«Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου» – Βιβλίο – Λεύκωμα – Παρουσίαση
Την Τρίτη, 5 Ιουνίου 2018, στο «Χατζηγιάννειο», στη Λάρισα, παρουσιάστηκε το βιβλίο – λεύκωμα του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, «Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου», που εκδόθηκε από τον Μ.Ε.Σ.Α.Κ. «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», πρόσφατα.
Η εκδήλωση οργανώθηκε τον Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο Απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», σε συνεργασία με τον Δημοτικό Οργανισμό Πολιτισμού Αθλητισμού Παιδείας του Δήμου Τεμπών.
Η παρουσίαση του βιβλίου, συνέπεσε με την ημέρα αυτή (5 Ιουνίου), που από το 1972, ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, γιορτάζει το περιβάλλον, την τη φύση, την μία και μόνη πατρίδα, πέρα από εθνικότητα, εθνότητα και θρησκεία.
Για το βιβλίο μίλησαν οι:
Νίκος Ορφανός, Ηθοποιός, σκηνοθέτης.
Λάμπρος Καραγεώργος, Γιατρός, Διευθυντής Καρδιολογικής Νοσοκομείου Λάρισας και
Άγγελος Πετρουλάκης, Ποιητής, συγγραφέας, αρθρογράφος και
Συντονιστής, ήταν ο Γιάννης Κολλάτος, Δημοσιογράφος, Διευθυντής της ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV.
Με την έναρξη, χαιρέτισε ο Δήμαρχος Δήμου Τεμπών, Κώστας Κολλάτος.
Προβλήθηκαν δυο σύντομα βίντεο, ένα για την Καλλιπεύκη με λήψεις από ψηλά και ένα για το ίδιο το βιβλίο, σε ένα γρήγορο «ξεφύλλισμα».
Ο Δήμαρχος έκλεισε με την ευχή να υπάρξουν μιμητές…
Ο Συντονιστής, αναφέρθηκε στην ημέρα του περιβάλλοντος και οι ομιλητές, ό καθένας με το δικό του τρόπο, στις ομορφιές του Κάτω Ολύμπου και της Καλλιπεύκης καθώς στην επανασύσταση – επαναλειτουργία της λίμνης «Ασκουρίδας» (της λίμνης της Καλλιπεύκης, που βρίσκονταν σε υψόμετρο 1000 μέτρα και αποξηράνθηκε το 1911 για να δοθεί για καλλιέργεια).
Ο «συγγραφέας» – φωτογράφος, για τους λόγους που τον ώθησαν στη φωτογραφική αυτή συλλογή, που ήταν η ομορφιά του χωριού και του Κάτω Ολύμπου, που ευνοήθηκαν από τη φύση αλλά αγνοήθηκαν από τον άνθρωπο.
Με τη λήξη, δια της αντιπροέδρου του Δ.Σ. του Συλλόγου, Αγγελικής Παπαστεργίου, προσφέρθηκαν στους ομιλητές, στον συντονιστή και στον φωτογράφο Σπύρο Τσαντόπουλο, από μια ακουαρέλα της ζωγράφου Φωτεινής Χαμιδιελή.
Το Δ.Σ. του ΜΕΣΑΚ «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ» ευχαριστεί θερμά:
Τον Δήμο Λαρισαίων και τον Αντιδήμαρχο, Πάνο Σάπκα, για την παραχώρηση της αίθουσας, την υπεύθυνη, Ελένη Ζούλη και τον Βαγγέλη Αγγελή για την τεχνική υποστήριξη.
Τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου Τεμπών, για τη συνεργασία και τον αντιπρόεδρό του Λάμπρο Ζάρρα. Τα τοπικά ΜΜΕ, για την προβολή. Τον Σύρο Τσαντόπουλο για τις λήψεις με drone. Τον Γιάννη Κολάτο, που συντόνισε τη εκδήλωση. Τους: Νίκο Ορφανό, Λάμπρο Καραγεώργο και Άγγελο Πετρουλάκη. Τον Δήμαρχο, Κώστα Κολλάτο και όλους τους παραβρισκόμενους.
Χαιρετισμός, Κώστα Κολλάτου, Δήμαρχου Δήμου Τεμπών
Χαιρετίζουμε την έκδοση αυτή, του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», για το όμορφο ταξίδι και την φωτογραφική περιήγηση, που μας επιφυλάσσει στην Καλλιπεύκη, στο ορεινότερο δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Τεμπών.
Ένα φωτογραφικό ταξίδι στον κάμπο, στα βουνά, στις ασχολίες των λιγοστών πλέον κατοίκων, στην χλωρίδα και στην πανίδα της περιοχής, στη φύση και στις φυσικές ομορφιές του Κάτω Ολύμπου.
Μια φωτογραφική περιπλάνηση, εκεί όπου, «ο κόσμος φαίνεται πιο όμορφος», που αναδεικνύει εικόνες του παρελθόντος, οι οποίες, υπάρχουν κρυμμένες στην Καλλιπεύκη και δύσκολα έχει πρόσβαση ο καθένας μας σ’ αυτές.
Το βιβλίο – λεύκωμα, που κρατάτε στα χέρια σας, είναι μια εκδοτική τιμητική πρωτοβουλία του Μ.Ε.Σ.Α.Κ. «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», που σκιαγραφεί το χθες και το σήμερα των Καλλιπευκιωτών, μέσα από την καθημερινότητά τους, με λίγα λόγια, απλά επεξηγηματικά και με ελάχιστα ιστορικά αλλά ιδιαίτερα σημαντικά, στοιχεία για την περιοχή.
Όλα τα χωριά του Δήμου Τεμπών μικρά ή μεγάλα έχουν κάτι να μας «διηγηθούν»!
Τα θερμά μας συγχαρητήρια, τόσο στον Σύλλογο, όσο και στον συγγραφέα, Παναγιώτη Παπαϊωάννου, για την αξιέπαινη προσπάθεια!
Ευχόμαστε να υπάρξουν μιμητές…
Ομιλία Νίκου Ορφανού, ηθοποιού – σκηνοθέτη
Σίγουρα κάποιοι αναρωτιέστε τι δουλειά έχω εγώ εδώ. Τι σχέση έχει ένας καλλιτέχνης με την Καλλιπεύκη; Άλλωστε μόλις δύο φορές, έχω πάει εκεί.
Πιθανολογώ ότι ο αγαπητός, Παναγιώτης Παπαϊωάννου, με τον οποίο γνωριζόμαστε πλέον άνω των δέκα ετών, έχει μια κάποια αδυναμία στην ιδιαίτερη ματιά που έχω στα πράγματα και με κάλεσε να μιλήσω για αυτό το ωραιότατο λεύκωμα.
