ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ

Από το Βανκούβερ του Καναδά και από τον πατριώτη μας, Νίκο Κυλινδρή.

Να τι μας γράφει:

Φίλοι μου και πατριώτες γεια σας.

Είμαι ο Νίκος Κυλινδρής του Κωνσταντίνου από το μακρινό Βανκούβερ του Καναδά.
Πρώτον θέλω να σας ευχαριστήσω για την εφημερίδα και τα τόσο ωραία ημερολόγια που μας στέλνετε κάθε χρόνο και δεύτερον σας συγχαρώ όλους για τη δουλειά που προσφέρετε στο Σύλλογο, που είναι για το καλό του χωριού μας.
Πριν ένα χρόνο περίπου, τα περασμένα Χριστούγεννα, σας έστειλα ένα γράμμα και είχα μέσα μια επιταγή με 500 δολάρια τα οποία μου δώσανε οι πατριώτες μας εδώ, αλλά ποτέ εσείς δεν τα πήρατε. Το γράμμα ήταν συστημένο προς τον Μορφωτικό Σύλλογο Καλλιπεύκης, πως χάθηκε δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω, είναι πως η επιταγή αυτή δεν εξαργυρώθηκε και πήγα στην τράπεζα και την σταμάτησα και μου κάνανε άλλη και σας την στέλνω πάλι.
Θέλω από εσάς, να γράψετε στην εφημερίδα τα ονόματα αυτών που δώσανε χρήματα για να μη υπάρξουν παρεξηγήσεις.
Επίσης σας στέλνω και μία φωτογραφία και αν μπορείτε να την βάλετε στην εφημερίδα για να μας δουν οι νέοι και να μας θυμηθούν οι παλιοί.
Με πατριωτικοί αγάπη, σας χαιρετώ όλους τους Καλλιπευκιώτες και σε όλα τα μέρη της γης.
Νίκος Κυλινδρής.

Οι πατριώτες που δώσανε από 50 δολάρια είναι
1.      Απόστολος Παπαδούλης
2.      Αστέριος Μαντάς
3.      Κούλα Μουστακά
4.      Νικόλαος Σαλαμπάσης
5.      Ιωάννης Γκουντουβάς
6.      Θωμάς Γκουντουβάς
7.      Ιωάννης Μασούρας
8.      Θεόπιστος Κυλινδρής
9.      Νικόλαος Κυλινδρής

Νίκος Κυλινδρής, Γιάννης Γκουντουβάς, Αποστόλης Παπαδούλης.

Αγαπητέ Νίκο,

Σ΄ ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια και για την οικονομική ενίσχυση που μας στείλανε οι πατριώτες μας, από το Βανκούβερ. Χάρη σε σας, χάρη στην αγάπη που δείχνετε εσείς προς το Σύλλογό μας, συνεχίζεται η έκδοση της εφημερίδας, η οποία είναι ο συνδετικός κρίκος του χωριού μας με όλους τους Καλλιπευκιώτες και ειδικότερα με τα ξενιτεμένα αδέλφια μας. Πολύ χαρήκαμε φέτος που είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον Θωμά και τον Γιάννη Γκουντουβά το καλοκαίρι, (εγώ τουλάχιστον ο πρόεδρος) δεν τους ήξερα καθόλου .
Χαιρετισμούς στις οικογένειές σας και σε όλους τους πατριώτες μας.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γράφει ο Ζ.Α.Κ.

Στα 1967 – 68 είχαμι πααίν’ Πουλλά πιδιά άπου του χουριό στου Ντιρλί κι στ’ Λάρσα για να μουρφουθούμι… Ιγώ πήγα στ’ Λάρσα μαζί μι άλλα ουχτώ. Του Νίκου τσ’ Αγγιλικώς, του Γιάνν’ τ’ς Σαμαρούς, του Στέργιου τ’ς Σταμούλους, του Νάσιου τ’ς Παρασκι-βώς, του Νίκου τ’ Γιάνν’ τ’ς Μπαρμπαλί-νινας, του Στέργιου τ’ Στιργιάνους, του Γιάνν’ τ’ς Μαρούσιους κι του Νάσιου τ’ς Μαρίας. Εμινάμι στρυ οικουτρουφείου τ’ς Μητρόπολης ικεί στα Νταμπάικα κι θε’ς σχουρέστουν του Δισπότ’ του Θιουλόγρυ, μας πιριποιούνταν πουλύ κα­λά. Μόνι που δεν είχαμι πουλλή ιλιφτιρία κι αυτό μας δυσκόλιβι πουλύ.

Τέλους πάντουν, ικεί εβαλάμι κιλά γιατί ήμασταν χειρότιροι απ’ τ’ς Αλβα­νοί. Κι μια μέρα μας πήγαν ούλα τα πι­διά στου νουσουκουμείου για να μας δουν οι γιατροί. Κι καμπόσα άπου ‘μας τα βρήκαν αδινουπάθεια. Κι έκατσαν λίγις μέρις ικεί.Ένα απ’ αυτά, όνουμα κι μη χουριό, Ζιριώτ’ς ήταν, ήταν πουλύ ιρουτιβμένους μι ένα κουρίτσ’ που κάθουνταν ικεί κουντά στου νουσουκου­μείου κι ιγώ του ήξιρα κι του σπίτ’ κι του κουρίτσ’. Κι τ΄Κυριακή πήγα στου νουσουκουμείου να δω τουν άρρουστου που έπασχι άπου ντυο αρρώστχις. Απου αδινουπάθεια οπούς είπαμι κι άπου έρουτα. Του έχι αυτό του χούι άπου γινητσιάρκους (από τη γέννηση) κι δεν ξε­ρού αν του άφ’σι ακόμα. Μάλλουν του έχ’ ως τώρα. Πήγα, απ’ λέτι, να τουν δω κι αφού σμπόρσαμι για λίγου, έβγαλι απού του σουκόρφ’ ένα γράμμα κι μι λέ­ει: «Πάρτου κι τράβα του ικεί, ξέρ’ς ισύ. Φώναξι κι θα βγει του κουρίτσ’ να του πάρ’». Του πέρου κι γω η χλιάρας κι πααίνου. Αμ, δε ρώτσα η δαβλιασμένους κι γω αν του κουρίτσ’ κάθουνταν μι οικουγένεια ή μοναχό τ’! Ούτι του γράμμα άνοιξα να δω τι έγραφι η βακουφκιασμένους ή άρρουστους. Κι για να μην τα μακρυσκοινώ, έφτασα καμιά βούλα στου σπίτ’ κι φώναξα: «Ου ου Τέτοια, ου Πά­ντοια» κι σι λίγου άνοιξι μια χαμπλή πόρτα. Κι βγήκι ένας μαντράχαλους που ήταν σαν γκίντρουλας τρανός, ως ικεί άπαν. Κι ιπειδή η πόρτα δεν τουν χουρούσι, έσκιψι για να βγει. Κι μόλις μι είδι, μι ρώτσι:
— Τι θέλ’ς, ποιον αράδας;
— θέλου Ντέτοια, είνι ιδώ;
— Τι τ’ θέλ’ς, μι ξαναρουτάει.
— Να, θέλου να τ’ δώσου αυτό του γράμμα.
— Φερτού ιδώ, μι ματαλέει.

