ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ  Η  ΜΕΤΑΦΟΡΑ  ΤΩΝ ΚΕΡΑΙΩΝ

Ολοκληρώθηκε πριν από μερικές μέρες με πρωτοβουλία του Δ.Σ του Μ.Ε.Σ.Α.Κ, η μεταφορά του υποσταθμού των κεραιών από την μέχρι πρότινος  θέση τους (Καραμπιλιά) ,στον  υπάρχων  σταθμό στον  Άη Θανάση(πάνω απ’το  υδραγωγείο).Η μετακίνηση του σταθμού έγινε για διάφορους λόγους  όπως :

• H δύσβατη πρόσβαση στο σταθμό σε περίπτωση βλάβης κατά τους χειμερινούς μήνες. Να θυμίσουμε πως πέρυσι το χωριό έμεινε χωρίς τηλεόραση για περίπου ένα μήνα από βλάβη λόγω της χιονόπτωσης.
• Καλύτερη δυνατή τηλεοπτική κάλυψη σε όλο το χωριό ακόμη και στα πιο δύσκολα σημεία του χωριού. Πριν το μισό χωριό είχε πρόβλημα  στη λήψη του σήματος από την παλαιά  θέση του σταθμού, το οποίο τώρα αποκαταστήθηκε.
• Η ανάγκη της ψηφιακής εποχής (DIGEA).Σε λίγο καιρό  η αναλογική εκπομπή σήματος  θα σταματήσει, όπως γίνεται σε όλη την Ελλάδα  και θα είναι  υποχρεωτική  η ψηφιακή εκπομπή  του. Η νέα θέση του σταθμού θα επιτρέπει και την ψηφιακή εκπομπή σήματος  μόλις σταματήσει η αναλογική εκπομπή από το Πήλιο.

Επίσης τοποθετηθήκαν και δυο νέα κανάλια και ετοιμάζεται ήδη άλλο ένα .Επειδή όμως δεν έλειψαν και οι γκρίνιες  για τη μσή μέρα που έμεινε το χωριό χωρίς τηλεόραση  παρακάτω αναγράφονται οι νέες συχνότητες των καναλιών,που για τεχνικούς λόγους έπρεπε να αλλαχθούν, και εκεί πρέπει όλοι να συντονίσετε τους δέκτες σας:

• ΕΤ-1                   –    CHO8(196 MHz)
• NET                    –    CH38(615 MHz)
• ET-3                   –    CH26(511 MHz)
• MEGA                –    CH36(591 MHz)
• ANT1                 –    CH33(567 MHz)
• ALFA                  –    CH38(607 MHz)
• STAR                  –    CH51(711 MHz)
• SKAI                   –    CH55(743  MHz)
• THESSALIA        –    CH49(695  MHz)
• MACEDONIA    –    CH 53(727 MHz)

Υ.Γ  Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το Δήμο Τεμπών για την κατασκευή της πόρτας στο  νέο υποσταθμό.

ΠΙΣΩ

ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ

Την Πέμπτη 9  Αυγούστου πραγματοποιήθηκε η εθελοντική αιμοδοσία του Συλλόγου. Για μια ακόμη φορά οι καλλιπευκιώτισες και οι καλλιπευκιώτες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Συλλόγου και ήρθαν και έδωσαν αίμα. Η προσέλευση ήταν ικανοποιητική αλλά όχι αρκετή καθώς τα αποθέματα της τράπεζας αίματος του συλλόγου μειώνονται. Ελπίζουμε στην επόμενη αιμοδοσία να αυξηθεί η προσέλευση για να μην φτάσουμε στο σημείο να χρειάζεται κάποιος αίμα και να μην υπάρχει στην τράπεζα αίματος.

ΠΙΣΩ

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ

Ο χορός του συλλόγου μας φέτος θα πραγματοποιηθεί στο κέντρο «Λιόγερμα» ( 6^ο χλμ Λάρισας-Αμπελώνα) στις 26 Ιανουαρίου 2012 και ώρα 20:30.

Η τιμή της πρόσκλησης θα είναι 17 € για τους ενήλικες και 15 € για τα παιδιά έως 15 ετών. Στην τιμή περιλαμβάνεται το κυρίως πιάτο (πέντε επιλογές), πέντε είδη σαλάτας ανά τέσσερα άτομα, δωρεάν κρασί(λευκό, κόκκινο), αναψυκτικά, μπύρες, επιδόρπιο(φρούτα εποχής).

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα γίνει και η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας με δώρο έκπληξη για τον τυχερό της βραδιάς.

Για τη διευκόλυνση σας υπάρχει η δυνατότητα αγοράς των προσκλήσεων στην τιμή των 15 € για όλους. Η προπώληση θα γίνεται στα εξής σημεία:

•  Ταβέρνα Μαντά Δημητρίου, Καλλιπεύκη
•  Ταβέρνα Οικονόμου Χρήστου, Καλλιπεύκη
•  Δισκοπωλείο Αθ. Καλούση, Ολύμπου , Λάρισα
•  Ουζερί-Μεζεδοπωλείο «Ο Αντώνης», Αμπελώνας
•  Βιβλιοπωλείο Γκαζγκάνη Κατερίνας, Αμπελώνας

Το Δ.Σ., η ορχήστρα του Θανάση Καλούση και η Διεύθυνση του καταστήματος σας υπόσχονται ότι θα περάσετε μια αξέχαστη βραδιά.