Και φυσικά είναι ένας τρόπος, να ξαναπάω στην όμορφη Καλλιπεύκη, έστω και μέσα από τις σελίδες αυτού του θαυμάσιου λευκώματος.
Τι είναι λοιπόν αυτό το λεύκωμα;
Είναι θεωρώ ένα μικρό λιθαράκι στη διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Μια μικρή αλλά σημαντική προσπάθεια να διαφυλαχθεί η μνήμη της καθημερινότητας. Της καθημερινότητας μιας επαρχιακής κοινότητας.
Ζούμε στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, της λεγόμενης ψηφιακής. Στην εποχή της εικόνας. Εκατοντάδες φωτογραφίες τραβάμε συνεχώς με τις κάμερες από τα κινητά μας, τις μικρές ψηφιακές μας μηχανές, αποθηκεύουμε σε σκληρούς δίσκους αμέτρητα φωτογραφικά αρχεία, που απορεί κανείς αν θα βρούμε ίσως ποτέ το χρόνο να τα ξαναδούμε.
Παλιά η φωτογραφία ήταν κάτι σημαντικό. Κάτι που δεν ήταν καθημερινής χρήσης. Δεν ήταν κάτι εύκολα προσβάσιμο. Διαφύλασσε όντως κάτι μέσα στο χρόνο. Τώρα με τα ψηφιακά δεδομένα, όλη μας η ζωή είναι κλεισμένη σε ένα αρχείο. Αρκεί το πάτημα ενός κουμπιού για να διαγραφεί για πάντα.
Η φωτογραφία όμως μένει. Και αν κάποιος αναζητήσει στο μέλλον κάτι να του θυμίζει κάποια χρόνια παλιά, στα φωτογραφικά άλμπουμ θα ανατρέξει. Εδώ λοιπόν, αφουγκραζόμαστε την αγωνία του φωτογράφου – συγγραφέα να μας παρουσιάσει μια όσο το δυνατόν πολύπλευρη εικόνα του τόπου του. Είναι συγκινητική αυτή η αίσθηση του χρέους που νιώθεις να αναβλύζει, καθώς ξαναπηγαίνει ο αναγνώστης στην Καλλιπεύκη ή την επισκέπτεται νοερά κοιτάζοντας τις εικόνες της εξοχής, των καθημερινών στιγμών, τα πρόσωπα του χωριού, σε εικόνες που ήδη κάποιες είναι εικόνες εποχής, καθώς σε μια εποχή που τρέχει, μια φωτογραφία δέκα και δεκαπέντε χρονών παλιά, ανήκει πλέον σε μια άλλη εποχή.
Το λεύκωμα αυτό, είναι επίσης σημαντικό γιατί δείχνει ότι κάποιοι σύλλογοι πραγματικά προσφέρουν έργο χειροπιαστό. Κάποιοι πηγαίνουν πέρα από τις συνηθισμένες παραδοσιακές μαζώξεις. Προχωρούν σε μια πνευματικότητα και αφήνουν μια κληρονομιά. Για αυτό και το λεύκωμα αυτό δεν είναι μια ολοκλήρωση. Αλλά ένα ξεκίνημα. Ένας τόπος που είναι ακόμα ζωντανός, που μεταλλάσσεται, ένας τόπος όμορφος, σχεδόν ανέγγιχτος από την ασχήμια, δεν εξαντλείται εύκολα. Θεωρώ ότι αυτό το πρώτο λεύκωμα για την Καλλιπεύκη είναι μια καλή αρχή.
Είναι ευτυχής συγκυρία που η παρουσίασή του γίνεται εδώ στην πόλη της Λάρισας, στην πόλη ενός άλλου λαϊκού φωτογράφου, που σηματοδότησε όσο ελάχιστοι την ελληνική φωτογραφία, φτιάχνοντας τη δική του προσωπική σχολή, του Τάκη Τλούπα. Ενός φωτογράφου, που ξεκίνησε κι αυτός με τη δική του αγωνία να αποτυπώσει τη γνησιότητα και την αλήθεια του τόπου του. Παρόμοια με την αγωνία του Παναγιώτη Παπαϊωάννου.
Εύχομαι καλή επιτυχία λοιπόν, στη σημαντική αυτή έκδοση και καλή συνέχεια στη δουλειά του συλλόγου της Καλλιπευκης.
Ομιλία Λάμπρου Καραγεώργου, Δ/ντή Καρδιολογικής Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας
Κατ’ αρχήν, θέλω να ευχαριστήσω για τη σημερινή πρόσκληση μου ως εισηγητή, στην παρουσίαση αυτού του υπέροχου πονήματος, τόσο το Δ.Σ. και το φίλο πρόεδρο του ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΙΩΤΩΝ, όσο και όλους εσάς που βρεθήκατε σήμερα εδώ.
Από τη φύση τους, τέτοιες εκδόσεις, δεν επιχειρούν και δεν οφείλουν άλλωστε να επιχειρούν να δρέψουν δάφνες λογοτεχνικής τέχνης αλλά να καταγράφουν, να αναδεικνύουν και να συμβάλλουν με τρόπο αγωνιστικό και επίμονο στη δημιουργία πολιτισμικής – πατριωτικής και δημοκρατικής συμπεριφοράς των συμπατριωτών και να εμφανίζονται, σαν να γράφονται απ’ όλους μαζί για τους ίδιους, τις θύμησές τους, τις προσδοκίες και τις ελπίδες τους. Κι αυτό το βιβλιαράκι – φωτογραφικό λεύκωμα όχι μόνο τα καταφέρνει σ’ αυτό το στόχο αλλά έχει κάθε λόγο να φιλοδοξεί, να αποτελέσει ιστορικό ντοκουμέντο για τον τόπο. Σκεφτείτε για παράδειγμα, πόσο τεράστιο θα ήταν το ιστορικό κενό της ευρύτερης περιοχής μας, αλλά και αυτό της περιοχής του Κάτω Ολύμπου, εάν εξέλειπαν από τη βιβλιογραφία οι εξιστορήσεις των ξένων κατά κανόνα περιηγητών του 18ου, του 19ου, αλλά και του 20ου αιώνα. Τέτοιες αναφορές, βοηθούν στη συντήρηση της ιστορικής, της εθνικής και της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αναδεικνύουν τη συνέχεια του λαού μας, ταυτοποιούν την καταγωγή μας και εντάσσουν την ύπαρξή μας σε μια ιστορική συνέχεια, κόντρα στην ανιστόρητη, απρόσωπη και ισοπεδωτική παγκοσμιοποιημένη ανθρωπότητα, που επιχειρείται από τους απάτριδες κερδοσκόπους και το υποταγμένο πολιτικό σύστημά τους. Υπ’ αυτή την έννοια, τα σκαμμένα πρόσωπα των ανθρώπων, τα δουλεμένα χέρια, οι κοινές αγωνίες, οι φόβοι και οι προσδοκίες, τα σπίτια και τα χαλάσματα, οι εκκλησιές, η φύση και τα ξέφωτα, οι συνάξεις και οι δραστηριότητες των συμπατριωτών σας, που αναδεικνύονται στις υπέροχες φωτογραφίες του λευκώματος, δεν αποτελούν απλές απεικονίσεις, αλλά και καταγραφές της δύναμης, της θέλησης, της αγωνιστικότητας και της αντίστασης απέναντι στο κακό που παραφυλάει.
