ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Αντί άλλου κειμένου, στη μόνιμη αυτή στήλη της εφημερίδας μας, φιλοξενούμε σε αυτό το φύλλο, τις σκέψεις της Έφης Παπά (το γένος Ντόντου), οι οποίες εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό και τις σκέψεις του Δ.Σ.

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΝΕΟ Δ.Σ. ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ

…Την Κυριακή όπως είχα διαβάσει στην εφημερίδα του χωρίου, θα πραγματοποιούνταν η Γενική Συνέλευση και οι εκλογές του ΜΕΣΑΚ. Τόσα έχουμε απολαύσει από τις δραστηριότητές του, καλό θα ήταν να πήγαινα. Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Θα προσπαθήσω να τα συνταιριάξω σκέφτηκα, παρόλο το άγχος της επιστροφής.

Κυριακή πρωί εκκλησιασμός στους Αγίους Αποστόλους. Μετά καφεδάκι στην πλατεία, όπου ακούσαμε από τα μεγάφωνα, του Συλλόγου την ανακοίνωση – πρόσκληση για την Γενική Συνέλευση που θα άρχιζε στις 11.30. Η ώρα έφτασε, αλλά δεν έβλεπα και πολλούς να αφήνουν το «μασλάτι» και να κατηφορίζουν. Αποτέλεσμα «αραιά – αραιά καμιά σαρανταριά» μαζευτήκαμε και ξεκίνησε η διαδικασία.
Βέβαια προβληματιστήκαμε για το που θα χωρούσαν αν έρχονταν όλοι όσοι ήταν στα καφενεία. Άλλοι αντιπρότειναν να γίνονταν εκεί η Συνέλευση. Γιατί όμως; Άλλο πράγμα η συνάθροιση στο καφενείο. Αφού ο ΜΕΣΑΚ στεγάζεται, στην έδρα του πρέπει να πραγματοποιούνται τέτοιου είδους δραστηριότητες. Και μακάρι να έρχονταν όλοι. Οι αρχαίοι έλληνες, εκκλησία του δήμου συγκροτούσαν στον βράχο της Πνύκας, εμείς δεν θα βρίσκαμε τον τρόπο; Όταν τελείωσε ο απολογισμός και απαλλάχθηκε το απερχόμενο Διοικητικό Συμβούλιο, ήρθε και η επόμενη έκπληξη της ημέρας. Δεν υπήρχαν υποψηφιότητες. Τόσες προτάσεις, τόσες συζητήσεις είχα ακούσει τις προηγούμενες μέρες στην πλατεία να συζητούνται για τι θα μπορούσε να γίνει στο μέλλον από το σύλλογο, τι θα μπορούσε να διορθωθεί και τι έπρεπε να συντηρηθεί. Από ποιους, όμως, θα γίνουν τώρα αυτά;
Συμπατριώτες μου, χάρηκα γιατί δεν συμβαίνει συχνά ένας σύλλογος σαν το δικό μας, να έχει ένα τόσο δραστήριο και υπεύθυνο συμβούλιο. Ένα συμβούλιο που, ας μην κρυβόμαστε, καθένας μας κατά καιρούς, όταν συναντάμε τα μέλη του εκτός των συγχαρητηρίων μας και τα παράπονα μας θα τους πούμε και την γκρίνια μας και πίσω από τις πλάτες τους θα τους σχολιάσουμε. Ιδίως αυτό το τελευταίο. Σκέφτηκε ποτέ κανείς ότι το κουτσομπολιό μας μπορεί να είναι ένας από τους λόγους, που κάποιοι από εμάς, δεν θέλουν να συμμετέχουν; Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους «δεν θέλουν να μπλέξουν». Μα μπορεί να είναι μπελάς ο πολιτιστικός σύλλογος του χωριού;