ΠΙΣΩ

4^ο Forest festival Καλλιπεύκης

Πιστεύουμε πως όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει τρόπος. Τα εφόδια υπάρχουν. Γεννηθήκαμε σε έναν ευλογημένο τόπο. Η σκέψη είναι απλή. Γιατί να το κρατάμε μόνο για μας, ενώ μπορούμε απλά να διαδώσουμε ότι έχουμε το ομορφότερο χωριό; Είναι αλήθεια, μπορεί ο τόπος μας να γαληνέψει  πολύ κόσμο που το έχει ανάγκη και να προσφέρει σε όλους τους κατοίκους ένα καλό εισόδημα, από την επισκεψιμότητα και μόνο. Έτσι ξεκίνησε το Forest festival και με την ίδια φιλοσοφία διεξήχθη το 4^ο στη σειρά και φέτος, 10-11-12 Αυγούστου στην Πατωμένη.

Οι άσχημες καιρικές συνθήκες με πολλή βροχή και χαμηλές θερμοκρασίες, ευτυχώς, δεν πτόησαν τους τεχνικούς μας, τους dj’s, τον ψήστη, το προσωπικό, το φωτογράφο και φυσικά όλους εσάς που μας τιμήσατε με την παρουσία σας. Με πραγματικά μεγάλη χαρά υποδεχτήκαμε όλους εσάς τους συμπατριώτες μας, τους κατοίκους των γειτονικών περιοχών και τους ταξιδιώτες που αποφάσισαν να κάνουν μια στάση στο φεστιβάλ μας και δικαιώθηκαν.  Τρεις μέρες και νύχτες γεμάτες κόσμο που διασκέδαζε με φαγητό, ποτό, μουσική , χορό και κατασκήνωση σε ένα μαγευτικό τοπίο, ήταν η ανταμοιβή των προσπαθειών μας και το έναυσμα για μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη προσπάθεια για το επόμενο.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι καμία κίνηση δε θα είχε αξία, αν στο τέλος άφηνε βρωμιά. Γι’ αυτό και έχοντας γνώση της ευθύνης, καθαρίζαμε συνεχώς το χώρο, ωστόσο ευχαριστούμε θερμά και όσους εθελοντικά προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στο έργο αυτό.

 ΠΙΣΩ

Κοινωνικά

Αρραβώνες

– Ο Παντελής Γκουγκουλιάς του Δημητρίου και της Ηλέκτρας με τη Μαρία Γεωργαντζιά του Στέργιου και της Βασιλικής (Κικής) Παπαστεργίου.

– Η Μαρίνα Ζαραλή του Νεοκλή και της Δήμητρας Τσικατάρα, με τον Ιγνάτιο Τζανέτο από τη Μάνη (Θεσσαλονίκη).

Γάμοι

– Ο Παπαγιαννούλης Χαράλαμπος του Σπυρίδωνος (Αίγιο) με τη Μουλά Ελένη από την Κατερίνη (Κατερίνη).

–  Ο Μπουρονίκος Ιωάννης του Δημητρίου και της Γεωργίας Καραμπατή με την Γεωργάκου Ρούλα από τον Αμπελώνα (Αμπελώνας).

Γεννήσεις

– Η Αθηνά Γκαντάκη του Τρύφωνα και ο σύζυγός της Χαδουλός Αντώνιος απέκτησαν το 1^ο παιδί, αγόρι.

– Η Χριστίνα Γκαντάκη του Ιωάννου και ο σύζυγός της Κουμπής Μιχάλης, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Ο Δημήτριος Γκαντάκης του Τρύφωνα και η σύζυγός του Αγλαΐα Χαντζηρούφα, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Κατσιούλα Σταματία του Ζήση και της Στέλλας και ο σύζυγός της Απόστολος Γούλας, απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Αθηνά Γκαντάκη του Κωνσταντίνου και της Γιάννας και ο σύζυγός της Κωνσταντίνος Πέτας απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Μαρία Ζαφείρη (Ντάσιου) του Ζαφείρη και ο σύζυγός της Γεώργιος Μπασδέκης, απέκτησαν τα 2^ο και 3^ο  παιδιά (δίδυμα), αγόρι και κορίτσι.

– Ο Μαλιχώβας Απόστολος του Άλκη και η σύζυγός του Σιλβάνι Κοραντί απέκτησαν το 1^ο παιδί, κορίτσι.

– Η Παρασκευή Ρημαγμού του Αστερίου και ο σύζυγός της Φιλίππου Φίλιππος, απέκτησαν το 1^ο παιδί, αγόρι.

– Η Παρασκευή Παπαδόντα του Ιωάννου και της Παγώνας Τσιάτσιου και ο σύζυγός της Βαλάντης Καρνάβας, απέκτησαν το 2^ο παιδί, αγόρι.

– Ο Γιάννης Κυλινδρής του Νικολάου και η σύζυγός του Πόπη απέκτησαν το 2^ο παιδί, αγόρι;

Σε όλους ευχόμαστε  να τους ζήσουν τα παιδάκια τους και να είναι φωτισμένα.

Θάνατοι

– Η Παπαδόντα Παρασκευή (Σκρούμπινα) ετών 90 (Λάρισα).