Είθε το βιβλιαράκι σας να αφυπνίσει και άλλες μικρές πατρίδες, για να συνθέσουν όλες μαζί, ξανά απ’ την αρχή τη μεγάλη, πριν καταρρεύσει τελειωτικά απ’ τις επιλογές των ξένων και των ντόπιων αφεντικών. Κι όλες μαζί πιασμένες χέρι – χέρι, όπως σ’ ένα μεγάλο πανελλαδικό χορό, να χορεύουν, ένα βήμα για τη μικρή κι ένα για τη μεγάλη πατρίδα.
Θέλω με δυο λόγια να αναφερθώ στο θέμα της αποξηραμένης λίμνης, Νεζερός ή Ασκουρίς, του χωριού σας. Η ανάγκη ανασύστασής της, είναι αναντίρρητη και καταφανής τόσο για περιβαλλοντολογικούς, κλιματολογικούς και διαχειριστικούς των υδάτων λόγους, όσο και για οικονομικούς, που θα προκύψουν από την ανάπτυξη του τουρισμού και συνακόλουθων δραστηριοτήτων. Θεωρώ μάλιστα, ότι για το συγκεκριμένο ζήτημα, επιβάλλεται να οργανωθεί μια ευρύτερη πανλαρισαϊκή κοινωνική παρέμβαση, που με την συνεπικουρία του συλλόγου σας, θα διεκδικήσει και θα επιβάλλει την ανασύσταση της λίμνης.
Ομιλία Άγγελου Πετρουλάκη, δημοσιογράφου, ποιητή, συγγραφέα.
Η Καλλιπεύκη, είναι αγάπη με άρωμα πολλών χρόνων…
Τιμητικό κάλεσμα να συμμετέχω στην εκδήλωση. Το έπραξα με ιδιαίτερη χαρά. Γιατί η Καλλιπεύκη είναι ένας τόπος σπάνιας ομορφιάς και γιατί η Καλλιπεύκη μπορεί να γίνει ιδιαίτερος τόπος έλξης επισκεπτών, ίσως ο σημαντικότερος του νομού. Άλλωστε η σχέση μου μαζί της μετρά περισσότερο από τρεις δεκαετίες, οι δε Καλλιπευκιώτες, μ’ έχουν τιμήσει ονομάζοντάς με επίτιμο δημότη.
Με διακατέχει ακόμα συγκίνηση από τους τόσους φίλους που συνάντησα. Τιμώντας αυτό το αγαπημένο μου χωριό, δημοσιεύω τα λίγα λόγια – κατάθεση της ψυχής μου – που… ψέλισσα: «Τι θα μπορούσα να πω εγώ για την Καλλιπεύκη σε Καλλιπευκιώτες;»
Ωστόσο νιώθω την υποχρέωση να εκφράσω δημόσια τα συγχαρητήριά μου στον Παναγιώτη Παπαϊωάννου για το Λεύκωμα, γιατί στις μέρες μας η συγκρότηση και μόνο ενός βιβλίου είναι ιδιαίτερα σημαντική ως προσπάθεια.
Το μικρό αυτό βιβλίο – λεύκωμα, θέλω να πιστεύω, πως είναι μια εξαιρετική καταγραφή της ταυτότητας ενός τόπου που έχει να καυχηθεί για πολλά.
Θαρρώ πως η οικονομική στενότητα, είναι αυτή που δεν επέτρεψε να έχουμε στο χέρι μας μια πολυσέλιδη έκδοση μεγάλου σχήματος, σε σκληρό εξώφυλλο, με φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων.
Εύχομαι, κάποια στιγμή, κάποιος πολιτειακός φορέας να χρηματοδοτήσει μια τέτοια έκδοση, ωστόσο δεν ελπίζω, γιατί κάτι τέτοιο είναι μακριά από μικροπολιτικά συμφέροντα, τα οποία δυστυχώς θεράπευε πάντα η πολιτική.
Για τούτο ανήκουν πολλά εύσημα στον – άγνωστο σ’ εμένα – Θανάση Γρόντζο, τον χορηγό της έκδοσης. Η χώρα μας, χρωστά πολλά περισσότερα στους ευεργέτες μας, παρά στους πολιτικούς.
Οι πρώτοι κατέθεσαν την αγάπη τους για τα κοινά.
Οι δεύτεροι, μ’ ελάχιστες εξαιρέσεις, κατανάλωσαν ενέργεια για τα αισχρά ατομικά τους συμφέροντα.
Χωρίς τον Θανάση και την Φωτεινή Γρόντζου, λοιπόν, λεύκωμα δεν θα υπήρχε. Ας του είναι ευγνώμονες οι Καλλιπευκιώτες, όπως ευγνώμονες να είναι απέναντι στον Παναγιώτη Παπαϊωάννου.
Ακόμα, θα κάνω μια μικρή αναφορά στον Μορφωτικό Εκπολιτιστικό Σύλλογο Απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η Πατωμένη». Παρόμοιοι σύλλογοι κρατούν ζωντανά εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες, χωριά της χώρας μας.
