ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Σας υποσχέθηκα ότι θα επανέλθω και σας μεταφέρω μια ιστορία που έχει σχέση με την παιδική μου ασχολία, τα γουρούνια. Θα μου πείτε πάλι με τα γουρούνια μας ταλαιπωρείς. Κι όμως αγαπητοί φίλοι ότι υπάρχει στην γη εδώ και εκατομμύρια χρόνια, βοηθούσε στην αρμονία στην ισορροπία του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Το κάθε είδος αποτελεί και ένα κρίκο στην μεγάλη αλυσίδα του ζωικού και φυτικού βασιλείου. Στα πολύ παλιά χρόνια πριν ο άνθρωπος γίνει κυρίαρχος  των πάντων από τους μικρότερους υιούς  (μικρόβια μέχρι και τα μεγαλύτερα θηρία, λιοντάρια καρχαρίες) κλπ υπήρχαν αυτοματισμοί στην φύση και κανονίζανε τις ποσότητες και τον αριθμό από το κάθε είδος των ζώων.

Από στατιστικές που έχουμε, λένε ότι το 15-20 %  της παγκόσμιας παραγωγής σε όλα τα είδη την κλέβει  και την τρώει ο ποντικός. Εγώ θα έλεγα ότι τη δικαιούται. Ας φαντασθούμε λοιπόν ότι δεν είχε εχθρούς, όπως την αγριόγατα, αρρώστιες, φάκα, φίδια, πουλιά κλπ  τότε το 20%  από το εισόδημα θα έμεινε σε μας και το 80% δικό τους. Εάν δεν υπήρχε ο λύκος και τα άλλα σαρκοφάγα, τότε τα πρόβατα και τα γίδια δεν θα αφήνανε πράσινο, για πράσινο και θα πεθαίναμε από την έλλειψη οξυγόνου. Η τροφή είναι εκείνη που κανονίζει τους εχθρούς κάθε είδους. Κάποτε λοιπόν πρέπει να σταματήσουμε να σκοτώνουμε τα ζώα, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτά σήμερα η γη θα ήταν ακατοίκητη.

Σήμερα τους αυτοματισμούς αυτούς, τους ανέλαβε ο άνθρωπος. Φοβάμαι όμως ότι και εδώ τ’ κάνε θάλασσα. Τα ανεξέλεγκτα φυτοφάρμακα και το κυνήγι καταστρέφουν το ζωικό βασίλειο και μετά θα προσπαθεί εκ των υστέρων να διορθώσει τα αδιόρθωτα.

Οι Μωαμεθανοί και οι Εβραίοι δεν τρώνε τα γουρούνια. Για τους Εβραίους δεν γνωρίζω κάποια ιστορία για τους Μωαμεθανούς όμως υπάρχει η εξής ιστορία.

Κάποτε ο Μωάμεθ θέλησε και αυτός να κάνει ένα θαύμα για να εντυπωσιάσει τους πιστούς του. Έβαλε λοιπόν δικούς του έμπιστους ανθρώπους να γεμίσουν φλασκιά (δερμάτινοι σάκοι) με κόκκινο κρασί και να το θάψουν στη γη και στο καθένα να βάλουν και σημάδι εντοπισμού. Το πρωί θα πήγαινε ο ίδιος και με ένα μυτερό ραβδί θα τα τρυπούσε και να το θαύμα. Δεν υπολόγισε όμως τους χοίρους, οι οποίοι τα ανακάλυψαν και με την φοβερή μύτη τα τρυπήσανε όλα. Τότε ο Μωάμεθ τα καταράστηκε.

Εγώ πιστεύω ότι άλλος είναι ο λόγος του δεν τα τρώνε τα γουρούνια, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Μωαμεθανοί. Το νερό στην περιοχή τους είναι λιγοστό. Για φανταστείτε στο λιγοστό αυτό νερό να πηγαίνουν τα γουρούνια να το βρομίζουν, τα καταριέσαι μετά ή δεν τα καταριέσαι.