– Ο Νικόλαος Κυλινδρής του Κωνσταντίνου και της Τριανταφυλλιάς, ετών 60 (Βανκούβερ – Καναδάς).

Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Κυλινδρής

Τον περασμένο Ιούλιο έφυγε από τη ζωή ο καλός μας φίλος και συγχωριανός Κυλινδρής Νικόλαος του Κων/νου χτυπημένος από την επάρατο σε ηλικία 60 ετών. Ο Νίκος γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη το 1951και έμαθε την τέχνη του Ράφτη. Για λίγα χρόνια πριν από το στρατό και δύο μετά, ασχολήθηκε με τη ραπτική στο χωριό και το 1973, σε ηλικία 22 ετών, εγκατέλειψε την Ελλάδα και έφυγε μετανάστης στο Βανκούβερ του Καναδά όπου είχαν πάει οι αδερφοί του Μανώλης και Θεόπιστος. Εκεί ασχολήθηκε με την ίδια δουλειά, ασχολήθηκε με τα κοινά της ομογένειας από τη θέση του προέδρου στη Θεσσαλική Κοινότητα, έκανε οικογένεια και ζούσε ευτυχισμένα με τη γυναίκα του και τις δυο του κόρες. Δυστυχώς όμως, μετά από 38 χρόνια στην ξενιτιά, έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Ιούλιο σε νέα ηλικία. Είναι γεγονός ότι το θλιβερό μαντάτο μας λύπησε όλους γιατί ο Νίκος ήταν πολύ καλός χαρακτήρας, όμορφος άνθρωπος στο σώμα και στην ψυχή. Ήταν καλός πατριώτης και φίλος του Συλλόγου. Και αυτό το αποδείκνυε με έργα και όχι με λόγια.

Τελευταία φορά τον είδαμε το Νίκο στην Καλλιπεύκη το καλοκαίρι του 2005, στο Αντάμωμα, μαζί με την οικογένειά του. Στα αδέρφια του και στις αδερφές του στην Ελλάδα, εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια και συμπάσχουμε μαζί τους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε και ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Αιωνία σου η μνήμη αξέχαστε Νίκο.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΑΦΕΙΡΗ

 (από σύζυγο, κόρες, γαμπρούς, και εγγόνια)

Ο Ζαφείρης Παπαδημητρίου ήταν συνταξιούχος αστυνομικός και ζούσε στη Λεπτοκαρυά. Όμως, την πρώτη του περασμένου Απρίλη, ημέρα των γενεθλίων του, πέθανε σε ηλικία 59 ετών.

Η σύζυγός του Καλούδα Παπαδημητρίου μας έδωσε να δημοσιεύσουμε τα παρακάτω, στη μνήμη του.

Από μικρός στα βάσανα

«Από μικρός στα βάσανα θυμάμαι τη ζωή μου, μεσ’ στα χωράφια να γυρνώ, να βγάλω το ψωμί μου». Μια μέρα ο ταχυδρόμος μου έφερε ένα χαρτί. Με αγωνία το ανοίγω, ήταν για την χωροφυλακή. Άφησα γεια τη μάννα μου, πατέρα, αδέλφια φίλους και όλους τους συγγενείς.

Αργότερα παντρεύτηκα πολύ μακριά στα ξένα, έκανα κόρες και γαμπρούς και τέσσερα εγγόνια. Μόλις πήρα τη σύνταξη, ήσυχος για να ζήσω, με πήρε ο κατήφορος με μια παλιοαρώστια. Πάλεψα και παιδεύτηκα μα μάταιος ο κόπος. Δύο χρόνια τυραννίστηκα, κοιτούσα από την πόρτα μου μήπως με θυμηθεί κανείς απ’ τα μικρά μου χρόνια. Κι ένα πρωί χαράματα με χτύπησαν την πόρτα. Είπα πως με θυμήθηκαν απ’ τα παλιά μου χρόνια, μα είδα το χάρο ν’ ρχεται, την πρώτη του Απρίλη. Του λέω, άσε με χάρε σήμερα, γενέθλια να κάνω. Μα ήταν τόσο βιαστικός, ήθελε να πεθάνω. Αφήνω τη γυναίκα μου, κόρες, γαμπρούς και εγγόνια, αδέλφια, φίλους συγγενείς τη μάννα μου ακόμα. Τρία ποτήρια με κρασί, ένα να πίνουν το πρωί, ένα το μεσημέρι, το άλλο το πικρότερο τις επίσημες μέρες. Να πίνουν στην υγειά μου, να με θυμούνται ζωντανό, όλο χαρά τραγούδι.

Μα ο Ζαφείρης είναι δίπλα τους κι ας είναι πεθαμένος μέσα στη μαύρη γη, στο μαύρο πια το χώμα.

Εσύ με τα πολλά λεφτά

Εσύ με τα πολλά λεφτά που τ’ κάνες μασούρια

εσύ που ε’ιχες πάντοτε στη τσέπη σου καβούρια

είδες κανέναν που έφυγε για κει που πάνε όλοι

αν πήρε στο ταξίδι του κανένα πορτοφόλι;

Εκεί φίλε που θα πάμε δεν μετράει ο παράς,

κι όλοι μια ταρίφα είναι άρχοντας  και φουκαράς.

