ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Αναζητώντας ένα καλύτερο, πιο όμορφο και δημιουργικότερο αύριο -χωρίς ιδιαίτερη παράδοση- ιδρύθηκε στο χωριό μας ο Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Απανταχού Καλλιπευκιωτών “Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ” με κύριο στόχο την ανάδειξη των προβλημάτων της περιοχής μας και της αναζήτησης της όποιας λύσης.

Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν δυο δεκαετίες και πλέον (22 χρόνια) σκληρής προσπάθειας, για να κινηθούν διαδικασίες, να σπρωχτούν φορείς, να πεισθούν υπηρεσίες, να πεισθούν οι πατριώτισσες μας κάτοικοι της Καλλιπεύκης και απανταχού της γης και να ξεπεραστούν οι αρνήσεις που σχεδόν πάντα παρουσιάζονται, όχι για κάποιο λόγο αλλά απλά και μόνο γιατί το νέο, το διαφορετικό, το “καλύτερο” δεν φαίνεται μέχρι να γίνει. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα ακούμε εκείνο, που σε γυρίζει συνεχώς πίσω “κι έτσι καλά είμαστε”. Καθώς και όλα αυτά που έχουν να κάνουν και με υπεύθυνους, υπηρεσίες, υπογραφές, αυτά που στη χώρα μας καταφέρνουν να μπλοκάρουν το κάθε τι.

Κάποτε όλα φάνταζαν μακρινά, αμφίβολα, όνειρα, όπως αυτά που φοβάσαι να εξομολογηθείς μήπως και στα ματιάσουν και δεν γίνουν… Και όμως.

Πόσα και πόσα δεν έγιναν με την παρέμβαση του Συλλόγου μας στα 22 χρόνια που πέρασαν;

Ας επαναλάβουμε μερικά που δημοσιεύθηκαν και στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας:

1. Ίδρυση και λειτουργία στα 1978 – 1979 του Συλλόγου Μ.Ε.Σ.Α.Κ. “Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ”
2. Έκδοση της εφημερίδας “Η ΩΡΑΙΑ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ” ανελλιπώς από τότε μέχρι σήμερα
3. Ίδρυση το 1992 ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΙΜΑΤΟΣ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΙΩΤΩΝ και η πραγματοποίηση από τότε κάθε καλοκαίρι της Εθελοντικής Αιμοδοσίας
4. Οργάνωση και παρουσίαση τον Αύγουστο του 2000 της Ιστορικής διημερίδας με τίτλο “Η ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ” και
5. ’πειρες παρεμβάσεις σε πολιτιστικά, κοινωνικά, κατασκευαστικά, τεχνικά, προστασίας περιβάλλοντος και κληρονομιάς θέματα.

Αυτά σε γενικές γραμμές και ως σημαντικότερα. Και από δω και ύστερα το μέλλον. Αλλά πριν πάμε εκεί, ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν και στο τι βίωσε ο καθένας από μας που πίστεψε στις αρχές και στους σκοπούς του Συλλόγου, που ανέλαβε μικρό ή μεγάλο μέρος ευθύνης.

Φαίνεται ότι πρόοδος και εξέλιξη, σε κάθε τομέα, είναι μια συνεχιζόμενη κατάσταση. Μια κατάσταση που αν μπεις, δεν μπορείς να σταματήσεις. Πάνω στην ανάσα ενός καφέ και σε ένα ποτήρι τσίπουρο, περνάνε οι σκέψεις πάνω από τον αγώνα και τις προσπάθειες μιας εικοσαετίας, που χρειάστηκε για να γίνει το συγκεκριμένο έργο του ΜΕΣΑΚ “Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ”, το οποίο, όμως, δεν έγινε ακόμα πραγματικότητα.

Έγιναν πολλά, πλατείες, δρόμοι, γλέντια, συνεδριάσεις, διασκέψεις, διημερίδα ιστορίας, όμως το έργο του Συλλόγου είναι μισό. Και είναι μισό γιατί οι μισοί είναι κοντά του και οι άλλοι μισοί όχι (χωρίς να βάζουμε ζυγαριά).

Προγραμματίζουμε, σχεδιάζουμε, αρχίζουμε να ενεργούμε και τότε ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε όλοι εδώ. Όπως πάντα, κάποιοι κοιτάνε αλλού, κάποιοι έχουν άλλη άποψη ως προς τις μεθόδους, την ιεράρχηση, κάποιοι κλείνονται στον εαυτό τους γιατί έχουν πολλή δουλειά. Και μένουν λίγοι, με τις ευχές ακόμα πιο λίγων και πώς να πετύχεις ένα μεγάλο στόχο με λίγη δύναμη! Και πώς να κάνεις όλους τους άλλους να καταλάβουν ότι τους ενδιαφέρει; Πώς να πείσεις ή να αποδείξεις στον καθένα ότι η ευημερία του σχετίζεται άμεσα με την ευημερία όλων των άλλων, ότι πια υπάρχει άρρηκτη σχέση στις τύχες και στο μέλλον όλων. Ότι λόγω συνθηκών πια, λειτουργούμε, επηρεαζόμαστε και πάμε καλά ή άσχημα σαν σύνολο. Ότι μια καλή ή κακή επιλογή αφορά όλους.

Όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα του σήμερα. Αυτό που πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε, να ζούμε και να εκμεταλλευόμαστε. Αν μάθουμε να λειτουργούμε σε αυτή την κατάσταση, θα δούμε και τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες και τα οφέλη που υπάρχουν κρυμμένα, τη δύναμη που ένα σύνολο έχει και τα επιτεύγματα που κατορθώνονται από τη συλλογική δράση. Η δύναμη λειτουργεί προσθετικά, γίνεται άθροισμα, γίνεται ικανότητα (και όταν ξεπεράσουμε τα στενά προσωπικά όρια, σειρά έχουν τα ομαδικά, τα τοπικά, τα εθνικά κ.ο.κ.).

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι με το να μένουμε κλεισμένοι και προσηλωμένοι στους στενούς μας τοίχους, δεν μας λύνει τα προβλήματα, δεν μας προσφέρει τίποτα άλλο, παρά απομόνωση και μικροψυχία. Παντού υπάρχουν άνθρωποι σαν και εμάς, με ίδια προβλήματα, τα ίδια ενδιαφέροντα, που αν ενωθούμε μαζί τους σε μια προσπάθεια, σε έναν αγώνα, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να λύσουμε πολλά. Μέχρι να μάθουμε κι εμείς όπως όλοι οι σύλλογοι, σωματεία, ενώσεις κλπ.

Ένα Διοικητικό Συμβούλιο τρέχει, σκοντάφτει, μπερδεύεται, μαθαίνει, προσπαθεί, παρατά τις δουλειές του, τσακώνεται, τσακίζεται. Μερικοί καταλαβαίνουν, καμιά φορά συμμερίζονται, συμπαραστέκονται και πολλοί του γυρίζουν την πλάτη, συνεχίζουν τις δουλειές τους, επικρίνουν ή αδιαφορούν.

Ας είναι όμως, πάντα κάτι μένει, κάτι γίνεται, άλλωστε έχουμε χρόνο, αιώνες μπροστά μας, να μάθουμε να λειτουργούμε. 

Π. Ι. Π.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