Αυτόχθονες που πονούν τον τόπο τους, καταθέτουν αποθέματα αγάπης, όχι μόνο για να διατηρήσουν παραδόσεις, αλλά και για να δημιουργήσουν ενδιαφέροντα έλξης τόσο των ξενιτεμένων, όσο και ξένων, αλλά και να συμβάλουν στη μετάδοση της ιερής αυτής αγάπης στους νεότερους. Μέσα απ’ αυτόν τον σύλλογο γνώρισα κι εγώ την Καλλιπεύκη και την αγάπησα. Θυμάμαι πολλά πρωινά που μ’ επισκεπτόταν στο γραφείο μου ο καλός φίλος Θωμάς Τσιαπλές και μου μιλούσε για το χωριό, όπως θυμάμαι και τον Ζήση Κατσιούλα και το ψωμί που είχα φάει από τα χέρι του, και αργότερα το βιβλίο του, αλλά και την φίλη Τασούλα Τσιλιμένη, με τις ιστορίες και τις αφηγήσεις της και κάποια κομμάτια για τη ζωή στο χωριό που εντόπιζα στα διηγήματά της.
Σας εύχομαι, λοιπόν, να διατηρείτε ζωντανό και δραστήριο τον σύλλογό σας, γιατί είστε η μοναδική ελπίδα ζωντάνιας της Καλλιπεύκης.
Η Καλλιπεύκη δεν είναι μόνο πατάτες, που τόσο πολύ τις τιμώ, με τον Χρήστο τον συμπατριώτη σας, να είναι μόνιμος προμηθευτής μου.
Είναι και πολλά ακόμα. Το πιο σημαντικό: Είναι οι δεκάδες χιλιάδες ζωές που έζησαν πριν από εσάς, από την πρώτη δημιουργία τού χωριού μέχρι σήμερα, είναι τα όνειρα όλων αυτών των ανθρώπων, είναι οι αγωνίες τους, οι πόνοι τους, οι προσπάθειές τους να φιλιώσουν με τη φύση, να μείνουν όρθιοι απέναντι σε επιδρομείς, σε κατακτητές. Είναι, ακόμα, εκείνες οι παλιές μανάδες που γεννούσαν μόνες τους στα σπίτια, οι δουλευτάδες της γης, οι κτηνοτρόφοι που γνώριζαν κάθε λαγκαδιά τού Ολύμπου, οι γιαγιάδες που ήξεραν τα βότανα, όλα όσα έδωσαν ταυτότητα σ’ αυτήν την γη.
Η Καλλιπεύκη είναι η συνεχής γραμμή μέσα στον χρόνο που κατορθώνει να χαράσσεται ακόμα.
Αυτό είναι η Καλλιπεύκη: Όλοι αυτοί που έζησαν πριν από εσάς, οι απολύτως άγνωστοι πρόγονοί σας μέχρι και οι πατέρες και οι μητέρες σας. Και απέναντι σ’ όλους αυτούς δηλώνω και καταθέτω τον σεβασμό μου.
Μελετώντας το λεύκωμα διαβάζω στις πρώτες σελίδες του: «Σήμερα η Καλλιπεύκη έχει 120 μόνιμους κατοίκους… Έχει μονοθέσια δημοτικό σχολείο με 4 μαθητές…» Και πιο κάτω: «Επί Τουρκοκρατίας είχε περίπου 6.000 κατοίκους και ήταν έδρα επισκόπου…».
Ιδού η θλίψη και ιδού το δράμα. Επί Τουρκοκρατίας, με συνθήκες διαβίωσης ασύγκριτα δυσκολότερες από τις σημερινές, είχε 6.000 κατοίκους. Σήμερα μόνον 120 και μόνο 4 μαθητές. Το 1951, διαβάζω, είχε 248!
Η θλίψη και η αγανάκτηση είναι για την Ελληνική Πολιτεία. Αυτή θανάτωσε το χωριό, όπως θανάτωσε σχεδόν ολόκληρη την ορεινή Ελλάδα. Αυτή ανάγκασε τους κατοίκους να ξενιτευτούν, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στο εξωτερικό.
Οι πολιτικοί μας, είχαν μάτια μόνο για την Αθήνα και για κάποια ακόμα μεγάλα κέντρα. Οι πολιτικοί μας, είχαν φροντίδα μόνο για την τσέπη τους. Και η Καλλιπεύκη έμεινε σήμερα με 120 κατοίκους τον χειμώνα και 500-600 το καλοκαίρι. Και πιθανότατα στο μέλλον να μην υπάρχουν παιδιά και για δημοτικό σχολείο. Γιατί άραγε;
Δεν έχω πρόθεση να σας μιλήσω για την Καλλιπεύκη και τις ομορφιές της. Την ξέρετε και τις ξέρετε καλύτερα από μένα.
Ούτε για τις επιδιώξεις σας στο μέλλον. Και αυτά είναι προοπτικές και δικές σας προσπάθειες.
Άλλωστε αυτά που έχετε κάνει λίγα δεν είναι. Κατορθώσατε να ελκύσετε τα μάτια πολλών στον τόπο σας, είτε προβάλλοντας τις φυσικές του ομορφιές, είτε διοργανώνοντας εκδηλώσεις πανελληνίου ενδιαφέροντος.
Εύχομαι να δημιουργηθεί ξανά η λίμνη σας, η Ασκουρίδα, αν αυτό είναι για το συμφέρον τού τόπου, και αν αυτό συμβεί να υπάρξει προσπάθεια από την Πολιτεία, ώστε να δημιουργηθεί ένας ακόμα πόλος έλξης για ξένους που θα θελήσουν να ζήσουν μια άλλου είδους ομορφιά, αλλά και να βιώσουν την ιστορία τού τόπου, ιδιαίτερα σημαντική για όλους μας.
Είθε να δημιουργηθούν αυτές οι συνθήκες που θα επιστρέψουν στους Καλλιπευκιώτες να μείνουν στο χωριό ή και κάποιοι να επιστρέψουν, ώστε σιγά – σιγά ν’ ανθίσει η ανάπτυξη.
Βεβαίως, αυτά απαιτούν γενναίες αποφάσεις και επίμονες προσπάθειες από μια Πολιτεία, που θα αποδεικνύει καθημερινά πως αγαπάει τα παιδιά της και επενδύει για το μέλλον της.
Αλλά τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αν κάποιοι θελήσουν ν’ ασχοληθούν όχι αν θα πρέπει να εκλεγούν ξανά την επόμενη τετραετία, αλλά με το να εκπονήσουν σχέδια και προγράμματα, και να επενδύσουν για να μετατρέψουν τη Καλλιπεύκη σε παράδεισο ανάπτυξης.