Μα εμείς που τα σκορπίζουμε, όσα έρθουν κι όσα πάνε,

ξέρουμε όταν θα φύγουμε, άλλοι θα μας τα φάνε.

Γι αυτό και τα ξοδεύουμε όλο χοβαρδαλίκι,

και κάνουμε όμορφη ζωή άσχημη διαθήκη.

Εκεί παράδες δεν περνάν, δεν γίνονται χατίρια,

και δίπλα – δίπλα βρίσκονται άρχοντες και μπατίρια.

Κι ας μάθουν οι τσιγκούνηδες και κάποιοι καθώς πρέπει,

πως η τελευταία κουστουμιά δεν έχει τσέπη!

Από φίλους μου στη Λεπτοκαρυά

Μετανάστης

Σ’ αφήνω για Ελλάδα μου, σ’ αφήνω γεια πατρίδα.

Απ΄ όλους μου τους συγγενείς, εγώ καλό δεν είδα.

Θα πάω αλλού να βρω χαρά δουλειά και καλοσύνη,

γιατί εδώ ο τόπος, πόνο μόνο μας δίνει.

Σε άλλες χώρες σέβονται και τους φτωχούς εργάτες,

μα στην πατρίδα βάσανα να κουβαλάς στις πλάτες.

Μα όπου γης είναι πατρίς, εκεί βγαίνει το ψωμάκι,

γι αυτό και εγώ σας άφησα, την πρώτη του Απρίλη.

Πάω αλλού, σ’ άλλον ντουνιά, να μ’ αγαπούν οι φίλοι.

Αφήνω τη  γυναίκα μου, γαμπρούς, κόρες, εγγόνια,

Μάννα, αδέλφια συγγενείς να με θυμούνται αιώνια…

Από διάφορους φίλους μου

ΠΙΣΩ

Οικονομικές ενισχύσεις

ΠΙΣΩ

Δήμαρχος: Κωνσταντίννος Κολλάτος         24953-50408

Δημοτική Ενότητα Μακρυχωρίου                 24953-50400

Δημοτική Ενότητα Γόννων                            24953-50100

Δημοτική Ενότητα Κάτω Ολύμπου               24953-50300

Δημοτική Ενότητα Νέσσωνος                       24953-50500

Δημοτική Ενότητα Αμπελακίων                    24950-93349

ΠΙΣΩ

Άλογα κι αναβάτες

Άλογα κι αλογάρηδες – μερακλήδες και φίλοι αυτών των υπέροχων τετραπόδων των φίλων και υπηρετών του ανθρώπου από τα πρώτα χρόνια της οργάνωσής του σε κοινωνίες, συγκεντρώθηκαν στο χωριό μας, στο Τρίγωνο της Καραβίδας, στις 27 και 28 Αυγούστου από τη γύρω περιοχή (Λάρισα, Συκούριο, Γόννοι, Μακτυχώρι), έτσι για να φερθούν όλοι μαζί, να ξεφύγουν για λίγο από την καθημερινότητα… Και το διασκέδασαν όλοι μαζί με πορείες στο δάσος, μουσική και καλό φαγητό σαν μια μεγάλη παρέα…

Στη φωτογραφία πατέρας και κόρη!!!

ΠΙΣΩ

Πέτυχαν στα ΑΕΙ  και ΤΕΙ

Κατά τις φετινές εισαγωγικές εξετάσεις για τα Πανεπιστήμια της χώρας, πέτυχαν τα παρακάτω παιδιά:

Κατσιούλας Αστέριος του Κων/νου, Σχολή Μηχανολογίας  ΤΕΙ Κοζάνης.

Γαιτάνου Στέλλα του Στυλιανού και της Σταματίας Καραγιάννη, Πολ. Έργων Υποδομής  ΤΕΙ Λάρισας.

Καραμπατή Θεοδώρα του Αποστόλου και της Μίνας, Νοσηλευτική Πελοποννήσου, Σπάρτη.

Μούργκα Χριστίνα του Αστερίου, ΑΕΝ Σχολή Πλοιάρχων.

Τσιάτσιος Νέστωρ του Αστερίου, Επιστήμης και Τηλεπικοινωνιών  Πελοπονήσου, ΤΕΙ Τρίπολης.

Γκουγκουλιά Μαριάνθη του Νικολάου, Λογιστικής, ΤΕΙ Λάρισας.

Αγριόδημος Ιωάννης του Δημητρίου και της Ντίνας Δεμαρτζή, Τμήμα Φυσικής Θεσσαλονίκης.

Τσιούγκος Ανδρέας του Παναγιώτη, Ηλεκτρολόγων Μηχανικών  Ηλεκτρονικών Υπολογιστών, Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης.

ΠΙΣΩ

ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΓΕΡΟΣΤΕΡΓΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ

Ο καλλιπευκιώτης ιερέας Γεροστέργιος Κωνστα­ντίνος ζει μόνιμα στη Λάρισα. Από το 2009 είναι συνταξιούχος και κάθε καλοκαίρι παραθερίζει στην Καλλιπεύκη. Το σπίτι του είναι αυτό του μπάρμπα-Νίκου του Σκέτου και της θείας του Πα­γώνας, που κληρονόμησε μετά το θάνατο τους και βρίσκεται πολύ κοντά στο υδραγωγείο.