Η φωνή της Καλλιπεύκης, η εφημερίδα της, ο μόνος δίαυλος επικοινωνίας των απανταχού Καλλιπευκιωτών, πως θα υπηρετηθεί αν δεν βοηθήσουμε;
Ποιος θα συνδράμει τους εκπροσώπους του χωριού στην τοπική αυτοδιοίκηση, αν δεν το κάνει ο σύλλογος μας;
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας φεύγουν, έφτιαξαν ποια την νέα γειτονιά τους, εκεί πίσω από το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής.
Ποιος θα κρατήσει ζωντανές τις μνήμες του τόπου μας, ποιος θα δείξει στα παιδιά μας πως ζούσαν οι γονείς μας;
Ποιος θα τους μάθει τους χορούς και τα τραγούδια μας, τα ήθη και τα έθιμά μας;
Ποιος θα οργανώσει τα ανταμώματά μας; Δεν θα ξαναβρεθούμε λοιπόν ποτέ αναμεταξύ μας έτσι όπως το καλοκαίρι στην πλατεία ή τον χειμώνα στην Λάρισα;
Και ποιος θα υψώσει φωνή για να προστατέψει τον τόπο μας όταν προγραμματιστούν επεμβάσεις στο χωριό λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο;
Ποιος άλλος, αν δεν είναι ο σύλλογος;
Χαιρόμαστε όταν συμπατριώτισσες και συμπατριώτες διαπρέπουν σε όποιον τόπο εντός και εκτός Ελλάδας ζουν. Είμαστε τυχεροί γιατί, παρ’ όλες τις ευθύνες τους και όλα τα άλλα τρεξίματά τους, πάντα βάζουν ένα χεράκι να βοηθήσουν. Μήπως όμως με την φυσική απουσία μας τους εξαντλούμε;   Μήπως την χαρά και το κέφι τους το μετατρέπουμε με την συμπεριφορά και τους τρόπους μας σε άγχος και στενοχώρια;

Κανείς δεν έχει παράπονο από το Συμβούλιο, όμως όταν τα μέλη του μπαίνουν στην διαδικασία, ξέρουν ότι θα υπηρετήσουν τον σύλλογο τουλάχιστον για μία διετία. Και ξέρουμε ότι και τα παλαιότερα απερχόμενα μέλη κι αν δεν ξαναέθεσαν υποψηφιότητα με τον τρόπο τους συνεχίζουν να βοηθούν. Κάποιος πρέπει να μπει εμπρός όμως. Ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί;

Σίγουρα κάποιοι από τους πραγματικούς κατοίκους του χωρίου. Από τους μόνιμους κατοίκους του. Αυτοί που το χειμώνα μοιάζει να τους ξεχνάμε στην τύχη τους. Αλήθεια πόσοι από εμάς, όπως όσοι είμαστε εγγόνια, ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες ζουν; Να λοιπόν. Θα έπρεπε να υπάρχουν υποψήφιοι από τους μόνιμους κατοίκους. Άμεσοι ανταποκριτές του χωριού, αυτοί που μπορούν να μιλήσουν για την πραγματικότητα.

Μετά θα μπορούσαν να είναι υποψήφιοι από τις κοντινότερες προς το χωριό περιοχές. Όπως ήδη συμβαίνει και όπως έχει φανεί είναι πολύ καλό. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να παντρέψουν την νοοτροπία του χωριού με αυτή της πόλης και των άλλων τόπων, ανάλογα που ζει ο καθένας.

Θα ήταν επίσης καλό οι υποψήφιοι να είναι πολλοί και για έναν άλλο λόγο. Για να υπάρχουν και αναπληρωτές των μελών. Έτσι αν συμβεί κάτι στο μέσον της θητείας του Συμβουλίου, το ήδη μεγάλο βάρος του να μην το επωμίζονται οι εναπομείνατες που ήδη έχουν να κάνουν πολλά.