Εύχομαι να συμβούν αυτά. Εύχομαι τα παιδιά σας να ζήσουν σε μιαν άλλη Καλλιπεύκη, με μια πανέμορφη λίμνη, με πολλούς ξενώνες γύρω απ’ αυτήν, με ένα δάσος που θα αγκαλιάζει μια «Πατωμένη» διεθνούς φήμης, με προϊόντα ιδιαίτερα που θα αιχμαλωτίζουν τη γεύση, με τις εκδηλώσεις της αφήγησης να ελκύουν ξένα πανεπιστήμια και τις διαδρομές στον Όλυμπο να κεντρίζουν διεθνές ενδιαφέρον.
Με αυτά σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε και απόψε και εύχομαι να έχετε αντοχές να αγωνίζεστε για τον τόπο σας.
Ομιλία Παναγιώτη Παπαϊωάννου, δημιουργού του βιβλίου – λευκώματος
Πατριώτισσες και πατριώτες, φίλες και φίλοι της Καλλιπεύκης και του Συλλόγου μας, μέσα από το βιβλίο αυτό προσπάθησα να δώσω την εικόνα της Καλλιπεύκης που αργοπεθαίνει, όπως όλα τα ορεινά χωριά (και όχι μόνο). Να αναδείξω τις φυσικές ομορφιές του κάτω Ολύμπου και της ευρύτερης περιοχής, που ευνοήθηκε από τη φύση και αγνοήθηκε από τον άνθρωπο. Την αποξηραμένη λίμνη Ασκουρίδα και τις ελπίδες της αλλά και των Καλλιπευκιωτών για την επανασύσταση – επαναλειτουργία της. Αν ενώσουμε δυνάμεις, θα μπορέσουμε να δώσουμε και πάλι τα φυσικά πλεονεκτήματα στην περιοχή για το περιβάλλον και για τον άνθρωπο με τον ανάλογο σεβασμό.
Ευχαριστώ θερμά, τον Μ.Ε.Σ.Α.Κ. «Η «ΠΑΤΩΜΕΝΗ», για την έκδοση, τον Δήμαρχο του Δήμου Τεμπών, Κώστα Κολλάτο, για το εισαγωγικό σημείωμα, τον Θανάση και την Φωτεινή Γρόντζου, για τη γενναία χορηγία, την Χριστίνα Παπαϊωάννου, για την εικονογράφηση και την επεξεργασία των φωτογραφιών, την Karolina Mazurkiewicz για τη σελιδοποίηση, την Αμαλία Βιγκάτο, για τις ιδέες της, τους: Θωμά Καραμπατή, Βαγγέλη Κυριατζή, Νίκο Δήμου, Ιωάννη Παπαϊωάννου και Σπύρο Τσαντόπουλο, για τις φωτογραφίες, που μου παραχώρησαν, τον Θωμά Τσιαπλέ, για τη διαρκή υποστήριξη, τη Χάιδω Μπατσαρά – Τζήκα, για τις διορθώσεις, και τον Παγκράτη Παυλίδη για τη βοήθεια στην επεξεργασία του βίντεο.
Σαν πρόεδρος του Δ.Σ. του Μ.Ε.Σ.Α.Κ. «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», ευχαριστούμε θερμά:
Τον Δήμο Λαρισαίων και τον αντιδήμαρχο Σάπκα Πάνο, για την παραχώρηση της αίθουσας, που διάλεξε τη σημερινή μέρα, μέρα περιβάλλοντος, ίσως γιατί το ίδιο το βιβλίο είναι ένα ύμνος σ’ αυτό. Την Ζούλη Ελένη, υπεύθυνη για το Χατζηγιάννειο, τον Αγγελή Βαγγέλη για την τεχνική υποστήριξη.
Τον Πολιτιστικό Οργανισμό του Δήμου μας, του Δήμου Τεμπών για τη συνεργασία στη σημερινή παρουσίαση και τον ακούραστο, αντιπρόεδρό του Λάμπρο Ζάρρα.
Τα τοπικά ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά,
Τον Σπύρο Τσαντόπουλο για τις λήψεις με drone.
Τον Δήμαρχο Κώστα Κολλάτο για τον χαιρετισμό και την τιμητική του παρουσία.
Τον Γιάννη Κολλάτο, που συντόνισε σήμερα την εκδήλωσή μας,
Τον Νίκο Ορφανό, τον Λάμπρο Καραγεώργο, τον Άγγελο Πετρουλάκη, για την τιμή που μας έκαναν και όλες και όλους σας, που με την παρουσία σας δώσατε νόημα και περιεχόμενο στην όλη εκδήλωση και τιμήσατε τους εκλεκτούς ομιλητές, τον Μ.Ε.Σ.Α.Κ. «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ» και την Καλλιπεύκη.
Σχόλιο του Βαγγέλη Κυριατζή
Το βιβλίο, «Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου», είναι ένα σπουδαίο και καλό έργο. Έχει πολλές και καλές φωτογραφίες, καλή οργάνωση και δομή και γενικά όλο το «πακέτο», είναι προσεγμένο και επαγγελματικό.
Είναι τιμή μου, που περιέχει και μια φωτογραφία δική μου και αναφέρει το όνομα μου.
Με τη σύζυγό μου Σέλλη, επισκεπτόμαστε την Καλλιπεύκη τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, μόνοι ή με φίλους. Λυπάμαι αυτού,ς που ζουν κοντά στην Καλλιπεύκη, στα γύρω χωριά και στην Λάρισα, και δεν έχουν ακόμα γνωρίσει τις ομορφιές της.
Ελπίζω, αυτό το βιβλίο, να δώσει κίνητρο σε πολλούς, να την γνωρίσουν.
Θερμά συγχαρητήρια, για το σπουδαίο βιβλίο για την πολύ προσεγμένη οργάνωση, δομή και ποιότητα!
Σχόλιο της Χάιδως Τζήκα Μπατσαρά
«Εκ του περισσεύματος της καρδίας, λαλεί το στόμα…»
Κι ένα δείγμα, αποτέλεσμα περισσεύματος καρδιάς, αγάπης για τη γενέτειρά του, Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου, είναι το ομώνυμο βιβλίο – λεύκωμα του συναδέλφου και φίλου Παναγιώτη Παπαϊωάννου, που παρουσιάζεται την Τρίτη, 5 Ιουνίου, στη Λάρισα.
Μέσα από σχεδόν 300 φωτογραφίες και αρκετά κείμενα, μπορεί ο αναγνώστης να γνωρίσει κάθε πτυχή του όμορφου, ορεινού χωριού.
Είναι ένα βιβλίο, που αξίζει να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη όχι μόνο των Καλλιπευκιωτών αλλά και του κάθε φυσιολάτρη.
Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και στον συγγραφέα και στον Πολιτιστικό Σύλλογο και στους υπόλοιπους χορηγούς, που στήριξαν οικονομικά την έκδοση και σε όλους όσους βοήθησαν με τον τρόπο τους αλλά και σε όσους θα συμμετέχουν στην παρουσίαση.
Και, όπως συνηθίζεται να λέμε, «καλοτάξιδο!».
Σκέψεις Αποστόλη Αστ. Παπαϊωάννου
Βιβλίο – Λεύκωμα «Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου»
Από την Καλλιπεύκη για την Καλλιπεύκη με αγάπη…
Βιβλίο – Λεύκωμα, «Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου», «Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο Λάρισας»! Τρίτη 5 Ιουνίου 2018!
Θεωρείστε τούτο το σημείωμα «πετραχήλι», σαν μια ακόμα εισήγηση για το Λεύκωμα, στο «Χατζηγιάννειο», που δεν διαβάστηκε, γιατί δεν είχε γραφτεί κι αν είχε γραφτεί, δε θα είχε διαβαστεί, γιατί ίσως δεν θα έφταναν τα χρονικά περιθώρια κι έτσι σας τη στέλνω και αξιοποιήστε την όπως νομίζετε (μεταχρονολογημένα).
…Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου ψηλά στην ελληνική ύπαιθρο, ζούσε ο ΜΕΣΑΚ, ένας «άνθρωπος», που δεν θα τον έλεγες και άνθρωπο… λίγο γέρος, λίγο ηλικιωμένος, λίγο κουρασμένος, λίγο ξεθωριασμένος, λίγο εγκαταλελειμμένος αλλά ελπιδοφόρος, με διάθεση παιδιού κι ας είχε ξεμείνει από παιδιά, που είχαν ξεμείνει από «ζωή» και ξεμάκρυναν για να τη βρουν, με χίλιες δυο δοκιμασίες κι αυτός εκεί ψηλά στα θεϊκά. Καθόταν σε ένα σταυροδρόμι καημών, ψυχών και ελπίδας, περιμένοντας κάποιον περαστικό, να τον περάσει απ’ την Ιστορία δίπλα στο ποτάμι, γιατί σα νύχτωνε, δύσκολα θα τα κατάφερνε μόνος…
Άκουσε τον απόμακρο αχό από ανάσες αλόγων, που κάλπαζαν πάνω στο σκληρό μονοπάτι και πλησίαζαν. Καβαλάρηδες, που έρχονταν απ’ τη στροφή του δρόμου, Ζύγωσαν… «Ο ΜΕΣΑΚ… Ο ΜΕΣΑΚ….!» Είπαν οι καβαλάρηδες, μόλις τον αντίκρισαν όλοι μαζί με μια φωνή… ο δικός τους ΜΕΣΑΚ, κι αυτός τους αναγνώρισε, ήταν παιδιά δικά του!
«Γερο – ΜΕΣΑΚ, πώς ξέμεινες;», είπε ο Πρωτοκαβαλάρης.
«Αφήστε τα πως ξέμεινα και βοηθάτε να κινήσουμε της ιστορίας τη ρόδα, γιατί εμείναμε λειψοί ψηλά στην Καλλιπεύκη», τους απάντησε.
«Τι εννοείς λειψοί;», αναρωτήθηκαν μ’ ένα στόμα.
«Λέω, πως θέλει πάλεμα να συνεχίσει να γράφεται η ιστορία στα πατρικά τα σπίτια κι ως φαίνεται μείναν λίγοι κι αδύναμοι και σεις οι νιοι μακρύνατε…».
Ταράχτηκαν, φάνηκαν διστακτικοί είχαν και τα δικά τους, είχαν τις έγνοιες τους, τα βάσανα μα το σπινθήρισμα στη ματιά του γερο – ΜΕΣΑΚ τους κάρφωνε κατ’ ευθείαν στην καρδιά, στο μυαλό, τους έπεισε στη στιγμή.
«Ορμάτε σύντροφοι, βάλτε ένα χέρι να περπατήσει το κάρο τούτου του γέρου, να ξεκολλήσουμε τούτο τον τόπο, να συνεχίσει να κινείται η ρόδα της ιστορίας…», τους είπε ο πρωτοκαβαλάρης, «πάμε μαζί, γιατί κοινό είναι το συναίσθημα, κοινή και η ιστορία, αυτό μας λέει ο Γερο – ΜΕΣΑΚ».
Δεν χρειάστηκε άλλη κουβέντα…
Να ’τοι! Οι καβαλάρηδες, έζεψαν το συναίσθημα, το χρέος, στην ανάγκη για ζωή! Να ’τος κι ο ΜΕΣΑΚ μπροστά καμαρωτός, έφτασαν στο λειψό χωριό των λιγοστών κατοίκων, στην… Καλλιπεύκη! Δεν σας λέω τη συνέχεια, το παραμύθι δεν έχει τέλος, γιατί είναι ακόμη στην αρχή κι έχει πολλά να πει, μιας κι ο γερο – ΜΕΣΑΚ, κατόρθωσε να εμπνεύσει να συγκινήσει…
Μια πορεία «απ’ την Καλλιπεύκη για την Καλλιπεύκη με… αγάπη».
Μια τέτοια ανάγκη, ήταν η προχθεσινή παρουσίαση, ενός βιβλίου – φωτογραφικού Λευκώματος με τίτλο «Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου»! Λεύκωμα, θαυμάσιο! Σαν την ελπίδα αποτυπωμένη και ζωγραφισμένη σε χαρτί να σπρώχνει την ψυχή! Λεύκωμα αγωνίας εν μέσω χιλίων κόπων να στηθεί, να τυπωθεί να παρουσιαστεί, για να υμνήσει μαζί και μύριους άλλους στόχους και σκοπούς, του… λίγο γέρου, λίγο μεσήλικα, μα πολύ νέου στην ελπίδα ΜΕΣΑΚ, σε ένα ιδιόμορφο σχήμα: Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η ΠΑΤΩΜΕΝΗ», ενός Δ.Σ. «αλλοπρόσαλλου», όπως το είπε ο γέρος ΜΕΣΑΚ εκείνη τη μέρα στο ποτάμι, που διαβιεί μακριά ο ένας απ’ τον άλλο, που προσπαθεί να συντονίσει αγώνα και αγωνίες, σαν εκείνη τη μέρα, που αντάμωσαν…
Έτσι, συνυπάρχουν, συναντιούνται και συνδημιουργούν! Πώς; Με την ψυχή στο στόμα, από την ψυχή τους και με ψυχή, τον Πρόεδρο, Παναγιώτη Παπαϊωάννου, τον δημιουργό του Λευκώματος! Αυτόν, αυτό κι αυτούς, παρουσίασαν την Τρίτη 5 Ιουνίου 2018, στο «Χατζηγιάννειο», οι ομιλητές – παρουσιαστές…
Και τι δεν είπαν! Για τον γερο – ΜΕΣΑΚ, για τον Παναγιώτη – Πρωτοκαβαλάρη, τους ακούραστους ΜΕΣΑΚίτες, την Καλλιπεύκη, την Πατωμένη, τη λίμνη την αποξηραμένη! Με την ακαδημαϊκότητα του λόγου και του στοχασμού και με αφορμή το Βιβλίο – Λεύκωμα, «Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου».