Την Τρίτη 31 Αυγούστου του 2010 τον επισκεφτήκαμε στο σπίτι του στην Καλλιπεύκη και τον παρακαλέσαμε να μας δώσει ζωντανές μαρτυρίες από τη ζωή του, πράγμα που έκανε με μεγάλη ευχαρίστηση γι’ αυ­τό και τον ευχαριστούμε θερμά. Τις ζωντανές μαρτυρίες κατέ­γραψε ο Ζήσης Κατσιούλας.

«Γεννήθηκα στις 10 Αυγού­στου 1938, ημέρα Τετάρτη και ώρα 12 το μεσημέρι, εδώ στην Καλλιπεύκη. Γονείς μου ήταν ο Ιωάννης Γεροστέργιος του Κων/νου και της Στεργιάνως και η μητέρα μου ήταν από τους Γόννους, το γένος Ιωάννη Γκού-θα. Ο πατέρας μου ήταν 4 αδέλ­φια. Πρώτος ήταν ο πατέρας μου, δεύτερος ο Στέργιος, ο ο­ποίος ζούσε σε αυτό το σπίτι που βρισκόμαστε τώρα και μιλά­με και το είχε κτίσει το 1945. Τρίτος ο Βασίλης, ο οποίος πέ­θανε όταν υπηρετούσε στο στρατό. Αυτός ήταν καλλιτέ­χνης. Δούλευε μαραγκός και ζωγράφιζε. Έκανε καλλιτεχνήματα πάνω στο ξύλο, αλλά δεν τον πρόλαβα και δεν τον έζησα κα­θόλου. Το εικονοστάσι που έ­χουμε εδώ στο σπίτι, είναι φτιαγμένο από τα χέρια του. Τέ­ταρτος ήταν ο Δημήτρης, ο ο­ποίος πέθανε μικρό παιδάκι.

Ο θείος μου ο Στέργιος είχε παντρευτεί τη θεία μου την Πα­γώνα, η οποία ήταν αδελφή του Γιάννη του Μουσουλή και είχαν γεννήσει δυο παιδιά, το Βασίλη και τον Κώστα, αλλά πέθαναν σε ηλικία τεσσάρων ετών. Όταν η θεία μου, έμεινε χήρα, πα­ντρεύτηκε με τον Νίκο το Σκέτο από τη Ραψάνη και φυσικά δεν έκαναν παιδιά. Έμεναν σ’ αυτό εδώ το σπίτι.

Οι γονείς μου πρέπει να πα­ντρεύτηκαν το 1922. Η μάνα μου δεν γεννούσε παιδιά. Μετά από 16 χρόνια, σε ηλικία 40 ετών, γέννησε εμένα το μοναδικό τους παιδί. Ίσως είμαι καρπός προσευχής. Και το συμπέρασμα αυτό το βγάζω από το γεγονός αυτό το βγάζω από το γεγονός ότι όταν γεννήθηκα, έδωσε υπό­σχεση να με αφιερώσει στο Θεό. Και μάλιστα είπε, ότι «όταν μεγαλώσεις θα υπηρετή­σεις την εκκλησία ως νεωκό­ρος», πράγμα που έγινε όταν τε­λείωσα το δημοτικό σχολείο.

Υπηρέτησα την εκκλησία έξι μήνες εδώ στον Άγιο Θεόδωρο, την εποχή που ήταν ιερείς ο πα­πα-Γιάννης Λαμπίρης και ο πα­πα-Δημήτρης Χριστοδούλου. Την εποχή εκείνη όλοι θρήσκευαν και ο πατέρας μου ήταν ευλαβής άνθρωπος. Εξομολογού­νταν και οι δυο και κοινωνού­σαν. Μάλιστα τις Κυριακές έλε­γε ο πατέρας μου στη μάνα μου: «Πήγαινε εσύ να βοσκήσεις τα ζώα κι εγώ να πάω στην εκκλη­σία». Και τα τελευταία χρόνια που ήμασταν στη Λάρισα ήταν πολύ κοντά στο Θεό.

Εφτά χρονών πήγα στην πρώτη τάξη Δημοτικού. Σχολείο δεν είχαμε, γιατί το είχαν κάψει οι Γερμανοί και κάναμε μάθημα στο γυναικωνίτη του Αγίου Θεο­δώρου και ένα διάστημα στους Αγίους Αποστόλους. Δασκάλα είχαμε την Πανάρα Κατίνα από τους Γόννους. Αυτό γινόταν το 1946. Το 1947 δεν είχαμε σχο­λείο γιατί ξεκίνησε ο Εμφύλιος. Αφού φύγαμε από το χωριό λό­γω καταστάσεως, πήγαμε στους Γόνννους, όπου και συνέχισα το σχολείο. Το Φθινόπωρο του 1947 πήγα Δευτέρα τάξη, το 1948 στηνΤρίτη και το 1949 Τετάρτη. Το 1950 χάσαμε πάλι μια τάξη, γιατί από τις 29 Αυγούστου του που τελείωσε ο Εμφύλιος και μέχρι την άνοιξη του 1950, όσο να στρώσουν τα πράγματα και να επαναπατριστούμε, δε λειτούργησαν τα σχολεία. Πρώ­τα, την άνοιξη του 1947, ξεσή­κωσαν τα χωριά Καρυά, Πουλιάνα και Σκαμνιά. Μετά, την άνοι­ξη επίσης, ακολούθησε η Καλλι­πεύκη. Πρώτοι εγκατέλειψαν το χωριό, μαζί με τις οικογένειες τους αυτοί που είχαν όπλα, οι λεγόμενοι ΜΑΥδες, γιατί φοβούνταν τους αντάρτες και το Φθινόπωρο που έφυγε το υπό­λοιπο χωριό. Οι περισσότεροι πήγαν στους Γόννους, κυρίως αυτοί που είχαν ζώα. Άλλοι πή­γαν στη Λάρισα και όπου έβρι­σκε ο καθένας.