Για να επανέρθω και πάλι στα δικά μας. Το ραντεβού για την βοσκή των γουρουνιών ήταν στην «Καραβίδα» εκεί είχε μπάρες όπου κρατούσαν νερό μέχρι και το καλοκαίρι. Ο χώρος αυτός όπου βρίσκεται σήμερα το γήπεδο ήταν κατάλληλος και για τα παιχνίδια μας τσίλικα, καραντάουν, τόμπολα κλπ, (για το δεύτερο παιχνίδι το καραντάουν θα σας γράψω μια άλλη φορά). Όταν δεν είχαμε παρέα, τότε τα ζώα τα πηγαίναμε μέχρι την Ντουριανή, είχε καλή βοσκή (κάστανα, βελανίδια, κλπ).

Δεν θα ξεχάσω μια βελτιωμένη ράτσα  που έφερε ο πατέρας του εξαδέλφου μου του Ρούλη. Πολύ μεγάλα και μακριά. Μ’ έπιανε ο τρόμος όταν πλησίαζαν κοντά μου, ήμουν και μικρός 8 -10 χρονών και τα έβλεπα στον ύπνο μου για να μην πω ότι τα βλέπω ακόμη. Αν το ήξερε ο γερο – Νάσιος, ίσως να μην τα έφερνε. Παιδικά κατάλοιπα θα έλεγε ο Φρόιντ.

Μ’ αυτήν την τροφή, τον καθαρό αέρα  τα μπάνια τους το καλοκαίρι μέσα στις μπάρες στην «Καραβίδα» πώς να μην μοσχοβολάνε οι τσιγαρίδες και το κρέας τους. Ποιος δεν θυμάται τα νόστιμα λουκάνικα με πράσο κρεμασμένα με κούντες (μακριά ξύλα) στο ταβάνι του σπιτιού.

Όταν βοσκούσαμε τα γουρούνια, πάντοτε μαζί μας, μικροί μεγάλοι είχαμε σουγιά δεμένο από το λουρί και τον λέγαμε κολοκοτρωνέικο. Μ’ αυτόν κόβαμε το ψωμί, φτιάχναμε την τσίλιγκα και τις βέργες. Εκτός από τον σουγιά μαζί μας κουβαλούσαμε και το τσεκούρι. Θυμάμαι όταν αργότερα στη Λάρισα πήγαινα σχολείο και ο δάσκαλος είδε πόσο ωραία μύτη με το ξυράφι έφτιαχνα στο μολύβι, κάθε φορά ερχόταν σε μένα. Εγώ νόμιζα ότι μου έδινε να φτιάχνω τις μύτες επειδή ήμουν καλός μαθητής. Για μένα ήταν πολύ εύκολο, στο χωριό όλοι μας αποκτούσαμε πάρα πολλές επιδεξιότητες. Μπορεί γράμματα μα μην μαθαίναμε πολλά, αλλά μαθαίναμε τις δουλειές για να επιζήσουμε και τις ξέραμε να τις κάνουμε και σωστά. Στην Καραβίδα και την Ντουριανή βοσκούσαμε τα γουρούνια μέχρι να μαζευτεί όλη η σοδειά από την λίμνη.

Μόλις μαζευότανε οι σοδιές, ο διαλαλής από την Μπλόσινα, ανακοίνωνε ότι από αύριο επιτρεπότανε ελεύθερα η βοσκή στην λίμνη. Με το που επιτρεπότανε η βοσκή στη λίμνη, οδηγούσαμε τα ζωντανά στα πατατοχώραφα και δεν αφήνανε την παραμικρή πατατούλα στο χωράφι.

Όταν θα διαβάσετε αυτά θα πλησιάζει το καλοκαίρι και σας εύχομαι καλές διακοπές και καλή αντάμωση στο χωριό έστω και για λίγες μέρες να θυμηθούμε τα παλιά.

Εκτός από τις αναμνήσεις, πολλά θα ήθελα να γράψω για την καθαριότητα, για τις εισόδους του χωριού μας, για το περιβάλλον, ίσως μια άλλη φορά.

Η συνέχεια στο επόμενο φύλλο με κάποια άλλα θέματα και αναμνήσεις.

Αγαπητέ Χρήστο, η εφημερίδα μας είναι στη διάθεση όχι μόνο σε σένα αλλά σε όλους τους Καλλιπευκιώτες και περιμένουμε και πάλι να μας γράψεις.

Πολύ θα ήθελα, να μας γράψεις πως παιζότανε το παιχνίδι «Καραντάουν».  Προσωπικά δεν το ξέρω. Θ.Τ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