Κι γω η χλιάρας τουν δίνου του γράμ­μα, που να καεί η μπουμπούνα μ’, του ανοίγ’ κι αρχινάει να του διαβάζ’! Διάβασι πουλύ λίγις αράδις κι κατάλαβι… Τότι κουκίντζι σαν ντουμάς, μι κοίταξι, μι έκανι μι του χέρ’, να πααίνου κουντά τ’ κι μι λέει: «Έλα ιδώ». Πήγα κι γω κι χουρίς να μι πει τίπουτα μι ζγιάζ’ ένα κέφαλου που βούιξι του κιφάλι μ’. Μι ήρθι αντράλα κι δεν ήξιρα τι να κάνου.Ύστιρα μι λέει: «Σήκου φέγα κι μη σι ξανα­δώ, ακούς;». Τ’ν ώρα που έφυγνα βγήκι κι του κουρίτσ’ ζ’ μπόρτα κατακόκκινου σαν πιρπιρούνα κι σιατζμένου. Τι γίγκι ύστιρα δεν άκ’σα, αλλά ιγώ ακόμα φέγου κι άμα πιρνώ άπου κει ακόμα θυμούμι τουν κέφαλου αν κι πέρασαν άπου τοτε 35 ουλόκληρα χρόνια.

Αλλ’ μια βούλα, όταν ήαν πέντι μι ιφτά χρουνώ, ίστα 1964 παν’ – κατ’, άρμιξάμι τα πρόβατα σιαπέρα στουν ’μμου στου στάλου (της) Τζικατάρινας κι έβγαλάμι ουχτώ κιλά ούλου κι ούλου. Δε θυμάμι να έβγαζάμι κι παραπάν’ καμιά φουρά. Τότι η ξάδιρφός μ’ η Νίκους μι φουρτών’ του γάλα στουν Κανούτου κι μι λέει: «Τ’ν ώρα που θα σι μιτράει η γαλατάς του γάλα να κοιτάς ικεί κι να τουν ρουτήσ’ πόσου είνι. Κατάλαβις;». Κατάλα­βα τουν είπα κι ξικίντζα για του χουριό. Στου δρόμου πήγινα αγλήγουρα κι χτυ­πούσα του γουμάρ’ μι μια βίτσα. Ικεί στα Τρόχαλα τ’ Κατσιούλα ανταμώθκα μι έ­ναν παππού που πήγινι στου χουράφ’ κι ήταν καβάλα σι μια γουμάρα. Τότι τι να τουν κάνου τουν Κανούτου! Πού να τουν αζαπώσου!
Αρχίντζι ν’ αγγαρίζ’, να κλαν’ κι να χυμάει στ’ γουμάρα. Τρόμαξα να τουν ξιτσακώσου. Κόντιψι να μι γκριμίσ’ κι μένα κι του γάλα. Πιρπάτσα λίγου ακό­μα κι έφτασα στ’ Κότρικα. Ιδώ να δείτι τι έπαθα. Μια λαγόμδα (αλογόμυγα) πήγι στου γουμάρ’ κι αυτός η σακαής φαγώθκι να χών’ του κιφάλ’ κατ’ απ’ τ’ αχα­μνά τ’ κι να δαγκώνιτι του ψουφίμ’. Μία άπου δω,_;μία απού κει, πού να στηριχτώ η έρμους! Μι γκρέμσι καταή του ψουφίμ, κι αρχίντζι να γκιλιέτι. Καμιά φουρά του σήκουσα, φόρτουσα του γάλα που ιφτυχώς δε χύθ’κι, του έριξα τ’ς χρουνιάς κι ξαναξικίντσα.
Ύστιρα άπου καμιά ώρα έφτασα στου γαλατάτκου, ξιφόρτουσα του γάλα κι του πήγα να του γαλουμιτρήσου κουντά σι ένα τρανό καζάν’. Η γαλατάς έριξι του γάλα στου μέτρου κι του κοιτούσι να δει πόσου είνι! Τότι κι γω έκανα οπούς μι παρήγγειλι η ξάδιρφός μ’ κι τουν ρώτσα: «Πόσου είνι θείου του γάλα;». Αμ’ τι του ήθιλα κι του ίλιγα; Μι ζγιάζ’ έναν κέφαλου που βούιξι του κιφάλι μ’. Μι ήρθι η ουρανός σφουντήλ’, σκουτείδιασι η τόπους, μι ήρθι αντράλα κι κόντιψα να μπω μέσα στου καζάν’. Κι ινώ μι έριχνι τουν κέφαλου μι ίλιγι κιόλας:
— Τι; Πόσου είνι; Να, κουπέλ’ τ’ κιρατά για να μάθ’ς.
Αυτά έπαθα απ’ λέτι κι ακόμα δεν κα­τάλαβα ούτι έμαθα γιατί έφαγα τουν κέ­φαλου. Αλλά ποιος να μιλήσ’ τότι; Δεν κουτούσι κανένας. Η Θιός όμους κανέ­ναν δε χαν’. Δόζα τ’ όνουμά Τ’. Να μας εχ’ καλά να θυμούμαστι αυτά που πέρασάμι, να τα λέμι κι να γιλάμι. Αλλά, ντυο πράγματα δεν ξιχνιούντι στη ζουή μπρε πιδιά. Η πρώτ’ αγάπ’ κι ποιος άλλους; Η Κέφαλους. Έτσ’ δεν είνι! ’ιντι, γεια σας, κι τ’ν άλλ’ βούλα τα ματαλέμι πάλι.