Από την άνοιξη που έφυγαν οι ΜΑΥδες και μέχρι το Φθινό­πωρο που φύγανε οι υπόλοιποι, ήμασταν υποχρεωμένοι να θερί­σουμε και να αλωνίσουμε τα χω­ράφια των ΜΑΥδων. Η εντολή για να εγκαταλείψουμε όλοι την Καλλιπεύκη, δόθηκε τον Οκτώ­βριο του 1947. Ο καθένας μετέ­φερε μαζί του ό,τι μπορούσε α­φού όλοι είχαμε ζώα. Η δική μου οικογένεια πήγε στους Γόννους όπου μείναμε τρία χρόνια. Εκεί συνέχισα και το σχολείο. Το Μάιο του 1950 η δική μου οικο­γένεια βγήκε στο χωριό, αλλά βρήκαμε το σπίτι μας καμένο.

Το 1943, όταν οι Γερμανοί έ­καψαν το χωριό, όλοι οι Καλλιπευκιώτες είχαμε βγει σε διά­φορα μέρη μέσα στο δάσος για να κρυφτούμε. Εμείς πήγαμε και κάναμε καλύβες στον Έλατο. Αλλά επειδή φοβηθήκαμε πήγα­με στη Ντουριανή. Μάλιστα ο θείος μου ο Στέργιος είχε μια μαύρη φοράδα που την είχε φορτωμένη με σιτάρι. Πήγαινε για τη Δουριανή και όταν έφτα­σε στην Αγία Τριάδα, πάνω στο ύψωμα, φτάσανε από πίσω οι Γερμανοί. Του φώναξαν να στα­ματήσει, αλλά επειδή φοβήθη­κε, παράτησε το ζώο και έφυγε. Τον πυροβόλησαν, αλλά φαίνε­ται έριξαν στον αέρα. Αν ήθε­λαν, θα τον είχαν σκοτώσει.

Τότε οι Γερμανοί πήγαν στη φοράδα και έσκισαν με τα ξίφη τα σακιά. Το σιτάρι χύθηκε όλο κάτω. Πήραμε μετά τη φοράδα και μείναμε ένα μικρό διάστημα στη Ντουριανή.

Από τους Γερμανούς δε θυ­μάμαι πολλά πράγματα, γιατί ή­μουν πολύ μικρός. Το μόνο που θυμάμαι είναι το γεγονός που ήρθαν οι Γερμανοί και πήραν πολλούς Καλλιπευκιώτες για τη Ραψάνη. Μεταξύ αυτών ήταν και οι ιερείς του χωριού.

Αφού έφυγαν οι Γερμανοί, ήρθαμε πάλι στο χωριό και ο πα­τέρας μου βρήκε μέσα στο σπίτι μας μία γίδα, που είχαμε. Τα είχε εγκαταλείψει ο γιδάρης τα γίδια. Η γίδα βρήκε κριθάρι, έ­φαγε πολύ, φούσκωσε και ο πα­τέρας μου ήθελε να τη σφάξει. Αλλά είπε: «Ας πεταχτώ λίγο μέ­χρι την πλατεία και μετά τη σφάζω». Ώσπου να γυρίσει, κά­ποιος γείτονας είχε βάλει φωτιά στο σπίτι μας. Το σπίτι είχε καεί και από τους Γερμανούς και από τους αντάρτες.

Ήταν μεγάλο σπίτι. Είχε 4 δωμάτια επάνω και άλλα τόσα κάτω. Πίσω καθόταν ο θείος μου ο Στέργιος και μπροστά εμείς. Και αφού κάηκε το σπίτι, ο θείος μου ήρθε και έκτισε αυτό εδώ το σπίτι. Το πατρικό μου το πουλή­σαμε. Σήμερα είναι ερείπια. Βρί­σκεται ανάμεσα από τα σπίτια του Γιάννη του Τσιάτσιου και του Μήτσιου Αντωνίου, κοντά στη Βρυσοπούλα.

Αφού επαναπατριστήκαμε, το κράτος έδωσε βοήθεια για να ξανακτιστούν τα σπίτια που κάη­καν. Σε όσους έπαθαν μόνο ζη­μιές, τους έδωσαν λιγότερα χρήματα για επισκευές. Πολλοί από τους χωριανούς που έπια­ναν τα χέρια τους, έγιναν κτί­στες. Όταν είχαμε βγει στην Καλλιπεύκη το 1950, το χωριό ή­ταν αγνώριστο από τα χόρτα. Δεν μπορούσαμε να περάσουμε από τους δρόμους.