Άκουσα να λέγεται πως μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις! Τότε, Λεύκωμα 298 φωτογραφιών, είναι τριακόσιες χιλιάδες λέξεις, δηλαδή δυο – τρεις τόμοι… φαντάσου, πόσων συναισθημάτων! Ναι, αυτό το Λεύκωμα, του Παναγιώτη Παπαϊωάννου, είναι πράγματι τόνοι λέξεων και συναισθημάτων κι όπως είπε ο Άγγελος Πετρουλάκης, δημοσιογράφος, ποιητής και συγγραφέας «…για δεκάδες χιλιάδες ζωές, που έζησαν πριν από εσάς, από την πρώτη δημιουργία του χωριού μέχρι σήμερα, είναι τα όνειρα όλων αυτών των ανθρώπων, είναι οι αγωνίες τους, οι πόνοι τους, οι προσπάθειές τους να φιλιώσουν με τη φύση, να μείνουν όρθιοι απέναντι σε επιδρομείς, σε κατακτητές. Είναι, ακόμα, εκείνες οι παλιές μανάδες, που γεννούσαν μόνες τους στα σπίτια, οι δουλευτάδες της γης, οι κτηνοτρόφοι που γνώριζαν κάθε λαγκαδιά του Ολύμπου, οι γιαγιάδες που ήξεραν τα βότανα, όλα όσα έδωσαν ταυτότητα σ’ αυτήν την γη, είναι η συνεχής γραμμή μέσα στον χρόνο, που κατορθώνει να χαράσσεται ακόμα. Όλοι αυτοί που έζησαν πριν από εσάς, οι απολύτως άγνωστοι πρόγονοί σας μέχρι και οι πατέρες και οι μητέρες σας. Αυτό είναι η Καλλιπεύκη. Και απέναντι σ’ όλους αυτούς δηλώνω και καταθέτω τον σεβασμό μου». Ακριβώς αυτό κ. Άγγελε Πετρουλάκη! Όσο και να διαφωνείς με την άποψη του για τους «ευεργέτες», γιατί η χρηματοδότηση από τον Καλλιπευκιώτη, Θανάση Γρόντζο, δεν ήταν ευεργεσία, ήταν συμμετοχή, σαν όλους τους Απανταχού Καλλιπευκιώτες για την πατρίδα τους, ανάλογα με το έχει τους ο καθείς και σίγουρα μακριά από τους επονομαζόμενους «εθνικούς» και τα ματωμένα κέρδη τους, που παρουσιάζονται όταν απουσιάζει η πατρίδα και φύονται σαν μανιτάρια και δη δηλητηριώδη! Ο Πετρουλάκης, ήταν χείμαρρος και τον ευχαριστούμε θερμά! Καθώς και το πατριωτάκι μας, Θανάση Γρόντζο!
Και ο γιατρός, κ. Λάμπρος Καραγεώργος, Διευθυντής Καρδιολογικής του Νοσοκομείου Λάρισας: «Δεν θεραπεύει μόνο καρδιές, το εργαλείο της αγάπης και του έρωτά μας, αλλά και το συναίσθημά μας». Έλαμπε και καμάρωσε για το Λεύκωμα, σαν να περιέγραφε την ιδιαίτερη πατρίδα του, που μοιάζει τόσο πολύ με την Καλλιπεύκη, νοσταλγικά και λατρευτικά, ακόμα και στις πατάτες και στα φασόλια που… προσπάθησε να πεισθούμε για τα καλύτερα δικά τους αλλά… «Όχι, Γιατρέ κι από τα θκά μας!». Από θεραπείες, εγχειρήσεις και επιστήμες ΝΑΙ αλλά από θεϊκή αμβροσία, δίπλα στο παλάτι του Δία και στην Ασκουρίδα λίμνη του, είναι σαν να προσβάλουμε τους μυθικούς, θεϊκούς κανόνες, που όρισαν τα της διαιτολογικής αμβροσίας μας! Το μόνο πρόβλημα που δε σκέφτηκαν, ήταν ότι είχαν υπολογίσει σύμφωνα με τις δικές τους αντοχές, όχι τις δικές μας! Να συναινέσουμε, όμως, στην κονκισταδόρικη μεταφορά πατάτας των Ίνκας, αν και μπαίνει σε μετέπειτα κεφάλαιο και όχι στου Προμηθέα Ασκουρίδη την επανάσταση. Σε ευχαριστούμε, Γιατρέ, ήσουν όαση! Η μάλλον λίμνη, σαν αυτή, που με την «προσταγή» – προτροπή σου, έκανες εικόνα στη φαντασία μας, τη λίμνη της Καλλιπεύκης, την Ασκουρίδα, με την επανασύσταση – επαναλειτουργία της.
Και η εισήγηση του Σκηνοθέτη – Ηθοποιού της παρέας, Νίκου Ορφανού, που «εποίησεν ήθος» και φως, βάζοντας το φιλοσοφημένο λιθαράκι στη διαφύλαξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. «Το Λεύκωμα», είπε, «μια μικρή αλλά σημαντική προσπάθεια να διαφυλαχθεί η μνήμη της καθημερινότητας, μιας επαρχιακής κοινότητας. Ζούμε στην εποχή της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, της λεγόμενης ψηφιακής. Εδώ λοιπόν, αφουγκραζόμαστε την αγωνία του φωτογράφου – συγγραφέα, να μας παρουσιάσει, μια όσο το δυνατόν πολύπλευρη εικόνα του τόπου του, αυτό είναι επίσης σημαντικό, γιατί δείχνει ότι κάποιοι σύλλογοι, πραγματικά προσφέρουν έργο χειροπιαστό. Κάποιοι πηγαίνουν πέρα από τις συνηθισμένες παραδοσιακές μαζώξεις…» Ακριβώς, Νίκο Ορφανέ, προσυπογράφουμε και σ’ ευχαριστούμε!