κέφαλος = σφαλιάρα στο κεφάλι
σμπάρος = η κουβέντα, σμπουρίζω = κουβεντιάζω
σουκόρφι = το εσωκόρφιο, εσωτερι­κή τσέπη
γκίντρουλας = μεγάλη ρόδα
μπουμπούνα = το κεφάλι
σιατζμένου = σαστισμένο

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ 

Σε όποιο σημείου του χωριού και αν βρίσκεσαι, βλέπεις στην κορυφή της Μπλόσινας να δεσπόζει ένα ξωκλήσι. Αν θέλεις να το επισκεφτείς από κοντά μπορείς με δύο τρόπους. Ο πρώτος να μπεις στο αυτοκίνητο και ακολουθώντας το δρόμο να φτάσεις μπροστά στην πόρτα του. Ο δεύτερος και πιο επίπονος χρειάζεται περισσότερο κουράγιο και αποφασιστικότητα. Ακολουθώντας ένα ανηφορικό μα πανέμορφο μονοπάτι ανεβαίνεις με τα πόδια μέχρι εκεί.
Σε υποδέχονται οι μυρωδιές από τη μέντα, τη ρίγανη, το ζαρμπούνι, το έλατο. Από κοντά το ξωκλήσι, αφιερωμένο στην Ανάληψη του Χριστού, φαντάζει μεγαλόπρεπο, κάτασπρο και επιβλητικό. Η πόρτα του σιδερένια και ασφαλής το προστατεύει από οτιδήποτε κακό. Μέσα την προσοχή σου τραβά το ξυλόγλυπτο τέμπλο φτιαγμένο με πολύ τέχνη. Ο ζωγραφισμένος Παντοκράτορας κλείνει την ωραία πύλη. Όμορφα πλακάκια στο δάπεδο, παράθυρα μεγάλα που μπαίνει άπλετο το φως και πάγκοι για να κάθεσαι, να ξεκουράζεσαι, να προσεύχεσαι.
Μα και έξω η θέα απ’ όλες τις πλευρές είναι εξαιρετική. Τα δάση, το χωριό, ο κάμπος, οι κορυφές των απέναντι βουνών σ’ αφήνουν άναυδο¨ όμως για λίγο. Δεν μπορείς να μείνεις για πολλή ώρα γιατί ο αέρας είναι δυνατός και σ’ αναγκάζει να φύγεις. Σκέφτεσαι πως αν και ο αύλιος χώρος ήταν πιο περιποιημένος, τότε αυτό το ξωκλήσι δεν θα είχε να ζηλέψει σε τίποτε από τις μεγάλες εκκλησίες της πόλης.
Αφού ανάψεις το κερί σου και κάνεις το σταυρό σου γυρίζεις να φύγεις.
Και τότε κάπου στο βάθος βλέπεις κάτι ν’ ασπρίζει. Η περιέργεια σε οδηγεί προς τα κει. Αναρωτιέσαι καθώς προχωράς τι άλλο κτίσμα μπορεί να υπάρχει πάνω σ’ αυτήν την ξερή και αφιλόξενη κορυφή. Περνάς από αγκάθια, πέτρες, πουρνάρια και άλλες πολλές πέτρες και όσο πλησιάζεις καταλαβαίνεις πως είναι άλλο ένα ξωκλήσι. Είναι χαμηλό, σε μέρος απάνεμο, μισοκρυμμένο. Λες και δεν θέλει να φαίνεται στα μάτια των πολλών.

Πλησιάζεις πρώτα στο πίσω μέρος του ιερού. Σε μια πέτρα ψηλά μια ημερομηνία και δύο γράμματα τραβάνε την προσοχή σου (ΙΗ. 5.1954). Να είναι ημερομηνία αποπεράτωσης και το ονοματεπώνυμο του δωρητή; Ποιος ξέρει:
Το μικρό μονοπάτι που αφήνουν τ’ αγκάθια σε οδηγεί δίπλα στον αριστερό τοίχο. Ένα μεγάλο και βαθύ σκίσιμο σου τραβά την προσοχή. Η φθορά από το πέρασμα των 50 χρόνων και ο τελευταίος σεισμός έκαναν καλά τη δουλειά τους.

Φτάνεις στην πόρτα. Είναι ξασπρισμένη από τη βροχή, τον αέρα, το χιόνι.
Βγάζεις το σχοινάκι που είναι περασμένο στο καρφί και η πόρτα ανοίγει τόσο, όσο για να χωρέσεις. Πρέπει να κατεβείς ένα σκαλοπάτι και να σκύψεις το κεφάλι για να μπεις μέσα. Είναι μια υπόκλιση, μια μετάνοια που πρέπει να κάνεις για να σου επιτραπεί η είσοδος¨ και μπαίνεις! Με προσοχή και κατάνυξη και δέος. Πατάς στο δάπεδο που είναι χωμάτινο και χιλιοπατημένο. Το φως λιγοστό. Μόνο από ένα παράθυρο και αυτό στενό.
Ξύλινες κάθετες σανίδες χωρίζουν το μικρό χώρο του κυρίως ναού από το ιερό. Ούτε περίτεχνα σκαλίσματα, ούτε πολυτέλεια. Οι εικόνες στέκονται λίγο στραβά πάνω σε σκουριασμένα καρφιά. Από πάνω τα καντήλια σβηστά και άδεια, χωρίς λάδι, φυτίλι, φλόγα. Ένα λουλουδένιο ξεθωριασμένο πανί κλείνει την ωραία πύλη. Το παραπόρτι είναι ανοιχτό. Πλησιάζεις. Κρυφοκοιτάς το ιερό. Δεν υπάρχει Αγία Τράπεζα. Το πέτρινο πεζούλι σίγουρα εξυπηρετεί.
Σηκώνεις το κεφάλι. Τις λαμαρίνες του σκέπαστρου της κρατάνε κορμοί ελάτων. Μυρωδιά παλιά, σκονισμένη, ξεχασμένη, πολυκαιρίσια. Στους δύο πλαϊνούς τοίχους, μικρά πεζούλια ασπρισμένα πριν από πολύ καιρό μάλλον, βρίσκονται εκεί για να σε ξεκουράσουν. Κάθεσαι. Η ώρα περά αλλά δεν θέλεις να φύγεις.
Σκέφτεσαι τους ανθρώπους που με τόση σοφία διάλεξαν το μέρος και έχτισαν το ξωκλήσι. Τους ανθρώπους που κουβάλησαν τις πέτρες μια – μια και χτίσανε τους τοίχους, που κόψανε τα δέντρα για να κάνουν τη σκεπή και το τέμπλο. Υλικά που τα μάζεψαν με πολύ κόπο από τη γύρω φύση. Τους ανθρώπους που ήρθαν και προσευχήθηκαν και παρακάλεσαν και έκλαψαν και έταξαν.
Και μετά σκέφτεσαι πως οι άνθρωποι, όχι οι ίδιοι, το παράτησαν έτσι απεριποίητο, έτοιμο να καταρρεύσει, με σκισμένους τους τοίχους, με τα βάτα και τα αγκάθια να το περιζώνουν και με τις σαύρες να φωλιάζουν μέσα του. Με λίγους μόνο πιστούς να ανάβουν ένα κερί και αυτό για λίγο γιατί ο αέρας που μπαίνει από παντού το σβήνει.
Και αναρωτιέσαι. Η σκληρότητα των ανθρώπων, η αδιαφορία, η συνήθεια να παρατάμε και να ξεχνάμε το παλιό για να χαιρόμαστε το καινούριο ή όλα μαζί, βοήθησαν ώστε το πανέμορφο και γραφικότατο αυτό ξωκλήσι ίσως μετά από λίγα χρόνια να μην υπάρχει.
Έλεος! Είναι το μόνο ξωκλήσι του χωριού που απέμεινε μετά την επέμβαση της τεχνολογίας και της αχαριστίας των ανθρώπων. Είναι το μόνο που έμεινε να θυμίζει τον κόπο των παλαιότερων που το έχτισαν πέτρα την πέτρα με μεράκι, αγάπη και πίστη.
Ας βοηθήσουμε όλοι να συντηρηθεί ίσως να αναπαλαιωθεί χωρίς όμως να αλλάξει τίποτε πάνω του. Έτσι θα το χαιρόμαστε μπορεί και περισσότερο από το καινούριο.