Το Φθινόπωρο του 1950 άρ­χισε να λειτουργεί και το σχο­λείο. Στο προαύλιο του το κράτος είχε εγκαταστήσει κορδέλες που έβγαζαν ξυλεία για την ανοικοδόμηση του χωριού. Τους κορμούς των δέντρων τους έφερναν πίσω από τη θέση Πηγάδια που είχε καεί το δάσος επί Γερμανών. Τα δέντρα δεν είχαν καεί εντελώς, αλλά ήταν μόνο καψαλισμένα. Και μάλιστα προϊστάμενος εκεί στις κορδέλες στο σχολείο ήταν ο Στέρος ο Γκουρμπαλής, που πέθανε τώρα νωρίς και έχει τη βίλα πέρα στη Νταμίλη. Τότε ήταν πολύ νέο παιδί. Και αφού τον Οτώβριο άνοιξε το σχολείο, πήγαμε στου Καζάνα το σπίτι, πε­ρίπου 200 παιδιά.

Το κανονικό σχολείο ήταν και αυτό καταστραμμένο. Εκεί έβλεπες μεγάλης ηλικίας παιδιά να είναι Πρώτη, Δευτέρα, Τρίτη τάξη. Τον άλλο χρόνο πήγαμε στου Οικονόμου το σπίτι αυτό που έχει σήμερα ο Αποστόλης Παπαϊωάννου. Εγώ πήγα Πέμπτη τάξη στου Καζάνα και Έκτη στου Οικονόμου απ’ όπου
και τέλειωσα.

Ο πατέρας μου και η μάνα μου επειδή ήταν αγράμματοι, ή­θελαν να μου μάθουν γράμματα, πράγμα που ήθελα κι εγώ. Όμως δεν υπήρχαν τα χρήματα και οι δυνατότητες για να μου στεί­λουν στο γυμνάσιο στη Λάρισα και έτσι αναγκαστικά, έμεινα ε­δώ στο χωριό μέχρι το 1955. Το δημοτικό το τελείωσα σε ηλικία 16 ετών με άριστα. Δασκάλους είχαμε τον Κώστα τον Παπαστεργίου και την Αθηνά Μασούρα, την οποία παντρεύτηκε αρ­γότερα. Μάθαμε γράμματα και είμαι πολύ ευχαριστημένος, αλ­λά βιβλία δεν είχαμε ούτε εδώ στους Γόννους. Από βιβλία είχαμε μόνο αναγνωστικό. Εδώ μας έγραφε στον πίνακα ο δάσκαλος, ενώ στην Τετάρτη τάξη στους Γόννους, ο πατέρας μου με είχε πάρει κάτι βιβλία, θρησκευτικά και γεωγραφία τα οποία διατηρώ ακόμα. Γράφαμε στα τετράδια τα οποία μας είχε δώσει το κράτος. Ακόμη έχω ένα τετράδιο από τότε που έγραφα εκθέσεις και άλλα μαθήματα. Στην πρώτη τάξη γράφαμε στην πλάκα με το κοντύλι. Από τη μια πλευρά γράφαμε ανάγνωση κι από την άλλη αριθμητική. Μου είχε δώσει κι ένα βιβλίο θρησκευτικών ο δάσκαλος ο Παπαστεργίου, που το επέστρεψα όταν τέλειωσα. Με την Ελένη Αντωνίου πηγαίναμε στην ίδια τάξη, την είχε πάρει κι αυτή βιβλία ο πατέρας της, όπως φυσική κι ερχόταν στο σπίτι και διαβάζαμε και με βοηθούσε.

Αφού, λοιπόν, δεν υπήρχαν τα μέσα για να συνεχίσω τις σπουδές, πήγα ένα διάστημα για να μάθω μαραγκός στους α­δερφούς Ζαφείρη (Καψαλάδες). Κάθισα σ’ αυτούς ένα χρόνο πε­ρίπου και έμαθα μερικά πράγμα­τα. Με την προϋπόθεση αυτή, φεύγω στη Λάρισα μόνος μου το 1955. Στη Λάρισα αγοράσαμε τότε ένα οικόπεδο 3.000 δραχ­μές και δώσαμε τις 2.800. Τις υπόλοιπες 200 δραχμές θα τις δίναμε όταν θα πουλούσαμε τα φασόλια. Με βοήθησε τότε πά­ρα πολύ ο μακαρίτης ο Βαγγέ­λης ο Γκαμπούρας και όλη αυτή η οικογένεια.

Ο πατέρας του ο Χρήστος μου είπε: «Κώστα, έχω έξι παι­διά και ένας εσύ, εφτά. Έλα και θα σε βοηθήσουμε εμείς». Και με βοήθησαν πολύ. Ήμουν ο πρώτος που είχα φύγει από το χωριό το 1955. Είχαν φύγει επί­σης ο Μήτσιος ο Μουστάκας και η Κούλα του παπα-Λαμπίρη που είχε άνδρα τον Κώστα τον Γκουγκουλιά και έμεινε χήρα. Ο πατέρας του τον Μήτσιο, όταν παντρεύτηκε δεν τον είχε δώσει τίποτε και κατέβηκε στη Λάρισα και αγόρασε και αυτός ένα οικό­πεδο. Τα οικόπεδα μας ήταν μα­ζί στο τέρμα Καραγάτσι. Κάνα­με εκεί από μια παράγκα και μείναμε.