Όμως πέραν όλων των παραπάνω, και πριν από τους υποψηφίους θα πρέπει να υπάρχουν πολλοί ψηφοφόροι αυτού του συλλογικού συμβουλίου. Στην δημοκρατία λένε «καλός πολίτης είναι ο ενεργός και ο πληροφορημένος πολίτης».   Ενεργός είναι ο πολίτης που συμμετέχει στις διαδικασίες. Από το καφενείο φίλες και φίλοι μου έχει αποδειχθεί ότι δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε. Επίσης δεν μπορούμε να πληροφορηθούμε έγκυρα. Στο καφενείο μπορούμε να ανταλλάξουμε τις προσωπικές μας απόψεις, να ακούσουμε από αναμετάδοση ότι ειπώθηκε και κουβέντα στην κουβέντα να φτιάξουμε φήμες και κουτσομπολιά έως σημείου που να χάσουμε την ουσία του πράγματος και να μην έχουμε εντέλει ιδέα για την αλήθεια.
Στην περίπτωσή μας λοιπόν, θα πρέπει να μάθουμε να συμμετάσχουμε και στις διαδικαστικές λειτουργίες του ΜΕΣΑΚ και όχι μόνο ως ακροατές και θεατές των εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων του. Δίπλα σε αυτά ας μην βαριόμαστε να πάμε και στα άλλα.   Μόνο έτσι θα πληροφορηθούμε σωστά και έγκυρα για το χωριό. Θα ακούσουμε με τα ίδια μας τα αυτιά τι έχουν να πουν, όχι μόνον όσοι εμείς εκλέξαμε και εμπιστευτήκαμε να εργαστούν και να χαράξουν την πολιτιστική αναβάθμιση και ανάπτυξη του χωριού, αλλά και όσα έχουν να πουν και τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου μας. Ας συμπληρώσει ο ένας μας τις ιδέες του άλλου. Ας αποφασίσουμε από κοινού για ότι θέλουμε να πράξει ο σύλλογος. Να δείτε που αν το κάνουμε αυτό μπορεί και να γκρινιάζουμε λιγότερο. Γιατί όσο περισσότεροι μοιραζόμαστε τα δημιουργήματα του ΜΕΣΑΚ τόσο περισσότερο θα γινόμαστε κοινωνοί των δυσκολιών και του κόπου, των ευθυνών και των χαρών, που απορρέουν από αυτά. Να δείτε που θα το βάλλουμε στο πρόγραμμά μας και θα ανεβαίνουμε συχνότερα στο χωριό.

Κι αν δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να συμμετέχουμε τόσο ενεργά ας παροτρύνουμε τα παιδιά μας να το κάνουν. Ας στηρίξουμε την νεολαία να δηλώνει παρουσία στον σύλλογο. Μικροί μεγάλοι ας ξαναθυμηθούμε και ας μάθουμε να εργαζόμαστε από κοινού για κάτι ωραίο. Ας αφήσουμε τις προκαταλήψεις και την μεμψιμοιρία και ας δραστηριοποιηθούμε. Δεν έχετε ακούσει που λένε «η ισχύς εν τη ενώσει». Αν ενωθούμε θα είμαστε πιο ισχυροί. Και δεν θα μας νοιάζει τότε τι κάνουν οι άλλοι και αν το διπλανό χωριό παίρνει πιο πολλά από εμάς. Σκεφτήκαμε ποτέ ότι μπορεί να παίρνει πιο πολλά επειδή παλεύει πιο πολύ; Επειδή δεν αδιαφορεί και διεκδικεί τα δικαιώματα του;
Ξέρω ότι κάποιοι μπορεί να πείτε «έλα παππούλη μου να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου». Εκείνη την Κυριακή, όμως, νομίζω πως έκανα την αρχή. Ξεκίνησα από την πλατεία χωρίς τους συγγενείς μου. Στο τέλος κι αυτοί από περιέργεια ήρθαν. Τι επειδή είναι μεγάλοι νομίζετε ότι ξέρουν; Και εκείνοι τότε έμαθαν. Έμαθαν ότι εκτός από χορούς και πανηγύρια ο σύλλογος έχει και προβλήματα. Το μεγαλύτερο όλων. Έχει λεφτά αλλά δεν έχει ανθρώπους. Σαν ένα μικρό παραμελημένο παιδί. Που οι γονείς του αγοράζουν τα πάντα, αλλά ποτέ δεν έχουν χρόνο να του αφιερώσουν και να παίξουν μαζί του. Και μετά αναρωτιούνται γιατί τώρα που μεγάλωσε το παιδί τους είναι έτσι. Μα γιατί έτσι το έφτιαξαν οι ίδιοι με την αδιαφορία τους.

Ευτυχώς είχα μαζί μου και τα ανίψια μου. Μετά από τόσες παραινέσεις και νουθεσίες που τους έκανα, αν ξεχαστώ θα με βάλλουν στην θέση μου. Τι νομίζετε επειδή είμαι μεγάλη σημαίνει ότι ξέρω;…

Έφη Παπά, Αθήνα

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