Αμαλία Παπαϊωάννου – Βιγκάτο

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Σχολιάζει ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Τηλ.: 2331020867 & 2495096448 – kallipefki@comvos.net

Η πλατεία μας χρειάζεται λίγη περιποίηση. Επισημάνθηκε από αρκετούς φίλους του χωριού μας. Πρώτο και κύριο περισσότερη καθαριότητα. Δεύτερο μερικές γλάστρες κοντά στην εκκλησία. Τρίτο άσπρισμα εκεί όπου χρειάζεται. Τέταρτο κατασκευή νέου μνημείου πεσόντων με υλικά που να ταιριάζουν και να δένουν με το χώρο. Και πέμπτο καινούριο περίπτερο κατασκευασμένο με πέτρα και ξύλο (η επισήμανση αυτή παραμένει και θα παραμένει μέχρι κάτι να γίνει).

Αποκαταστάθηκαν οι ζημίες στο δρόμο Καλλιπεύκης – Πλαταμώνα και μέχρι το σημείο των ορίων των δυο νομών >(από Πλαταμώνα) όπου ήταν και οι περισσότερες. Είναι γεγονός πως από τα όρια και μέχρι την Καλλιπεύκη η κατάσταση και η ποιότητα κατασκευής δρόμου είναι πολύ καλύτερη. Υπάρχουν δυο σημεία που πρέπει να γίνουν επισκευές. Ελπίζαμε πως θα γίνονταν τώρα όλα μαζί. Οι νομαρχίες όμως φαίνεται δεν μπόρεσαν να συνεννοηθούν.

Η γέφυρα στην περιοχή «ΔΕΣΗ» έχει καταστραφεί από τα νερά εδώ και αρκετό καιρό (από το καλοκαίρι). Είναι εύκολο να περάσει κανείς το καλοκαίρι μέσα από το ρέμα αλλά είναι πολύ δύσκολο να το κάνει το χειμώνα. Η γέφυρα αυτή συνδέει το χωριό μας με την Κρανιά και επιτρέπει την πρόσβαση προς την Ψηλή Ράχη. Είναι ένα έργο για το οποίο θα θέλαμε γρήγορα την αποκατάσταση του και εμείς και όλοι οι κάτοικοι κ. Δήμαρχε.

Εννιά εκατομμύρια έφτασαν τα κινητά στην Ελλάδα ένα ο καθένας και μερικοί δυο. Ακόμα και τα μικρά παιδιά. Είναι δηλαδή τόσο απαραίτητο; Στο δρόμο, στο καφενείο στην παρέα, στο τιμόνι, στη θέση του συνοδηγού παντού θα δεις κάποιον να μιλά στο κινητό τηλέφωνο. Χρειάζονται άραγε όλες αυτές οι συνομιλίες; Μπορούμε ως λαός να σηκώνουμε το κόστος της κινητής τηλεφωνίας; Δεν είναι βέβαια και μικρό και δεν είναι μόνο αυτό. Υπάρχει και το σταθερό, το οποίο ακόμα και αν δεν το χρησιμοποιούμε το πληρώνουμε και μάλιστα όλοι (πλούσιοι και φτωχοί) το ίδιο.
Πρόκειται σίγουρα για ένα θαύμα της τεχνολογίας αλλά και για ένα κίνδυνο για την υγεία μας. Μέτρο λοιπόν. Περιορισμένη χρήση. Το ότι η ακτινοβολία του μπορεί να είναι επικίνδυνη είναι σχεδόν βέβαιο. Ας κάνουμε λίγο κράτει πριν υπάρξουν θύματα.

Η περιοχή του Κάτω Ολύμπου, σύμφωνα με το χωροταξικό σχέδιο της Περιφέρειας Θεσσαλίας, παρουσιάζει οικολογικό ενδιαφέρον και βρίσκεται στην 11 θέση με σειρά οικολογικής αξίας από τις 31 χαρακτηρισμένες περιοχές. Ανήκει στο δίκτυο NATURA 2000 και στο δίκτυο CORINE με περιφερειακή (και όχι εθνική (Κάρλα) η διεθνή (Δρυμός Ολύμπου) σημασία.
Στο δίκτυο ο Κάτω Όλυμπος βρίσκεται στην 3^η θέση, με κωδικό 1420001 μετά τη λίμνη Ταυρωπού και τα ’γραφα. Και τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι: Δάση υψηλής αισθητικής και οικολογικής αξίας, αποικίες όρνεων και άλλων αρπακτικών πουλιών.

