλία, αλλά θέλουμε να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα σε μερικούς Καλλιπευκιώτες, που, για τη φιλία τους, έμειναν παράδειγμα στη μικρή μας κοινωνία. Πρόκειται για τους αγαπητούς φίλους Μητσόπουλο Χρίστο, Κατσιούλα Αστέριο, Λαμπίρη Δημήτριο, Σαλαμπάση Γεώργιο, Τσολάκη Χρίστο και Καρατόλιο Ιωάννη.
Όλοι οι παραπάνω, και ίσως και περισσότεροι που εμείς τώρα δεν ενθυμούμαστε, σφυρηλάτησαν στα νεανικά τους χρόνια μεγάλη φιλία που κρατάμε ως τις μέρες μας. Όλοι τους σήμερα είναι πάνω από εβδομήντα χρόνια και μερικοί έχουν φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο. Γι’ αυτό λοιπόν κάνουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα Να τιμήσουμε τη φιλία τους τώρα που οι περισσότεροι βρίσκονται ακόμη στη ζωή.
Όλους τους παραπάνω φίλους ένωνε η αγάπη, η αλληλοβοήθεια, η συνεργασία, ο χορός, το τραγούδι. Μαζί γλεντούσαν σε γάμους και πανηγύρια, μαζί ταξίδευαν στα παζάρια και τα γειτονικά χωριά. Μαζί μοιράζονται τα βάσανά τους και τις χαρές τους. Η χαρά του ενός, γίνονταν και χαρά των υπολοίπων. Η στεναχώρια του ενός μοιράζονταν σε όλους. Ο χαμός ενός γίνεται πένθος για τους υπόλοιπους.
Σήμερα μερικοί απ’ αυτούς έφυγαν από τούτο το μάταιο κόσμο. Τα αδέρφια Αντρέας και Κων/νος Καρπούζας, ο Δημητράκης Λαμπίρης, ο Γιώργος Γιαννούλας. Ο θάνατος αυτών στοίχισε πολύ στους υπόλοιπους.

Οι Δημ. Τσιλιμένης, Χρήστος Τσολάκης, Καρατόλιος Ιωάννης και Σαλαμπάσης Γιώργος, έχουν χρόνια που έφυγαν από το χωριό αλλά οι φιλίες δεν ξεχνιούνται. Τις καλές, παλιές και όμορφες στιγμές της ζωής τους θα τις θυμούνται πάντα. Ας δούμε τι μας διηγήθηκε για κείνα τα χρόνια ο Χρήστος Μητσόπουλος που μαζί με το Στέργιο Κατσιούλα ζουν ακόμα στο χωριό. “Βρισκόμαστε στα 1953-54 περίπου. Ήταν η δεύτερη μέρα του Πάσχα και γιόρταζαν οι Γιωργάδες. Στην πλατεία γίνονταν χορός. Τρώγαμε ψητό αρνί μαζί με τους Κώστα Καρπούζα το δάσκαλο, το Γιάννη Καννελλιά, το Γιώργο Σαλαμπάση, το Θωμά Καψάλη, τον πατέρα του Στέργιο Κατσιούλα, το μακαρίτη Γιώργιο Γιαννούλα και Στέργιο Πανάρα, το Θωμά Παπαδόντα. Ο κόσμος άρχισε να συμμαζεύεται κι εμείς θα πηγαίναμε στους Γιωργάδες. Τότε λέει ο Θωμάς Παπαδόντας.
Έχω κι εγώ αδερφό Γιώργο. Να πάμε κι εκεί. Κι από εκεί να πάμε στο Γιώργο Σαλαμπάση.
Καθώς κατεβαίναμε εκεί στον Καψάλη, είπε ο Κώστας Καρπούζας να πάμε να γιορτάσουμε τον Αναγνώστη το Γκέτσιο. Είχε γιο που τον έλεγαν Γιώργο. Ο μπαρμπα-Στέργιος ο Γκέτσιος είχε τότε τρία ελεύθερα κορίτσια τα οποία ζούσαν στη Λάρισα και μάθαιναν μοδίστρες. Μπήκαμε μέσα και μας υποδέχτηκαν με πολλή χαρά. Μας κέρασαν πολλούς μεζέδες, κρασί και τσίπουρο. Ο μπαρμπα-Στέργιος ήρθε στο κέφι. Τραγουδούσε και χτυπούσε παλαμάκια μαζί με μας. Ο άνθρωπος αυτός δεν αισθάνθηκε τέτοια χαρά σ’ ολόκληρη τη ζωή του. Ήμασταν δέκα ελεύθερα παιδιά   εκτός από το Θωμά Καψάλη. Την επαύριο πήγαμε όλοι μαζί στον Αϊ-Θανάση.
Είχαμε πάντα καλή παρέα και πάντα τραγουδούσαμε. Μπροστά τραβούσα εγώ, ο μακαρίτης Τάκης Καλούσης και ο πατέρας σου. Οι άλλοι ακολουθούσαν …”
Στο όνομα της φιλίας μερικοί απ’ αυτούς θυσίασαν ακόμα και το οικογενειακό τους συμφέρον. Δεν δέχτηκαν να ξενιτευτούν, ούτε να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι για να μη φύγουν από το χωριό και χάσουν τους αγαπημένους φίλους τους.
Βέβαια σφάλμα ήταν αυτό, αλλά χάριν της φιλίας τα θυσίασαν.
Απ’ όλους αυτούς τους καλούς φίλους, οι Καρπούζας Αντρέας, Κατσιούλας Αστέ-ριος, Δημητράκης Λαμπίρης, Γιώργος Παπαδημημητρίου και Χρίστος Μητσόπουλος έμειναν στο χωριό. Αυτοί συνέχισαν τη μακρά φιλία τους μέχρι τελευταία πολύ στενή.
Πολύ θα θέλαμε κι εμείς σήμερα να είχαμε τη δική τους φιλία. Τους “ζηλεύουμε” και τους επαινούμε μαζί. Και τούτο γιατί η αρετή της φιλίας κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους, χαρούμενος, κοινωνικούς, και μόνο ο θάνατος τους χωρίζει. Όπως και τους παραπάνω. Εμείς ευχόμαστε γι’ αυτούς που πέθαναν, ελαφρύ να είναι το χώμα που τους σκέπασε, και σ’ αυτούς που ζουν, να είναι γεροί και πάντα ν’ ανταμώνουν και να θυμούνται τις όμορφες πράγματι στιγμές τους, αλλά και τους πεθαμένους φίλους τους.

Σημείωση: Ζητούμε συγχώρεση γιατί δεν έχουμε από όλους φωτογραφίες για να τις δημοσιεύσουμε.
Ζ.Α.Κ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