ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Καθίσαμε στην πλατεία, στο Λιβάδι Ελασσόνας και στη σκιά του πλάτανου για ένα καφέ, κι έρχεται σε λίγο ο σερβιτόρος να μας πει πως οι καφέδες είναι κερασμένοι από τον Νίκο Τσανούσα, τον πρόεδρο της ένωσης επιστημόνων Λιβαδίου. Κοιτάμε με απορία. Η φυσιογνωμία του κάτι θυμίζει. «Σας θυμάμαι από το πρώτο Φεστιβάλ αφήγησης Κάτω Ολύμπου, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο χωριό σας» είναι η απάντησή του στο βλέμμα μας και η απορία μας λύνεται κι έρχεται ξανά η διαπίστωση «είναι μικρός ο κόσμος».
Μεγάλη η χαρά μας που βρήκαμε γνωστό άνθρωπο σε άγνωστο μέρος, και μάλιστα άνθρωπο με όρεξη για συζήτηση και γεμάτο αγάπη και υπερηφάνεια για το χωριό του.
Και τι δεν είπαμε και που δεν πήγαμε. Όλες τις ανηφόρες και τις κατηφόρες του Λιβαδιού περπατήσαμε. Έφτασε το μεσημέρι και κούραση δεν νιώσαμε. Είναι ευχάριστο να περπατάς σε μέρος με ιστορία, σε μέρος που προσπαθεί να σέβεται τον εαυτό του, σε μέρος που κρατά τις παραδόσεις, σε μέρος που οι άνθρωπόι του ζουν χειμώνα καλοκαίρι και φτάνουν τις 2,850 ψυχές στα 1,300 μέτρα υψόμετρο, όταν τα περισσότερα χωριά έχουν σχεδόν ερημωθεί.
Μπορεί το πνεύμα του Γιωργάκη Ολύμπιου να τους κρατά σκαρφαλωμένους στις απότομες πλαγιές και στα βράχια. Μπορεί οι δυτικές πλαγιές του Ολύμπου, με την άγρια ομορφιά τους να τους θέλουν εκεί και να μαγνητίζουν το βλέμμα τους και την ψυχή τους, ώστε να μην απομακρύνονται από αυτό παρά μόνο για λίγο. Μπορεί και η μαγική θέα, που με καθαρό καιρό, φτάνει μέχρι τα χωριά των Τρικάλων, να παίζει κι αυτή το ρόλο της.
Ένα χωριό με ταυτότητα, με προσωπικότητα, με ιστορία και με ανθρώπους σαν το Νίκο, είναι το Λιβάδι, που αξίζει, ανεξάρτητα αν δεν είναι στο δρόμο σου, να το επισκεφτείς χειμώνα ή καλοκαίρι, άνοιξη η φθινόπωρο. Πάντα θα έχει κάτι να σου δώσει.

Ο Νίκος Τσανούτσας και η Αμαλία Παπαϊωάννου, συζητώντας και στο βάθος το Λιβάδι.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