«Τη νύχτα που ζήλεψε το φεγγάρι». Αυτός είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της Τασούλας Τσιλιμένη. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα για μεγάλους αυτή τη φορά (είναι το πρώτο της μυθιστόρημα). Παρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη (παραβρέθηκαν οι: Κατσιούλας Ζήσης και Παναγιώτης και Αμαλία Παπαϊωάννου) και στη Λάρισα όπου παραβρέθηκε ο πρόεδρος του Συλλόγου μας Θ. Τσιαπλές και αρκετοί άλλοι πατριώτες.

Η ιστορία: Η Δανάη, ο Θεόφιλος και ο Πέτρος προσπαθούν να συντονίσουν τις ζωές και τις επιθυμίες τους, αψηφώ­ντας την ανθρώπινη αδυναμία, τη ζήλια και τον εγωι­σμό. Μαθαίνουν ν’ ανή­κουν μόνο στον εαυτό τους και στον απόλυτο έρωτα, που παραμένει ακέραιος, ακόμα κι όταν μοιράζεται.

Οι εύ­θραυστες ισορροπίες διαταράσσονται κάποια στιγμή φέρνοντας τους πρωταγωνιστές αντιμέτωπους με μεγάλα διλήμματα, σε μια πραγματικότητα που απαιτεί γενναίες αποφάσεις.

Πρόκειται για μια ιστορία που αναφέρεται στον έρωτα, που δεν υποκύπτει σε περιορισμούς, εξαρτήσεις και συμβάσεις.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας εύχεται στη φίλη και πατριώτισσα κάθε επιτυχία.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Emails, μηνύματα που λάβαμε στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση Kallipefki@comvos.net

«Διαβάζει» και επιμελείται ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου

– Συγχαρητήρια για την πολύ μεγάλη προσπάθεια που κάνουν όλοι οι συντονιστές για την προβολή του χωριού μας μέσω της εφημερίδας και μέσω ιντερνέτ. Συνεχίστε με αυτό το ζήλο. Γουγουλιάς Γιώργος του Ι.

«ΡΕ ΜΑΛΑΚΕΣ ΜΗΝ ΠΑΡΚΑΡΕΤΕ – NO PARK IN – ΦΩΡΤΟΕΚΦΟΡΤΩΣΗ»

– Τα παραπάνω είναι γραμμένα στην είσοδο κάποιου χώρου στο Τορόντο του Καναδά. Τη φωτογραφία έστειλε ο τακτικός μας συνεργάτης Νικηφόρος Λαμπίρης.

– Η οικογένεια Γεροστέργιου θα ήθελε να σας μεταφέρει το λυπηρό γεγονός του θανάτου του πατέρα μας Γεροστέργιου Θωμά του Στέργιου. Ο Θωμάς γεννήθηκε στις 15-9-1924 και πέθανε στις 28-11-2003 στο Griessen της Γερμανίας. Θα μας χαροποιούσε αν το αναφέρατε στην επόμενη έκδοση της εφημερίδας «Η ΩΡΑΙΑ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΗ».
Η οικογένεια Γεροστέργιου στέλνει τα χαιρετίσματα σε όλους τους συμπατριώτες της Καλλιπεύκης.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Γεννήθηκα στην Ολυμπία;
Κι από τα πρώτα μου βήματα σκοντάφτω πάνω στην ιστορία.
Έπαιζα στο πανάρχαιο στάδιο,
στα χρώματα που πάτησαν θεοί και ήρωες.
Τ’ αγάλματα μου μάθανε την ομορφιά και μου διδάξανε τη γαλήνη.
Αγγίζω με τα δάκτυλα μου την αφή του Πραξιτέλη πάνω στις πέτρες.
Κάποτε εδώ πάλετε ο Ηρακλής.
…Κάποτε εδώ πάτησε ο Διαγόρας.
Κάποτε εδώ γεννήθηκε το Ολυμπιακό πνεύμα.
Άναψε η ιερή φλόγα και ντύθηκε με φως η οικουμένη
Κι άνοιξε ο δρόμος που οδηγεί στον εξανθρωπισμό του ανθρώπου.
Και στ’ όνειρο μου με στεφάνωσε η νίκη με κλαδί ελιάς.
ΠΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Ομιλία στην απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας

Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι ένα παιχνίδι που κάθε τέσσε­ρα χρόνια δίνει στην παγκόσμια νεότητα την ευκαιρία για μια ειρηνική συνάντηση, που βοηθά να απαλειφθούν οι συσσωρευμένες παρεξηγήσεις και οι άγριες διαμάχες.
Αφετηρία των αγώνων θεωρείται το 776 π.Χ., αφού από τό­τε υπάρχουν τα πρώτα γραπτά στοιχεία. Οι Ολυμπιακοί αγώ­νες ήταν οι πιο αξιόλογοι αθλητικοί αγώνες του αρχαίου κόσμου. Γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια και ήταν αφιερωμένοι στον Ολύμπιο Δία. Στους Ολυμπιακούς αγώνες έπαιρναν μέ­ρος μόνο ελεύθεροι πολίτες, ενώ δεν είχαν δικαίωμα συμμε­τοχής όσοι είχαν διαπράξει εγκλήματα, οι ιερόσυλοι, οι βάρ­βαροι, οι δούλοι και οι γυναίκες.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες άντεξαν για 1169 χρόνια. Καταργή­θηκαν το 393 μ.Χ. από το Μέγα θεοδώσιο, αφού ο θεσμός ο­λοένα και παρήκμαζε.

ΤΑ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΑ ΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΗΤΑΝ:

Αγώνισμα του ιπποδρόμου: Αρματοδρομίες και ιππικοί αγώνες.
Αγωνίσματα δρόμου
Πάλη
Πυγμαχία
Παγκράτιο: Αγώνισμα ανεξάρτητο, αποτελούσε συνδυα­σμό πάλης και πυγμαχίας.
Πένταθλο: Περιελάμβανε 5 διαφορετικά αγωνίσματα, άλμα, δίσκο, δρόμο, ακόντιο και πάλη.

Σημαντικός θεσμός που συνδεότανε με τους Ολυμπιακούς αγώνες ήταν η ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ. Κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας σταματούσαν οι εχθροπραξίες και απαγορευόταν η είσοδος ενόπλων στον ιερό χώρο. Επίσης απαγορευότανε η εκτέλεση θανατικής καταδίκης. Η Εκεχειρία διαρκούσε ένα μήνα και αργότερα τρεις μήνες. Η παραβίαση της εκεχειρίας ήταν ασέ­βεια προς το Δία, για το λόγο αυτό το πρόστιμο που επέβαλαν οι Ηλείοι ήταν μεγάλο και τα μαντεία της Ελλάδας δεν έδιναν χρησμούς στις πόλεις που είχαν προσβάλει το θεσμό.

