ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Σάββατο 13 Αυγούστου – Σάββατο 20 Αυγούστου

Αντιλαμβάνεστε από τον υπότιτλο πως η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας επαναλήφθηκε μετά από μια εβδομάδα. Ναι! Επαναλήφθηκε μα γενική συνέλευση δεν έγινε! Το δεύτερο Σάββατο (στις 20) συγκεντρωθήκαμε πολύ λιγότεροι από το πρώτο! Αιτία της αναβολής τα λίγα άτομα του συγκεντρωθήκαμε στις 13 και η καθολική απουσία των νέων (πλην ενός – Αλέξανδρος Γκάτσικος).

Απαρτία (τυπικά) δεν υπήρχε. Συν τις φήμες πως οι νέοι ετοιμάζονται για νέο σύλλογο, ορίσαμε μια επιτροπή, από τον Πρόεδρο Θωμά Τσιαπλέ, τον Αλέξανδρο Γκάτσικο, τον ….. Παπαδόντα και τον Θόδωρο Γκαζγκάνη, να συναντηθούν με τους νέους, να μιλήσουν μαζί τους και να επαναλάβουμε τη γενική συνέλευση το επόμενο Σάββατο με την παρουσία τους (των νέων). Και πέρασαν οι μέρες κι έγινε η συνάντηση κι υποσχέθηκαν οι νέοι μας και δεν ήρθαν το επόμενο Σάββατο ούτε οι ίδιοι ούτε κι οι μισοί απ’ όσους είμαστε το προηγούμενο… Αυτά τα λίγα και περιληπτικά και… για την ιστορία.

… Κι αυτόματα γεννιούνται τα ερωτήματα, οι απορίες, τα δυσεξήγητα:

-Υπάρχει κάποιος, Πατριώτισσες και Πατριώτες, Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες, φίλες και φίλοι της Καλλιπεύκης που να μη θέλει την ύπαρξη του Συλλόγου μας; Η απάντηση είναι: ΟΧΙ!

-Υπάρχει κάποιος που πιστεύει πως ο Σύλλογός μας στα 33 χρόνια λειτουργίας δεν προσέφερε κοινωνικά, πολιτιστικά κι ανθρώπινα; Η απάντηση είναι: ΟΧΙ!

-Υπάρχει κάποιος που να μη θεωρεί πως ο Σύλλογός μας έχει την πλουσιότερη δράση στην ευρύτερη περιοχή; Η απάντηση είναι: ΟΧΙ!

-Υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να υποστηρίξει πως το χωριό μας θα ήταν καλύτερο κι όλοι μας χωρίς την ύπαρξη του Συλλόγου μας; Η απάντηση είναι: ΟΧΙ!

-Υπάρχει κάποιος που δεν θα ήθελε να διαβάζει την εφημερίδα του Συλλόγου μας, την «ΩΡΑΙΑ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ», που στα χρόνια που πέρασαν «έγραψε» την ιστορία του χωριού μας; Ο Συμπατριώτης μας καθηγητής του Α.Π.Θ. Ζήσης Παπαδημητρίου, υποστηρίζει πως η ιστορία σήμερα γράφεται από τα μικρά επαρχιακά, περιφερειακά (κύρια πολιτιστικά) έντυπα και πιστεύω πως όλοι συμφωνούμε μαζί του. Κι εδώ η απάντηση είναι: ΟΧΙ!

Κι όσο κι αν ψάξει κανείς, φίλες και φίλοι δεν θα μπορέσει να βρει λόγους για τη μη συνέχιση του έργου του Συλλόγου μας και των δράσεών του.

Ενδέχεται, όμως, κάποιος – κάποιοι απ’ όλους μας για μερικά ή και όλα ακόμα απ’ όσα έκανε και κάνει ο Σύλλογός μας να τα ήθελε αλλιώς, να τα ήθελε διαφορετικά, να ήταν όλα ή κάποια «έτσι» κι όχι έτσι!

Ενδέχεται κάποιος ή κάποιοι να διαφωνούν με τα γραφούμενα, μερικά ή και όλα ακόμα, στην «ΩΡΑΙΑ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ»!

Όμως, Πατριώτισσες και Πατριώτες δεν είμαστε ίδιοι! Δεν σκεφτόμαστε με τον ίδιο τρόπο, δεν ακολουθούμε την ίδια πρακτική. Είμαστε διαφορετικοί κι… «όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα» κι… ευτυχώς!

Αφού, λοιπόν όλοι συμφωνούμε σε όλα τα παραπάνω – έστω και διαφωνώντας, πως γίνεται να μη θέλει κανένας μας να συμμετάσχει στα όργανα του Συλλόγου μας; Στη Γενική Συνέλευση και στο Διοικητικό Συμβούλιο;

Είναι οι άλλοι ικανότεροι; Είναι αυτά (τα του Συλλόγου) για τους άλλους; Εγώ δεν είμαι για τέτοια; Η μήπως το άλλοθι της «κομματικοποίησης» του Συλλόγους όπως νομίζουν κάποιοι (τέτοιες ώρες – τέτοια λόγια ή κόσμος καίγεται και…) πρέπει να τους αφήνει αδιάφορους; Κι αν η «κομματικοποίηση» αφήνει αυτούς αδιάφορους τους άλλους τι τους κάνει; Γιατί και οι «άλλοι» δεν είναι παρόντες, δεν συμμετέχουν;

Ή μήπως είμαστε όλοι μας μέρος της σημερινής κοινωνίας, της «ευκολίας» και της «ατομικότητας» που απλά θέλει (έτσι νομίζει) να απολαμβάνει ότι κάποιοι άλλοι δημιουργούν; Και μήπως η «κοινωνία» αυτή – με την οποία διαφωνούμε και θα τη θέλαμε να είναι διαφορετική – είναι αυτή που εμείς φτιάχνουμε; Μήπως σε τελευταία ανάλυση είμαστε «άξιοι» της μοίρας μας; Κι όχι μόνο της πολιτιστικής ή της καθημερινότητας μα κι όλων όσων σήμερα βιώνουμε; Ή μήπως… Πατριώτισσες και Πατριώτες, φίλες και φίλοι τίποτε δεν θ’ αλλάξει, τίποτε δεν θα γίνει χειρότερο, τίποτε δεν θα γίνει καλύτερο αν δεν το κάνεις ΕΣΥ, αν δεν το κάνω ΕΓΩ…

Η αποχή μας απ’ το κοινωνικό γίγνεσθαι απλά μας επιτρέπει να «κλαίμε τη μοίρα μας»…

Καλό κλάμα, λοιπόν, σε όλους μας… Κι αν στην επόμενη Γενική Συνέλευση είμαστε όλοι εκεί… τότε… είχαν «αξία» τα δάκρυά μας…

Παναγιώτης Παπαϊωάννου

ΠΙΣΩ