ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Ενώ τα χρόνια περνούν και η επικοινωνία των ανθρώπων έγινε πολύ πιο εύκολη, εν τούτοις υπάρχουν ακόμη άνθρωποι και μάλιστα Καλλιπευκιώτες, που ψάχνουν να βρουν τις ρίζες τους. Ή γνωρίζουν την καταγωγή τους, αλλά ποτέ δε γνώρισαν από κοντά τη γη των προγόνων τους. Ένας από αυτούς τους «χαμένους» Καλλιπευκιώ­τες που ήρθε για πρώτη φορά στο χωριό μας για να γνωρίσει τον τόπο των παππούδων του είναι ο Γεροστέργιος Χρήστος, που τώρα κατοικεί στη Θεσσαλονίκη και οι γονείς του διαμένουν μόνιμα στη Ροδόπολη Σερρών.

Ο Χρήστος (50άρηςτώρα) ήρθε στην Καλλιπεύκη με την οικογένεια του στις 2 Αυγούστου του 2005. Καθίσαμε κάτω από τον πλάτανο, γνωριστήκαμε μαζί του, μας σύστησε στη γυναίκα του Χρύσα και στα δυο παιδιά του και μιλήσαμε για τους παππούδες του και τους υπάρχοντες ακόμη συγγενείς του στην Καλλιπεύκη. Έμεινε μια βραδιά στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει, γιατί δε γνώριζε κανέναν, παρά μόνο τον τότε γραμματέα του Συλλόγου Κατσιούλα Ζήση και την άλλη μέρα επισκέφτηκε οικογενειακώς τους συγγενείς του για να γνωριστεί (οικογένεια Γιάννη Καστόρη – Καλέτα). Επίσης δεν ξέχασε να προμηθευτεί και τα βιβλία που έχει εκδώσει ο Σύλλογος για την ιστορία της Καλλιπεύκης, πράγμα πολύ σημαντικό γι’ αυτόν. Για την οικογένεια του Χρήστου εί­χαμε κάνει και ειδικό αφιέρωμα στην εφημερίδα του Συλλόγου, αλλά θα αναφερθούμε σύντομα και τώρα για να δούμε ποιος είναι ο επισκέπτης μας.

Στα 1896 με 1900 είχαν φύγει για την Αμερική δυο αδέρφια, ο Χρήστος και ο Απόστολος Γερο­στέργιος. Εκεί στην Αμερική άνοιξαν δική τους δουλειά και το 1912 με τους Βαλκανικούς πολέμους, επέστρεψαν να βοηθήσουν την πατρίδα. Μετά τον πόλεμο αυτό, αγόρασαν το ξενοδοχείο «Τέμπη» στην οδό Δωδεκανήσου στη Θεσσαλονίκη και ένα τσιφλίκι από τρεις χιλιάδες στρέμματα περίπου στο Μέταλλο Σερρών. Δυστυχώς, όμως, το μεν ξενοδοχείο το έχασαν γιατί διανοίχτηκε περισσότερο ο δρό­μος, το δε κτήμα διαμοιράστηκε στους πρόσφυγες που είχαν έρθει από τη Μ. Ασία και τη Θράκη το 1922. Τότε τους δόθηκε μέρος να κατοικήσουν στη Ροδόπολη Σερρών και από τότε οι απόγονοι του Χρήστου και του Αποστόλη διαμένουν μόνιμα εκεί.

Έτσι έχει συνοπτικά η ιστορία αυτής της οικογένειας και ο Χρήστος Γεροστέργιος που ήρθε τον περασμένο Αύγουστο για να γνωρίσει από κοντά τις ρίζες του και τη γη των προγόνων του, είναι ο εγγονός εκείνου του Χρήστου που στα 1896 με 1900 είχε ξενιτευτεί στη μακρινή Αμερική. Δηλαδή, ο εγγονός επέστρεψε στον τόπο του παππού του μετά από 100 και πλέον χρόνια. Η επίσκεψη του Χρήστου μας γέμισε όλους χαρά, αλλά ο ίδιος και η οικογένεια του έμειναν κατενθουσιασμένοι. Τα παιδιά έπιασαν την ίδια βραδιά φιλίες, ζήτησαν να μάθουν αν πωλούνται οικόπεδα και δήλωσαν πως θα ξανάρθουν σύντομα. Και πραγματικά, μετά από ένα χρόνο ακριβώς, ήρθαν τον περασμένο Αύγουστο στο Αντάμωμα, στις 12 του μηνός. Ήταν μεγάλη επιθυμία των παιδιών του αλλά και του ίδιου. Έκαναν συντροφιά με τους συγγενείς τους, χόρεψαν και έφυγαν πάλι πολύ ευχαριστημένοι.

Χρήστο, σε ευχαριστούμε και σε περιμένουμε και πάλι. Μας έδωσες μεγάλη χαρά.

Κάθε χρόνο όλο και κάποιοι Καλλιπευικώτες έρχονται νια να γνωρίσουν τη γη των προγόνων τους. Μερικοί από αυτούς δίνουν στοιχεία, ψάχνουν και ρωτούν. Άλλοι πάλι, έρχονται, δίνουν μια απλή γνωριμία με τον καφετζή του μαγαζιού που θα καθίσουν και φεύγουν πάλι σαν ξένοι. Αυτό το διαπιστώσαμε πολλά καλοκαίρια τώρα, πράγμα που μας θλίβει ιδιαίτερα. Ο καθένας μπορεί να έχει τους λόγους του αλλά θα παρακαλούσαμε τους γονείς ή τους παππούδες Καλλιπευκιώτες που ζουν μακριά από την Καλλιπεύκη, να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους για να μένουν στο χωριό και να γνωρίζονται με τους συμπατριώτες τους.

Και επειδή τυχαίνει πολλοί να μην έχουν πλέον συγγενείς στο χωριό, γι’ αυτό θα τους παρακαλούσαμε, όταν φτάνουν στην Καλλιπεύκη, να ζητούν κάποιο μέλος από το Μορφωτικό Σύλλογο. Τα μέλη του Συλλόγου θα τους υποδεχτούν, θα τους ξεναγήσουν, θα τους ενημερώσουν για τον τόπο τους και αν χρειαστεί, θα τους φιλέψουν και θα τους εξασφαλίσουν και τον ύ­πνο.

Υ.Γ.: Να αναφέρουμε ακόμη ότι ήρθαν στο χωριό ο Γεροστέργιος Αργύρης με τη γυναίκα του, που διαμένουν στη Ροδόπολη Σερρών, καθώς και οι απόγονοι των Τσιλιμένηδων (Ταφιλάδες) από τη Σπάρτη (οι παππούδες τους και οι γονείς τους είχαν εγκατασταθεί εκεί προπολεμικά). Μπορεί να ήρθαν και άλλοι, αλλά δεν έπεσαν στην αντίληψη μας. Οι παραπάνω ήρθαν το 2005.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