Η ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων είχαν αναλάβει οι κάτοικοι της ‘Ηλιδας. Οι υπεύθυνοι για τη διοργάνωση και την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων, εκλέγονταν μεταξύ των κατοίκων της ‘Ηλιδας και ονομάζονταν Ελλανοδίκες. Πριν από τους αγώνες οι πολίτες της ‘Ηλιδας κρατώντας το ραβδί του κήρυκα και στεφανωμένου με κλαδιά ελιάς, περιόδευαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο για να αναγγείλουν τους αγώνες και την έναρξη της εκεχειρίας. Οι κήρυκες αυτοί ονομάζονταν σπονδοφόροι.
Ο αρχαίος αθλητής αγωνιζόταν για ένα απλό στεφάνι α­γριελιάς, τον κότινο. Η επίσημη βράβευση των αθλητών γινό­ταν την τελευταία μέρα των αγώνων. Ο κήρυκας ανακοίνωνε το όνομα του νικητή, το όνομα του πατέρα και την πατρίδα του, συγχρόνως του έδενε μια κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι.
Οι Ολυμπιονίκες είχαν δικαίωμα να στήσουν τον ανδριάντα τους στο ιερό της Ολυμπίας. Οι τιμές που απολάμβανε κάθε Ολυμπιονίκης επιστρέφοντας στην πατρίδα του ήταν μοναδι­κές. Οι πόλεις κατεδάφιζαν μέρος του τοίχους για να υποδε­χτούν τους Ολυμπιονίκες θεωρώντας ότι δεν τα έχουν ανάγκη όταν έχουν τέτοιους πολίτες.

ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ

Πες τους,
Να ξεκινήσουν όλοι
για την Ολυμπία.
Χιλιάδες, χιλιάδες, χιλιάδες έφηβοι
σμάρια από κορμιά άσπρα μαύρα κίτρινα,
να πάνε να ξεπλυθούν κοντά στη παλαίστρα
απ’ το χθες, απ’ το σήμερα, απ’ το αύριο ν’ αλείψουν με λάδι την ψυχή και το νου τους
κι ύστερα να μπουν απ’ την ορθάνοιχτη πύλη στο στάδιο
για να πολεμήσουν.
Όχι στη σφαγή και στην πυρκαγιά
όχι με το μαχαίρι και το σίδερο που καίει
όχι στον ξολοθρεμό του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο
όχι για νέους νεκρούς, σακάτηδες, νέους δυστυχισμένους
για την πυγμή για το ακόντιο, για το δίσκο, το δρόμο, την πάλη,
για το τέθριππο, για την αρετή,
δίπλα στον Κάστορα ή τον Αλκιβιάδη,
που θα σμίξει τον αρχαίο κόσμο με τον τωρινό,
τον αυριανό, τον αιώνιο
και θα νικήσει τον Άρη άλλη μια φορά
την τελευταία.
Πέρα στο ξέφωτο η Ολυμπία
Ξάγρυπνη μερόνυχτα πλέκει για τον καθένα τους
κι άπονα στεφάνι αγριελιάς
Ελληνικής Ειρήνης, Ειρήνης όλου του κόσμου.
ΤΑΚΗΣ ΔΟΞΑΣ (απόσπασμα)

Συνέχεια στο επόμενο φύλλο με τους σύγχρονους Ολυ­μπιακούς Αγώνες

ΘΩΜΑΣ ΤΣΙΑΠΛΕΣ
Βιβλιογραφία: Ολυμπιακό 2004άδιο του ΥΠΕΠΘ και της Ο.Ε.Ο.Α. ΑΘΗΝΑ 2004

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Κυκλοφόρησε ήδη το νέο μας ημερολόγιο για το έτος 2004. Πρόκειται για ημερολόγιο τοίχου (οριζόντιο) με 14 φύλλα, ένα για κάθε μήνα, ένα το εξώφυλλο και ένα με πληροφορίες για την Καλλιπεύκη και το Σύλλογο.
Στο εξώφυλλο δεσπόζει ο Όλυμπος και πλαισιώνεται από φωτογραφίες των χωριών – δημοτικών διαμερισμάτων του δήμου μας.
Η επιμέλεια και οι φωτογραφίες ήταν για μια ακόμη φορά του γραμματέα του συλλόγου μας, Παναγιώτη Παπαϊωάννου.
Διατίθεται από τα μέλη του Δ.Σ. στην τιμή των 5 ευρώ. Μπορείτε να το βρείτε και στα παρακάτω σημεία της περιοχής μας, καταστήματα φίλων του συλλόγου μας. Εστιατόριο – Πρακτορείο λεωφορείων Σ. Σ. Λάρισας (ταμίας του Συλλόγου μας Φάνης Γκουντουβάς), Καλούσης Θανάσης, Δίσκοι – Κασέτες Λάρισα, Περίπτερα των πατριωτών μας Λάρισα, Σταματή Πετρενίτη, περίπτερο, Αμπελώνας (πλατεία).   περίπτερα των πατριωτών μας στη Λάρισα, και στα Καταστήματα της Καλλιπεύκης. Στην Κατερίνη θα υπάρχουν ημερολόγια στο κατάστημα του Θωμά Μπούτσικα.