Ο παρουσιαστής, κ. Κολλάτος Γιάννης, ότι και να πεις, τον αέρα του Παρουσιαστή της TV τον έχει! Μοίρασε το λόγο, μοίρασε διάθεση και χιούμορ, σαν τη χαρά του παιδιού στ’ αλώνι .Δε χρειάζεται ιδιαίτερα λόγια αλλά μια πολύ – πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη! Σ ευχαριστούμε, Γιάννη Κολλάτε!
Ο κ. Δήμαρχος Τεμπών κι άλλος Κολλάτος, σαν… Δήμαρχος, πως αλλιώς; Λίγο το έργο, λίγο η προβολή, λίγο η υπόσχεση, λίγο η προοπτική, λίγο απ’ όλα. Η πολιτική στην τέχνη του εφικτού, γνωστό «τοις πάσι», γιατί αν καταλάβει ο λαός τι κερδίζεται με το ανέφικτο, τότε θα γυρίσει ο κόσμος …αλλιώς! Σ’ ευχαριστούμε, Δήμαρχε, δεν κοστίζει τίποτα μα μπορεί να αγοράσει τα πάντα! Είναι λίγο αλλά αυτό διαθέτουμε… και το μέλλον αόρατο (εκλογές κάποια στιγμή θα έχουμε).
Πρέπει να φτιάξω και το πορτραίτο των αγόγγυστων «καβαλάρηδων» του ΜΕΣΑΚ, θα το κάνω σε άλλο σημείωμα, για καθέναν ξεχωριστά, το σημειώνω, κάτι σαν χρέος, γιατί είναι η συνεχής γραμμή, που συνεχίζουν να τη χαράσσουν ακόμα, όπως είπε ο Πετρουλάκης, ίσως εμπνευστούν και άλλοι Καλλιπευκιώτες και ξεπεζέψουν στου γερο – ΜΕΣΑΚ το κίνητρο. Όχι μόνο κριτικές απ’ τον πλάτανο «τ’ς πλατέας τ’ Νιζιρού» γεμάτοι αλκοόλες, γιατί το βγάλσιμο στο ξέφωτο και στ’ αλώνι, έχει ζόρι και σαν ξεβγείς… κατεβάζεις μετά όσα καντήλια θέλεις, και αναμμένα! «Γραίν’ μαλλί κι τρων ψουμί», νεζεριώτικη παροιμία κι ας είμαστε οι δόλιοι λιγοστοί…
Το Βιβλίο – Λεύκωμα, του προέδρου, Παναγιώτη Παπαϊωάννου.
Το λεύκωμα, στην αρχαία Ελλάδα ήταν ξύλινη σανίδα, όπου οι νόμοι ανακοινώνονταν με «έγκαυση», πυρωμένο σίδερο και δεν έσβηνε. Υπήρχε και η «μάλθα», μαλθακότερο, με κερί και πίσσα, για προχειροδουλειές, τιμοκαταλόγους κτλ και στους Ρωμαϊκούς χρόνους, ονομάστηκε «άλμπουμ», πάει να πει λευκό κι αργότερα ήταν βιβλίο μαθητριών, όπου γράφονταν σύντομες σκέψεις ή κείμενα προσωπικού χαρακτήρα για συναισθήματα, όνειρα, έρωτες, καλλιτέχνες με ερωτήσεις τύπου «Τι εστί γυνή, ανήρ αγάπη φιλί, έρως φιλία» κτλ, οπωσδήποτε ζώδια και πάντα τέλειωνε με το: «Ποια είναι η γνώμη σου για τον – την Κτήτορα», δηλαδή τον ιδιοκτήτη, που θα περίμενε με αγωνία την απάντηση…
Αν δεν σε κάλυψαν οι προλαλήσαντες, Πρόεδρε, να καταθέσουμε και εμείς την ταπεινότητά μας και το θαυμασμό μας. Όχι, δεν είναι το Λεύκωμά σου ούτε αρχαίο, ούτε μαθητικό, παρ’ όλο που ίσως έχει το κάτι απ αυτά, αλλά είναι σωρευμένη όλη η ιστορική διαδρομή της Καλλιπεύκης και των περιχώρων, περιβάλλοντος, κοινωνικής και θρησκευτικής ζωής , εργασίας και ταξιδιού στο χρόνο, στη μνήμη και στο συναίσθημα. Πράγματι, φωτογραφίες μικρού μεγέθους αλλά απέραντου συναισθηματικού διαμετρήματος…
Την ταξιδεύει απ’ το βαρύ παρελθόν στα πέρατα του κόσμου την Καλλιπεύκη του, ο Παναγιώτης, μας δροσίζει στα δάση με τις αιωνόβιες οξιές, μας αρωματίζει με αρώματα ρίγανης, ρετσινιού και άλλων μυρωδικών της Καλλιπεύκης, λουλουδιών, ζεστού ψωμιού παραδοσιακού φούρνου καμένου με πουρνάρια, με απλωμένους τραχανάδες και πίτες, με πατάτες στα χωράφια και προ παντός με πρόσωπα που έφυγαν, που μένουν και επιμένουν και που θα ξεσκεπάζουν ότι κρατάει η μνήμη μας και η καρδιά μας, ότι αγαπήσαμε και συνεχίζουμε και όλα ταχτοποιημένα στην ιστορική γραμμή της Καλλιπεύκης. Πρόσωπα αθάνατα σε γιορτάσια και πανηγύρια, που κοιτούν γύρω – γύρω σε μυστήρια και εκκλησίες, σε χαρές και λύπες! Πρόεδρε, Παναγιώτη, ασυγκράτητη η σύλληψη και η υπομονή σου ως το τελικό στάδιο αυτής της έκδοσης! Ο επιμένων, επιβεβαιώνει πάντα τον πόθο για μια μεγάλη «νίκη», μακάρι να είναι η αρχή για πολλές – πολλές τέτοιες ποικιλότροπες εκδόσεις και νίκες, υλικό και πρόσωπα έχουμε, περίσσευμα διάθεσης έχουμε. Ας ασπαστούμε το «Από την Καλλιπεύκη για την Καλλιπεύκη με αγάπη…» να φτάσει στους απόμακρους τόπους, ας στείλουμε την «Καλλιπεύκη Κάτω Ολύμπου» στα πέρατα κι απέραντα της γης…
Και να ευχηθούμε, «Καλοταξίδευτο» το Λεύκωμα Μας…