Εγώ κατέβηκα στη Λάρισα με σκοπό να πάω οπωσδήποτε σε σχολείο αφού είχα ζήλο με­γάλο. Τότε, ο Κώστας ο Γκα­μπούρας πήγαινε στη νυχτερινή εμπορική σχολή. Το 1956 έδωσακι εγώ εξετάσεις στην εμπορική και φοίτησα εκεί επί εφτά χρό­νια. Επειδή ήταν νυκτερινή η σχολή και είχε πολλά μαθήματα, οικονομικά κυρίως, είχε εφτά τάξεις. Και δόξα το Θεό, δεν απουσίασα καθόλου και τελείωσα τη σχολή κανονικά, σε ηλικία 25 ετών.

Όμως θα έπρεπε να πάω και στρατιώτης ενώ ακόμη ήμουν στη σχολή. Αλλά ο Θεός βοήθη­σε και από αυτή την πλευρά. Α­παλλάχτηκα από το στρατό, για­τί ο πατέρας μου ήταν μεγάλος και ανίκανος για κάθε εργασία. Βέβαια, μας βοήθησαν κάποιοι άνθρωποι για να απαλλαγώ. Διαφορετικά έπρεπε να υπηρε­τήσω ένα χρόνο ως προστάτης. Όμως τότε καταργήθηκε το υπο­χρεωτικό για τους προστάτες και πλήρωσα τη θητεία μου με χίλιες περίπου δραχμές.

Άλλα παιδιά που πηγαίναμε μαζί, διέκοψαν για να πάνε στο στρατό. Κι ενώ πήγαινα στη σχο­λή, την ημέρα δούλευα. Δούλευα σε πολλές δουλειές. Πρώτα δού­λεψα στο μαραγκάδικο του Σαμακίδη, που ήταν απέναντι από το Μύλο του Παπά και ήταν πολύ μεγάλο εργοστάσιο για εκείνη την εποχή και είχε πολλούς ερ­γάτες. Ήταν το μοναδικό φημι­σμένο εργοστάσιο της Λάρισας. Εκεί έμεινα για λίγο διάστημα, γιατί ήμουν άνθρωπος του «έ­ξω». Κατόπιν δούλεψα σε μανά­βικο τρία χρόνια και από εκεί έγι­να οικοδόμος αφού με βοήθησε ένας πολύ καλός άνθρωπος, κά­ποιος Σακελλαρίου που ήταν μη­χανικός. Αυτή η δουλειά ήταν το 1958, 1959 κι 1960.

Αφού πήρα το πτυχίο, εργά­στηκα στο γραφείο, σε εμπορικό υφασμάτων του Τζαβάρα. Μετά εργάστηκα σε ένα κατάστημα που πουλούσε μηχανάκια Ζούνταπ. Γκοργκόλης λεγόταν αυ­τός και ήταν από τα Τρίκαλα. Πήγα και σε άλλες δουλειές, αλ­λά ο σκοπός ήταν ένας: Να τε­λειώσω τη σχολή και να δουλέ­ψω σε κάποιο γραφείο ή υπηρε­σία που να μην έχει χειρονακτι­κή εργασία.

Μετά τη σχολή, ανοίξαμε την επιχείρηση που έχει σήμερα ο Ηλίας ο Κώτσιος. Είμαστε κουμπαριό. Στην αρχή πήραμε κορδέλα και κόβαμε ξύλα. Μετά πήραμε μηχανές και κόβαμε τσι­μεντόλιθους. Αλλά ούτε εκεί κά­θισα και πήγα και δούλεψα στο λογιστήριο στο Συνεταιρισμό Μεταλλοτεχνουργών για μικρό χρονικό διάστημα. Εκεί στη Λά­ρισα ο Αποστόλης ο Γκουγκουλιάς είχε μπακάλικο. Ήξερε που γνώριζα λογιστικά και με σύστη­σε στην εταιρία «Νάσης», που πουλούσε επαγγελματικά ψυ­γεία. Πήγα εκεί αλλά ήμασταν 5 υποψήφιοι. Μετά από διαγωνι­σμό, πήραν εμένα και έμεινα ε­κεί ενάμισι χρόνο. Στο μεταξύ, σ’ αυτό το διάστημα παντρεύτη­κα κιόλας. Παντρεύτηκα με τη Μαρία Γκουντρή από το Βλαχογιάννι της Ελασσόνας στις 9 Μαΐου 1965, την Κυριακή των Μυροφόρων. Την προξενιά την έκανε ο Σωτηρόπουλος Θανάσης από τους Γόννους. Ήταν πρώτος ξάδερφος μου και τρο­φοδοτούσε τον πεθερό μου με τρόφιμα. Ο πεθερός μου ήταν μπακάλης αλλά εμπορευόταν και κουκούλια μεταξοσκώληκα. Ήταν επίσης μεσίτης καπνών και ήταν πολύ ευκατάστατος. Τότε κάνα­με και το πρώτο παιδί μας τη Στέλλα. Τότε ακριβώς και ενώ ή­μουν σ’ αυτή τη δουλειά, μου έπε­σε ο κλήρος να γίνω ιερέας.

ΠΙΣΩ