Αντιγράφουμε από την «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» Βέροιας, το κείμενο του Μ.Κ. που αναφέρεται στο ημερολόγιό μας.
«Εξαιρετικά φροντισμένο – για άλλη μια φορά τυπώθηκε το Ημερολόγιο του Μορφωτικού Εκπολιτιστικού Συλλόγου Απανταχού Καλλιπευκιωτών «Η Πατωμένη».
Οι πάντα ανήσυ­χοι άνθρω­ποι του Συλλόγου, πετυχαί­νουν τουλάχιστον διπλό στόχο, περάν της πεπατημένης ενός «καθεστωτικού» ημερολογίου: να κρατήσουν ζωντανές μνήμες, έστω φωτογραφι­κά, ενός άλλου τόπου και αλλού τοπίου, όπου, κυρίως ο τόπος, ημερώνει μαζί και πονάει, γιατί ξυ­πνά τη νοσταλγία μιας ξεχασμένης μεθόδου ζωής, κατά την οποία κυρίαρχο στοιχείο δεν είναι η τα­χύτητα αλλά ο ορίζοντας που απαλύνει το νου και το σώμα. Αλλά και να δείξει στους ανθρώπους της πόλης, τους δεσμώτες αστούς ότι λάθος πιστεύουν πως όλη η ζωή είναι στην φρενήρη κίνηση.
Ότι ο δρόμος δείχνει στις «Καλλιπεύκες» όλης της χώρας, στα χιονισμένα και πράσινα το καλοκαίρι βουνά, στα κρυσταλλένια νερά, στα φυσικά βλέμματα των ζώων, στη λαχτάρα των ανοιχτών πετά­λων των άγριων λουλουδιών. Μυρωδιά Καλλιπεύκης το ημερολόγιο του 2004 και με το ξεφύλλισμα του νιώθεις αμυδρά την αύ­ρα του Ολύμπου, στις 4 εποχές του…»

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 

Πατριώτισσες και Πατριώτες, Φίλες και Φίλοι της Καλλιπεύκης,
Σας παρακαλούμε θερμά να μας ενημερώνετε έγκαιρα (και αν είναι δυνατόν γραπτά), για ότι θα θέλατε να δημοσιευθεί στην εφημερίδα του Συλλόγου μας. Μια κουβέντα πάνω στο φόρτο κάποιας εκδήλωσης δεν είναι σίγουρο ότι θα παραμείνει και θα φτάσει μέχρι την εφημερίδα. Ένα σημείωμα είναι πάντα καλύτερο και ένα τηλεφώνημα υπενθύμισης μετά από μια δυο μέρες θα σιγουρέψουν την πληροφορία.
Το Δ.Σ.

 ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ Δ.Σ. ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 

Μ ε τον ερχομό της νέας χρονιάς (2004) το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας εύχεται στις Απανταχού Καλλιπευκιώτισσες και Καλλιπευκιώτες, στις φίλες και φίλους της Καλλιπεύκης και σε ολούς, υγεία προκοπή και προσωπική και οικογενειακή ευτυχία. Η νέα χρονιά να είναι καλύτερη για όλους μας.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ 

Από αρκετούς πατριώτες μας της περιοχής Κατερίνης οι εφημερίδες επιστρέφουν και ειδικότερα από την Καλλιθέα και την Περίσταση. Τους παρακαλούμε λοιπόν, αυτούς που δεν παίρνουν την εφημερίδα να μα ς ενημερώσουν τηλεφωνικά ή να μας γράψουν την ακριβή διεύθυνσή τους (οδό, αριθμό και Τ.Κ.)

Ο ΕΤΗΣΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΣ –  Η ΠΙΤΣΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ (Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ) 

Ο ετήσιος χορός του Συλλόγου μας με την ευκαιρία του νέου έτους, θα πραγματοποιηθεί και φέτος στο κέντρο «ΒΕΡΣΑΛΛΙΕΣ» στις 10 Ιανουαρίου του 2004. Η διεύθυνση του κέντρου, με την γνωστή ποιότητα των προσφερομένων υπηρεσιών και το Δ.Σ. του Συλλόγου μας, εγγυώνται την επιτυχία της εκδήλωσης, όπως και κάθε χρόνο.
Πατριώτισσες και Πατριώτες, σας περιμένουμε.
Είναι καλό, να είμαστε όλοι εκεί. Η μεγάλη τραγουδίστρια κ. Πίτσα Παπαδοπούλου καθώς και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, θα μας χαρίσουν μια αξέχαστη βραδιά, καθώς και οι φίλοι με τη δημοτική μουσική για τους μερακλήδες Καλλιεπυκιώτες.

Επίσκεψη της υπουργού ΥΠΕΧΩΔΕ, κ. Βάσως Παπανδρέου στο δήμο μας 

Τον σεισμόπληκτο δήμο μας επισκέφθηκε η Yυπουργός Χωροταξίας, Περιβάλλοντος και Δημοσίων Έργων, κ. Βάσω Παπανδρέου μαζί με κυβερνητικό κλιμάκιο. Η κ. Παπανδρέου συναντήθηκε με τους δημάρχους της γύρω περιοχής, και άκουσε τα προβλήματα που υπάρχουν στους δήμους τους. Στη συνάντησης παραβρέθηκαν ο δήμαρχος Γόννων Χρήστος Καραναστάσης, ο δήμαρχος Κάτω Ολύμπου Ν. Βαλσαμόπουλος, ο δήμαρχος Μακρυχωρίου κ. Ζήσης Λιούπας, ο Δήμαρχος Συκουρίου κ. Γερογιάννης, ο πρόεδρος της Ιστορικής Κοινότητας Αμπελακίων, και ο πρόεδρος της διευρυμένης Κοινότητας Καριάς Νικόλαος Δάσιος, καθώς και υπηρεσιακοιί παράγοντες.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Πρόσκληση – πρόκληση

Φίλες και Φίλοι, αναγνώστριες και αναγνώστες πατριώτισσες και πατριώτες,

βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι πολύ σύντομα θα έχουμε στα χέρια μας ιστορικό και λαογραφικό έργο που αφορά την Καλλιπεύκη.
Πολύ σύντομα ο Σύλλογός θα εκδώσει το ιστορικό και λαογραφικό υλικό του πρώην προέδρου του Συλλόγου μας, Κατσιούλα Ζήση.
Είναι κάτι που έλειπε. Είναι μια δουλειά είκοσι ετών περίπου την οποία οφείλουμε με κάθε τρόπο να υποστηρίξουμε.
Το υπό έκδοση βιβλίο θα φέρει το γενικό τίτλο «Οι ρίζες μας» και μέσα εκεί θα μπορέσει ο κάθε Καλλιπευκιώτης να ανακαλύψει τη γενιά του. Πέρα από την ιστορία, θα γνωρίσει τις γιορτές, τα πανηγύρια, τριακόσια περίπου δημοτικά τραγούδια, όλα τα ήθη και τα έθιμα του γάμου, του θανάτου κλπ και θέματα σχετικά με το παιδί καθώς και παραδοσιακά παιγνίδια. Θα γνωρίσει την ιστορία κτιρίων, κοινωφελών έργων και ευεργετών, τις προλήψεις, τις δεισιδαιμονίες καθώς και τη μετανάστευση, τα μεταλλεία, τη λαϊκή πρακτική ιατρική και πολλά άλλα…

Φίλοι αναγνώστες, επειδή το προς έκδοση υλικό βρίσκεται ήδη στο τυπογραφείο, σας παρακαλούμε, αν έχετε στοιχεία ιστορικά και θέλετε να δημοσιευτούν και να καταγραφούν, τότε, να μας τα στείλετε το συντομότερο δυνατό. Ιδιαίτερα μας ενδιαφέρουν φωτογραφίες του προηγούμενου αιώνα (προσώπων) και όχι μόνο, που έπαιξαν κάποιο ρόλο στην περιοχή. Μπορείτε να επικοινωνείτε με τον υπεύθυνο της έκδοσης Κατσιούλα Ζήση στα τηλέφωνα 2310 702265 και 2310 701303 και με τα μέλη του Συλλόγου.

