ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Πνιγμοί – Πνιγμονή

Και οι δύο καταστάσεις οφείλονται βασικά στην παρεμπό­διση που προκαλείται στην αναπνοή από κώλυμα στην αεροφόρο οδό. Οι διαφορές που ξεχωρίζουν την κάθε μία τις αναφέρουμε παρακάτω.

Πνιγμός

Ο πνιγμός είναι μία μορφή ασφυξίας που προέρχεται από την είσοδο νερού στο αναπνευστικό σύστημα (βρόγχους), με συνέπεια να είναι αδύνατη η αναπνοή, και μάλιστα οι αναπνευστικές κινήσεις που μπορεί να ακολουθήσουν επιτείνουν τον πνιγμό.
Η συνηθέστερη αιτία πνιγμού στη χώρα μας είναι η θάλασσα με τα ατυχήματα που συμβαίνουν σε αυτήν (τυχαία πτώση, ναυάγια κ.λ.π.) και τα θαλασσινά μπάνια. Πνιγμός όμως μπορεί να συμβεί ακόμα και στην μπανιέρα στο σπίτι όπου με ευκολία μπορούν να πνιγούν μικρά παιδιά, όπως καμιά φορά και σ’ ακόμα μικρότερα δοχεία με νερό.
Κύριο χαρακτηριστικό του πνιγμένου είναι πως σε αντίθεση με την αναπνοή του το κυκλοφορικό σύστημα αντέχει κι αυτό το σημείο είναι που προκαθορίζει τις πρώτες βοή­θειες που θα ακολουθήσουν.

Πρώτες βοήθειες

Βασικό είναι να βγάλουμε τον άρρωστο απ’ το νερό. Αυτό μπορεί να γίνει από κάποιον που ξέρει κολύμπι κι ακόμα να ξέρει πώς πιάνεται ένας πνιγμένος και οδηγείται έξω απ’ το νερό.
Στη συνέχεια αφαιρούμε από το στόμα του τα φύκη, την άμμο κι οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχει, τον κρεμάμε για λίγο ανάποδα απ τα πόδια, για να τρέξει το νερό που μπήκε στην αεροφόρο οδό ή τον ξαπλώνουμε σε κατηφορικό επίπεδο με το κεφάλι στο χαμηλότερο σημείο και αρχίζουμε αμέσως τε­χνητή αναπνοή ή και χορηγούμε οξυγόνο.
Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι τα παρακάτω: Επειδή σε πνιγμό το κυκλοφορικό είναι σχετικά σε καλή κατάσταση όπως αναφέρθηκε παραπάνω (υπάρχει σφυγμός για πολύ ώρα), η τεχνητή αναπνοή δεν πρέπει να σταματάει, αλλά να συνεχίζεται για πολύ ώρα (πολλές ώρες τις περισσότερες περιπτώσεις) και να μη διακόπτεται μόλις ο πνιγμένος αρχίσει να αναπνέει, αλλά να συνεχίζεται, συντονισμένη με τη φυσική αναπνοή για πολύ ώρα.

Πνιγμονή

Αντίστοιχη κατάσταση του πνιγμού είναι η πνιγμονή που οφείλεται σε φράξιμο της αεροφόρου οδού όταν στην τύχη μπει κάποιο ξένο σώμα. Μια μικρή εικόνα από πνιγμονή μπορεί να έχει κανένας για παράδειγμα όταν σκεφτεί τι παθαίνει, αν μπει λίγο νερό ή σά­λιο στον λάρυγγα ή στην τραχεία. Ο βήχας και η κυάνωση αποτελούν τα κύρια συμπτώ­ματα της ασφυξίας στην περίπτωση αυτή, με κατάληξη σε θάνατο όχι και σπάνια.

Πρώτες βοήθειες

Καταβάλλουμε άμεση προσπάθεια να αφαιρέσουμε το ξένο σώμα και να ελευθερώσουμε την αεροφόρο οδό όσο γίνεται πιο γρήγορα και με οποιονδήποτε τρόπο (με τα χέρια μας, με κρέμασμα ανάποδα και χτυπή­ματα στο θώρακα και άλλα). Ένας χειρισμός που ανακαλύφθηκε από τον Η. Heimlich (1974) στηρίζεται στο να μπορέσουμε να προ­καλέσουμε βίαια και ορμητική έξοδο αέρα από τους πνεύμονες έτσι που το ρεύμα του αέρα να συμπαρασύρει το ξένο σώμα προς τα έξω. Ο χειρισμός αυτός έχει ως εξής:
Αν το θύμα είναι ξαπλωμένο ανάσκελα, αυτός που θα εφαρμόσει το χειρισμό γονατίζει καβάλα στο θύμα με το πρόσωπο να βλέ­πει το πρόσωπο του. Στη συνέχεια τοποθετεί το ένα του χέρι κλεισμένο σε γροθιά, στο επιγάσρτιο και αμέσως κάτω από την ξιφοειδή απόφυση του στέρνου και το άλλο χέρι του πάνω από το προηγούμενο.
Στη θέση αυτή πιέζει πολύ απότομα και με πολύ δύναμη με φορά προς τα μέσα και πάνω, εξαναγκάζοντας ένα βίαιο ρεύμα αέ­ρα να κινηθεί και να σπρώξει προς τα έξω το ξένο σώμα.
Σε περίπτωση αποτυχίας επαναλαμβάνουμε πολλές φορές. Αν πάλι το θύμα είναι καθιστό ή όρθιο, τότε αυτός που θα εφαρμόσει το χειρισμό στέκεται όρθιος πίσω του, αγκαλιάζει με τα χέρια του το κορμί από το θύμα, στο ύφος που είναι το επιγάστριο σφίγγει την μια του γροθιά και την τοποθετεί κάτω από την ξιφοειδή απόφυση του θύματος, βάζει το άλλο του χέρι από πάνω και πιέ­ζει δυνατά κι απότομα προς τα μέσα και πά­νω, όπως και στην προηγούμενη περίπτωση. Σπάνια με τη μέθοδο αυτή έχουμε κατάγματα στις πλευρές ή ρήξεις στα πλευρικά τόξα ή και ρήξεις στα σπλάχνα που βρίσκονται στην κοιλιά.

Τέλος σε ανάγκη, μπορούμε να συνεχίσουμε με τεχνητή αναπνοή και σύγχρονη μεταφορά σε νοσοκομείο.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