Σας ευχαριστούμε.

Ψάξτε τα αρχεία σας όλοι και οι της Καλλιπεύκης, οι της Ελλάδας και οι του εξωτερικού. Για το καλύτερο αποτέλεσμα κάθε στοιχείο είναι απαραίτητο. Όλοι μαζί μπορούμε να επιτύχουμε κάτι καλύτερο.

Το Δ.Σ.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΛΛΙΠΕΥΚΙΩΤΗ
«ΧΑΝΤΖΗΚΩΣΤΕΙΑ»  

Ο Στέργιος Χατζηκώνστας ήταν και αυτός ένας από τους μετανάστες μιας παλιότερης εποχής και ένας από τους πιο στενούς και αγαπημένους συνεργάτες του Ρήγα Φεραίου και μεγάλος πατριώτης. Ήταν αυτός που χρηματοδότησε το Ρήγα για να εκδώσει το μεγάλο του έργο.
Ο Στέργιος Χατζηκώνστας γεννήθηκε στην Καλλιπεύκη το 1760, αλλά από μικρός εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, Εκεί ασχολήθηκε με το εμπόριο και πρόκοψε πολύ. Πέρα. Όμως. από τις εμπορικές του δραστηριότητες, ασχολήθηκε και με τα κοινά της Ελληνικής Κοινότητας «των εν Βιέννη πραγματευμένων Τουρκομεριτών», δηλαδή των Ελλήνων με τουρκική υπηκοότητα, οι οποίοι είχαν έδρα το ναό του Αγίου Γεωργίου.
Από το 1798 και μετέπειτα εκλέχτηκε πολλές φορές στη διοίκηση της κοινότητας (1798, 1799, 1800, 1803, 1806), στην οποία συναντούμε και ονόματα εμπόρων από τα Αμπελάκια, Τίρναβο, Ραψάνη, Τσαριτσάνη και Κοζάνη.
Σε ένα πρακτικό της «αδελφότητας» με χρονολογία 2 Φεβρουαρίου 1806 υπογράφει «Στέργιος Χ» (Χατζή) Κώνστας εκ Νιζερού », πράγμα που δηλώνει και τον ακριβή τόπο καταγωγής του. Ο δε Ρήγας, στο βιβλίο του «Ηθικός Τρίπους» (Βιέννη 1797), αφιερώνει στο Χατζηκώνστα ένα μικρό κείμενο, σαν επιστολή και να τι του γράφει:

«Τω τιμιοτάτω και χρησιμιμοτάτω κυρίω Στεργίω Χατζή Κώνστα Ολυμπιώτη
ΦΙΛΕ ΜΟΥ,
Δεν έχω σκοπόν με κολακείας και με υπουλότητας να πλέξω εγκώμια εκθειάζωντας το υποκείμενόν σου, αλλά με ελεύθερον αδελφικήν παρρησίαν, αφίνωντας όλα τα άλλα προτερήματα σου, λέγω μόνον πως εκ ψυχής αγαπάς το έθνος σου. Θέλεις την προκοπήν του, το καλόν του, την δόξαν του, την ελευθερίαν αλλά τι να περιττολογώ; Δεν είναι καμμία εις τούτο απορία, ότι ένας καθαρός απόγονος των Ελλήνων, ένας, όπου διετήρησεν αμίαντα τρόπον τινά εις την περιοπήν του Ολύμπου τα πατρώα ήθη, να μη νομίζη πρώτην και τελευταίαν ευδαιμονίαν του την ευεξίαν του έθνους του. Τοιούτος λοιπόν είσαι. Και η μόνη μου έφεσις είναι, να σε μιμηθούν όλοι οι φίλτατοι συμπολίται μας.
Σοι προσφωνώ το βιβλιάριον τούτο, εμπεριέχον τρία τινά. Πρώτον την ειλικρινεστάτην φιλίαν, δεύτερον, την γυναικείαν σωφροσύνην, και τρίτον την φυσικήν απλότητα μεγάλων μεν ανδρών γεννήματα, μικρόν δε τεκμήριον της εμής προς το υποκείμενόν σου αγάπης, μεθ’ ης ειμί.
Φίλος σου ειλικρινέστατος
Ρήγας Βελεστινλής ο Θετταλός»

Στις 19 Ιουλίου 1818 βρέθηκε στο Ιάσιο. Εκεί ο Θεόδωρος Νέγρης τον μύησε στη Φιλική Εταιρία και από τότε έγινε θερμός υποστηρικτής, τόσο της εταιρίας, όσο και της ελληνικής κοινότητας στη Βιέννη.
Δεν υπάρχουν πληροφορίες αν ο Χατζηκώνστας, ως ευκατάστατος που ήταν, βοήθησε την Καλλιπεύκη, τη γενέτειρα του. Και αν αυτό έγινε, είναι σχεδόν αδύνατον να το μάθουμε, αφού το χωριό υπέστη πολλές καταστροφές από τους Τούρκους και όχι μόνον.
Τον Χατζηκώνστα, τον γνωρίσαμε μόλις τα τελευταία χρόνια (Η Καλλιπεύκη στους αιώνες, σελ. 95, εισήγηση Μιχάλη Λαφαζάνη).

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας, τιμώντας τη μνήμη του μεγάλου αυτού πατριώτη, του μεγάλου αυτού τέκνου της Καλλιπεύκης, προτείνει οι πολιτιστικές καλοκαιρινές εκδηλώσεις να φέρουν το όνομά του. Να ονομάζονται «Χαντζηκώστεια» και το καλοκαίρι του 2004 να είναι τα πρώτα.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